Korte verhalen van uiteenlopende aard. Fictie, al dan niet gelardeerd met realiteit.
Een mindful gedicht dat doet terugdenken aan de tijd dat tijd nog de tijd had en je door de eenvoud van Oma’s klok tot rust kwam. Toentijd, toen mensen nog mens mochten zijn.
8 juni en 9 juni 20 uur Glasbak Muziekwijk Almere
16 juni 13 uur & 15 uur “Poort Sociaal” Europalaan Almere Poort
23 juni 13 uur & 15 uur “Buurtfestival” Het Forum Almere Buiten
30 juni 15 uur & 20 uur Buurtcentrum Corrosia Almere Haven
28 september 20 uur De Voetnoot Almere Stad
De tengere en goed getrainde expert stond in opperste concentratie achter zijn werkplek. Er mocht volstrekt niets mis gaan. Hij pakte de gecoate zak met basismateriaal en maakte er zo klein mogelijke korrels van. Vervolgens perste hij het materiaal samen en bekeek met geoefende blik het resultaat. Een geringe aanvulling, twee kleine correcties en toen pas was hij tevreden.
Zorgvuldige voorbereiding en volledige focus waren absolute voorwaarden om de gewenste kettingreactie tot stand te brengen. Het zag er goed uit, maar dit was pas de eerste stap. Zonder geduld en toewijding zou het niet lukken.
Om de noodzakelijke compactheid te verkrijgen en daaruit het maximale resultaat te genereren, werd kokend water toegevoegd. Waterstof, Zuurstof, Koolstof, Kalium, Natrium, Fosfor, Chlorogeenzuur en een twintigtal andere stoffen, dienden in een uitgebalanceerde verhouding, binnen een kleine bandbreedte van minimale en maximale druk, tot de juiste chemische reactie te worden gebracht. De gepassioneerd ogende man keek nauwlettend naar het proces en stopte exact op het juiste moment. Er bleef een hecht plakkaat over en een waterige substantie met een nogal sterke geur.
Nu kwam het er op aan het tussenproduct goed en volledig af te dekken om het geambieerde, spectaculaire effect te bereiken. De afdekking had de preliminaire functie van ontstekingsvertrager, maar veranderde daarna, als gevolg van een intense, atomaire interactie met de hoofdsubstantie, in een ultieme booster van het beoogde explosieve effect.
Het materiaal voor de afdekking was wit met een lichtbruine absorptie in de bovenste laag. Het zag er vriendelijk en zacht uit, waardoor een argeloze toeschouwer wellicht om de tuin werd geleid.
Hij bracht het resultaat in een passende verpakking en precies op tijd naar de gewenste plek, waarna hij terugkeerde en afwachtte. Even later volgde een zachte detonatie en beleefde ik een meervoudige, sensationele smaakexplosie, dankzij een gruwelijk lekkere cappuccino van Boek & Boon.
Gearmd schuifelden ze, als in slow motion, naar de ronde tafel bij de grote, glazen pui. Hij ondersteunde haar, terwijl zij aan haar linkerzijde steun vond op een fraai gesneden, zwarte wandelstok. Aangekomen bij de tafel liet hij haar voorzichtig los. Ze leunde nog iets steviger op haar wandelstok, terwijl hij een stoel naar achteren trok. Hij hielp haar om te gaan zitten. Toen ze zat, schoof hij de stoel aan, zodat ze dicht bij de tafel zat, maar hij was niet tevreden.
De man liep langs verschillende tafels en keek op alle stoelen. Hij zocht iets. Een behulpzame gast vroeg hem een twee keer wat hij zocht, maar de afstand was te groot om zijn kennelijke doofheid te overbruggen. Zijn vrouw hoorde het wel en zei vrij luid: “Die meneer vroeg wat je zocht.”
De man die wilde helpen, liep naar de zoekende man en vroeg nogmaals wat hij zocht.
“Een kussen voor mijn vrouw, want die stoel is te hard”, zei de oude, nurks kijkende man met een knorrige ondertoon.
De gast die wilde helpen, ging op zoek naar een kussen. Toen hij die niet kon vinden, vroeg hij een van de medewerkers van het restaurant om een kussen. Even later bracht een jonge bediende een bruin kussen dat qua kleur bij de stoelen en wonderwel precies bij de kleding van de oude man paste. De oude vrouw bedankte het meisje voor het kussen. Haar grijze dunne haar en een paar stille, starende ogen, straalden heel even tevreden gelatenheid uit.
Het meisje liep zonder verder iets te vragen weg. De oude man wilde haar terugroepen, maar bedacht zich.
De man was vermoedelijk ver in de tachtig. Hij had wit doorschijnend haar en een ernstig en doorleefd gezicht. Onrustig en schijnbaar ontevreden keek hij door zijn goudkleurige, grootglazige bril. Hij droeg een donkerbeige broek met daarop een bruinzwart gestreepte trui. Brede en dunnen strepen wisselden elkaar af. De linkerkraag van een lichtbruin overhemd kwam onder de trui uit.
De man stond moeizaam op om te kijken waar de bediening bleef, struikelde bijna over een stoel, maar vond net op tijd steun. Hij verbeet de pijn en zei niets, in de valse hoop dat zijn vrouw het niet had gemerkt.
Zijn bril is misschien niet zo goed meer als zou moeten, dacht zijn vrouw.
Af en toe spraken de man en de vrouw met elkaar, maar het merendeel van de tijd was het stil.
Een andere bediende dan die het kussen had gehaald, kwam naar hun tafel en vroeg of ze iets wilden drinken. De oude man zei bits: “We willen iets eten. Kunt u de kaart brengen?”
Ze antwoordde: “Natuurlijk meneer, die zal ik zo brengen. Wilt u alvast iets drinken?”
“Nee”, zei de man, zonder zijn vrouw iets te vragen. “Ik wil eerst de kaart.”
De verbouwereerde, bediende liep weg om menukaarten te halen.
De vrouw begon over het ziekbed van haar schoonzus. Die had MS en was zienderogen achteruit gegaan. “Ik denk niet dat ze nog lang heeft”, zei ze. Haar man dacht er anders over en probeerde over iets anders te praten, maar zij hield vol en was van mening dat het beter was voor haar schoonzus als het was afgelopen. Haar man zweeg, omdat het de beste manier was om haar te weerhouden er over door te gaan, maar het liep deze keer anders dan hij had gehoopt.
“Heb je ons graf al geregeld?”, vroeg ze ineens.
Hij draaide zich van haar af, keek naar buiten en zei: “Al meer dan tien jaar geleden.” Je hebt het al honderd keer gevraagd.”
“Fijn”, zei ze zonder op zijn zacht uitgesproken verwijt in te gaan.
Hij had het beter niet kunnen zeggen, want hij kon het haar niet kwalijk nemen en zuchtte in zichzelf zonder het haar te laten merken. Almere zou voor altijd hun thuis zijn, zo dacht hij, ook als ze er niet meer waren.
De bediende bracht de menukaarten en vroeg of ze nu iets wilden drinken.
De man zei nogmaals: “Nee, ik wil eerst de kaart bekijken.”
Zijn vrouw zei dat ze wel een kopje thee wilde. “Verse muntthee”, zei ze. “Dat drink ik altijd met mijn kleinzoon.”
De man zuchtte nu opzichtig en keek zonder nog iets te zeggen op de menukaart. De groeven boven zijn wenkbrauwen leken iets dieper te worden.
Toen de bediende was vertrokken vervolgde de vrouw het gesprek over het ziekbed van haar schoonzus. Even later vroeg ze haar man of hij vond dat je beter plotseling kon overlijden, of dat het beter was om zo lang mogelijk te blijven leven, ook als je veel pijn had. De man reageerde rustig en zei dat hij nu niet over euthanasie wilde praten, al had ze dat helemaal niet genoemd.
Zijn vrouw had zo nu en dan moeite met spreken. De woorden kwamen er dan hortend en stotend uit, terwijl je op andere momenten niets merkte van de sluipende en slopende ziekte waar ze aan leed. Ze zei: “Ik hoef geen euthanasie. Ik wacht wel tot het zover is.” De man knikte, deed nogmaals zijn best om van onderwerp te veranderen en begon daarom over de kleinkinderen.
De bediende kwam de thee brengen en een mandje met breekbrood, aioli, kruidenboter en tapenade. Ze legde voor beiden een hoesje met bestek en een papieren servetje neer en vroeg of ze al iets hadden gevonden.
“Gevonden?”, vroeg de man. “Ik ben niets kwijt.”
“Weet u al wat u wilt eten, bedoel ik”, vroeg de bediende.
“Wat heb je buiten de kaart?”, vroeg hij.
“Sliptong, met garnalen”, zei ze.
De man zei: “Doe ons die tong met garnalen maar en maak er wat moois van met lekkere sausjes.”
“Ik niet hoor”, zei de vrouw. “Ik wil gebakken zalm met asperges.”
“O. Nou, prima”, zei de man, die gewend was geweest leiding te geven, behalve aan zijn vrouw. “Ik wil graag een mooie witte wijn er bij. Wat heb je.”
“Een Riesling, meneer?”, vroeg de jonge vrouw onzeker.
“Heb je niets anders? Een Chardonnay?”
“Die hebben we. Wilt u een glas, of een fles?”
“Voor mij en voor mijn vrouw een glas Chardonnay. Toch?” Hij keek zijn vrouw aan, maar die reageerde niet. De bediende vertrok en het was weer een tijdje stil.
De man pakte het brood, scheurde er hoofdschuddend een stuk af en probeerde het open te snijden met het botermesje dat er bij lag. “Wat een stom brood en dat mesje is ook niks”, zei hij. “Een echt mes is beter.” Hij voegde de daad bij het woord en pakte het mes uit het hoesje. Hij vroeg zijn vrouw wat ze op haar broodje wilde. Ze wilde wel een broodje met tapenade. Hij smeerde tapenade op een bruin stukje breekbrood en gaf het haar, waarna hij voor zichzelf een broodje met kruidenboter maakte.
Ze waren al lang, heel lang bij elkaar. Meer dan zestig jaar. Ze kenden elkaar van de lagere school met de Bijbel. Later hadden ze een aantal keren verkering gehad met verschillende partners en twee keer met elkaar. Toen zij die tweede keer onbedoeld van hem in verwachting raakte, waren ze getrouwd en ontstond in de loop der jaren hun liefde voor elkaar.
Hij had bij de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders gewerkt als ingenieur voor de ontwikkeling van Almere en voelde zich een Almeremaker. Iemand die decennialang verantwoordelijk was geweest voor de ontwikkeling van de stad waar ze woonden.
Zij was verpleegster geweest en had in verschillende ziekenhuizen gewerkt.
De man sprak vooral over dingen waaraan hij zich ergerde. Zij luisterde, maar of ze begreep of wilde begrijpen wat hij zei, was maar al te zeer de vraag.
Hij klaagde over hun te grote huis. Zij zei iets over een schilderij dat hij eens van zolder had gehaald. Hij begreep haar niet en praatte verder over de te grote zolder met al die spullen die ze niet meer nodig hadden. Over de kamers in het huis die niet meer werden gebruikt, want kinderen en kleinkinderen kwamen wel langs, maar bleven niet meer overnachten.
“Wat een mooi mes”, zei de vrouw opeens. Er volgde een minuten durend gesprek over het mes en over goede en slechte messen. Een gesprek dat verzandde in een lange stilte. De stiltes die vielen waren adembenemend. Soms keek hij langdurig naar buiten en keek zij voor zich uit in een niet te bevatten verte. Hij probeerde op zijn manier alsof alles met haar nog zo was als vroeger, omdat hij dat graag wilde.
De ergernis van de man nam toe. Hij vond dat het te lang duurde voor het eten kwam. Zijn vrouw zei: “Het zijn hoofdgerechten. Dat duurt langer.” Hij ging er niet op in, stond twijfelend op en ging even later weer zitten.
Zijn vrouw begon nogmaals over het mes en over de kleur van het bord. Een wit bord. Vervolgens zei ze: “Je hoort niets van die mensen.”
“Altijd hetzelfde”, zei hij. Het was niet duidelijk wie die mensen waren. Zijn irritatie nam zichtbaar toe. Zijn gezicht werd steeds roder. “Niemand komt zijn afspraken nog na en de bediening hier is trouwens ook waardeloos.”
“Ik vind het raar dat we niet teruggebeld zijn door de oogkliniek”, zei ze.
Hij snoof en het was weer even stil, maar niet voor lang.
“Ze zullen het wel vergeten zijn”, zei hij mompelend.
“Wat zeg je?”, vroeg ze. “Is de oogkliniek het vergeten?”
Hij antwoordde niet, maar stond op en liep weg om vol ongeduld te gaan vragen waar het eten bleef.
De vrouw keek om haar heen, haar handen over elkaar gelegd op de tafel. Er kwam een schip de haven ingevaren. Ze zwaaide naar de opvarenden, maar die zagen haar niet door het getinte glas.
Na enkele minuten kwam haar man terug. Omdat hij niet direct geholpen werd, was hij naar het toilet gegaan.
“Nu ga ik er voor zitten”, zei hij stug en verbolgen.
“De bomen zijn nog kaal”, zei zijn vrouw.
De man zei: “Als het nog lang duurt, gaan we weg.”
“Vind jij die bomen niet kaal?”, vroeg ze. “Het is al mei.”
“Het is februari”, zei hij. “Ik ben dit niet gewend, moet ik zeggen. Drie kwartier wachten voordat ik iets te eten krijg, dat vind ik te lang.”
Ze zei niets terug. Drie kwartier dacht ze. Zijn we hier al zo lang?
Een bediende kwam het eten brengen. Hij zette de borden op tafel en vertelde in een rap en onnavolgbaar tempo wat er op de borden lag. De oude man stak zijn hand op en somde traag en belerend op wat ze besteld hadden. Hij vroeg de jongeman of het klopte. Die bevestigde de opsomming van de man, draaide zich om en liep glimlachend weg. Even later bracht hij de wijn.
Ze begonnen aan hun lunch. Het geluid van bestek dat op borden tikte, verdrong het gesprek van het echtpaar niet.
“Ik zie geen garnalen”, zei de man. “Wat een hoop groen zeg. Dat heb ik toch niet besteld. Ik vind het helemaal niks.”
Zij vond het lekker. “Heerlijk die zalm”, zei ze.
De man keek stuurs om zich heen. Met lichte agressie sneed hij het groen op zijn bord, opdat hij het met zijn kunstgebit kon verwerken. Meer dan de helft van de door rucola overheerste salade en groente schoof hij opzij. Hij at, maar genoot er niet van en liet dat blijken. Hij zei met volle mond: “Die vis is hartstikke koud.”
“Wat zeg je?”, vroeg zijn vrouw.
“Dat die vis steenkoud is”, was zijn wrevelige antwoord, waarvan hij onmiddellijk spijt had, want wat kon zij er aan doen?
Ze vroeg: “Wil je een stuk van mij? De zalm is warm.”
Hij schudde zijn hoofd en mopperde verder. “Wat zijn die kleine stukkies toch? Tomaat? Zo doe je dat toch niet?” Daarna was het een tijdje stil en aten ze in schijnbare rust. Zij genoot en hij? Hij at met lange tanden, of deed voorkomen dat dit zo was. Het was soms net een bewegend stilleven met scherpe bij elkaar passende contrasten.
De grimmig kijkende man dacht aan de keren de afgelopen maanden dat hij druk op zijn borst en pijn in zijn linkerarm had gevoeld, maar zoals altijd zweeg hij er over. Hij at gehaast tot alles op was, behalve meer dan de helft van de groente en de sla, want die wilde hij niet. Zij was nog niet uitgegeten en gelet op het tempo waarmee ze at, zou het nog wel even duren voor dat zover was. Zijn misnoegen nam derhalve de ruimte die zo ontstond en hij vatte dat ongenoegen op streng oordelende toon samen: “De vis was veel te koud en ik had teveel groen. Twee zielige garnaaltjes heb ik kunnen vinden, meer niet. Echt, het is beneden alle peil. Waar-de-loos.”
Zijn repetitieve gejeremieer leek zijn vrouw niet meer te bereiken. Ze at haar bord leeg, zat enige tijd met gesloten ogen na te genieten en was korte tijd helemaal in haar eigen hier en nu.
“Wil jij nog wat hebben?”, vroeg ze haar echtgenoot tien minuten later.
“Neuh.”
“Ik wil die coquilles nog wel”, zei ze.
“Veel te duur”, bromde hij, ondanks het feit dat ze niet op een dubbeltje hoefden te kijken.
“Doe dan mee”, zei ze.
“Nee die coquilles kosten zeventien euro. Zonde van het geld voor zo’n klein beetje eten.”
Als ze de coquilles wilde, kreeg ze ze wel, maar ze hield er over op, pakte haar glas en nam langzaam twee slokjes van de wijn.
De vrouw die hen de menukaart had gebracht kwam kijken en zag dat ze klaar waren met eten.
“Heeft het gesmaakt?”, vroeg ze.
“Nee”, zei de man.
“Ik vond het heel lekker”, zei zijn vrouw.
De man zei: “Dat veel te kleine stukje vis was koud. Dat kwam natuurlijk, omdat het veel te lang duurde voor het eten werd gebracht.” De twee zielige garnaaltjes en het overdadige groen passeerden wederom de revue.
“Vervelend”, zei de bediende. “Ik zal de chef even roepen.” Ze pakte de borden met het bestek en het broodmandje. Terwijl ze wegliep zei ze iets te luid: “Elke zondag wat. Al dat gezeur.” Het was een onprofessionele reactie en het was maar goed dat de oude man het niet hoorde.
De vrouw oude veegde de tafel met haar hand schoon. Ze keek naar haar man, maar nam ogenschijnlijk niet waar wat onmiskenbaar zichtbaar was. Hij was woedend, maar waarop en waarom? Kon hij zijn echte woede niet kwijt en was de onmacht hem de baas geworden? Het restaurant leek daarvan het slachtoffer te worden.
“Lekkere wijn, hè”, zei zijn lieve, rustige vrouw.
“Mag ook wel voor zes euro”, zei hij.
De eigenaar kwam naar hun tafel en bood zijn excuses aan. “Ze hadden de sliptong later moeten klaarmaken, of warm moeten houden”, zei hij. De oude man draaide het refrein van de koude vis, de twee zielige garnaaltjes en de berg groen weer af. Hij voegde de in zijn ogen keiharde boter er aan toe en het feit dat ze in een bijna leeg restaurant drie kwartier hadden moeten wachten op hun eten. De eigenaar probeerde het nog een keer uit te leggen, maar kreeg weinig kans, want de oude man legde hem uit hoe ze hun werk zouden moeten doen.
Om er vanaf te zijn en omdat de oude man niet geheel ongelijk had, stelde de eigenaar voor om het eten van de man van de rekening te halen en hen een kopje koffie van de zaak aan te bieden.
“Niks er van. We betalen gewoon. Ik heb het immers opgegeten”, zei de man opeens vriendelijk. Hij gaf de eigenaar een hand. Blijkbaar was het de moeite waard om te betalen nu hij zijn gram had gehaald. De oude man zei tot verbazing van de eigenaar: “Rond de rekening maar af op zeventig euro. De wijn was uitstekend.”
De eigenaar liep beduusd weg om de rekening te halen.
De man keek naar zijn vrouw vroeg: “Waarom kijk je zo naar me?”
Ze glimlachte, maar zei niets.
Hij vroeg: “Ben je boos op me?”
“Nee hoor”, zei ze.
De eigenaar kwam terug met de rekening en een pinapparaat, maar de oude man pakte zijn portefeuille. Hij betaalde contant en gepast de toegezegde zeventig euro. Daarna stond hij op en pakte de jas van zijn vrouw. Hij wilde haar in haar jas helpen, maar dat lukte niet. Ze zei een paar keer: “Nee, mijn arm zit er niet in.” De eigenaar van het restaurant schoot te hulp en even later had ze haar jas aan. Ze deden hun jas dicht. Hij met zijn shawl om zijn nek, gekruist over de borst onder de jas, zoals hem dat geleerd was. Zij draaide haar shawl drie keer nonchalant om haar nek over haar jas. Er verscheen zowaar een soort van glimlach op het gezicht van de man, toen hij naar zijn vrouw keek.
Het verdriet over het groeiende verlies van het contact met zijn vrouw uitte zich op vele manieren deze middag. Hij wist dat het tij niet te keren was. Zij berustte in haar lot en leefde het leven zoals het kwam. Op heldere momenten was haar enige zorg dat hij straks achterbleef zonder haar. Hoe moest hij dan verder? Zijn angst was wellicht groter dan die van haar, want hij was er zich voortdurend ten volle bewust van. Als hij zou overlijden, hoe moest het dan met haar?
Hij ondersteunde haar toen ze naar buiten liepen, precies zoals ze gekomen waren.
Het aantal Groningse aardbevingen per jaar, per gewonnen (miljard) m3 gas, blijft stijgen.
De som van de kracht van de aardbevingen in Groningen per jaar, per gewonnen (miljard) m3 gas blijft stijgen.
Het fabeltje van “hand aan de kraan” is desinformatie, of beter gezegd, nepnieuws.
De gaswinning in Groningen moet per direct worden gestopt.
In dit artikel wordt aangetoond dat “hand aan de kraan” een fabeltje is. De kraan moet NU dicht. Het is al te laat voor alle ellende die de Groningers nog over zich heen krijgen, maar door nu te stoppen, kan veel erger worden voorkomen.
In onderstaande grafiek ziet u van 2008 tot en met 2017:
– de gaswinning in Groningen in miljarden m3 per jaar,
– het aantal aardbevingen in Groningen per jaar en
– de som van de kracht van die bevingen per jaar
Reeds in deze grafiek valt op, dat de dalende lijn van de gaswinning niet wordt gevolgd door een lager aantal aardbevingen en een lagere som van de kracht van die aardbevingen. Het aantal aardbevingen per jaar stijgt nog steeds en de som van de kracht van de aardbevingen per jaar neemt nog steeds toe.
De gaswinning is gehalveerd ten opzichte van 2013 (een piekjaar), maar het aantal aardbevingen is hoger dan ooit en de som van de kracht van de bevingen is niet gehalveerd.
In de tabel op de volgende pagina en de twee daarbij behorende grafieken, is te zien dat het aantal aardbevingen per
jaar, per (miljard) gewonnen m3 gas blijft stijgen. Dat geldt ook voor de som van de kracht van de aardbevingen per
jaar, per (miljard) gewonnen m3 gas.
Door het aantal aardbevingen per jaar te vergelijken met de hoeveelheid gaswinning per jaar, ontstaat een zuiverder beeld van de relatie tussen gaswinning en aardbevingen per jaar. Dat geldt evenzo voor de gaswinning en de som van de kracht van de bevingen. Wat ook opvalt, is dat de gemiddelde seismiciteit per beving ruim 20% hoger is dan in 2016 en dat dit in de laatste vier maanden van 2017 zelfs oploopt naar 40% hogere gemiddelde seismiciteit per beving.
Als de hand aan de kraan zou werken, dan zou het aantal bevingen niet mogen stijgen, niet gelijk mogen blijven, maar sterk moeten dalen. De lijn in grafiek 2 zou vlak moeten blijven, of zelfs moeten dalen. Precies hetzelfde geldt voor de som van de kracht van de bevingen per jaar (grafiek 3).
“Hand aan de kraan” kan op grond van deze feiten naar het rijk der fabelen worden verwezen.
Boeiende vragen die als gevolg van deze conclusie naar voren komen, zijn:
– waarom vertelt men die onwaarheden?
– waarom doen zoveel bestuurders en anderen alsof het waar is?
– waarom cultiveert men deze desinformatie, dit nepnieuws?
In een artikel van de NOS (https://nos.nl/artikel/2168874-kamp-gaat-gaswinning-groningen-beperken-na-advies.html) beweert de heer Meijdam zonder blikken of blozen, dat de hand aan de kraan wordt gehouden om bij veranderende informatie in te grijpen. Je reinste kletskoek, zoals blijkt. Een bestuurlijk verzinseltje, net als de aardbevingscontouren.
Wim Blanken publiceert op zijn pagina www.bevinggevoeld.nl. Hij toonde op 31 december 2017 op een andere manier aan dat “hand aan de kraan” een fabeltje is.
De gaswinning is de afgelopen jaren verschoven van het noorden (Loppersum en omgeving) naar het zuidwesten en het oosten. Waarom is de seismiciteit en het aantal aardbevingen, van 2016 naar 2017, dan in belangrijke mate naar het noorden verschoven en niet naar het zuidwesten en het oosten?
Als “hand aan de kraan” zou werken, dan zou het aantal bevingen en de seismiciteit in het noorden inmiddels drastisch lager moeten zijn, maar dat is niet het geval, zoals blijkt uit onderstaande plaatjes van de seismiciteit en het aantal bevingen in 2016 en 2017. Het neemt zelfs toe in het noorden.
Wat is er dan de hand? Welke logica past wel?
In ieder geval de logica van het voorzichtigheidsbeginsel. Als je niet zeker weet of het veilig is, doe het dan niet. Maar…, dat kan niet want de veiligheid van de levering gaat voor de veiligheid van mensen, zo is de Haagse redenering. De contracten met andere landen en internationale bedrijven zijn belangrijker dan de veiligheid van de eigen bevolking. Dat dit strijdig is met de beginselen van ons staatsbestel, daar staat blijkbaar niemand (meer) bij stil.
Het KNMI stelt inmiddels dat de seismiciteit licht is toegenomen, maar relateert dat nog niet aan de hoeveelheid gewonnen gas, zoals in dit artikel wel wordt gedaan. In hetzelfde bericht zegt men dat nu meer lichte aardbevingen kunnen worden waargenomen dan voor 2015, maar uit de geregistreerde bevingen blijkt dat niet.
Het KNMI kijkt vooral naar bevingen met een kracht boven 1.5 op de schaal van Richter. Men beweert dat er dan pas schade kan zijn aan gebouwen. Dat is nooit bewezen, maar slechts een, voor de overheid en de NAM, comfortabele aanname.
Dit artikel gaat uit van de feiten en de cijfers, zoals die bekend zijn. In dit artikel wordt geen rekening gehouden met aannames en allerlei redeneringen die het probleem kleiner schrijven en praten. Hoe comfortabel de leugens politiek ook zijn, als het niet waar is, is het niet waar.
Wat zou wel een redelijke verklaring kunnen zijn?
Inmiddels is 2.100 miljard m3 gas (75%) van de beschikbare 2.800 miljard m3 gas gewonnen.
In de onderstaande grafiek (1965 tot en met 2017) geven de grijze balken de gaswinning per jaar weer en laat de rode lijn het aantal aardbevingen per jaar zien.
Uit deze informatie blijkt nogmaals dat er geen enkel verband is tussen de gaswinning per jaar en de aardbevingen per jaar, of de som van de kracht van de bevingen per jaar. Je kunt daarom niet onderbouwd concluderen, dat gecontroleerd gas winnen mogelijk is. Sterker nog het is onzin. Men wint gas naar economische behoefte en praat er een verhaaltje bij om het volk zoet te houden.
Waarom waren er geen aardbevingen in de jaren ’70/’80 toen de gaswinning meer dan 10 jaar hoger was, dan ooit daarna?
Waarom pas aardbevingen vanaf 1993?
Gelet op de hier gepresenteerde gegevens, zou je kunnen zeggen, dat de aardbevingen van nu, wellicht het gevolg zijn van de extreem hoge gaswinning in de jaren ‘70/’80. Het is echter waarschijnlijker dat het cumulatieve effect van de gaswinning de Groningse bodem zeer instabiel heeft gemaakt. De met de gaswinning gepaard gaande drukverlaging in de gashoudende zandsteenlaag van ca. 360 bar in 1963 naar minder dan ca. 60 bar in 2018, veroorzaakt die instabiliteit. Instabiliteit die op middellange en lange termijn zeer ernstige consequenties zou kunnen hebben. Hoe ernstig weet niemand, omdat het onderzoek zich niet richt op de ernst van de consequenties, maar op het ontkennen van die consequenties. Doorgaan met de gaswinning, zal die instabiliteit verder kunnen vergroten.
Dit artikel toont een verontrustend beeld. Een beeld dat consequent door opeenvolgende kabinetten, de Shell, ExxonMobil en haar uitvoeringsbedrijf de NAM, wordt ontkend. Zij ontkennen, zonder voor hun beweringen ook maar het geringste bewijs te leveren.
Tonen deze cijfers onomstotelijk aan dat het cumulatieve effect van de gaswinning en de er mee gepaard gaande drukverlaging, verantwoordelijk zijn voor het hoge en stijgende aantal aardbevingen? Dat kun je niet met 100 % zekerheid zeggen, omdat het niet is onderzocht. Omdat men het niet wilde onderzoeken?
De in dit artikel gepresenteerde cijfers geven een beeld dat de redenering over een cumulatief effect ondersteunt. Dezelfde cijfers maken tevens duidelijk, dat de onwaarheden en de desinformatie van bestuurders en ondernemingen op eenvoudige wijze worden gelogenstraft.
De gaswinning moet worden gestopt. Laat die 700 miljard m3 gas (25 % van de voorraad) in de bodem zitten. Maak de bodem van Groningen niet nog instabieler. De resterende 700 miljard m3 gas winnen, betekent dat het probleem met minstens 1/3 kan worden vergroot (700/2.100).
Voor allen die al op voorhand deze notitie en de conclusies afwijzen, is het handig om te weten, dat de informatie en gegevens in dit artikel zijn gebaseerd op cijfers van het KNMI (http://cdn.knmi.nl/knmi/map/page/seismologie/all_induced.pdf) en de cijfers van de NAM (www.nam.nl menukeuze Feiten en Cijfers: gaswinning en aardbevingen).
Voor onze regering, de Tweede en Eerste Kamer, de provinciale en lokale bestuurders heb ik de volgende Groningse nieuwjaarsboodschap.
“Neem dit artikel en de gepresenteerde cijfers ter harte. Hand aan de kraan is een fabeltje. Probeer niet weer in de stuip van gewenste ontkenning te duiken en probeer u niet wederom te verstoppen. Maak u gereed om de gaswinning met onmiddellijke ingang te stoppen. Maak u gereed om de komende 10 tot 20 jaar, miljarden per jaar in de rijksbegroting op te nemen voor Groningen. Alleen op die manier kunt u de catastrofe die Groningen meemaakt nog enigszins dempen en kunt u nog iets goed maken. Laat 2018 het jaar zijn, waarin Groningen recht wordt gedaan.”
De natuur is eerlijk en hard. Niet wreed. Nee, ze is oprecht. Prooi en jager houden elkaar in stand.
Moord en opoffering aan zee de natuurlijke balans van repetitieve continuïteit.
In Nederland broeden nu verschillende paren. Sinds 2006 in de Oostvaardersplassen en langzamerhand op meer plekken een behoorlijk eind uit elkaar.
Meer over de Zeearend in Nederland, klik HIER.
Voor meer gedichten over Zee, Kust en Strand, klik HIER.
Jos en Miriam, twee vrachtwagenchauffeurs, hadden nog net de laatste boot naar Texel gehaald en zetten met enige moeite hun tent op. Tussen een woud van tenten hadden ze nog net een plekje gevonden. Het was hun eerste vakantie samen en de plannen die ze hadden gemaakt, logen er niet om. Ze pakten hun spullen en richtten de tent in. Het dubbele luchtmatras was erg comfortabel, vooral omdat ze het niet keihard opbliezen. Net als het waterbed thuis, zo voelde het.
Miriam trok Jos naar zich toe en zei: “Kom bij me, snoes. Lekker.”
“Het is zes uur”, zei Jos. “We moeten eerst eten. Maar hij liet zich overmeesteren door Miriam, die hem overal zoende, overal aanzat en Jos nogal opwond.
Net toen Jos de rits van de tent dicht wilde doen, duwde Miriam hem weg en zei: “Oké, eerst eten.”
Jos keek haar lachend en hoofdschuddend aan. “Jij weet ook niet wat je wil.”
“Jawel, maar dat lukt nooit in een half uur.”
Even later liep het smoorverliefde stel hand in hand naar het kampvuur, waar op enige afstand drie barbecues stonden te gloeien. Je moest maar zien dat je eten van de barbecues pakte, ook als je het er zelf oplegde. Het eten zat in de prijs van deze week vol activiteiten inbegrepen, maar opletten en toeslaan was het motto. De drankjes kon je aan de andere kant van het kampvuur, bij een van stammen in elkaar geknutselde bar, halen. Je moest direct afrekenen.
Er stonden twee bands klaar om er een flink feest van te maken op Loodsmansduin.
Jos en Miriam aten vegetarisch, maar daar was in voorzien. Vegaburgers en Vegaschnitzels op een speciale barbecue, waar je ook sticks met groenten op kon leggen. Jos liep af en aan en verwende Miriam door haar van alles te brengen. Na het eten bleef hij drankjes halen, ook voor haar. Ze zat de meeste tijd dicht tegen hem aan, terwijl ze luisterden naar de muziek.
Het werd later en later en Miriam was het tegen twaalf uur zat. Ze had andere plannen en wilde met Jos naar hun tent. Maar Jos? Jos was in gesprek met de gitarist en de drummer van de eerste band, terwijl To Twelve, de tweede band, een cover van Kensington ten gehore bracht, All For Nothing. De meeste van de meer dan honderd jonge kampeerders zongen het refrein luidkeels mee.
Miriam liep naar Jos en zei, terwijl ze hem vragend en verleidelijk aankeek: “Kom schat, we gaan. We hebben nog iets te doen.”
“Ik kom zo”, zei Jos.
Miriam gaf hem een kus, pakte hem bij zijn nek en zei dicht bij zijn oor: “Ik heb geen zin om te wachten.”
“Paar minuutjes, maak het bed maar warm”, zei Jos lachend.
Miriam liep naar de tent, kleedde zich uit, ging in de slaapzak liggen en wachtte.
Jos vergat alles en kletste met de een na de ander, dronk biertje na biertje, tot hij merkte dat hij geen geld meer bij zich had. Shit, dacht hij plotseling. Miriam! Hij stond op en liep in de richting van de tent. Het was aardedonker en hij aarzelde. Ze zou vast al slapen en als ze wakker werd zou ze verdrietig zijn, of boos. Na een minuut of vijf liep Jos langzaam verder. Ik zie het wel. Het komt altijd weer goed, dacht hij.
Jos deed voorzichtig de rits open, sloop naar binnen en hoorde haar zachte ademhaling. Ze sliep, constateerde hij. Hij kleedde zich uit en ging naakt naast haar liggen. Je wist immers maar nooit. Hij kroop dicht tegen haar aan en deed zijn handen om haar heen. Plotsklaps draaide ze zich om, zoende hem hartstochtelijk, duwde hem achterover en kroop bovenop hem. Zo begon een wilde nacht, die Jos nooit meer zou vergeten. Leeg gevreeën, dommelden ze uiteindelijk weg.
Jos werd wakker en wreef de slaap uit zijn ogen. Het was vast al laat, want de zon scheen op de tent. Hij keek op zijn iPhone en zag dat het bijna tien uur was. “Miriam”, riep hij. “We zijn te laat.” Hij draaide zich om en vroeg zich af in welke verkeerde film hij terecht was gekomen. De vrouw die naast hem lag, haar armen uitstrekte en zei: “Kom”, was Miriam niet.
Ze liepen heen en weer over perron 1 van Centraal Station Amsterdam, waar een oude, verbleekte sprinter klaar stond om naar Beverwijk te vertrekken. Tien minuten vertraging gaf het informatiebord aan. Muis vroeg aan Boom of de trein die er stond naar Zandvoort ging. Boom schudde zijn hoofd en zei: “Deze gaat naar Beverwijk, maar heeft vertraging. Die van ons komt nog.”
“Maar die van ons moet er zo aankomen, die past toch niet op hetzelfde perron?”
“Deze gaat weg en dan komt onze trein”, zei Boom geduldig. Boom was een man die rust uitstraalde. Een soort van “het maakt allemaal niet meer uit” rust. Muis zweeg, want ze vertrouwde Boom.
De trein uit Beverwijk vertrok enkele minuten later. “Kijk”, zei Muis en ze wees in westelijke richting, waar de sprinter naar Beverwijk zich langzaam slingerend over de wissels bewoog. Onze trein staat verderop al te wachten.” Boom zei niets.
Onze trein kwam in beweging nadat de andere trein voorbij was gereden. Een even lelijke, fletse sprinter als die naar Beverwijk, kwam langzaam aanrijden.
Ik ging naar Zandvoort en stapte helemaal aan de voorzijde in de trein, omdat ik wist dat je dan vooraan uitstapte op het kopstation van Zandvoort aan Zee. Tot mijn verrassing kwamen Boom en Muis na een paar minuten tegenover mij zitten. Hij koos voor een plaats bij het raam, waardoor zij automatisch aan het gangpad kwam te zitten. Ik zei ze gedag en deed mijn laptop aan om een verslag af te maken. Even overwoog ik om te vragen, of ze liever vooruit wilden rijden. De tevreden blikken van Boom en Muis stelden mij echter gerust.
Ter hoogte van Halfweg was ik klaar met het verslag en ruimde ik mijn spullen op. Muis vroeg of ik klaar was met mijn werk. Ik antwoordde bevestigend en wees hen op de donkere wolken die zich samenpakten boven Haarlem en tot ver daar voorbij.
“Buitjes”, zei Boom. Hij haalde zijn schouders op. “Stelt niet veel voor.”
Zo raakten we in gesprek en Boom vertelde dat ze uit Nimwegen kwamen, tenminste zo sprak hij het uit.
Muis zei: “Hij bedoelt Nijmegen.”
Nu is Mariken van Nimwegen mij niet geheel onbekend, dankzij een herhaling van zetten op twee verschillende middelbare scholen, dus had ik Boom zo ook wel begrepen.
Ik dacht aardig te zijn en zei tegen Boom en Muis dat het toch mooi was dat je dit op je vijfenzestigste kon doen.
Boom zei: “Ik ben eenentachtig.” Ik zei eerlijk dat ik wel ongeveer in die richting had gedacht.
Muis zei, zonder haar leeftijd te noemen: “Ik ben een stuk ouder dan hij.”
Boom, een bijna twee meter lange man, droeg een bruine broek, een beige overhemd met aan de kraag en manchetten bruine strepen. Hij had een colbert aan dat iets lichter was dan zijn broek. Het lichtbruine colbert had op de voor en achterpanden kleine, donkerbruine ruitjes, waardoor de panden een andere kleur leken te hebben dan de mouwen. De broek was te kort, of hij had hem te hoog opgetrokken, want er was veel wit been te zien boven de half afgezakte, lichtbruine sokken en de glimmende, bruine schoenen. Hij was groot, maar tevens slank. Zijn dunne haar, aan de randen van zijn merendeels kale hoofd, was grijs. Hier en daar zag je een paar laatste, zwarte haren. Boom droeg een goudkleurige bril, waarachter zijn ogen je tegelijkertijd serieus, uitdagend en lachend aankeken.
Boom was vooral Boom, omdat Muis, die naast hem zat, Muis was.
Muis was een keurige, goed verzorgde dame op leeftijd, die in alles voldeed aan de typering muis. Een spits gezicht, voortdurend getuite lippen, weinig zeggen, stil zitten en kleding in grijze en witte tinten van top tot teen. Behalve de elegante schoentjes die ze aan had. Blauwe kleurschakeringen met glitters droeg ze aan haar muizenvoetjes. Boom had een paar rimpels, maar zij….? Zij was integraal gerimpeld. Mooi oud, met sneeuwwit haar. Zeg maar pensioenblond. Ze hield haar tasje stevig tegen zich aan. Ook zij droeg een bril. Donkerbruin montuur met grote glazen. Het mooiste aan haar, waren haar schitterende oogjes, die je aankeken met een zelfverzekerde, alwetende blik. Zij wist wat ik nooit kon weten, zo leken haar ogen te zeggen.
Als Muis sprak, deed ze dat zacht, maar wel verstaanbaar.
“Ga jij ook naar het Casino?”, vroeg Boom aan mij.
“Nee, ik ga niet naar het Casino. Ik ga naar de Haven van Zandvoort, strandtent nummer 9.”
“Zandvoort heeft toch geen haven? Wij komen hier al veertig jaar.”
“Nee meneer, het is een strandtent. Die heet zo. Zandvoort heeft geen haven”, antwoordde ik.
“Wij gaan al veertig jaar naar het casino”, zei Boom. “Het is alleen maar brengen, want halen is er niet bij.”
“U gaat voor uw plezier, neem ik aan”, reageerde ik.
Muis keek me aan en zei: “We gaan zeker voor ons plezier, inclusief de treinreis, maar we hopen altijd dat we iets winnen.”
Boom zei alsof hij haar niet hoorde: “Ik kom hier al heel lang en wij kennen hier veel mensen en zij kennen ons.” Het duurde even voordat ik begreep dat deze kennissenkring beperkt was tot het Casino en zich niet uitstrekte naar de rest van Zandvoort.
Boom vroeg of ik de zilveren rijksdaalders nog kende. Ik bevestigde het en zei dat we ze vroeger altijd spaarden. Als we er tien hadden, brachten we ze naar de Boerenleenbank.”Die echte?”, vroeg Boom. “Die zware zilveren?”
“Eerst wel”, zei ik. “Later kon dat niet meer.”
“Ik heb eens één zilveren rijksdaalder in zo’n automaat gegooid”, zei Boom. “Er kwamen vijfhonderd rijksdaalders uit rollen. Had ik ineens twaalfhonderdvijftig gulden gewonnen”, zei hij trots. “Dat is het meeste dat ik ooit gewonnen heb.”
Muis zei: “We komen meestal met niets thuis, maar dat geeft niet. We doen dit vaker.” Iets zei me dat dit niet helemaal klopte.
Ik vroeg: “Als u het budget dat u wilt besteden hebt weggespeeld, wat doet u dan? Naar huis gaan, lekker ergens gaan eten?”
“Als we blijven, ga ik buizen en wordt ik straalbezopen”, zei Boom. “Dus gaan we naar huis als het geld op is.”
Muis reageerde eerst niet en er viel een korte stilte. Toen zei ze plotsklaps: “Als ik win, kan ik helemaal niet meer stoppen, want dan wil ik meer winnen.” Boom keek haar aan met een lieve glimlach en zei: “Ach een gokje af en toe. Als het geld op is, moeten we toch stoppen en gaan we weer naar huis.”
Het gesprek kwam terug op Nijmegen, waar ik ooit een kantoor had aan de Oranjesingel, vlakbij de Stadsschouwburg en Concertgebouw de Vereeniging aan het Keizer Karelplein. We lunchten daar regelmatig en hielden er bijeenkomsten in de zalen die men verhuurde.
Ik vroeg Boom en Muis of het hen beviel in Nijmegen.
“We wonen in Dukenburg, ken je dat?”, vroeg Muis met een licht negatieve ondertoon.
“Ik ken het”, zei ik, maar dat was waarschijnlijk niet wat ze bedoelde.
Boom zei: “Mij bevalt het niet meer zo, vanwege al het lawaai en de drukte, zoals de Vierdaagse.”
Er was meer dat hem niet beviel, maar hij ging er niet verder op in. Ook niet toen ik zei dat de Vierdaagse maar vier dagen duurde en dat het daarna weer voorbij was.
Het was weer even stil en ik keek om me heen. Hoofden van meeluisterende passagiers draaiden weg.
Boom schakelde over naar een ander onderwerp en meldde dat Muis de Vierdaagse al vijfentwintig keer had gelopen.
“U heeft zelf niet meegelopen?”, vroeg ik.
“Nee, ik ging zitten en wachten. Ondertussen dronk ik dan een biertje.” Of dat maar één biertje was, viel te betwijfelen.
Muis vertelde dat ze iedere keer veertig kilometer had gelopen. “Honderd dagen keer veertig kilometer, jongen.”
“Ze heeft er een speciaal kruisje voor gekregen”, zei Boom, waardoor ik geen tijd had om te reageren op de eer om jongen te worden genoemd.
“En u stond met bloemen voor haar klaar?” Ik wist dat er een ongedacht antwoord zou moeten komen.
“Af en toe”, zei Boom.
“Hij heeft een keer zomaar de bloemen van iemand anders aangenomen”, zei Muis. “Toen is hij met die bloemen de finish over gelopen in zijn pak, alsof hij de hele wandeling had gelopen en het hem niets had gedaan.”
Boom keek mij aan zonder een spier te vertrekken.
We naderden Zandvoort. De passagiers in de trein werden onrustig. Tassen werden gepakt en een enkeling ging alvast staan. De door gitzwarte wolken aangekondigde regen kletterde inmiddels tegen de ramen van de trein.
“Moet u ver lopen?”, vroeg ik.
“Het is maar vijfhonderd meter. Als het te hard regent, bel ik een taxi”, zei Boom.
Ik stond op, gaf beiden een hand en wenste hen een mooi en succesvol bezoek aan het casino. Boom zei dankjewel en stond ook op. Ik wachtte tot Muis stond.
“O, mag ik eerst?”, vroeg ze.
“Zeker”, zei ik, zonder dat ik er op gerekend had. Ik liet hen voorgaan, net als de dame die naast me had gezeten en gedurende het gesprek met belangstelling had geluisterd. Ze had af en toe geprobeerd er tussen te komen, vooral met kritische opmerkingen over gokken. Haar mislukte interrupties waren niet meer dan een loze poging om iets dat haar niet beviel, te bestrijden. De glimlach van een dame aan de ander kant van het gangpad zei veel meer. Die had van de conversatie genoten en zou er zo een verhaaltje over kunnen schrijven.
Ik stapte uit, terwijl Boom en Muis hun veel te kleine parapluutjes probeerden op te steken voor ze uitstapten.
Ik liep in de regen naar de Haven van Zandvoort, in de wetenschap dat Boom en Muis een mooi verhaal hadden verteld, of het nu waar was of niet.
Ze liet haar handen langzaam over zijn rug glijden. Ze gleden door en ze kneep in zijn stevige, gespierde billen. Hij lachte en keek haar aan met een brede glimlach en ogen die haar op een prettige manier deden huiveren. Ze vervolgde haar sensuele, prikkelende, zachte massage en voelde hem meer en meer ontspannen.
De olie die ze gebruikte was vermengd met een oeroude zalf en had een bedwelmende, heerlijke, Oriëntaalse geur. Het verzachtte de huid en drong naar binnen om de spieren zowel losser als sterker te maken. Immers, dit was niet meer dan het voorspel van het voorspel. Een liefdevolle weg naar meer.
Na een half uur was hij bijna in slaap gevallen. Met een ferme tik op zijn billen haalde ze hem uit zijn trance en zei: “Nu mag jij bewijzen dat je het beter kunt dan ik.” Hij trok haar naar zich toe, zoende haar zacht op haar mond, ging staan en draaide haar op haar buik. Zacht in het begin, beetje bij beetje steeds krachtiger, masseerde hij haar rug, schouders, nek, armen, handen, benen, voeten en billen. Hij liet zijn handen tussen haar billen glijden en raakte haar zachtjes aan op de meest gevoelige plekken. Zacht en meer dan zacht.
Het leek alsof ze weg zweefde op gevoelens die ze kende, maar die intenser leken dan ooit. Ze draaide zich om en wilde hem op haar trekken, maar hij schudde nee, wreef zijn handen weer in de warme, melkachtige olie en ging verder. Zijn handen gleden naar haar gezicht. Met ongekende tederheid werden haar wangen, kin, hals en nek soepel onder zijn handen. Ze voelde de spanning wel stijgen en merkte dat haar opwinding toenam als nooit tevoren, maar toch ontspande ze.
Hij streelde haar zij, haar borsten, haar buik en nog een keer haar benen, voeten, armen en handen. Hij sloeg niets over, vooral niet toen ze haar benen verder uit elkaar deed en ze zijn handen stevig tegen haar aanduwde. Ze kon niet wachten, maar ze wilde en moest wachten, vond ze.
Met de randen van zijn nagels danste hij over haar buik naar haar borsten en terug. Ze voelde de door het ritmische getokkel van zijn vingers ontlokte tintelingen vanaf haar huid door haar hele lichaam stromen. Hij masseerde haar gedurende een onvatbare periode zo zacht en zo lang, dat ze de talloze orgasmes niet meer kon tellen, omdat het een aaneengeregen ketting van explosies leek, die in kracht en emotie toenamen. Er was geen plek in haar lichaam die ze niet voelde zo lang hij haar beroerde. Ze merkte dat ze meer energie kreeg in plaats van moe te worden. Ondertussen had ze haar handen nog eens ingesmeerd en nam ze hem in haar handen. Als ze merkte dat ze te hard ging en hij het niet meer hield, stopte ze even.
Toen ze eindelijk zover waren en verstrengeld raakten in elkaar, gebeurde er zoveel in een allengs vervagend tijdsbestek, dat ze als vanzelf uit vermoeidheid en van genot in slaap vielen. Toen ze een uurtje later wakker werden begon een volgende, wilde, ongeremde, gepassioneerde, vrijpartij, die hen deed vergeten wie en waar ze waren.
De volgende ochtend zetten beiden hun Augmented Reality Bril af. Zij in Groningen en hij in Almere Haven.
Er was eens, in een wondermooi land hier ver vandaan, een keizer. Keizer Ab Surdus was heerser van een, in zijn ogen, onmetelijk rijk. Het grootste rijk ter wereld.
Bij toeval was hij enige jaren geleden op de hoogste positie van het land geraakt als president. Eenmaal gewend aan de macht, de privileges en de grandeur, kon hij er geen afstand meer van doen. Ab Surdus wilde niet meer weg, al was zijn houdbaarheidsdatum voor de belangrijkste functie van het grootse rijk al lang verlopen.
Met een schier onuitputtelijk palet aan sluwe en slinkse trucs wist hij legio uitzonderingen voor zichzelf te creëren. Uitzonderingen die, na verloop van enige tijd, gelegaliseerde gebruiken werden.
Enkele jaren geleden benoemde president Ab Surdus zichzelf tot keizer, gesteund door de militaire macht, die door keizer Surdus rijkelijk werd beloond.
Iedere morgen stond keizer Surdus voor de spiegel. Zijn ontevredenheid over wat hij zag nam keer op keer toe, al vond hij zichzelf de beste ter wereld. Het was hem gewoonweg nooit goed genoeg.
Omdat hij zichzelf niet kon bekritiseren, zocht hij naar schuldigen voor zijn ontevredenheid en hij vond ze bij bosjes. Verkeerde haardracht, een verkeerd geloof, een irritant uiterlijk, vreemdelingen en als hij tekort kwam in die groepen, zelfs zijn vrienden of familieleden die hem ergerden. Zijn favoriete groep om te beschuldigen en op te sluiten, waren de journalisten. Leugenachtige fantasten, die beledigende informatie publiceerden die Zijne Keizerlijke Majesteit niet wilde horen, of zien.
In de verste uithoeken van het uitgestrekte, schitterende land, met zijn hoge, met sneeuw-toppen bedekte bergen en eindeloze witte stranden, woonden volkeren die anders leefden en wilden leven. Ze waren gewend hun zaken zelf te regelen. Bergvolkeren en stammen van de steppen, die vroeger onafhankelijk waren. Ze dulden de inmenging van de vroegere veroveraars niet. Zij waren de oorspronkelijke bewoners en bezitters van de rijke gronden en waardevolle bodemschatten. Ze eisten onafhankelijkheid.
“Terroristen”, brulde de woedende en ontevreden keizer als het onderwerp ter sprake kwam. Hij was niet alleen ontevreden, maar vooral bang. Bang dat ze hem wilden afzetten en gevangen wilden zetten. Bang dat ze hem wilden vermoorden. De angst voedde zijn ontevredenheid, hetgeen tot een waar schrikbewind leidde.
De altijd in vrede levende volkeren kregen de schuld. Waarvan precies wist niemand, zelfs de keizer niet. Bewoners van een groot aantal dorpen werden gearresteerd, waarna ze in gevangenissen verdwenen. Van de bevolking van tientallen dorpen werd nooit meer iets vernomen. Dorpen en steden werden met de grond gelijk gemaakt. Ze werden uit de atlas en uit de geschiedenisboeken verwijderd. Het hielp keizer Ab Surdus niets. Zijn angst en ontevredenheid namen toe.
Overal in het land heerste er angst voor de onvoorspelbare keizer, maar het ergste moest nog komen.
Op een dag stond keizer Surdus op en liep hij naar de grote wandspiegel. Hij schrok. Was hij dat? Dat kon niet. Onmogelijk. Hij keek nog eens en kwam tot de conclusie dat de spiegel beschadigd was. Hij nam een lange, koude, verfrissende douche, in de hoop dat het slechts verbeelding was en het daarna anders zou zijn. Helaas. Het schrikbeeld van zijn eigen spiegelbeeld bleef hem aanstaren. Het was niet waar. Een leugen was het, waar hij naar keek. Een leugen verzonnen door anderen.
Een uur later liep de keizer met zijn lakeien door het paleis en keek in iedere spiegel. Teleurstelling na teleurstelling voedden zijn angst en daarmee zijn woedde. Alle spiegels in zijn paleis waren behekst. Gemanipuleerd. Dat wist hij zeker.
Keizer Surdus riep zijn echtgenotes bij zich en vroeg hen wat zij er van vonden. Een echtgenote zei dat hij moe was en dat hij nodig met vakantie moest. Een ander zei: “Ab, je ziet er fantastisch uit, die spiegels zijn van een slechte kwaliteit. Koop nieuwe spiegels.” Een derde, slim calculerende echtgenote was het met hem eens en dacht dat hij gelijk had. De spiegels waren bewerkt, al waren sommige spiegels honderden jaren oud. Ze suggereerde dat ze misschien stiekem waren vervangen.
De keizer kwam tot de conclusie dat hij met zoveel verschillende meningen niets opschoot. Hij nam een aantal drastische besluiten. Alle lakeien werden gevangen gezet om te worden berecht voor verraad. Daarna vertrok hij met de vrouw die hem gelijk had gegeven de stad in, om spiegels te bekijken. Ondertussen werden alle spiegels in het paleis verwijderd.
Het leger werd naar alle uithoeken van het land gestuurd, om “terroristen” gevangen te zetten, dan wel te elimineren. Het kon niet anders, of zij waren de hoofdschuldigen, meende keizer Surdus.
Na vier uur spiegels kijken was het keizer Surdus en zijn loyale echtgenote duidelijk. Alle spiegels in het land waren in handen gevallen van verraders. Die hadden de spiegels bewerkt om de keizer uit zijn evenwicht te brengen.
De verraders moesten helpers hebben gehad, zo vond de keizer. Het gevolg was dat tienduizenden spiegelmakers, spiegelverkopers en anderen die er mee te maken konden hebben, werden opgesloten. Spiegels werden verboden en alle spiegels moesten worden vernietigd. Wie nog een spiegel bezat, werd opgesloten. Het melden van een spiegelbezitter werd rijkelijk beloond. Overal hingen posters en in alle kranten stonden kreten als “Sluit ze op” of “Geef ze aan.”
Keizer Ab Surdus nervositeit nam schrikbarende vormen aan. Zelfs in zijn eigen paleis keek hij alsmaar schichtig om zich heen. Toen hij na drie spiegelloze weken met zijn resterende twee echtgenotes naar een festival ging, had hij een angstaanjagende ervaring. Ze liepen langs de grote, verduisterde ramen van de hal waar het festival plaatsvond. In het glas zag keizer Surdus zichzelf lopen. Hij zakte als door de bliksem getroffen door zijn knieën en viel opzij. De keizer stiet een angstwekkende schreeuw uit. Zijn echtgenotes, lakeien en leden van de keizerlijke garde, snelden toe.
“Ab, wat is er?”, vroeg de ene echtgenote. De ander riep om hulp. De meeste mensen liepen schielijk door. Slechts een enkeling kwam aarzelend zijn hulp aanbieden. De lakeien wisten niet wat ze moesten doen en de keizerlijke garde kon niet veel meer dan bars optreden en schieten.
Keizer Surdus stond langzaam op en wild gesticulerend joeg hij de omstanders weg. Hij brulde:” Kijk! Kijk dan! Zelfs de ramen zijn gehackt.” Ze controleerden tientallen ramen van andere gebouwen en woningen, maar overal was het hetzelfde.
“Ik wil naar huis”, gilde de keizer met hoge, overslaande stem. De paniek van hun heerser sloeg over op het toegestroomde publiek, dat op afstand had staan kijken in ijdele hoop op verandering. Ze vluchtten in alle richtingen, bang als ze waren voor het wispelturige gedrag van de keizer.
De auto van keizer Surdus kwam aanrijden om het gezelschap naar huis te brengen. De chauffeur had de wagen net gewassen en volledig in de was gezet. De grote, zwarte limousine glom alsof het een nieuwe wagen was. De auto stopte en de keizer en zijn gevolg liepen er naar toe. Keizer Surdus zag zichzelf in de deur van zijn keizerlijke karos en stampte woedend op de grond.
“Verrader”, tierde keizer Surdus tegen de verbouwereerde chauffeur, die niet begreep waar de keizer op doelde. “Opsluiten en berechten”, riep keizer Ab Surdus. De keizerlijke gardisten grepen de chauffeur en sleepten de kermende en verslagen man aan zijn voeten naar een inderhaast opgeroepen militair busje.
Op bevel van de keizer werd de limousine besmeurd met modder. Een generaal van de keizerlijke Garde kroop achter het stuur, waarna ze instapten om zich naar het keizerlijke thuis te spoedden.
Keizer Surdus sidderde gedurende de rit van angst, maar zijn woede, zelfovertuiging en overlevingsdrang wonnen het van zijn vrees. Eenmaal aangekomen in het paleis, zette hij zich direct achter zijn bureau en liet de premier komen. De premier, een toonvoorbeeld van een ervaren hielenlikker, danste naar de pijpen van keizer Surdus en riep het kabinet en het parlement bijeen.
De keizer sprak het kabinet en het parlement toe en vaardigde een serie wetten uit, die terstond ingingen.
“Wij, Keizer Ab Surdus De Enige, hebben als volgt besloten. Alle spiegelende oppervlaktes in ons rijk zijn vanaf heden verboden. Mat is het motto en daarmee het voorschrift voor de uitvoering van alle oppervlaktes. Glimmen, weerkaatsen en reflecteren is vanaf heden verboden. Dat geldt in het bijzonder voor de media. Die zijn vanaf dit moment opgeheven.” Hij hapte even naar adem, omdat hij te snel had gesproken.
Een minister maakte van die gelegenheid gebruik door te zeggen: “Maar dat is niet te handhaven, mijn keizer.”
Keizer Surdus draaide zich naar de man toe, fronste zijn wenkbrauwen en zei op dreigende, kalme toon: “Ik zei, niet reflecteren. Uw ministerschap is voorbij.” Hij wenkte de keizerlijke garde en beval, wijzend op de voormalig minister: “Dumpen!”
Toen de rust was weergekeerd, vervolgde keizer Appie, zoals hij stiekem door bijna iedereen werd genoemd, zijn betoog.
“Journalistiek is verboden. Op het overtreden van al deze wetten staat de doodstraf, dan wel levenslange opsluiting.”
Tevreden en enigszins gerustgesteld keek de tirannieke keizer om zich heen. Tot zijn genoegen zag hij louter angstige gezichten. Langzaam begon men te applaudisseren. Wat moest je anders. Het was klappen, of sterven.
In de maanden daarna ondervond een ieder de hinder van het ontbreken van spiegels en spiegelingen. Men zag er steeds slordiger uit. Er zat niets anders op dan elkaar te helpen om er verzorgd uit te zien. Dat bleef niet zonder gevolgen. De keizer verordonneerde dat iedereen die er goed verzorgd uitzag nog een spiegel moest bezitten. Zelfs als na huiszoeking geen spiegel werd gevonden, werden de verdachten toch veroordeeld. Zo verslonsde het volk zienderogen, om maar uit handen van de keizerlijke garde te blijven.
Keizer Surdus werd eenzamer en eenzamer, omdat hij zijn echtgenotes en vrienden allemaal had laten opsluiten, of erger nog, had laten executeren. Hij vertrouwde niemand meer.
Een jaar na invoering van de anti-reflectiewetten, zoals ze werden genoemd, zat de helft van het volk in de gevangenis, of was vermoord. De andere helft moest al het werk doen, inclusief de bewaking van de gevangenen. Dat was niet te doen en steeds meer mensen werden ziek. De ontevredenheid nam toe en hier en daar werd gefluisterd over een staatsgreep, maar zover kwam het niet.
Op een ochtend liep de zenuwachtige, nog immer bevreesde en misnoegde keizer na het ontbijt de tuin in. Na een korte wandeling kwam hij bij de grote keizerlijke vijver. Een ochtendbriesje veroorzaakte lichte rimpelingen in het donkere water van de met eiken en beuken omzoomde vijver. Keizer Surdus zette zich op een bankje onder een grote, oude, knoestige eik. Hij voelde zich eenzaam en in de steek gelaten. Hij was toch de beste? Hij had het toch goed voor met iedereen. Waarom moest iedereen zich toch zo tegen hem verzetten? Waarom wilde men hem niet begrijpen? De keizer mijmerde verder, probeerde te kalmeren, maar zijn onrust, angst en boosheid nam toe.
Peinzend stond keizer Surdus op. Hij slenterde naar de rand van de vijver. Het was windstil geworden en keizer Surdus keek voor zich uit over het stille, donkere oppervlak. Zonder er bij na te denken, boog hij zich voorover om in het water te kijken. Wat hij toen zag, deed zijn hart stil staan. Hij zag zichzelf, zoals hij zichzelf lang geleden in spiegels had gezien. Vol verbijstering keek de keizer naar het voor hem zo schrikwekkende beeld, terwijl de pijn in zijn borst ondraaglijk werd. Even leek alles stil te staan, maar toen viel keizer Ab Surdus De Enige voorover in zijn spiegelbeeld, dat hij al stervend, vernietigde.
Binnen een uur was het nieuws bekend en werden alle gevangenen bevrijd. De leden van de keizerlijke garde vluchtten het land uit.
Het hele land vierde feest en overal kwamen verstopte spiegels tevoorschijn. Het feest duurde meer dan een week en het volk besloot nooit meer een keizer of president te willen. Men richtte een spiegelfabriek op die de beste en de grootste van de wereld werd. Media kwamen van heinde en verre om er over te berichten.
Het volk genoot van de herwonnen vrijheid en ze leefden nog lang en gelukkig.
Er was eens een leugen in het land van Overal.
De leugen was eenzaam en alleen in een wereld vol waarheden. Ze werd regelmatig geconfronteerd met haar minderwaardigheid door de zich op de borst kloppende waarheden.
Zij, de leugen, was niemand en zou eigenlijk niet mogen bestaan, zo werd haar verteld. Zo was zo opgegroeid en ze had nooit anders gehoord. Daarom nam ze als vanzelf aan, dat de waarheden ook hierover de waarheid waren.
Ze vroeg zich regelmatig af waarom ze bestond en wat haar voortbestaan rechtvaardigde, tot ze op een dag in enkele waarheden barstjes zag verschijnen. Vanaf die dag lette ze beter op en vroeg ze aan de haar beschimpende waarheden, waarom ze waarheden waren. Dat was in de ogen van alle waarheden een ongehoorde vraag, een impertinente brutaliteit. Hoe haalde het laagste van het laagste, de leugen, het in haar verwarde hoofd om hen een dergelijke vraag te stellen?
De waarheid was echter anders dan het beeld dat ze bij de leugen achterlieten met hun reactie. De waarheden begonnen aan zichzelf te twijfelen. De een na de ander. Dat ene irritante leugentje had de collectiviteit van waarheden aan het wankelen gebracht. Waren ze wel waar, of waren ze slechts schijnwaarheden, of nog erger onwaarheden, dus leugens? Ze wisten het niet, zoals ze ook niet wisten waarom ze waarheden waren.
De volgende dag was er één waarheid die de leugen confronteerde met de ernstige gevolgen van haar vraag. De leugen zei vriendelijk: “Als jij de waarheid bent, waarom ben je dat dan? Of.., ben je slechts de waarheid van dit moment, de waarheid van een bepaalde plaats, of de waarheid van een zeker iemand? Ben jij niet de leugen, in plaats van dat ik dat ben?”
De waarheid was geschokt, keerde zich om en ontdekte door die ene simpele beweging, dat hij behalve waarheid ook leugen kon zijn. En….de leugen zag het. Ze vroeg de waarheid om samen met haar verder te gaan, om de waarheid van de leugen en de leugen in de waarheid die plaats te geven, die hen toe kwam. De waarheid keek om en aarzelde. Hij wachtte en wachtte.
Toen viel de waarheid op zijn knieën en vroeg de leugen ten huwelijk. Wat moest de leugen nu zeggen als ze slechts de leugen was? Ze voelde dat ze leugen en waarheid wilde zijn en zei: “Ja.” Bedoelde ze nu nee, omdat ze loog, of sprak ze de waarheid? Dat maakte niet meer uit. Waarheid en leugen werden één.
En ze logen nog lang en gelukkig in ultieme eigen waarheid en kregen vele kinderen waarvan de ene helft ware leugens en andere helft leugenachtige waarheden waren.
De foto van het heelal is bedoeld als het beeld dat wij als waarheid van het moment ervaren. Een beeld dat feitelijk bestaat uit ontelbaar verschillende waarnemingen met allemaal verschillende leeftijden. Wat we zien is niet waar, maar zijn het daarmee ook leugens? Is het heelal een oneindige verzameling leugens, of een complexe samenstelling van de historie van het heelal, zoals we dat nu waarnemen? Bestaat ruimtetijd ook in die zin, dat het waarheden in tijd zijn?
Nietzsche schreef: “Waarheden zijn illusies waarvan men vergeten is dat zij illusies zijn. Metaforen die versleten zijn en letterlijk krachteloos zijn geworden.”
Wanneer, waarom, waar en hoe is iets waar, of niet waar, of allebei?
Bijna zeventig jaar had ze daar gestaan, op die gezellige plek in het typische, Brabantse dorp. Ze was vanaf haar ontstaan als nietig zaadje, opgegroeid op eenkwekerij direct buiten Sint Oedenrode. De toen nog jonge plataan had daar een rustige, mooie tijd gehad met warme zomers, voldoende regen en fijne, koude winters.
Toen de oorlog begon, stond ze inmiddels met veertig familieleden rondom het centrale plein van het dorpscentrum aan de rand van de Oisterwijkse Vennen. Aan de zuidzijde van het plein rees de machtige kerk op, met haar hoge, puntige toren. Rondom het plein lagen restaurants, cafés, een hotelletje en enkele winkels. Talloze markten, feesten, wieler-wedstrijden, huwelijken en begrafenissen had ze gezien. Tienduizenden keren had ze de klokken van de toren horen luiden. Levens, ja generaties waren onder haar langs gekomen en gegaan.
Het was een wonder dat de platanen de oorlog hadden overleefd. Ze waren gered door de dorpspastoor, die voorkwam dat de bomen werden gekapt om als brandhout te worden opgestookt in de vergetelheid.
Op een frisse, buiige lentedag waren er vijf mannen en twee vrouwen gekomen. Ze waren verschillende keren rond het plein gelopen, waren een paar keer overgestoken en hadden meermaals op grote tekeningen gekeken. Tekeningen op grote, grijze vellen die moeilijk hanteerbaar waren door plagerige, onvoorspelbare windvlagen. Tweemaal vluchtte het gezelschap het café van Dries binnen, omdat het begon te regenen.
De volgende dag waren ze teruggekeerd om foto’s te laten maken van het plein en van de platanen. Druk aanwijzingen gevend, terwijl een tweetal van hen pseudodeskundig op de bomen klopten om voor iedereen onduidelijke motieven.
Maanden later kwamen de landmeters, die twee dagen lang vanuit alle hoeken het plein en de wegen in kaart brachten. Het jaar verliep en in het nieuwe voorjaar waren er demonstraties op het plein. Het ging over het behoud van het plein en het behoud van de machtige platanen, dat begreep de plataan tenminste uit de woorden van de sprekers.
In dat najaar bleek dat de protesten weinig hadden uitgericht. Bulldozers, vrachtwagens en tractoren verschenen op het plein. Ze zag dat meer dan driekwart van de bomen werd omgehaald, waarna ze in grote stukken werden gezaagd om vervolgens op enorm lange vrachtwagens te worden afgevoerd. Er restten na de slachting nog zeven bomen. Ze wachtte verdrietig af wat er zou komen. Mooie sterke bomen, in de bloei van hun leven, waren ten prooi gevallen aan ambitieuze herinrichtingsplannen van de gemeente. Een plan waar niemand op zat te wachten, maar die een wethouder die zij al vanaf zijn doop kende, roem zou moeten brengen.
Een week later zag ze grote graafmachines arriveren. Nadat de verharding was verwijderd, werden de resterende bomen voorzichtig uitgegraven. Eerst werd er een enorm gat om haar wortels gegraven en daarna werden haar wortels op een diepte van drie meter doorgehakt, of doorgezaagd. Iedere meedogenloze amputatie zond pijnscheuten tot hoog in haar kruin waarna ze zich verspreiden in haar stam en takken om nog oneindig lang te worden gevoeld.
De meer dan negentig jaar oude plataan werd net als de anderen door een enorme hijskraan van haar plek gehesen. Het deed ontzettend veel pijn. Veel nog gegronde wortels scheurden en de banden van de hijskraan schuurden langs haar bast, waarbij bast en stam in elkaar werden gedrukt. Een dik uur later lag ze op een lange vrachtwagen, waar ze met kettingen en sjorbanden, die in haar stam en takken groefden, werd vastgesnoerd.
De wagen vertrok met een auto er voor en een auto er achter. De oranje zwaailichten zorgden er voor dat anderen op afstand bleven. De felle lichten gaven haar bast een nare gloed waar ze misselijk van werd, of kwam dat wellicht door alles wat ze al had meegemaakt de afgelopen uren.
Na drie uur rijden en niet aflatende, brandende pijn, reden ze de autoweg af en kwamen in een stad. De lange vrachtwagen stopte voor een gebouw waar Homerusmarkt op stond. Er stonden veel mensen en er werden foto’s gemaakt. Zelfs de televisie was er. Wat ze er van begreep, was dat zij vanaf nu de oudste boom van Almere was.
Een grote gele hijskraan stond klaar en takelde haar in een gat, waarna ze door de hijskraan op haar plaats werd gehouden, terwijl het gat werd dichtgegooid. Ze voelde dat er water rond haar resterende wortels liep en deed haar best grip te krijgen op de grond door haar wortels aan te sporen zich vast te grijpen en als de wiedeweerga naar beneden en opzij te groeien. Ze wist dat haar overlevingskansen gering waren, maar ze was geenszins van plan om op te geven.
Na verloop van tijd verdwenen de mensen en werd het stil. In de dagen erna namen bezoekers van de Homerusmarkt soms een kijkje en eens in de zoveel tijd kwamen er boomdeskundigen om haar te onderzoeken. Blijkbaar waren die experts tevreden, want naarmate de zomer naderde, bleken haar wortels zich goed te hebben vastgezet en stroomde voeding en water door de wortels de stam in. Ze voelde zich een beetje bloot de eerste zomer in het Homeruskwartier, omdat het aantal takken en het aantal bladeren gering was. Ze hadden haar voor het transport gekandelaberd om haar te kunnen vervoeren. Het bleek voor haar nieuwe vrienden geen probleem, want voor hen was naaktheid natuurlijk.
Zo maakte ze kennis met de goden van het Homeruskwartier. Zeus, Pallas Athene, Aphrodite, Hermes en talloze aanverwanten maakten kennis met haar. Ze zagen in de sterke, omvangrijke, naar de hemel reikende en bijna honderd jaar oude plataan een lotgenoot. Haar ouderdom en wijsheid werden uitermate op prijs gesteld door de goden van het Homeruskwartier. De goden die van de Olympus waren geplukt en tussen het wilde, jonge volk in Almere Poort terecht waren gekomen. Zeus die aldus had besloten en bevolen, was zelf meegekomen, maar verbleef er niet altijd. De mythische wezens waren dan weliswaar samen, hadden hun eigen Homeruskwartier, een eigen park en, maar het was wel wennen, maar de plataan bracht daar verandering in. Een goddelijke natuurlijke verschijning die in staat was op alles een ander licht te werpen.
Onder de plataan ontstond langzamerhand een ontmoetingsplaats van bewoners, voorzien van dranken en spijzen door ijverige waarden en waardinnen van nabijgelegen etablissementen in de Homerusmarkt. Er werd een godentuin voor goede werken onder haar voeten aangelegd en ondertussen keken Zeus en zijn schare neer op het gewoel vanuit de toppen van de aan het godenrijk geschonken Platanus Domus Deï.
De plataan was aanvankelijk onder de indruk en dat nam nog toe, toen ze haar verhaalden over hun roemruchte geschiedenis en haar inwijdden in de toekomst die zij bestierden, al hadden de mensen daar geen begrip meer voor en geen geloof meer in. Haar nederigheid en bewondering temperden gaandeweg, omdat ze meer en meer een van hen werd en langzamerhand uitgroeide tot de vertrouwensboom van de Olympiërs, die bij voorkeur in haar kruin huisden om te overleggen, te kibbelen, te roddelen en te genieten van plagerige pesterijen. De plataan was de vredestichter, raadgever, trooster en motivator temidden van het almachtige, goddelijke gekrakeel. In ruil daarvoor maakten ze haar sterker, groener, dichter en aantrekkelijker.
Zij, de plataan der platanen in Almere, was de locale vervanger van de Olympus geworden. In onbewaakte ogenblikken en in de winter verbleven de goden nog wel op de Olympus, maar in de zomer, als zij in volle bloei stond en in de herfst, als haar volle takken langzaam de bladeren dankzij de onstuimige herfstwind lieten vallen, weken ze niet van haar zijde en kon je haar en de goden horen als ze met elkaar fluisterden. Fluisterden, omdat ze de mensen geen schrik aan wilden jagen.
Ze hadden het goed en genoten van alle nieuwe indrukken, ervaringen en van hun eigen wijk, na duizenden jaren op een en dezelfde plek te hebben gewoond. Hun invloed op het Homeruskwartier en haar inwoners was zichtbaar en voelbaar.
Het opvallende geruis van de plataan, net iets harder dan gebruikelijk, viel het volk tenslotte toch op, vooral als er weinig wind was. Het trok de aandacht en steeds vaker zag men groepjes bewoners samen zitten onder de plataan. Sommigen gaven zich over aan het masserende geruis van de fluisterende goden in de plataan. Omdat ze er geen verklaring voor konden vinden, noemden de bewoners van het Homeruskwartier, heimelijk geïnspireerd door Pallas Athene, de imposante plataan: “Godenfluisteraar.”
De plataan is bijna honderd jaar oud. Haar verjaardag zal groots worden gevierd in 2018.
De boom komt uit Brabant en heeft jaren in Valkenswaard gestaan. De beschrijving van het dorp stemt daar min of meer mee overeen. De plataan is in 2009 gerooid en heeft tot eind 2014 op kwekerij Van den Berk gestaan. Op 1 december is de boom in Almere Poort voor de Homerusmarkt geplaatst. De omvang van de boom is ongeveer 350 centimeter en ze weegt 25 ton. Een markante, beeldbepalende boom op een bijzondere plek in Almere.
http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/118916/almere-oudste-boom-van-almere-geplant-in-poort
http://www.omroepalmere.nl/oudste-boom-almere-siert-homerusplein-almere-poort/content/item?156019
Wilders keek voorzichtig om zich heen, maar zag niemand. Hij had een donkere jas aan en de capuchon over zijn hoofd getrokken. Het was al donker, maar hij nam het zekere voor het onzekere. Hij gebruikte een geleend pasje en via de achterdeur glipte hij naar binnen. Aan deze kant stond geen bewaking. De gedachte dat hij in de gaten werd gehouden, irriteerde hem. Hij kon nergens meer gaan en staan, maar nu had hij het toch voor elkaar. Eindelijk was hij ontsnapt.
Hij had een tijdje dat niemand hem in de gaten had, maar nu was hij daar niet zo zeker meer van. Hij liep naar het achterste trappenhuis, luisterde aandachtig, liep vervolgens de trap op en was er op bedacht dat niemand hem zag. Halverwege hoorde hij stemmen van boven komen. Hij liep snel terug, opende de deur van de derde verdieping, keek de gang in, zag niemand, stapte naar binnen en sloot de deur. Hij wachtte nog twee minuten, nadat de voetstappen en stemmen voorbij waren gegaan. Voorzichtig opende hij de deur, keek en luisterde, stapte het trappenhuis weer in en vervolgde zijn klim naar de zevende verdieping van het hotel.
Na een blik te hebben geworpen op de gang, die volkomen leeg was, liep hij snel naar kamer 713. Hij klopte vier keer kort op de deur, wachtte even en klopte nog twee keer. De deur ging op een kier. Twee donkere ogen keken hem aan. Toen duwde ze de deur helemaal open.
“Eindelijk, schat, kom gauw binnen”, zei zijn geheime liefde. Hij omarmde zijn vriendin en ze kusten elkaar hartstochtelijk.
Even later vlogen de kledingstukken in het rond en in een oogwenk lagen de geliefden ineengestrengeld op de grond, genietend van hun gepassioneerde liefdesspel.
Na een uur vroeg Hanane of hij iets wilde eten.
“Nee, ik wil jou. Ik wil meer, meer, meer.”
De mooie, Marokkaanse Hanane schaterde van het lachen en dook bovenop hem.
Ze verloren zich weer in elkaar en hoorden daarom niet dat er geklopt en gebeld werd. Toen er keihard op de deur werd gebonsd, schrokken ze.
“In de douche “, zei Hanane zachtjes, “en neem al je spullen mee.” Hij volgde gedwee haar orders, zich afvragend wie er op de deur stond te bonken.
Hanane deed een short en een t-shirt aan en liep naar de deur. Ze deed de deur op een kier, maar werd met brute kracht achterover geduwd, terwijl de deur wijd open sloeg.
“Waar is ie, waar zit die klootzak?”, krijste een woedende vrouw.
“Er is hier niemand”, schreeuwde Hanane, die opstond. “Mijn kamer uit, anders bel ik de politie.”
Achter haar kwam haar minnaar tevoorschijn. “Laat maar, Hanane, het heeft lang genoeg geduurd.”
De vrouw riep met schelle stem: “Vuile klootzak. Vreemdgaan, mij belazeren en denken dat ik er niet achter kom? Godverdomme, Henk Wilders, wat ben jij een hufter.”
Er viel een ongemakkelijke stilte. Daar stonden ze dan, met zijn drieën. Ingrid tegenover de betrapte Henk en Hanane.
Een kort verhaal van:
Timo stapte als een van de laatsten uit de overvolle trein en schuifelde achter in de duwende groep forenzen over het perron naar de plek waar de gehaaste massa de trap naar de hal verhulde. Hij liet de meeste mensen voorgaan en daalde toen langzaam de trap af. Hij liep door de hal naar de poortjes om uit te checken en slenterde het station uit, op weg naar het zoveelste uitzendbureau. Op zoek maar werk, zoals hij dat al meer dan vier jaar deed.
Zijn vertrouwen in een stralende toekomst was verdampt. Afgestudeerd als historicus met een prachtige cijferlijst, was hij vol goede moed op zoek gegaan naar een uitdagende baan. Na twee jaar begreep hij dat zijn intelligentie en persoonlijkheid er niet toe deden. Hij had het verkeerde vak gestudeerd, was een vaak gehoorde reactie.
Timo liep over het Damrak, langs de vele winkels en restaurantjes, tot hij bij het uitzendbureau was. Half negen. Een half uur te vroeg, dan maar even een cappuccino pakken bij Krasnapolsky. Een norse ober bracht hem de cappuccino en morste daarbij op het schoteltje, toen hij de cappuccino te hard op het tafeltje neerzette. Zonder iets te zeggen draaide de ober zich om. Timo haalde zijn schouders op en dacht: wat een boer. Hij pakte een krant en zag de koppen. Wat een ellende overal, dacht hij. Rellen in Parijs en Marseille. Alweer meer werklozen, vooral onder jongeren. Hij had bij de Sociale Dienst gevraagd of hij zich kon laten omscholen, maar het antwoord was nee. Hij moest blijven solliciteren. Omscholen kon niet, daarvoor was hij te kort geleden afgestudeerd. En dan vonden ze het raar dat hij geen werk vond, dacht hij voor de duizendste keer. Hij nam een slok van zijn cappuccino en keek verveeld voor zich uit.
Timo werd steeds chagrijniger en dacht aan morgen. Dan moest hij verplicht vrijwilligerswerk doen als maatschappelijke tegenprestatie. Verkapt werken met behoud van uitkering, dat was het. Hij had er de schurft aan. Zes uur ouderen in rolstoelen heen en weer rijden. Van en naar hun kamer, soms naar buiten, maar meestal naar de activiteitenruimte, of het restaurant. Twee keer per week moest hij opdraven.
Hij had de hoop om aan het werk te komen inmiddels opgegeven. In het begin had hij nog thuis nog veel zitten studeren. Hij had wilde zich verder specialiseren in de Vaderlandse geschiedenis en de relatie met de Europese ontwikkeling, maar na twee jaar raakte hij zo gedemotiveerd, dat hij het niet langer volhield. Televisie kijken, ongezond eten, boos zijn, vrijwilligerswerk doen en werk zoeken. Dat was zijn leven. Dat wil zeggen hij fietste veel en liep hard. Vier keer per week tien tot vijftien kilometer. Hij trainde voor een marathon, maar ook hiervoor kon hij zich niet iedere week voldoende motiveren.
Het was bijna tijd, zag Timo, daarom liep hij naar de bar om af te rekenen. De ober zag hem aankomen, keek hem aan, draaide zich om en liep de keuken in. Na een paar minuten kwam de man terug en legde zonder iets te zeggen het bonnetje voor Timo’s neus. Timo betaalde precies gepast, wat hem op een afkeurende blik kwam te staan, maar dat zag hij niet.
Hij pakte zijn tas, keek op zijn Nokia en zag dat hij al te laat was, maar wat maakte het uit. Het werd toch weer een zinloos bezoek. Hij liep langs de Bijenkorf, stak over en aarzelde even toen hij de deur van het uitzendbureau open wilde doen. Ik kan ook naar huis gaan, dat scheelt een overbodig en irritant gesprek, dacht hij. Hij duwde de deurkruk naar beneden en liep toch naar binnen.
“Goedemorgen”, zei een jonge vrouw met een brede lach die van haar gezicht spatte. “Jij bent vast Timo. Fijn dat je er bent. Ik ben Muriël Cijntje. Wil je iets drinken?”
“Ehh, ja, ehh”, stamelde Timo, overrompeld door de vriendelijke, vrolijke ontvangst en onder de indruk van Muriël met haar lichte teint, donkerbruine ogen en sympathieke glimlach.
Ze liep om de balie heen en gaf hem een hand. “Loop maar even mee, dan halen we het samen.” Ze keek hem van opzij aan. Timo zag dat ze haar wenkbrauwen licht optrok en haar glimlach bewoog bijna onmerkbaar. Omdat Muriël thee nam, deed hij dat ook. Daarna liepen ze naar een spreekkamer. Muriël liep even weg om een paar documenten te halen.
“Geweldig, Timo. Een historicus. Die hebben we hier nog niet gehad en je komt precies op tijd.”
“Op tijd?”, vroeg Timo.
“Dat komt straks. Even kijken. Timo de Monteiro. Vijfentwintig jaar. Doctoraal geschiedenis.” Ze keek hem even aan en hij keek terug in haar glinsterende ogen. “De Moreiro, is dat Portugees?”, vroeg Muriël.
“Ja”, zei Timo. “Mijn betovergrootvader was Portugees en is toen hij twintig was geëmigreerd van Portugal naar Curaçao. Mijn opa kwam een Nederlandse vrouw tegen en is in 1960 met haar naar Nederland gekomen.”
“Bo papia Papiamentu?”, vroeg ze.
“Nee, spreken niet, maar ik kan het wel een beetje verstaan.”
“Grappig”, zei ze, terwijl ze voorover leunde. “Mijn ouders komen van Curaçao en Aruba.”
Timo vond Muriël erg leuk en genoot van het gesprek. Hij vroeg: “Heb je werk voor me?”
“Laten we eerst nog een kop thee halen”, zei ze, terwijl ze opstond en met twee handen haar donkere, sluike haar naar achteren over haar schouders schoof.
Ze liet hem voorgaan bij de automaat en stond achter hem. Hij voelde haar zachte aanraking, toen ze met haar arm zijn bekertje beter onder de automaat zette. Wat een leuke meid, dacht Timo.
Toen ze weer zaten, zei Muriël: “Het Rijks zoekt een historicus voor het beheer van de bibliotheek, het adviseren van specifieke bezoekers, het doen van onderzoek en het schrijven van publicaties. Je lijkt me erg geschikt, bovendien heb je veel artikelen geschreven, zag ik.”
Timo vertelde wat hij had gedaan en Muriël stelde vragen. Ze vroeg hem wat hij verder deed in zijn vrije tijd en toonde begrip voor het feit dat hij het vrijwilligerswerk zat was.
Timo wist niet wat hem overkwam. Een baan Een leuke vrouw, die hem ook wel leuk vond, tenminste zo leek het. Wat gebeurde er allemaal? Liep hij te hard van stapel?
“Lijkt me een fantastische baan”, zei Timo om bij de les te blijven. “Wat moet ik er voor doen?”
“Ik bel even om te kijken of we gelijk langs kunnen komen”, zei Muriël. “Zij hebben haast.”
Drie uur later liepen ze het Rijksmuseum uit en had Timo in principe een jaarcontract op zak. Wat een verschil met vanmorgen dacht hij. En wat is Muriël goed in haar werk. Geweldig. Hij keek eens naar haar en zij keek terug. Iets te lang, dacht hij.
“Zullen we ergens verlaat lunchen?”, vroeg Timo. “Ik trakteer.”
“Graag, Timo, maar ik trakteer. Ik heb een goede baan en jij begint pas met geld verdienen.”
“Ja maar”, protesteerde Timo.
Muriël zei: “Ik wil heel graag met je lunchen, maar deze is voor mij. De volgende keer is voor jou.”
De volgende keer?, dacht Timo. Hij merkte dat hij bloosde en keek zo goed en kwaad als dat ging om zich heen.
Ze lunchten in een klein eetcafeetje op de Prinsengracht en kletsten onderwijl honderduit, tot Muriël riep: “Shit. Ik moet snel terug. Mijn volgende afspraak is er al over een kwartier.”
“Ga maar gauw. Ik betaal wel. Ik vond het erg fijn en heel erg bedankt.”
Toen Muriël bij de deur stond, draaide ze om en liep terug. “Ik vind je erg leuk en zou graag nog eens afspreken. Bel je mij?”
Ze gaf hem drie zoenen op zijn wangen en liep weg, een stomverbaasde, verbouwereerde, maar ook opgetogen Timo achterlatend. Ze rende naar een tramhalte, omdat de tram die ze moest hebben er aan kwam.
Na enige tijd kwam Timo bij van het verschil tussen dag en nacht, op deze verrassende, zevende mei. Hij rekende af en besloot naar het station te lopen, want de toekomst lachte hem eindelijk toe, het was mooi weer en hij had alle tijd. Maandag de twaalfde zou hij beginnen als historisch adviseur en wetenschappelijk onderzoeker bij het mooiste museum van Nederland. Hij nam zich voor Muriël vanavond al te bellen. Wauw wat een vrouw.
Het was druk en hij moest goed oppassen. Auto’s en fietsen reden door rood. Ontelbare voetgangers deden lopend hetzelfde. Typisch Amsterdam, dacht Timo, die ineens in alles het positieve zag. Een tram kwam met rinkelende bel voorbij. Een voetganger sprong nog net op tijd weg. Timo lachte om de geschrokken man, die tierend en vloekend de trambestuurder uitschold, maar die hoorde het niet, want de tram was zonder te stoppen al doorgereden.
Via het Leidseplein liep hij de Leidsestraat in, om vervolgens via het Koningsplein en het Spui door te steken naar het Rokin. Hij voelde zijn telefoon trillen. Een app. Nee, drie. Hij keek er naar en glimlachte. Het was Muriël. Wat een doortastende dame, dacht hij.
Timo keek even op toen hij de Kalverstraat kruiste, wurmde zich door massa toeristen en zag het Rokin op vijftig meter afstand voor zich.
“Vanavond?”, was het eerste appje. “Pacifico, Warmoesstraat?”, de tweede. En de derde sloeg alles. Muriël had hem een kloppend hart als icoontje gestuurd. Hij voelde van alles, maar wist tegelijkertijd niet meer hoe hij het had. Enigszins verdwaasd liep hij verder, kwam tot de conclusie dat hij smoorverliefd was en zij ook. Ze waren als een blok voor elkaar gevallen. Verliefdheid is gevaarlijk, dacht hij nog. Toch lette hij niet op het verkeer.
Iemand gilde, de luid rinkelende bellen van twee trams klonken. De trams probeerden nog te remmen. Meer mensen gilden en schreeuwden, toen beide trams met een klap tot stilstand kwamen, precies op het zebrapad. Vijf minuten later kwam de ambulance met hoge snelheid en loeiende sirenes aan rijden. Het zag inmiddels zwart van de mensen, waarvan velen het niet konden laten om het slachtoffer te filmen en te fotograferen. Politieagenten hadden hun handen vol om de sensatiebeluste menigte weg te duwen.
Die avond zat Muriël in Pacifico. Ze zag er schitterend uit in haar donkerblauwe, licht glinsterende jurkje. In haar ogen blonken tranen. Ze luisterde en luisterde en hield zijn handen stevig vast. Timo vertelde beschaamd, hoe hij met zijn verliefde hoofd bijna, door niet één, maar twee trams was overreden. Omdat iemand anders twee meter voor hem had gelopen, was die man door beide trams geraakt en met een ambulance afgevoerd.
Als die man daar niet had gelopen, was ik er niet meer geweest, dacht hij, maar hij zei het niet, omdat hij zag wat hij wilde zien en hij wilde dat niet bederven.
Muriël stond op en boog zich over de tafel naar Timo. Ze kuste hem zacht en lang op zijn mond. Een traan liep traag over haar wang. “Ku Dios ke, mi dushi”, zei ze zacht.
Het Spiegelal is een heelal waar alles zijn voortdurende, meerdimensionale spiegelbeeld heeft, en is. Met alles worden niet alleen een fysieke figuren bedoeld, maar ook geluiden, eigenschappen, of ideeën.
Voordat we verder gaan met het Spiegelal, een korte beschouwing van het begrip spiegelbeeld. Het spiegelbeeld wordt vaak de tegengestelde weergave van de werkelijkheid genoemd. Als het louter een tegengestelde weergave zou zijn, of letterlijk het tegengestelde, dan zou het vergelijkbaar zijn met het concept van materie en antimaterie. Dat is echter niet het geval, want als we voor de spiegel staan, verdwijnen wij en ons spiegelbeeld niet als ze elkaar ontmoeten. Zo is dat ook in het Spiegelal. Het gaat ook in het intens reflectieve Spiegelal niet om tegengestelden.
Als wij op onze aarde in ons heelal voor de spiegel staan, gebruiken we een omgedraaide versie van onszelf om bijvoorbeeld ons haar te kammen. De omgedraaide versie van onszelf wordt opgemaakt, of geschoren. We bekijken ons omgedraaide zelf om te zien of we er goed uit zien. We zien onszelf in een spiegel niet zoals we zijn, maar we hebben geleerd daar mee om te gaan en ervaren het als vanzelfsprekend. Als we weggaan van de spiegel, zien we ons spiegelbeeld niet meer. Het spiegelbeeld is niet verdwenen, maar we kunnen het niet meer waarnemen.
Als we over straat lopen, kunnen we onderweg ons spiegelbeeld en dat van anderen waarnemen in ramen, of glimmende oppervlaktes van auto’s, trams en andere objecten. Het spiegelbeeld gaat met ons mee, zoals onze schaduw er ook altijd is, maar pas zichtbaar wordt door de zon of een andere lichtbron. Spiegelbeelden kunnen vanuit verschillende hoeken worden gezien en vaak geldt dat voor meer dan een spiegelbeeld tegelijk, als er een veelvoud aan reflecterende oppervlakten is.
Het spiegelbeeld dat wij kennen, is in ons heelal afhankelijk van licht, net als een schaduw. Een schaduw die, in tegenstelling tot een spiegelbeeld, geen omdraaiing kent. In het Spiegelal is iedere spiegelbeeld echter zelfstandig en afhankelijk tegelijk, met of zonder licht. Het spiegelbeeld van een origineel is tevens het origineel van andere spiegelbeelden, terwijl het eerst genoemde origineel een spiegelbeeld is van een ander spiegelbeeld dat op zich weer een origineel is.
Het Spiegelal kent een oneindig aantal soorten spiegelbeelden naast het ons bekende spiegelbeeld.
Een voorbeeld is het spiegelbeeld van geluid dat eenvoudigweg wordt gereflecteerd door een oppervlak. Afhankelijk van dat oppervlak krijgt het spiegelbeeld vorm, of wordt het uit een bepaalde hoek ervaren. In ons heelal zijn we in staat een tegengestelde geluidstrilling op een geluidstrilling af te sturen, waardoor er niets te horen is op de plaats waar ze elkaar ontmoeten. Dat is echter niet wat er bedoeld wordt met een spiegelbeeld van geluid. Het geluid wordt omgedraaid en voor zover dat relevant is als begrip in het Spiegelal, verandert rechts in links en links in rechts. Onder in boven en boven in onder. Voor in achter en achter in voor. Binnen in buiten en buiten in binnen. Van het een in het ander en andersom.
In het Spiegelal is in basis sprake van zestien spiegelbeelden. Geen zeventien, omdat de laatste dimensie net als bij ons niet kan worden gespiegeld door de een na hoogste dimensie. Logischerwijs zijn er dus 1716 spiegelingen mogelijk.
In het Spiegelal is sprake van verrijking van het origineel. Meervoudige spiegelbeelden van geluid, gedachten, gevoelens, smaak, kleur en schaduw, laten de waarnemer het origineel van verschillende kanten en op verschillende manieren ervaren.
Het meervoudige spiegelbeeld van een gevoel en niet het meervoudig tegenovergestelde van dat gevoel. Wat is dat dan?
Stel u bent teleurgesteld. Wat is een spiegelbeeld van teleurgesteld? Tevreden kan het niet zijn, want dat is een tegenovergestelde. Het is een omdraaiing. Het is vermoedelijk een omgedraaide beleving van teleurgesteld. Het blijft teleurgesteld, maar dan anders(om).
Anders(om) lyrisch zijn. Wat kunt u zich voorstellen bij een multidimensionaal gespiegeld lyrisch zijn?
Nog een stap verder. Wat kunt u zich voorstellen bij een mix aan gevoelens en gedachten, als ze multidimensionaal gespiegeld zijn?
Stelt u zich eens voor dat u de in het Spiegelal geldende integraliteit van spiegelbeelden op alles toepast, zoals uw gedachten, uw dromen, uw bewegingen. Hoe beleeft u die integrale weerspiegelingen dan?
Is het spiegelbeeld, dat zo volledig is in het Spiegelal, de enig zichtbare, of beter gezegd de enig beleefbare meervoudige parallelle situatie in dat heelal? Of… van dat heelal?
Een voorbeeld gerelateerd aan onze beleving. We gaan uit van een vrouw die in een auto rijdt en die, zoals het hoort, steeds in de achteruitkijkspiegel kijkt, maar ook voor zich. In het Spiegelal beleeft ze een bewegende wereld waar alles, maar dan ook alles, veelvoudig omgekeerd is. Dat geldt niet alleen voor het beeld dat ze ziet, maar voor alles. Een meervoudig omgedraaid gesprek dat twee dames voeren op de achterbank bijvoorbeeld. Ziet ze meervoudig omgedraaide kleuren en corrigeren haar hersens dat, omdat haar hersens er mee hebben leren omgaan? De hersens die zelf meerdimensionaal gespiegeld zijn en daarom geschikt zijn om te kunnen bestaan in het Spiegelal. Hoe vergaat het haar op een kruispunt met verkeerslichten?
Een voorbeeld dat tot denken aanzet, in de veronderstelling dat mensen, als vorm, in een Spiegelal zouden kunnen bestaan.
Het Spiegelal gaat echter veel verder dan wat hier boven is beschreven, omdat het concept van het spiegelbeeld dat wij kennen, maar een dimensie is, de dimensie van de omdraaiing. Het ons bekende spiegelbeeld kan slechts tweedimensionaal worden waargenomen. Het echte spiegelbeeld is minimaal driedimensionaal, maar we beschikken (nog) niet over de middelen, of zintuigen om het driedimensionaal waar te nemen. Of we beschikken nog niet over een bruikbare driedimensionale spiegel.
In het Spiegelal is sprake van zeventien dimensies, waardoor de enkele dimensie van de eenvoudige omkering een volstrekt andere interpretatie krijgt. Als u thuis in een spiegel kijkt, is links in feite rechts en andersom. Wat de spiegel niet doet, is boven en onder omkeren, om over voor en achter, hard en zacht, binnen en buiten nog maar te zwijgen. In het Spiegelal is een spiegelbeeld meervoudig (om)gedraaid, afhankelijk van de kwaliteit, de ouderdom, de interpretatie en de manier waarop het spiegelbeeld wordt ervaren. Een spiegelbeeld van een bepaalde smaak is van links, rechts geworden, van onder naar boven gegaan, van voor naar achteren gegaan. Een zure smaak blijft zuur, maar wel zestiendimensionaal omgedraaid. Wellicht is de verdraaiing van de smaak er de oorzaak van dat de spiegelbeelden een andere twist geven aan een smaak en er een meerdimensionaal reflecterende smaakexplosie van maken.
Deze kenmerken van het Spiegelal, toegepast in zeventien dimensies, betekent dat de complexiteit van het spiegelbeeld een betere weergave oplevert van het origineel. In het Spiegelal zouden wij, dankzij dit multispiegelbeeld, meer inzicht in onszelf krijgen. Behalve ons haar, ons gezicht en onze kleding, zouden we onszelf veel meer kunnen, en willen, fatsoeneren en verbeteren dan we ons nu kunnen voorstellen.
Of…? Kunt u zich dat toch voorstellen? Kunt u in gedachten alle aspecten van u zelf in meervoudige spiegelbeelden zien, of begrijpen? Kunt u dat? Om het te ervaren, te beoordelen en indien gewenst te corrigeren?
Meander denkt dat u ja zegt, omdat u het graag wilt kunnen, omdat u wellicht een workshop spiegelen hebt gedaan in het kader van neurolinguïstisch programmeren, of omdat u graag mee wilt doen. Het is een begin, maar wat stelt u zich dan voor bij een spiegelbeeld in zeventien dimensies als u aan alle aspecten van uzelf denkt?
Wat is het effect van die meerdimensionale spiegelbeelden op het Spiegelal? Dat is niet bekend. In eerste instantie niet, omdat het Spiegelal zeventien dimensies kent en dat vraagt om een nog te ontdekken analysemethodiek, of theorie over de betekenis van zeventien dimensies gebaseerd op de natuurwetten die gelden in het Spiegelal. Wij kennen slechts de dimensies van ons heelal die in onze natuurwetten theoretisch niet verder gaan dan elf of twaalf dimensies. Maar die kunnen wij niet waarnemen. Wij beperken ons tot drie en hooguit vier als we het concept ruimte-tijd meenemen.
Virtuele wetenschappers in het Spiegelal breken zich er waarschijnlijk hun hersens over. Ze vragen zich bijvoorbeeld af of een minderdimensionaal origineel, een spiegelbeeld in hetzelfde aantal dimensies kan hebben. Als we dit vergelijken met ons heelal en u denkt aan een punt. Wat is dan het spiegelbeeld van een punt en hoeveel dimensies heeft dat spiegelbeeld? Een tweedimensionale lijn in een plat vlak, heeft schijnbaar nooit meer dan een en hetzelfde tweedimensionale spiegelbeeld. Anders gezegd is er een spiegel die eendimensionaal spiegelt? In principe niet, omdat de eerste dimensie een dimensie minder dan zichzelf kan waarnemen, in dit geval nul.
In het Spiegelal zijn de hogere dimensies ook niet waarneembaar door lagere dimensies. Hetzelfde geldt voor alle spiegelbeelden. Het is echter niet relevant, omdat lagere dimensies niet meer zijn dan bouwstenen van hogere dimensies. Als er waarnemers zijn, dan nemen die spiegelbeelden waar in dezelfde dimensie als waarin ze bestaan minus één. Een goede manier om de beleving van meerdimensionaliteit en parallelliteit te bespreken is het Droste-effect.
Het Droste-effect, genoemd naar de beeltenis op de cacaobus van Droste, wordt multiple toegepast in het Spiegelal. Op het cacaobusje staat een vrouw die in haar hand een cacaobusje heeft waar ze zelf op staat met een cacaobusje waar ze weer zelf op staat met een cacaobusje, enzovoort. Hetzelfde effect krijg je als je twee spiegels tegenover elkaar zet en je gaat er zelf tussen staan. De spiegelbeelden van de spiegels gaan oneindig vaak door in beide spiegels. Je kunt dit ook met meer dan twee spiegels doen.
Wat is het effect als we een bol maken van zestien spiegels met hun spiegel naar binnen gekeerd. U staat zelf als het origineel precies in het midden. Het Droste-effect bestaat in het Spiegelal in de vorm van zestien dimensies, maar wel oneindig, net als in ons heelal.
Wat denkt u allemaal te zien? Denkt u dat u met deze proefopstelling het gevoel kunt krijgen dat u zelf een reflectie bent? Let wel meer dan een benadering is het niet, omdat het zestien simultane spiegelbeelden zijn van spiegelbeelden en van het origineel.
Hoe belangrijk is het multidimensionale spiegelbeeld in het Spiegelal? Het verrassende antwoord is, dat het helemaal niet belangrijk is. Op de keper beschouwt blijft een spiegelbeeld, ongeacht het heelal of het aantal dimensies en reflecties, een handige vorm van een bruikbare leugen.
Spiegelbeelden zijn afhankelijk van de mogelijkheden tot reflectie en de mogelijkheden tot waarneming van reflecties. Het zijn ontastbare beelden van de werkelijkheid. De werkelijkheid die in het Spiegelal zelf een spiegelbeeld is. Ontastbaar, maar wel beleefbaar, mits waarneembaar.
Alles in het Spiegelal bestaat uit reflecties. Verdraaide, omgedraaide, omgekeerde, getwiste beelden van de werkelijkheid. De werkelijkheid die zelf een spiegelbeeld is van de weerspiegelingen van zichzelf. Een van de uniciteiten van het Spiegelal is, dat naast de zeventien dimensies van originaliteit, ieder spiegelbeeld zestien mogelijke weerkaatsingen kent. Het komt er op neer dat er minimaal zeventien tot de zestiende macht aan reflecties mogelijk zijn. Dat is bijna 49 triljoen spiegelingen per element of aspect.
Stelt u zich eens voor dat al uw gedachten en gevoelens zo vaak gespiegeld worden en eigenlijk al reflecties zijn in zichzelf?
Een prangende vraag over het prachtige, wonderlijke Spiegelal is wat die werkelijkheid feitelijk is. Deze vraag lijkt welhaast onbeantwoordbaar, omdat het juist de bespiegelingen van het Spiegelal zijn die de werkelijkheid lijken te zijn. Halen de spiegelbeelden de werkelijkheid in, of andersom? Zijn de spiegelbeelden het origineel in het Spiegelal en is het origineel slechts een reflectie, of is er geen verschil? Uiteindelijk komen we zo al redenerend bij de ultieme vraag van dit hoofdstuk over dit heelal. Bestaat het Spiegelal wellicht uit een volledig niets, behalve bespiegelingen?
Susan parked her car on the driveway. The porch and front terrace were lit brightly. This shouldn’t be so, because nobody was home and she was certain, she had not left the lights on. Donald wasn’t at home, because he was occupied until ten this evening and needed almost two hours to drive home. His car wasn’t on the driveway. She felt uneasy and tried to tell herself that there was nothing to worry about, but suddenly an uneasy feeling made her body shiver.
She looked closely but didn’t see any lights in the house, though she had the impression she had briefly seen a dim light on the upper floor. She was not sure and thought her imagination was fooling her. Susan opened the door of the car, hesitated, closed the door again and locked the doors, because she was afraid. Fear was a sense that was strange to her, but now it was there, sudden and intense. She looked round and saw an unfamiliar car on the other side of the street.
After a few minutes Susan picked up her phone and tried to reach Donald, but that didn’t work and she knew why. Donald was a media specialist and therefore a keynote speaker at a conference on the abuse of social media and his phone was probably switched off.
Susan observed the house more closely for a while and again she came to the conclusion that nothing was going on in there. Meanwhile uncertainty ran through her veins causing a feeling of panic as she had never experienced before.
Susan pulled herself together, got out, shut the car and walked to the porch with her handbag over her shoulder and in each hand a shopping bag. She put the bags down and opened the door, went inside, tapped with her elbow on the light switch and walked into the kitchen, where she dropped the bags on the table.
Susan looked round and saw that a knife was missing from the knife block. She inspected the dishwasher, but it wasn’t there. Susan searched for other suspicious clues. Then she heard a soft sound on the first floor. She grabbed her bag and ran, half stumbling out of the house, leaving the door open. She jumped in her car and drove away as fast as she could. Three blocks further she parked the car and phoned Donald. Again she got his voicemail. After begging him to call her back, she sent him an app: “Urgent. Call, please.”, but she saw that the app had not been received.
Susan drove back, stopped again and called the police. She explained what she had heard and that she thought someone was in the house. The officer asked her to repeat and then told her that they were quite busy at the moment. He assured her that a patrol car would come by in one or two hours. She insisted that they should come immediately. The officer got annoyed by her persistence and told her that the situation was too vague to respond to. Susan took a deep breath, pushed the red button to disconnect and regretted phoning the police. Unnecessary fear, she thought. I’m just tired. Moments later she was back on the driveway.
Susan saw the front door open, remembered that she had left it open and walked in, closing the door behind her. She switched on all the other lights. Then she sat down and listened to all sounds for over fifteen minutes, but she heard nothing special or alarming. She still felt uncomfortable and experienced a mix of uncertainty, anxiety and growing anger. She walked to the storage under the stairs and took one of Donald’s baseball bats with which she slowly walked up the stairs. She had almost reached the first floor when she heard a very soft, scratching sound. It made her feel tense and alert and though she was afraid, she became more and more angry. Now, she wanted to know who or what was in her house. Could it be an animal? Raccoons again?
Susan swiftly opened the door of the first spare bedroom, waving wildly with the baseball bat. With one hand she opened the cabinets, in the other hand holding the baseball bat, ready to hit. She repeated the procedure for the second extra bedroom and the study, but she found nothing. Still, her feeling said something wasn’t right.
Susan turned around, passed their bedroom and walked into the direction of the bathroom, because she heard a soft noise coming from that direction. She was about to open the door of the bathroom as she picked up a sound behind her. A shadow came from behind. Susan made a half turn, roared loudly and swung the bat fiercely against the person behind her. The result of her ferocious attack was a screaming Donald, tumbling over the balustrade, falling almost 15 feet onto the floor of the living. He broke his neck and died instantly, no longer being able to say: “Surprise!”
Er was eens een verhaal dat niet verteld wilde worden
‘niemand zit op mij te wachten’ zei het verhaal als iemand er naar vroeg
‘ik ben te waar om mooi te zijn en mensen houden daar niet van
de mensen willen sprookjes die betoveren en verhalen die goed aflopen”
lispelde het verhaal
“ik ben niet zo, ik ben niet betoverend mooi en ik loop ook niet goed af
sterker nog; ik loop helemaal niet af
mijn verhaal gebeurt nog steeds en al heel lang
ik ben te echt
ik heb geen punten, enkel komma’s
Mensen houden daar niet van
Het verhaal had niet eens een boek om in te wonen (zoals het hoort)
maar stond versprokkeld en verspreid over het wereld wijde spinneweb
in het land waar niemand op zat te letten
“ Iedereen walgt van mij” zei het verhaal
“zelfs zij die mij op proberen te schrijven walgen van mij
Eerst probeerde ik het nog wel; verteld te worden
ik riep net zo lang om me heen tot iemand me vond
maar als ze eenmaal begonnen met schrijven ging het al snel mis
sommigen werden gek van verdriet, anderen verdwenen
een aantal werd doodgemaakt door de mensen waarover ik vertel
en de paar die het wel volhielden kwamen er al snel achter
dat ze de enigen waren die naar me wilden luisteren
ik ben niet gezellig op een feestje, ik doe het niet leuk onder de kerstboom
laat staan voor het slapen gaan
Ik maak zelfs een nachtmerrie nog wakker”, zei het verhaal
“Dat komt omdat ik niet afloop, en wie wil er nou weten
wat er waar is, wat er daar is, op die plek die we niet noemen
waar kinderen dood gaan en nette mensen nare mensen zijn?
wie wil er nou een dooie held zijn in een verhaal waar niemand op zit te wachten
het verhaal was er niet al te best aan toe
omdat het nooit echt verteld werd, kwam er dus ook nooit echt een einde aan
het ging maar door en door en door
elke dag kwam er een bladzijde bij
langzaamaan begon het zo zn eigen web te vormen
binnen het wereld wijde spinneweb
Op een dag werd er een meisje wakker
ergens boven in het land
dat op begon te letten
Het was moeilijk om achteraf te zeggen wie wie vond
de geschiedenis zal het houden op; ze vonden elkaar
het meisje vond het verhaal en het verhaal vond zichzelf in haar
het was een wonderlijk duo
En net als de rest
deed ze haar best
eerst werd ze woest van waanzin
toen half gek van verdriet
de mensen waar het verhaal over vertelt hadden haar al snel gevonden
en ze was wel bang, maar ze deed het toch
ze schreef en ze schreef en ze las en ze las
en vertelde het overal te pas en onpas
-vooral aan iedereen die het niet wilde horen-
op feestjes, onder de kerstboom
en vlak voor het slapen gaan
Zo hield ze maanden en maanden
haar eigen nachtmerries wakker
maar er waren geen oren die al wilden horen
en niet genoeg ogen die al konden zien
het meisje werd wanhopig ( en das nooit heel erg handig als je in een sprookje zit)
ze brak haar hart en toen haar hoofd
en uiteindelijk gaf ze het op
ze legde het verhaal op een planck
waar zelden iemand keek
in een huis, waar nooit meer iemand langs kwam
en fluisterde tegen het verhaal; zo kan ik jou niet vertellen
dit is niet te doen, en niet de manier
ik moet eerst sterker zijn
en niet meer boos
en niet meer bang
en niet meer in de war zijn
als ik klaar ben kom ik terug, beloofde ze
en ze deed de deur in haar hoofd dicht en die naar haar hart weer open
Het verhaal begreep het wel
En nam het haar maar een heel klein beetje kwalijk
ze was te slotte al best ver gekomen
Seizoenen gingen voorbij.
het meisje deed dingen waar niemand van droomde
maar die iedereen bijzonder vond
af en toe vergat ze het verhaal
dan was ze gelukkig
maar het verhaal liet haar nooit los
‘ooit moet het mogelijk zijn, dacht ze
om met het verhaal in 1 kamer te zijn
en gelukkig te blijven’
om het te vertellen, zonder dat het me breekt
ooit wordt dit een liefdes verhaal, besloot ze
kan me niet schelen wat ze zeggen; het is nog nooit gebeurt
dus ik denk dat ik het wel kan
En ze deed nog een heel klein beetje beter haar best
Maanden gingen voorbij
af en toe klopte het verhaal weer aan haar deur
en las ze weer een stukje
schreef ze weer eens wat
maar het was nog te pijnlijk
om er over te vertellen
dus ze deed de deur weer dicht
Het verhaal begon de moed te verliezen
elke keer dat ze langs kwam had het hoop
en elke keer dat ze verdween
verdween er iets in het verhaal zelf
hoe vaker ze nee zei, hoe minder het verhaal nog in haar geloofde
Op een dag was ze klaar, vond ze zelf
ze kon aan het verhaal denken zonder dat het haar brak
ze was niet meer boos en ook niet meer bang
laat staan in de war
in haar hart was het warm en het vuur brandde stevig van binnen
“nu kan ik je denk ik wel vertellen, zei ze tegen het verhaal
helemaal, zonder iets weg te laten
zonder bang te zijn voor de mensen waarover je vertelt
toe maar, ik ben er klaar voor
Maar het verhaal zweeg
“ik wil niet meer verteld worden, zei het verhaal
wat heeft het voor zin?
“tuurlijk, er zullen koppen rollen
en monden open vallen
er zullen kinderen gered
en kinderen doodgaan
en dan?
begrijp me niet verkeerd, saai wordt het niet
maar wat heb je eraan?”
“Ze willen het niet horen
iedereen wordt er alleen maar ellendiger van
is dat soms wat je wilt?
nee, ik doe niet meer mee
laat mij maar met rust
zij willen niet luisteren
en ik wil niet meer verteld worden
zoek maar een ander verhaal”
Het meisje dacht even na
“maar jij bent mijn verhaal, zei ze
“nou en, zei het verhaal
je hoeft heus niet altijd alleen maar je eigen verhalen te vertellen hoor
heust niet- vertel maar over draken en kastelen
over tijden van komen en tijden van gaan
dat vinden de mensen mooi tegenwoordig
vertel maar iets over loslaten, das ten minste in de mode
zeker als je er een ijspaleis omheen zet
maar laat mij met rust als je weet wat goed voor je is”
Het meisje dacht even na
en zei toen iets wonderlijks
het was zo wonderlijk
dat alle verhalen – wereldwijd – er even van stil vielen
overal in het sprookjesbos en overal daarbuiten was het oorverdovend stil
wel een half uur lang, zelfs de paarden hielden hun mond
(en dat was echt nog nooit gebeurd)
Toen zei het verhaal;
“goed
als jij denkt dat dat helpt
dan wil ik het wel proberen
“ik denk het echt, zei het meisje
je moet er alleen wel weer in geloven
anders gaat het niet
dat is met alles zo
Het verhaal knikte wat onwennig
en zei toen zachtjes, heel zachtjes
zo zachtjes dat alleen de wind het kon verstaan;
“ ok “
Het meisje knikte goedkeurend
uit haar tas haalde ze een zakje met een lintje erom heen
ze priegelde wat en toen het knoopje uit de war was haalde ze er
haar kostbaarste bezit uit
“hier , zei ze
dit is mn onschuld
die mag je wel lenen
tot die van jou weer terug is
Het verhaal keek naar de onschuld
en de onschuld keek in het verhaal
“het lijkt wel wat op een afgrond” zei het verhaal
Het meisje knikte
“ja, daarom zag ik het eerst ook niet”
“Doet het pijn? vroeg het verhaal
“alleen in het begin, zei het meisje
Samen keken ze naar de onschuld
toen deed het verhaal zn mond open
slikte de onschuld door
en begon eindelijk te vertellen
En je kon het niet horen
het stond nergens in de kranten
en het was niet op het journaal
maar iedereen in heel het land
lette heel even op
want ergens diep van binnen
begon er iets te rommelen
het land werd wakker
De wekkers wezen 11:11 aan
dat was het begin
Ellen den Hollander is een niet samen te vatten karakter. Parallel in haar bestaan en in haar uitingen. Iemand die onzekerheid zo zeker ten toon kan spreiden dat ze elkaar omkeren. Een weerbarstige levenskunstenares die veel verder gaat dan het onmogelijke.
Suzanne parkeerde haar auto op de oprit. Het buitenlicht brandde, maar dat klopte niet, want Bas kon nog niet thuis zijn, omdat hij pas om elf uur klaar was die avond in Rotterdam en dan nog anderhalf uur moest rijden. Bovendien stond zijn auto niet op de oprit. Ze kreeg een beklemmend gevoel en werd bang.
Ze zag geen licht in huis branden, maar meende heel even licht te hebben gezien op de bovenverdieping. Ze wist het niet zeker. Suzanne deed de deur van de auto open, aarzelde en sloot de deur weer. Ze vergrendelde de deuren, omdat ze bang was. Angst was een gevoel dat ze nauwelijks kende, maar nu was het er opeens en intens. Ze keek om zich heen en zag een onbekende auto aan de overkant van de straat staan.
Na een minuut of vijf pakte Suzanne haar telefoon en probeerde Bas te bereiken, maar die nam niet op. Logisch, want hij was keynote speaker op een congres over misbruik van sociale media. Ze dacht even na, keek nog eens goed en kwam tot de conclusie dat er niets aan de hand was.
Suzanne stapte uit, sloot de auto af, liep met haar handtas om haar schouder en in iedere hand een boodschappentas de veranda op. Ze zette de tassen neer en stak de sleutel in het slot, waarna ze de deur opende. Ze liep met de tassen naar binnen, tikte met haar elleboog het licht aan en liep naar de keuken, waar ze de tassen neerzette. Op dat moment hoorde ze op de eerste verdieping een zacht geluid.
Suzanne wist niet hoe snel ze weg moest komen en rende half struikelend het huis uit. De deur bleef open staan, terwijl ze in de auto sprong en wegreed. Drie straten verder belde ze en appte ze Bas: “Spoed, bellen.” Ze kreeg de voicemail en de app werd niet eens ontvangen.
Suzanne reed terug, stopte halverwege weer en belde de politie. Die vroeg haar of ze iemand had gezien, of iemand had gehoord. Ze vertelde dat ze een zacht geluid had gehoord. De politie vond het te vaag en zei dat ze in de loop van de avond een surveillanceauto door de straat zouden laten rijden. Suzanne baalde, maar was het ook zat. Onnodige angst, dacht ze. Even later stond ze weer op de oprit.
De deur stond nog open. Suzanne liep naar binnen en deed alle lichten aan. Daarna ging ze zitten en luisterde een kwartier geconcentreerd naar alle geluiden, maar ze hoorde niets bijzonders. Omdat ze zich niet prettig voelde en onzeker was, liep ze naar de kast onder de trap en pakte een van de honkbalknuppels van Bas, waarmee ze vervolgens de trap op liep. Ze deed alle lichten aan en hoorde weer een zacht geluid. De spanning maakte haar alert en al was ze bang, ze wilde nu weten wie of wat er in haar huis was. Ze trok de deuren van de logeerkamer en de studeerkamer open en maaide met de honkbalknuppel om zich heen. Vervolgens opende ze met de ene hand de kasten, terwijl ze in de andere hand de honkbalknuppel omhoog hield, klaar om toe te slaan. Ze vond niets. Toch wist ze zeker dat er iets niet klopte.
Suzanne keerde om en liep langs hun slaapkamer in de richting van de badkamer, omdat ze meende daar iets gehoord te hebben. Plotseling hoorde ze een geluid achter zich en nam ze een beweging waar. Ze haalde uit en zag hoe een schreeuwende Bas de trap afdonderde. Hij brak zijn nek en was op slag dood. “Verrassing”, had hij nog willen roepen.
Schilderij “Op Huis Aan” van Ans Duin
De kleine, zwarte, smalle sloep gleed langzaam, maar ogenschijnlijk doelgericht door het stille water van de oneindige plas. De vrouw roeide met gestage regelmaat en raakte het water zo gracieus, dat er weinig rimpelingen achterbleven. Ze was onderweg. Onderweg naar de overkant, verborgen in de evenzo onzichtbare verte. Ze voelde zich vrij en genoot van de stille, vroege morgen.
De zon kroop boven de horizon en ervoer de vrouw en haar missie door haar eerste stralen als een caleidoscoop over water, boot en ranke gestalte te laten spelen. De goudblonde haren glinsterden en reflecteerden een palet aan onverwachte kleuren. Ze dacht nergens aan en voelde haar hele lichaam licht en ontspannend tintelen.
Er kwam een eend voorbij met een horde kleintjes, die al piepend in een onontwarbare kluwen achter haar aanzwommen met een voortdurend zichtbare drang om door te zwemmen, in de instinctieve wetenschap dat ze anders niet meer meededen. De vrouw keek ze na en verwonderde zich over het gemak waarmee de eend het tempo bepaalde en als vanzelfsprekend wist wat de geel-zwarte, donzen pulletjes deden en voelden, zonder ook maar één moment om te kijken.
De vrouw roeide verder en kwam bij een klein, volledig begroeid eiland, ergens midden in de onmetelijke plas. Ze moest er niet zijn, maar werd aangetrokken door een beweging aan de oever. Toen ze dichterbij kwam zag ze twee reeën. Ze haalde de peddels voorzichtig op. De grazende dieren keken op toen ze dichterbij gleed. Een van de reeën stak haar neus in de lucht, alsof ze wilde zeggen: “Ik weet dat je er bent.” De prachtige dieren draaiden zich om en liepen langzaam het kreupelhout in. Ze keken niet meer op of om.
De vrouw stak de peddels weer in het water en roeide verder op dezelfde stille manier als daarvoor. Het leek soms of ze het water niet eens raakte. Na een tijdje merkte ze dat het warm werd. Ze trok haar shirt uit en stroopte haar broekspijpen op.
Verder ging het weer in een iets hoger tempo. Heel in de verte meende ze een toren te zien, maar toen ze er naar toe roeide was hij weer weg.
Ze liet de boot even voortglijden en stak haar benen en armen in het water. Heerlijk koel. Even voelde ze de zachte aanraking van een grote vis. Prettig, liefdevol en alsof iemand haar zei: “Goed zo, ga maar.”
De wind stak sluipend op en boog de plas in lichte en donkere, blauwachtige plooien. De zon had zich verstopt, waardoor de pastelblauwe kleuren werden versterkt. De wind trok aan en blies om haar heen. Een onzichtbare hand leek door haar weelderige, gouden haren te strijken. De wind duwde haar licht vooruit en ze besloot haar reis naar de overkant voort te zetten.
Met regelmatige en stevige slag zag ze zichzelf verdwijnen in de alomvattende verte. Ze dacht het is goed zo en voelde haar gedachten de verte omsluiten.
Er is sprake van een groeiende rattenplaag in Groningen.
In toenemende mate stuurt de NAM, samen met het ministerie van Economische Zaken, er bureaus op uit in Groningen. Bureaus, die al dan niet via de NCG (Nationaal Coördinator Groningen) boerderijen en woningen onderzoeken.
Men beweert dat te doen om de eigenaren en bewoners te helpen, maar het heeft slechts een doel. Deze zogenaamde onafhankelijke bureaus komen steevast met de reactie “C-schade”, of “Niet aardbevingsgerelateerd.”
Klinkklare nonsens natuurlijk, maar ze moeten dat wel concluderen, want daar worden ze voor betaald. Corruptie is het, corruptie op het hoogste niveau.
In Groningen, in het gebied waar gas wordt gewonnen en daar omheen, hebben meer dan 70.000 woningen schade. Er zijn woningen gesloopt en er zijn boerderijen ingestort. Dat gebeurt nergens anders in Nederland. De schade is ontstaan vanaf ongeveer 1995. De aardbevingen zijn begonnen in 1991.
Nergens anders in Nederland is wellicht een tijdelijk begrip, omdat er tekenen zijn dat er ook schade is op andere plaatsen waar gas wordt gewonnen.
Nergens anders in Nederland is helemaal waar, als je kijkt naar de afgelopen decennia, maar in Limburg was en wellicht is de schade door mijnbouw groot. Heel groot.
In de rest van Nederland komt de huidige omvangrijke schade die je ziet in Groningen niet voor.
Het bewijs is dus vrij eenvoudig. Zonder gaswinning waren alle woningen en andere gebouwen niet zo beschadigd, ingestort, of gesloopt.
De onderzoekers zijn te vergelijken met ratten die zichzelf volvreten en Groningen kaal achterlaten na hun voorgekookte advieswerk. Alle mooie woorden van Kamerleden, Kabinetsleden, of meneer Schotman van de NAM ten spijt, blijkt de ware aard van deze lieden keer op keer. De rattenplaag wordt door hen niet erkend en bestreden, maar gestimuleerd.
De TU-Delft moet een aantal woningen en/of boerderijen onderzoeken. De onderzoeksresultaten zouden worden gedeeld met de eigenaar van het te onderzoeken pand. Nu blijkt dat de gegevens slechts worden gedeeld met de NCG. Meander adviseert alle Groningers om hier niet aan mee te werken. TU-Delft wordt door Meander geadviseerd zich terug te trekken, zolang de resultaten niet aan de eigenaar worden overhandigd en zolang ze niet met de eigenaar worden besproken.
Witteveen & Bos doen ook een onderzoek, maar de resultaten worden pas na de verkiezingen bekend. Zo onvoorstelbaar, schaamteloos doorzichtig. Rattengedrag of adviesprostitutie, iets anders is het niet. Niet aardbevingsgerelateerd wordt de uitkomst van hun onderzoek. Maar…, voor de verkiezingen liever geen rel over dit onderzoek waarvan de uitkomst al voor de opdrachtverstrekking vast stond.
Zo zijn er nog tientallen onderzoeken en organisaties die zich als een verwoestende plaag over Groningen verspreiden.
Groningers, er is maar een manier om ratten effectief te bestrijden. Zorg dat ze geen voer meer krijgen. Werk nergens aan mee, want je wordt voor de zoveelste keer misbruikt.
Ze lagen in het grote warme bed naast elkaar.
Zij keek naar hem en hij naar haar
Hij had nu lang genoeg gewacht, daarom maakte hij haar duidelijk wat hij wilde.
Ze knikte, gaf hem een kus en nog een en nog een.
Hij pakte haar zo goed en kwaad als dat ging vast en lachte.
Een lach die direct beantwoord werd met daarop volgend nog een kus en innige omhelzing.
Hij voelde haar borsten, werd er opgewonden van en bewoog zijn lippen in haar richting.
Toen hij zijn handen op haar rechterborst legde, kon ze niet langer wachten.
Ze trok haar shirt uit en trok hem naar zich toe.
Zijn ogen werden groter en zijn mond sloot zich om de tepel van de bron van zijn verlangen.
Af en toe wisselde hij van borst.
Toen hij na een kwartier losliet, was zijn buikje vol en viel hij na een welverdiend boertje in slaap in de armen van zijn moeder.