Organische intimiteit
De drie vrouwen liepen naar buiten. “Wat een geweldige film”, zei Caroline.
Sarah zei: “Vind je? Waardeloze film. Ik viel bijna in slaap.” De manier waarop ze het zei, toonde onverbloemd haar afkeer van de gedachte dat haar vriendinnen het wél leuk hadden gevonden.
“Wat?”, reageerde Ellen. “Sorry, maar dat is echt onzin. Je kunt de film minder goed vinden, maar waardeloos? Was het te spannend voor je?”
“Doe normaal”, reageerde Sarah geirriteerd. ‘Een slappe thriller. Een onwaarschijnlijke moordenaar snijdt de lijken van zijn prooien in stukken en verkoopt het vlees? En dan al die fouten in de film. Nee, dit was zonde van mijn geld, behalve dat het gezellig is met jullie.”
Caroline schudde haar hoofd en zei: “Die dingen gebeuren gewoon, weet je. Misschien niet hier, maar wel in Amerika, of Aziatische landen.”
“Nou”, zei Ellen, “dat valt geloof ik wel mee.”
“Het gebeurt”, zei Sarah, “maar heel zelden, toch? Laten we er over ophouden en ergens iets gaan drinken.” Caroline had er de pest in en vond dat haar avond was verziekt door Sarah’s negatieve gezeur. Ze zei er niets over, maar wilde naar huis.
“Ik ga absoluut nog iets drinken”, zei Sarah. Ellen zuchtte, want zij was de chauffeur en zat er weer fijn tussenin. Sarah loste het probleem op. “Breng Caroline maar naar huis, Ellen. Ik kom wel thuis.”
Ellen had ook nog wel wat willen drinken, maar wist dat Caroline niet van plan was te blijven en desnoods met het openbaar vervoer naar huis zou gaan. Als die eenmaal gepikeerd was, was ze onvermurwbaar. “Prima”, zei Ellen. “Morgen even bellen?”
Sarah omhelsde haar vriendinnen en keek ze na tot ze uit zicht waren. Daarna bestelde ze na enig twijfelen een taxi. “Centrum, graag”, zei ze tegen de chauffeur.
“Waar precies?”, vroeg de vrouw, terwijl ze zich omdraaide.
Sarah wendde haar blik af en antwoordde: “Dat zeg ik straks wel.”
Twintig minuten later stapte ze uit op het Schillerplein. Sarah betaalde voor de taxirit, draaide zich om en liep doelgericht op het chique Grand Café Le Meilleur af. Ze was zich ten zeerste bewust van haar goede figuur en elegante voorkomen en wist dat mannen en enkele vrouwen haar nakeken. Sarah droeg een stijlvol, modieus setje dat de meeste mensen niet konden betalen. Haar op maat gemaakte, bijpassende, halfhoge hakken voldeden aan de mode van deze zomer.
Bij de entree vroegen ze niet eens om haar identiteitskaart, alhoewel ze er zelden kwam. Ze mocht zo doorlopen, terwijl het gros van de mensen die trachten binnen te komen, werden geweigerd, zonder dat werd gezegd waarom. Als er al iemand vragen stelde of begon te zeuren, zei een van de portiers: “Only for members”, hetgeen niet waar was. De selectiemethode aan de deur was het beste te omschrijven als elitaire profilering. Om de privacy te garanderen waren er geen camera’s. Er kwamen nu eenmaal veel bekende mensen en die stelden dat niet op prijs.
Sarah werd verwelkomd door een gastvrouw die vroeg of ze aan een tafeltje wilde zitten of aan de bar. “Aan de bar graag”, zei Sarah.
“Mag ik u namens Le Meilleur een welkomstdrankje aanbieden?”, vroeg de jonge, opvallend sexy geklede vrouw, die vermoedelijk een studente was en een baantje had gevonden waar ze goed kon verdienen.
“Bloody Mary virgin, alstublieft”, zei Sarah, terwijl ze op een barkruk ging zitten.
“Ik weet niet of we dat wel hebben”, zei de gastvrouw giechelend.
“Nu wel, meisje”, zei Sarah gedecideerd. Ze negeerde de studente verder en observeerde de gasten. Het was druk aan de bar, maar de krukken naast haar waren leeg.
Ze kreeg haar virgin, Bloody Mary en betaalde direct, contant. Ze gaf de studente geen tip. Die verdiende genoeg, vond Sarah.
Op het veel te kleine podium stonden vijf, nagenoeg tegen elkaar aangeplakte jazzmuzikanten met achter hen de percussionist, die in de gelukkige omstandigheid verkeerde dat hij door zijn instrumentarium meer ruimte had, maar niet veel. Ondanks de gecomprimeerde opstelling van de jazzers, speelden ze fantastisch. De solo van de saxofonist liet het publiek stilvallen. Op het moment dat zijn solo eindigde met een lang eindschot dat rimpelloos overging in de totaliteit van het ensemble, barstte een verantwoord gejuich los dat het keurige applaus nagenoeg overstemde.
Aan de overkant van de bar stond een knappe kerel, vond Sarah. Ze had gezien dat hij zojuist afscheid had genomen van een aantal vrienden. De man ging weer zitten en keek na een tijdje af en toe naar haar. Ze deed alsof ze het niet zag, maar hij stond op en liep naar haar toe. De man bleef naast haar kruk staan en zei: “ Ik had nog geen zin om naar huis te gaan en zag u zitten. Alleen, of vergis ik mij?”
“U vergist zich niet”, zei Sarah.
Hij zei: “Mag ik naast u plaatsnemen? Indien u dat niet op prijs stelt, ga ik weer.”
“De kruk is vrij en wie ben ik om te zeggen dat u daar niet zou mogen zitten?”, was Sarah’s reactie.
Hij glimlachte, stak zijn hand uit en zei: “Martin, aangenaam kennis te maken.”
“Ik ben Sarah. Fijn eens een galante man te ontmoeten.” Mooie man, dacht Sarah. Lang, sterk, goed getraind. Leuk speelgoed.
‘Wat drink je?”, vroeg Martin.
“Een Bloody Mary.” Ze liet het woord virgin achterwege.
“Ik bedoel wat wil je drinken, want je glas is bijna leeg.”
“Ik wil wel een Screwdriver”, zei ze.
Martin lachte en zei: “Jij durft. Ik neem een Dark ’N Stormy.”
Sarah lachte en zei: “Pas maar op.”
Martin vertelde dat hij chirurg was en vroeg wat zij deed. “Ik ben kunstenares en maak sculpturen, vooral van menselijke figuren en soms van dieren”, zei Sarah. Martin was onder de indruk en niet alleen van het feit dat ze beelden maakte. Hij dacht: jammer dat ik haar niet eerder ben tegengekomen. Ze spraken over hun favoriete muziek tot de drankjes op waren. Sarah en Martin keken elkaar even aan. Martin betaalde, waarna ze vertrokken.
Sarah had geen idee waar Martin woonde, maar als zijn huis net zo groot en duur was als zijn auto, dan moest het welhaast een klein paleisje zijn. De moderne Bentley bleek elektrisch te rijden. Ze had haar hand op zijn been gelegd. Hij keek een keer naar haar en dacht: ongelofelijk wat een lichaam. Martin zei: “Blijf je, of breng ik je naar huis?”
Sarah antwoordde: “Wat denk je, Martin.” Haar hand gleed een stukje langs zijn been.
Na ongeveer vijftien minuten waren ze er. De hekken gingen automatisch open en de verlichting langs de bijna honderd meter lange oprijlaan sprong aan. De moderne, vrij recent gebouwde, bijna geheel witte woning in Bauhaus stijl werd zacht verlicht. De auto schoof naar beneden van een afrit. Ze reden een ondergrondse garage in waar nog drie auto’s stonden. Een four wheel drive Jeep, een pick-up en een Smart.
De garagedeur sloot zich automatisch. Martin stapte uit, liep om de auto heen en hield de deur voor haar open. Ze liepen de garage uit en kwamen in een ander deel van de ondergrondse ruimte. Er stond een roestvrijstalen werkbank waar je omheen kon lopen. Aan de muur achter de werkbank hingen tal van gereedschappen en aan de korte zijde van de vierkante ruimte stonden twee grote vriezers. De vloer was betegeld en voorzien van twee afvoerputjes. Naast de vriezers was een ingebouwde muurkast, waarin vier jachtgeweren hingen. Sarah stelde geen vragen, maar vroeg zich wel af waar Martin deze ruimte voor gebruikte. Martin had haar stille verwondering opgemerkt, of hij kwam spontaan met een toelichting. Hij zei: “Ik jaag regelmatig, samen met mijn vrienden. Hier slachten we de dieren. Dat doen we zelf, omdat de meeste van mijn vrienden, net als ik, chirurg zijn. Appeltje eitje.”
Ze stapten in een lift en gingen naar de eerste verdieping, waar ze in een schitterende woonkamer kwamen met grote ramen en veel planten. Sarah zei dat ze wel een dubbele espresso wilde. Dat vond Martin een prima plan. “Twee dubbele espresso’s. Komen er aan.” Hij liep naar de lichte, open keuken om de espresso’s te maken.
Sarah keek om zich heen. Er hingen twee jachttrofeeën. Een van een eland en een van een vos. Ze vond de koppen van de dieren uit de toon valen vergeleken met de rest van de strakke rechthoekige inrichting met louter zwarte, grijze en witte tinten. Haar blik werd getrokken door een opvallend schilderij. Nee, het was een foto. Een verbeelding van de lijkschouwing van de anatomische les van Dr. Tulp met onder meer Martin als een van de studenten. Zou dat lijk echt zijn?, dacht Sarah.
Martin kwam met de twee koffies aan lopen en vroeg: “Wil je..”
Sarah onderbrak hem en zei: “Laten we de espresso meenemen.”
Ze liepen een spiraalvormige, houten trap op en kwamen in een ruimte van minstens honderd vierkante meter met aan de rechterzijde bij een groot raam een prachtig, blauw waterbed. Aan de andere kant van de kamer was een in de vloer verzonken bad voor zeker acht personen. Tussen bad en bed stond, met de rug naar de kamer, een drie meter brede, beige, leren bank met zicht op een wand met een bijzonder groot televisiescherm.
Sarah liep naar het bad, zette haar espresso op een marmeren plateautje aan de rand van het bad en liet met een enkele beweging haar jurk van haar lichaam zakken. Ze droeg er niets onder. Sarah stapte in het bad en zei: “Waar blijf je en hoe zet je dit bad aan?” Ze zag geen kranen.
Martin, lachte hard en vroeg: “Heb je haast?” Hij pakte een afstandsbediening uit een nis in de muur en drukte op twee knoppen. Vanuit de wanden en de bodem vulde het bad zich vrij snel. Martin gaf haar de afstandsbediening en legde uit hoe ze de waterstroom harder en zachter, warmer en kouder en aan of uit kon zetten. “Ik ben zo terug” zei hij, waarna hij wegliep. Twee minuten later was Martin terug in een zwarte badjas. Hij trok zijn badjas uit, legde die naast het bed, liep naar de andere kant van de kamer en stapte bij Sarah in bad. Hij vroeg welke badolie ze wilde.
“Lavendel, heb je dat?” Onderwijl keek ze naar zijn gespierde lichaam. Dit wordt geweldig, dacht ze. Een mooi model voor een van mijn sculpturen.
“Druk maar vier keer op de groene knop”, zei Martin.
Sarah deed wat hij zei en zag dat het water zich mengde met de gewenste badolie. de geur van lavendel vulde de ruimte, maar niet overheersend. Ze ging tegen hem aanliggen en speelde met hem. Hij liet haar merken dat hij dat bepaald niet vervelend vond.
Nadat ze elkaar meer dan een kwartier hadden opgewonden, stapten ze uit bad en droogden elkaar af.
Sarah liep voor hem uit naar het bed. Martin zei dat hij nog even iets moest pakken en liep naar een andere kamer. Ze pakte haar tas die bij de deur stond en zette die naast het bed. Plots klonk er klassieke muziek uit alle hoeken van de kamer. Niet te zacht en niet te hard.
Martin kwam binnen en stond een tijdje naar haar te kijken. “Wat doe je? Waarom kijk je zo?”, vroeg Sarah. Ze voelde dat de sfeer veranderd was, maar zei er niets over.
Martin glimlachte, haalde zijn schouders een beetje op en antwoordde: “Ik kijk naar jouw uitzonderlijk mooie lichaam en naar de structuur van de beenderen. Schitterend.”
“Dat heeft nog nooit iemand gezegd”, zei Sarah, “maar…, dankjewel. Kom je?”
Martin ging naast haar liggen. Als in slow motion speelden ze aanvankelijk het liefdesspel. Het tempo werd langzaam opgevoerd. De Hongaarse muziek bepaalde gaandeweg het tempo, zweepte hen op en bracht hen meer en meer in extase. Ze verloren zichzelf en elkaar. Juist op het moment dat ze voor de derde keer samen de top beklommen, klonk het angstig: “Wat doe je?”
Gelach, homerisch gelach. Zij schreeuwde tegen hem. Hij schreeuwde tegen haar. Het gelach ging over in gegrom. Plotseling ging het razend snel. “Wat wil je? Wat doe je? Hou op, hou op!” Toen was het afgelopen en werd het stil.
Anderhalf uur later was de slaapkamer helemaal schoon en was de badkamer aan de beurt. Daarna werd in de ondergrondse ruimte in iets meer dan een uur het lichaam snel en vakkundig ontleed. Lever, nieren, hart, longen, ogen en andere nuttige lichaamsdelen werden ingepakt en in separate koelboxen gedaan. Koelboxen die uit de vriezer kwamen en waren voorzien van koelelementen. Een geluk bij een ongeluk dat die boxen allemaal leeg waren geweest, omdat het een volkomen ongeplande buitenkans was gebleken. De koelboxen werden geseald en daarna op de tafel schoongespoten. Vervolgens werden ze ontsmet en na tien minuten nog eens schoongespoten. De zes grotere boxen met overbodige lichaamsresten stonden links en ondergingen een zelfde routine. Alle boxen werden op een karretje gezet dat aan de andere kant van de ruimte stond. Daarna werd de werkplek schoongemaakt, ontsmet en nog eens schoongemaakt.
Zo, dat was dat. Niets was aan het toeval overgelaten. De badkamer rook inmiddels naar dennengeur en de ondergrondse ruimte rook, net als aan het begin van de avond, naar niets. Lichten uit, de spullen bezorgen en dan naar huis. De boxen stonden inmiddels achter in de Jeep en moesten binnen twee uur worden afgeleverd. De hekken sloten zich toen de Jeep het terrein af was gereden en rustig in de nacht verdween.
Drie uur later stond de schoongemaakte Jeep weer op zijn plek. Nog eens twee uur en een nachtbus later stapte ze in de lift van haar appartement. Het was maar drie stappen van de lift naar de deur van haar appartement op de achtste verdieping. Sarah deed de deur open, stapte naar binnen, legde haar spullen in de gang, schopte haar schoenen uit en liep naar de kamer van haar twee kinderen, die heerlijk lagen te slapen. De oppas lag in diepe rust op de bank in de woonkamer. Sarah glimlachte. Wat een superavond. Lekkere seks en onverwacht honderdzeventigduizend euro verdiend.
Wordt ook orgaandonor en registreer u HIER.
Ik ken hem van de ijskar, de kiosk en het paviljoen Di Lago aan het strand van Almere Haven. Het is een aimabele, niet zo grote man, met keurig gekamd, witgrijs haar, een gemêleerd licht- en donkergrijze snor en donkergrijze, borstelige wenkbrauwen. Hij kijkt je bedaard aan, door of over zijn bril. Gavino Seddaiu heeft een lichte, Mediterrane teint, hetgeen vanzelfsprekend is voor iemand die op Sardinië is geboren.
In de gele, verweerde, afbladderende zetel van Suburbia zit Ym de Roos te lezen, geduldig wachtend tot ze aan de beurt is. Ze zit, net als wij, liever aan de grote tafel en schuift daarom bij ons aan om hun verhaal over Almere te vertellen. Vertellen kan ze, gedreven door een groot hart en door de herinnering aan haar man, Obbe de Roos, die twee jaar geleden overleed.
Een bijna vers kopje koffie leidt tot een iets langere pauze, voordat Ym verder gaat: “Toen we naar Almere verhuisden besloten we dat we binnen een jaar honderd mensen wilden kennen en dat zij ons kenden. Er was in die tijd in Almere een programma ‘Verbindend Vernieuwen’ een soort cursus bedoeld om kennis te maken met anderen. We gingen niet in dezelfde werkgroepen, want dan konden we elkaar nog wat vertellen. Zo kwamen we al snel aan honderd mensen. Niet lang daarna gingen we naar de nieuwjaarsreceptie van de gemeente. Je kreeg twee glazen champagne, waarvan je er een aan iemand anders gaf die je nog niet kende. Voor we het wisten, kenden we tweehonderd Almeerders.”
Angela is nu fitness- en Spinning®instructrice. Daarvoor werkte ze op kantoor en deed administratief werk voor onder meer verzekeringen. Ze zegt: “Drie-en-een-half jaar geleden was ik opeens boventallig en dat is, achteraf gezien, het beste dat mij ooit is overkomen. Ik woog op dat moment zevenennegentig kilo en ben daarom veel gaan sporten, anders gaan eten en gaan studeren. Ze hebben mij gevraagd als instructrice en zo ben ik de Spinning®ingerold. Daarna ben ik gevraagd als fitness-instructrice. Naast dat werk geef ik ‘Bewegen voor ouderen’ in een buurthuis. Ik ben helemaal happy, vierendertig kilo lichter en topfit.” Dat is zichtbaar. Tegenover ons zit een getrainde, slanke vrouw met een zelfverzekerde blik en een ‘ingetogen’ glimlach. Haar ogen laten ons meegenieten van het geluk in haar leven.
Urmila: “Ik ben geboren in Suriname. Mijn moeder wilde met ons naar Nederland, want daar waren betere scholen, vooral voor ons dove zusje. In 1975 vertrokken we uit Suriname en kwamen mijn ouders met zeven kinderen naar Nederland. Eerst woonden we in een hotelletje in Amsterdam in de Van Eeghenstraat. De Van Eeghenstraat lag tegen het Vondelpark aan en zo hadden wij, niet onze eigen, maar wel de grootste tuin van iedereen om in te spelen.”
Op een gegeven moment is Urmila voor zichzelf begonnen met de verkoop van zelfbedachte producten en souvenirs met deels een focus op Almere. Een voorbeeld van die souvenirs is een mok met de gecombineerde tekst: ‘
Jos Arends zit in de goed zittende, gele stoel van Suburbia en bladert door een boek. Hij kijkt op met een vrolijke blik. Ik vraag hem, wat hij leest. Hij draait het boekje om. Het gaat over mensen in de steentijd4. Over mensen die toen al in Almere woonden, waarmee alle ‘pioniers’ van Almere keurig op hun plaats worden gezet.
“Ga je hier ooit nog weer weg?”, vraag ik Jos.
Vanaf 2006 schreef Katja als freelancer de levensverhalen op van ondernemers, ouderen, chronisch zieken en anderen. Die wilden hun verhalen graag vastleggen en delen met familie, vrienden, lotgenoten en klanten. Daarnaast is ze schrijfcoach en geeft ze workshops. Haar bedrijf heet ‘Woorden over leven’4. Woorden over leven is de korte versie van: ‘Omdat woorden over het leven overleven en doen leven.’
Nu, vierendertig jaar later, zit die scheidsrechter tegenover ons om zijn verhaal over zijn Almere te vertellen. Ed Peereboom is een geboren Amsterdammer. Dat kun je en dat mag je horen, al kun je zijn Amsterdamse accent het beste typeren als algemeen, beschaafd, plat Amsterdams.
Ed is met Boomer, zijn hond, een vast element in het straatbeeld van het Europakwartier. Hij komt regelmatig in Artesjok, een familierestaurantje op steenworp afstand van zijn huis.