Verhalen Archieven - Folkert Buiter

Prille, intense campingliefde

7 juni 2020 Folkert Buiter Reacties 1 reactie

Max en en Britt, twee fervente motorrijders van zesentwintig jaar, hadden maar net op tijd de boot gehaald. Ze waren op hun felrode Ducati’s drie keer verkeerd gereden, omdat ze meer aandacht hadden voor elkaar dan voor de omgeving.
Eenmaal op het eiland waren ze samen met nog vier motorrijders naar de camping gereden. Achter een woud van tenten hadden ze nog een plekje gevonden onder een boom. De belangstelling voor het festival dat vier dagen zou duren, was groot. Meer dan de helft van de kampeerders bestond uit motorrijders.

De twee onervaren kampeerders, die van beroep beiden fitnessinstructeur waren, hadden de nodige moeite om hun tent op te zetten, maar na een half uur stond het koepeltje er strak bij. Ze pakten de spullen van de motoren af en richtten de tent in. Het onmisbare, dubbele luchtmatras was bijzonder comfortabel. Ze bliezen het niet te hard op, zodat het net zo voelde als het waterbed bij Britt thuis. Het was hun eerste vakantie samen en de plannen die ze hadden gemaakt voor de komende dagen, logen er niet om.

Britt trok Max naar zich toe en zei: “Kom bij me, snoes. Lekker.”
“Het is zeven uur”, zei Max. “We moeten eerst eten.” Maar… hij liet zich overmeesteren door Britt, die hem overal zoende, overal aanzat en Max nogal opwond. Net toen hij de rits van de tent dicht wilde doen, duwde Britt hem weg en zei: “Oké, eerst eten.”
Max keek haar lachend en hoofdschuddend aan. Hij zei: “Jij weet ook niet wat je wil.”
“Jawel, maar dat lukt nooit in een half uur.”

Even later liep het smoorverliefde stel hand in hand naar het kampvuur, waar op enige afstand acht barbecues stonden te gloeien. Je moest maar zien dat je eten van de barbecues pakte, ook als je het er zelf oplegde. Het eten was in de prijs van dit lange weekend vol activiteiten inbegrepen, maar opletten en toeslaan was het motto. De drankjes kon je aan de andere kant van het kampvuur halen bij een uitzonderlijk lange, van stammen in elkaar geknutselde bar. De drankjes moest je direct afrekenen.
Er stonden twee bands klaar om er een flink feest van te maken op deze prachtige camping. De eerste band begon al te spelen.

Britt en Max aten vegetarisch, maar daar was in voorzien. Vegaburgers en Vegaschnitzels op een speciale barbecue, waar je ook sticks met groenten op kon leggen. Max liep af en aan en verwende Britt door haar van alles te brengen. Na het eten bleef hij drankjes halen, ook voor haar. Ze zat de meeste tijd dicht tegen hem aan, terwijl ze luisterden naar de muziek.

Het werd later en later en Britt was het tegen twaalf uur zat. Ze had andere plannen en wilde met Max naar hun tent. Maar Max? Die was in gesprek met de gitarist en de drummer van de eerste band, terwijl de tweede band, een cover van The Eagles ten gehore bracht. De meeste van de honderden kampeerders zongen het refrein luidkeels mee.

Britt pakte Max beet, zoende hem en zei, terwijl ze hem vragend en verleidelijk aankeek: “Kom schat, we gaan. We hebben nog iets te doen.”
“Ik kom zo”, zei Max.
Britt gaf hem een kus, pakte hem bij zijn nek en zei dicht bij zijn oor: “Ik heb geen zin om te wachten.”
“Paar minuutjes, maak het bed maar warm”, zei Max lachend.

Britt liep naar de tent, kleedde zich uit, ging in de slaapzak liggen en wachtte. Nou ja wachten? Ze warmde zichzelf alvast een beetje op.
En Max? Max vergat alles en kletste met de een na de ander, dronk biertje na biertje, tot hij merkte dat hij geen geld meer had. Shit, dacht hij plotseling. Britt! Hij stond op en liep in de richting van de tent. Het was aardedonker en hij aarzelde. Ze zou vast al slapen en als ze wakker werd zou ze verdrietig zijn, of boos. Na een minuut te hebben gewacht liep Max langzaam verder. Ik zie het wel. Het komt altijd weer goed, dacht hij.

Voorzichtig deed Max de rits open, sloop naar binnen en hoorde haar zachte ademhaling. Ze sliep, constateerde hij. Hij kleedde zich uit en ging naakt naast haar liggen. Je wist immers maar nooit. Hij kroop dicht tegen haar aan en deed zijn handen om haar heen. Plotsklaps draaide ze zich om, zoende hem hartstochtelijk, duwde hem achterover en kroop bovenop hem. Zo begon een wilde nacht, die Max nooit meer zou vergeten. Leeg gevreeën, dommelden ze uiteindelijk weg.

Uren later werd Max wakker en wreef de slaap uit zijn ogen. Het was al laat, want de zon scheen van boven op de tent. Hij hoorde een motor wegrijden. Typisch het geluid van een Ducati, wist hij. Max keek op zijn smartphone en zag dat het bijna twaalf uur was. “Britt”, riep hij, “we zijn te laat.” Hij draaide zich om en vroeg zich af in welke verkeerde film hij terecht was gekomen. De vrouw die naast hem lag, haar armen uitstrekte en zei: “Kom”, was Britt niet.

‘Prille, intense campingliefde’: © Folkert Buiter; 15 juni 2020.

Afbeelding is een bewerking van een plaatje van internet.

Meer verhalen van Folkert Buiter? Klik HIER.

Duizend Bommen en Granaten

23 februari 2020 Folkert Buiter Reacties 10 reacties

Zondagochtend drieëntwintig februari 2020 neergestreken, of beter gezegd ruw naar binnen geblazen bij Haddock aan het surfstrand van Almere Haven. Buiten dondert, dendert, giert en buldert een onverwacht harde zuidwester over het Gooimeer. De striemende wind stuwt de golven op tot ongebruikelijke hoogte en spat het water al schuimend over de dijk. Het surfstrandje is kleiner dan anders door het opgejaagde water.

Binnen heerst een rustige, vriendelijke ambiance in de enige echte strandtent aan het Gooimeer. Een bijzondere plek om even te zitten te kletsen, iets te vieren, met familie en/of vrienden te gaan eten. Een thuis voor surfers, kitesurfers en andere watersportliefhebbers, die zelfs dit soort weer niet mijden. Philippe van Thiel en zijn collega’s hebben in korte tijd, in overleg en samenwerking met de WIndsurfvereniging, van deze plek aan het surfstrand een klein paradijsje gemaakt, zoals hij dat al eerder deed aan het Weerwater. Het gebouw is het thuis van Windsurfvereniging Almere Centraal. Een gelukkige, kansrijke uit nood geboren samenwerking.

Haddock was en is net als camping Waterhout een begrip in Almere. een verademing in een grote stad aan een grote plas. Ze moesten wijken voor de almachtige Floriade, die tot op heden slechts een belofte nakomt, die van de hoge kosten. Philippe van Thiel van Haddock verzette zich net als de familie Fokkens van camping Waterhout tegen vertrek van hun dierbare plek. Ze verzetten zich met hand en tand en met alle rechtsmiddelen die beschikbaar waren. Dankzij blunders van de gemeente Almere duurde de strijd van de gemeente tegen de zeer gewaardeerde Almeerse ondernemers jaren langer dan bedoeld en nodig was. Een strijd werd het en is het tot op de dag van vandaag voor Haddock en daarmee voor Philippe van Thiel en zijn team.

Een geïrriteerd raadslid, die weinig tot geen tegenspraak duldt, zei een jaar of twee geleden dat het een schande was dat die dwarsliggers niet meewerkten met de gemeente. Het getuigt van een laag democratisch gehalte, weinig respect voor de burger en ondernemer. Het is vermoedelijk de frustratie om de fouten van de gemeente die door dit raadslid werden afgeschoven op burgers en ondernemers, die echter binnen de mogelijkheden die de wet biedt, opkwamen voor hun rechten. Het waren niet de ondernemers die zich hebben misdragen, maar het was de gemeente die lange tijd niet bereid was om serieus te betalen voor de onteigening en de verplaatsing en het was de gemeente die niet open stond voor alternatieven binnen de Floriade. Jammer dat het zo gegaan is, maar we moeten verder met elkaar.

Camping Waterhout heeft inmiddels een nieuwe plek op het schateiland in de Noorderplassen. Haddock denkt dat ook te hebben gevonden aan het surfstrand bij het Gooimeer, al was het maar tijdelijk. Heeft Haddock het dan nu definitief voor elkaar? Misschien. Het zou wel zo moeten zijn, want wat Haddock biedt aan het surfstrand voorziet in een behoefte en is hard nodig in het veel te tamme Almere. Almere dat in haar stadscentrum de ene winkel na de andere winkel ziet verdwijnen en een gemeente die doet alsof ze lijdzaam moet toezien hoe de ene fastfood vreettent na de andere badfoodgelegenheid wordt geopend. Als er dan een fatsoenlijke, leuke, gezellige, gezonde locatie wordt gerealiseerd die een plek biedt aan sporters en anderen, dan moeten we daar niet moeilijk over doen, maar daar leek of lijkt het wel op.

Moeten Haddock en anderen nog een keer wijken voor grote plannen? Plannen om het prachtige buitendijkse gebied en het strand van Almere Haven vol te bouwen en een schitterende recreatieplek voor Almeerders op te heffen of te verkleinen? Een prachtig plekje (zie de foto’s) weggeven aan welgestelden die in appartementen aan het Gooimeer gaan wonen?
Als je de plannen bestudeert, blijkt geenszins dat het Surfstrandje en Haddock weg zouden moeten, integendeel zelfs.
Heeft een petitie van Almeerders de gemeente mogelijk bij zinnen gebracht? Haddock moet volgens de gemeente een vergunning aanvragen voor de aanbouw en daarna zal de gemeente beoordelen of het binnen het bestemmingsplan past. Maar is dat wel zo? Is er geen sprake van wrok, van natrappen? Wil men coûte que coûte Haddock wegpesten? De belangen van de Almeerders, de surfers, de vereniging en Haddock, ach die doen er niet toe, zo lijkt het. Vreemd, want de oplossing ligt voorhanden. Willen we samen verder?

Waarom komt de burgemeester of de wethouder niet op bezoek om dit wondertje van Almeers ondernemerschap te aanschouwen? Nee zeggen is gemakkelijk. Iets mogelijk maken een prestatie. Er kan geen enkel bezwaar zijn tegen deze prachtige gelegenheid, dus waarom moeilijk doen. Duizend bommen en granaten, wees een Almeerder, burgemeester of wethouder. Ga in gesprek en regel het zo, dat het wel kan en regel dat snel. Vraag Philipe en de windsurfvereniging wat er nodig is om het tot een perfecte locatie om te toveren en werk daar van harte aan mee.
Zorg voor rust en zorg er voor dat wat als tijdelijk bedoeld is een definitieve bestemming wordt. Een pareltje van Almere, uitblinkend in eenvoud en geborgenheid, want samen gaan we verder. Ik stel me een mooie foto voor van een trotse burgemeester en een dito wethouder met Philippe van Thiel en zijn team voor Haddock.

‘Duizend Bommen en Granaten’: © Meander; 23 februari 2020.

Foto’s: © Meander; 23 februari 2020.

Meer columns, verhalen en gedichten van Meander over Almere? Klik HIER.

Meer informatie over Haddock? Klik HIER of HIER.

Luister naar de podcast van Robert Mienstra in gesprek met Philippe van Thiel. Klik HIER.

Het meisje en haar tijd

31 januari 2020 Folkert Buiter Reacties 0 reacties

Ze zaten geriefelijk met zijn vieren in de comfortabele, rieten stoelen van het plaatselijke brandpunt van de samenleving. Een restaurant avant le lettre, welke vierentwintig uur open was. De bediening was bewust langzaam om de rust van traag bestaan te versterken. Na vijftien minuten werd een high tea gebracht en een biertje voor de man, die al geruime tijd aan het bellen was, voordat de drie dames zich bij hem voegden.

Het meisje vertegenwoordigde de frisse jeugd en haar moeder was een streng blikkende schoonheid op het hoogtepunt van haar leven. Oma was naast de vader van het meisje gaan zitten, die overigens net als ik, net zo goed een vreemde had kunnen zijn. Hij had slechts aandacht voor wat of wie op afstand niet bij hem was, maar waarmee hij een soort van communiceerde. Oma was zichtbaar oud en bewoog moeilijk. Ze praatte onduidelijk.

De begrippen tijd, ruimte en ruimtetijd werden op een bijzondere manier, in het tableau dat zich voor mijn ogen afspeelde, aandoenlijk geschetst. Het meisje kon bij wijze van spreken in de toekomst kijken en luisteren, voorzover de gedachte dat erfelijkheid sterk was, opgeld deed.
Als het meisje naar rechts keek zag ze haar moeder. De vrouw die iets te serieus leek, maar tevens als vrouw een voorbeeld was van het bijna ideaal, dat velen tevergeefs nastreefden. Het meisje zou kunnen horen dat ze de afgemeten manier van spreken van haar moeder al had overgenomen.
Als het meisje voor zich keek en goed luisterde, zag ze haar oma, en kon ze haar pensioen en haar toekomstige ouderdom voorzien en horen. Oma die alleen was, omdat opa al jaren geleden was overleden.
Doch het meisje zag het niet en hoorde het niet, omdat ze in haar tijd en haar heelal leefde en de moeder en oma als haar moeder en oma zag in haar tijd en ruimte Ze zag zichzelf niet als een getrouwde vrouw met een man, omdat ze nog een meisje was. Haar vader was haar vader en niet meer dan dat. Geen projectie op haar toekomst.

Gelukkig dat ze nog een meisje was en dat de onschuld voorkwam dat ze werd belast met hetgeen nog komen ging of haar wellicht te wachten stond. De tijd waarin zij leefde, de tijd van haar moeder en die van haar oma waren gescheiden en werden verschillend beleefd, terwijl ze samen bijna in dezelfde ruimte zaten.

En de vader? Tja, de vader.

‘Het meisje en haar tijd’: © Meander;31 januari 2020.

Foto © Meander; 31 januari 2020.

Meer verhalen van Meander? Klik HIER.

Tranen op het raam

12 januari 2020 Folkert Buiter Reacties 8 reacties

De trein remde af. We reden station Lelystad binnen. Mensen stapten uit en anderen stapten in om naar Zwolle, Assen of Groningen te gaan. Met luid gestommel en al mopperend over een niet meewerkende deur, gehinderd door een viertal grote tassen, kwam een stel de coupé binnen. Het was vooral de vrouw die zich verbaal roerde. Ze zetten zich tegenover mij. Twee tassen werden ongevraagd op de stoel naast mij gezet. De andere tassen werden tussen de benen van beide reizigers geplant. Ik keek glimlachend naar het tafereel, dat alles had van een reis waar beiden geen zin in hadden. Zij was een grote vrouw, wat zorgeloos of beter gezegd onverzorgd gekleed in een blauwe, enigszins verschoten jurk. Het donkerblonde haar leek niet al te stevig opgeknoopt en kon ieder moment los raken. Ze had haar jas op de tas gelegd die tussen haar benen stond. De man was gekleed in een donkergrijs pak, hetgeen de indruk wekte alsof hij op weg was naar een officiële gelegenheid, maar dat was gelet op de kleding van de vrouw niet waarschijnlijk.

De trein vertrok en ik verdiepte mij in mijn boek, althans dat probeerde ik. Mijn aandacht gleed echter steeds naar de man en vooral naar de vrouw tegenover mij. Wat ze precies zei tegen haar man, ik nam aan dat het haar man was, kon ik niet verstaan. Ze sprak in een voor mij onbekend dialect. Dat haar opmerkingen afkeurend en commanderend waren, was aan de toon waarop ze sprak en aan de mimiek van haar gezicht, meer dan af te lezen. De man reageerde bijna niet. Hij zei niets, keek naar buiten en dacht er vermoedelijk het zijne van. Af en toe legde hij zijn hand op haar hand.

We reden station Dronten voorbij. Een troosteloos station, hetgeen versterkt werd door de van de ramen aflopende regen, die het uitzicht grauw ontkleurde.
De man stond op en liep naar rechts door het gangpad. Even later kwam hij terug en liep door naar de andere kant. Op zoek naar een toilet, dacht ik.
De regen geselde de ramen van de trein. Ik keek er naar, waarna mijn blik naar de bank tegenover mij schoof. Ik knikte naar de vrouw.
“Wat zit je naar mij te kijken?”, vroeg ze boos in bijna accentloos Nederlands.
“U zit tegenover mij, mevrouw”, zei ik. ‘Als ik opkijk, zie ik u. Goedemorgen.”
“Je zit te gluren, smeerlap.”
“Dat lijkt me niet redelijk, mevrouw, want u zit direct tegenover mij.”
“Wacht maar tot mijn broer terug komt. Kun je niet ergens anders gaan zitten?” Het was dus niet haar man, constateerde ik. Ondertussen moest ik onwillekeurig, onhoorbaar maar wel zichtbaar lachen om haar verzoek om te verkassen. Ik wilde reageren, maar kreeg geen kans.
“Je zit mij uit te lachen, viespeuk!”, riep ze zo luid dat reizigers in de volle coupé meegenoten. “Ga weg!”, riep ze dwingend, onderwijl maakte ze met haar hand een beweging, alsof ze een vlieg wilde wegjagen.
Ik zei: “Mevrouw, ik zat hier al toen u hier kwam zitten. U bent tegenover mij gaan zitten en u heeft uw tassen ongevraagd op mijn tas gezet. Als u het niet fijn vindt om tegenover mij te zitten, heb ik er geen bezwaar tegen dat u ergens anders gaat zitten.” Ik voelde haar reactie op mijn iets te keurige en vileine antwoord al aan komen en vroeg me af of de vrouw had gedronken, of drugs had gebruikt.
Met schelle stem schreeuwde de vrouw: “Jij hebt toch geen twee stoelen nodig? Je hebt een kaartje voor één stoel, toch?” De redenering over de kaartjes was blijkbaar niet op haar van toepassing. Ik begon me af te vragen of het niet beter was om ergens anders te gaan zitten, vooral omdat de hele coupé zichtbaar meegenoot.
Ik zei zo rustig mogelijk in een poging haar te kalmeren: “Mevrouw, ik heb er geen bezwaar tegen dat uw tassen daar staan. Laten we ophouden met deze zinloze discussie. Ik ga mijn boek lezen en laat u met rust.” Op een of andere manier voelde ik me schuldig, terwijl daar geen enkele aanleiding voor was.

Het was even stil, maar mijn terugtrekkende beweging had niet het gewenste resultaat, temeer daar haar broer terug kwam lopen. Ze verviel weer in haar dialect en sprak overstuur en gehaast tegen haar broer. Ze wees daarbij meermaals naar mij. De broer keek een keer naar mij met een blik waar helemaal niets uit af te lezen viel. Hij sprak met de vrouw en fluisterde iets in haar oor. Ze werd steeds stiller. Het enige dat nog zichtbaar was van haar woede jegens mij, waren haar felle ogen die ze op mij gericht hield.
De man pakte een tasje en een fles water. Uit het tasje pakte hij een doosje. Hij drukte een roze tabletje uit een strip die hij uit het doosje had gehaald, waarna hij het tabletje in de mond van de vrouw stopte. Hij gaf haar de half gevulde fles water die ze zonder te stoppen leeg dronk. Hij nam de fles weer van haar aan, sloot de fles en zette die op het plankje voor het raam. Daarna deed hij zijn arm om haar heen. Ik wendde zoveel mogelijk mijn blik af, maar zag aan de man dat hij ergens op wachtte. Hij keek regelmatig naar mij, maar ik begreep niet wat hij duidelijk wilde maken

Tien minuten later zat de vrouw rustig voor zich uit te kijken. Het leek alsof ze in de verte staarde en mij niet meer zag. De man stond op en wenkte mij. Ik liep achter hem aan naar het halletje.
“Mijn vrouw is helaas ziek”, zei de man. “Excuses voor de overlast.”
Dus toch niet haar broer, dacht ik. Dat er wat aan de hand was, had ik al begrepen. Ik voelde een ondankbare, onhoorbare zucht van verlichting bij mijzelf en schaamde mij voor dat gevoel en voor mijn eerdere veronderstellingen. Ik zei: “Ik begrijp het en excuses zijn niet nodig. Kom laten we weer gaan zitten.”
Toen we weer zaten, keken we elkaar aan. Ik zag zijn verdriet en ik zag zijn liefde. Hij hield haar hand vast.

‘Tranen op het raam’: © Meander; 12 januari 2020.

Bewerking foto internet; © Meander; 12 januari 2020
Beeld uit filmpje ‘Rain on window.’

Voor meer verhalen van Meander, klik HIER.

Levenszin

8 januari 2020 Folkert Buiter Reacties 1 reactie

Levenszin in één zin getegeld.

De zin van het leven is jouw zin, jouw leven.

Er is geen waarom, het leven is het waarom.

‘Levenszin’: © Meander; 8 januari 2020.

Tegeltje: © Meander; 8 januari 2020.

Meer van Meander? Klik HIER.

Niet Meer

29 december 2019 Folkert Buiter Reacties 0 reacties

Waterkoude wind blies door de gaten van zijn flinterdunne, versleten jas. Door uitputting overmand, na twee jaar zwerven op straat, had hij de kerstmenigte gemeden. Het was bijna middernacht, vlak voor het nieuwe jaar. Een enkele straatlantaarn verlichtte zijn weg, terwijl hij langs het spiegelende water naar een brug liep. Hij had nog wat geld, maar wilde slechts rust. Slapen wilde hij, heel lang slapen. Hij nestelde zich tegen een schuine wand onder de brug. Een half uur later knalde links en rechts het vuurwerk, maar zijn gebroken ogen zagen het niet. Het nieuwe jaar had hem niet meer bereikt.

‘Niet Meer’: © Meander; 24 december 2019

Tekening: © Meander; 24 december 2019

Meer verhalen van Meander? Klik HIER.

Altijd Kerst

21 december 2019 Folkert Buiter Reacties 0 reacties

Adjoa, was een rank meisje met lang donker haar en glanzende, bruine ogen. Ze zat op haar hurken. Haar veel jongere broertje rolde een zelfgemaakte bal van oude lappen in haar richting. De moeder van de kinderen was druk bezig om het schamele eten dat ze had kunnen verzamelen, te bereiden. Ze was er, zoals altijd, al meer dan een uur mee bezig.

Het meisje pakte haar broertjes hand en wandelde met hem door het dorp. Het kleine kereltje keek voortdurend om zich heen, tot hij de oude man zag zitten. Het ventje zwaaide uitbundig naar de man, wiens lange zilverwitte haren hen tegemoet leken te schijnen. De man knikte en wenkte hem, maar het jongetje durfde niet.
Zijn zusje zei: “Ga maar, Thabo, niet bang zijn.” Ze duwde haar broertje naar voren. “Geef maar een hand.” Aarzelend stak het ventje zijn hand uit.
De man nam de kleine hand van de jongen in zijn door zon, werk en ouderdom verweerde hand. “Dag, Thabo, dag Adjoa”, zei de man.
“Dag, nna nna nna” zei Adjoa. Thabo zei niets, keek vooral naar beneden en af en toe een beetje naar boven. Hij gluurde door zijn wimpers naar de voor hem zo indrukwekkende verschijning.

De man draaide zich om, pakte iets uit zijn tas en hield het omhoog, waarop de ogen van het ventje begonnen te schitteren, maar Thabo durfde het niet aan te nemen. De oude man legde het in het kleine handje van het manneke en duwde daarna de vingertjes dicht. Een brede glimlach verscheen op het gezicht van de jongen. En de oude man? Die glimlachte mee. Hij gaf Adjoa er ook een. Toen de oude man niet naar hem keek, stopte Thabo de lekkernij snel in zijn mond, alsof hij bang was het weer kwijt te raken. Het meisje bedankte de man en bewaarde het geschenk in een zak van haar versleten rode jurkje. Voor straks, dacht ze.
Ze liepen verder, nagekeken door hun opa, de oudste van het dorp, die al zoveel gezien en gehoord had.

De auto schoof nog een stukje door op de gladde ondergrond, nadat John hard geremd had. De meiden gilden het uit van plezier en riepen: “Nog een keer, Nog een keer.”
“Uitstappen”, zei hun vader. De deuren gingen open en ze sprongen uit de grote, zwarte Jeep. De drie meisjes, gekleed in warme winterjassen, renden op hun snowboots door de sneeuw naar de deur en riepen: “Mama, mama, open, open.” Hun moeder deed even later de deur open en ontving onder luid gejoel een lading sneeuwballen. Ze lachte om haar drie deugnieten. John gaf zijn vrouw een kus en vroeg haar of de boom al was gebracht.
“Die staat klaar. Jullie kunnen aan het werk. Het is de grootste en het wordt de mooiste kerstboom ooit.”
“Yeahhh”, juichten de meisjes.

Olivia hielp haar man de overvolle tassen vol geschenken naar binnen te brengen. Ze moesten wel drie keer lopen. “Het lijkt wel of het ieder jaar meer wordt”, zei ze.
Christel, Brenda en Emerald waren te oud om nog in Santa te geloven, maar de cadeaus wilden ze niet missen. Het is ieder jaar weer een hele uitdaging om aan alle wensen te voldoen, dacht Olivia.
De koelkast zat barstensvol. In de oven stond een in cellofaan verpakte, grote kalkoen, die morgen zou worden gebraden.

Vanavond gingen ze met zijn allen naar de kerk om kerstavond te vieren. Het werd een belangrijke avond met veel zakelijke gasten na het kerkbezoek. Gelukkig hoefde ze niet zelf te koken voor de dertig gasten. Dat had ze uitbesteed aan een cateraar. John zei tegen Olivia: “Wat hebben we het goed.” Zijn vrouw was van mening dat ze het verdienden. Ze hadden er per slot van rekening hard voor gewerkt.

Drie avonden later zou Olivia tegen haar man zeggen dat ze blij was dat het er weer op zat. “Wat is het ieder jaar weer een gedoe. Druk, veel eten, van hot naar haar rijden. Heel gezellig, maar wel vermoeiend.” Overmorgen gingen ze naar de stad om de cadeaus die ze niet leuk vonden, te ruilen.

Adjoa en Thabo liepen direct naar hun moeder toen ze thuis kwamen. Ze vertelden wat ze van ‘nna nna nna’ hadden gekregen. Adjoa liet het aan haar moeder zien. “Voor ons samen, mama”, zei ze. “De oudste verwent jullie teveel”, zei haar moeder. “Kom we gaan eten.”
Ze waren snel klaar met eten, want het was niet veel. Na het eten veegde het meisje de houten bordjes en de van blikken gemaakte pannen schoon en zette ze weg.

Het kleine ventje was moe geworden. Zijn moeder ging zitten, nam haar tweejarige zoon op schoot en trok haar dochter tegen zich aan. Ze vertelde een verhaal over een kindje dat was geboren in een stal. Het lag in een voerbak voor dieren.
Dat vond Adjoa zielig. “Waarom had hij geen huis, zoals wij?”, vroeg ze.
“Zijn vader en moeder waren gevlucht voor een keizer, die kleine kinderen vermoordde”, antwoordde haar moeder. Thabo was ondertussen in slaap gevallen.
Ashanti vertelde verder over het kindje, over de toekomst van het kind en wat hij de mensen leerde. “Daarom vieren we ieder jaar kerst”, zei ze, “omdat het kind is geboren voor iedereen. Kerst is het feest van de liefde.”

Adjoa zei: “Mam, het zou altijd kerst moeten zijn.” Haar moeder aaide haar dochter over haar bol en keek, zittend in de deur van haar hutje in de kleine oase, voor zich uit, naar de kale, droge woestijn met die ene verdorde, half afgebroken boom en talloze, verdroogde graspollen.
Haar ogen waren vochtig. Ze dacht aan haar overleden kinderen en ze dacht aan haar man, die was gesneuveld, in de nog immer voortdurende oorlog. Haar ogen waren vochtig en een traan zakte langzaam over haar wang. Ze trok Adjoa dicht tegen haar aan en zei: “Ja schat, het zou altijd kerst moeten zijn.”

warchild.nl

‘Altijd Kerst’: © Meander; 21 december 2014.

Foto’s: Internet

Meer kerst van Meander? Klik op “Was het maar geen kerst”, of “Chadi en de kerstman.”

Chadi en de Kerstman

16 december 2019 Folkert Buiter Reacties 8 reacties

Chadi maakte zich geen illusies, maar hij was niet van plan nu al op te geven. Het was bijna kerst. De toegang tot de grote kerstmarkt voor kerstbomen, kerstversieringen, kerstcadeaus en een keur aan etenswaren was gratis. Hij zou en moest naar binnen, want je kon overal hapjes proeven en gratis warme chocomel, koffie en thee krijgen.

De belangstelling was groot en des te dichter hij bij de deur kwam, des te drukker het werd. Ouders met kwetterende kinderen, twee groepen ouderen die met de bus waren gebracht en achter hem een groep nerveuze meiden in jurkjes met glitters en lampjes. De meer dan dertig meisjes droegen engelenvleugeltjes op hun rug en waren letterlijk schitterend opgemaakt. Zelfs in hun haar hadden ze lampjes. De danseressen, wist Chadi, want dat had hij in het gratis kerstkrantje gelezen.

Chadi schuifelde onopgemerkt met zijn boodschappenkarretje naar binnen. Het karretje was leeg, omdat hij al zijn spullen had opgeborgen in een kluisje op het station. Het kluisje had hem twee euro gekost, maar als hij zijn karretje vol wist te laden, was het dat meer dan waard. Chadi keek vanuit een ooghoek naar twee beveiligers, die hem naar zijn gevoel iets te indringend bekeken.

Eenmaal binnen liep hij op zijn gemak rond, al was hij op zijn hoede voor plotselinge aandacht van mannen of vrouwen met dat irritante, zilveren V-tje op hun revers. Hij viel vooral op door zijn versleten jas en zijn afgetrapte sneakers die contrasteerden met zijn korte, donkere, verzorgde haar en zijn gladgeschoren gezicht. Sommige mensen keken nieuwsgierig naar Chadi, maar lieten hem met rust. Na een gratis espresso en een stuk amandelstaaf, verkende hij de mogelijkheden om het karretje gevuld te krijgen.

Binnen een half uur zat zijn karretje halfvol, al bestond een derde uit nutteloze folders. Kip, vis, zes krentenbollen, proefflesjes- en pakjes met sap en zelfs een broodje ham waren in de tas verdwenen. Plotseling stond hij oog in oog met Hans en zijn collega van handhaving.
“Dag, Chadi. Boodschappen doen voor de kerst?”, vroeg Hans.
‘Ja, man. Ik mag hier toch zijn?”, reageerde Chadi nerveus.
“Zeker, Chadi, je mag hier zijn. Je moet langs de achterste stands lopen, want daar geven ze veel weg, maar eerst kun je beter even naar die grote stand gaan.” Hans wees naar rechts. “Die met al die kerstbomen en gouden slingers. Fijne kerst, Chadi.”
De totaal verbouwereerde Chadi dacht even dat hij voor de gek gehouden werd, maar begreep dat Hans het meende. “Jullie ook”, zei Chadi nogal luid, waarop hij naar de stand liep die Hans had aangewezen.

Een dame op de stand vroeg wat ze voor hem kon doen.
“Niets”, zei Chadi. “Ik kom voor gratis spullen. Geld om iets te kopen, heb ik niet.”
“Dan ben je hier aan het goede adres”, zei de jonge vrouw. Ze had donkerblond, lang, krullend haar en was gekleed in een soort van kerstpakje met groene en rode kleuren. Op haar hoofd droeg ze een rood, scheef hangend kerstmutsje met een wit vilten randje. De rouge op haar wangen was bewust overdreven om het effect van een betoverende kerstfee te bewerkstelligen.
“O”, zei Chadi verbaasd en argwanend. “Waarom?”
“Ik ben Anita. Wij zijn hier voor mensen die onze hulp nodig hebben. We doen dat namens verschillende organisaties. Tijdens de kerst doen we wat extra’s. Wat heb je nodig?”
“Een huis”, zei Chadi, “en werk.”
“Heb je geen uitkering?”
“Ja en ze helpen me wel, maar ik kom niet verder.”
Anita zei: “Helaas hoor ik dat vaker. Huizen en werk regelen wij niet, maar andere dingen wel. Heb je kleding nodig?”
“Een broek, een shirt en een trui,”, zei Chadi, die schrok van zijn eigen antwoord. “Sorry”, zei hij.
“En een goede winterjas, denk ik”, vulde Anita aan, zonder acht te slaan op zijn excuus.
“Kan dat allemaal zomaar?”, vroeg Chadi verbaasd.
“Niets kan zomaar, maar soms is het nodig”, zei ze.

Een half uur later had Chadi nieuwe kleding, een winterjas en stevige schoenen. In plaats van dat hij er was uitgegooid door de beveiliging, werd hij geholpen als een koning. In een extra tas die hij had gekregen, zat een pakketje sokken, ondergoed, twee handdoeken, tandpasta en bonnen voor dertig maaltijden. Chadi had het over zich heen laten komen, maar was er nu bij gaan zitten. Hij had vochtige ogen en wilde iets zeggen, maar kwam niet meer uit zijn woorden. Anita zag het en vroeg of ze iets voor hem kon doen.
“Nog meer?”, vroeg Chadi stamelend. “Wat kan ik doen? Wat kan ik terugdoen?”
“Niets, dat hoeft niet. Wil je een warme chocomel, of een glühwein?”
Chadi vroeg “Mag ik muntthee?” Anita liep weg, Chadi keek haar na en vroeg zich af of hij droomde.

Anita kwam terug met muntthee en een glühwein. Ze had tegen haar collega’s gezegd dat ze even niet beschikbaar was. Ze moest er aan trekken, maar ze kwam er achter dat Chadi al drie jaar op straat zwierf, sinds hij uit huis was gezet door zijn ouders. Hij was negentien jaar en was niet meer naar school gegaan, toen hij op straat kwam te staan. Hij sliep meestal bij het Leger des Heils, maar soms ook op straat.
Chadi vertelde welke stomme dingen hij had gedaan en dat hij zijn ouders wel begreep, maar nu niet meer wist hoe hij er uit moest komen.
Anita liep even weg, sprak met een collega en kwam met nog een muntthee terug en een gevulde koek.

“Wil je ons af en toe helpen in het magazijn?”, vroeg Anita.
“Hoe kom ik daar?”
“Wij regelen het vervoer, als je wilt helpen.”
“Ik wil wel. Heb ik wat te doen.”
Anita keek hem een tijdje aan, kwam op een idee, aarzelde en keek naar haar bekertje glühwein.
“Wat is er”, vroeg Chadi. “Je wilt iets zeggen, maar het lijkt alsof je het niet durft.”
Anita keek hem met een waarderende glimlach aan en zei: “We hebben de komende tijd bij inzamelacties een Kerstman nodig. Een aardige, gezellige, lieve Kerstman. Eentje die naar kinderen luistert, kleine cadeautjes geeft en winkelende mensen oproept om producten te kopen voor het voedselloket.”
“Denk je dat ik dat kan?”, vroeg Chadi. “Nee, man, dat kan ik niet.”
Anita zei: “Dat denk ik niet alleen, dat weet ik wel zeker.” Morgen contact opnemen met de sociale dienst, dacht ze. Deze jongen moet snel geholpen worden.

Op 23 december zat Chadi, voor de vierde keer, verkleed als Kerstman, met een heel dik kussen voor zijn buik gebonden, in een supermarkt, samen met vier vrijwilligers van het Voedselloket.
Het was druk en de Kerstman kwam ogen en oren tekort. Tegen vieren werd het iets rustiger. Een echtpaar, met drie kinderen in de leeftijd van drie tot acht jaar, kwam aanlopen. De jongste, een klein meisje, rende op hem af en stak haar handen in de lucht. Hij moest haar wel optillen.

Ineens zat ze bij hem op schoot, zijn jongste nichtje, die hij alleen mar had gezien toen ze nog een klein babytje was. Chadi’s zus en haar man lachten om hun kleine meid. Chadi deed zijn uiterste best om een goede Kerstman te zijn, riep een paar keer “HoHoHo”, gaf de kinderen een cadeautje en nam een tekening aan van de oudste.
“Achterop staat mijn verlanglijstje”, zei Nouh.
“Dankjewel, Nouh”, zei de Kerstman.
“Zie je wel, mama”, zei de jongen. “De Kerstman weet alles. Hij kent zelfs mijn naam”

Durya, Chadi’s oudste zus, had bedenkelijk naar de Kerstman gekeken. Ze bedankten de Kerstman en liepen verder, nagekeken door Santa Chadi. Er was geen tijd om er nog langer bij stil te staan, want de drukte nam weer toe. Hij moest opletten, want hij wilde geen kind overslaan en mocht niet vergeten de ouders een donatie te vragen voor het voedselloket.

Een kwartier later, toen Chadi naar achteren liep om te gaan eten, kwam Durya ongemerkt aanlopen. Ze pakte de Kerstman bij zijn arm en vroeg zachtjes, met tranen in haar ogen: “Chadi?”

Doneer aan het Voedselloket of de Voedselbank in uw woonplaats, alstublieft.

“Chadi en de Kerstman”: © Meander; 9 december 2016

Tekening: Internet

Organische intimiteit

17 augustus 2019 Folkert Buiter Reacties 6 reacties

De drie vrouwen liepen naar buiten. “Wat een geweldige film”, zei Caroline.
Sarah zei: “Vind je? Waardeloze film. Ik viel bijna in slaap.” De manier waarop ze het zei, toonde onverbloemd haar afkeer van de gedachte dat haar vriendinnen het wél leuk hadden gevonden.
“Wat?”, reageerde Ellen. “Sorry, maar dat is echt onzin. Je kunt de film minder goed vinden, maar waardeloos? Was het te spannend voor je?”
“Doe normaal”, reageerde Sarah geirriteerd. ‘Een slappe thriller. Een onwaarschijnlijke moordenaar snijdt de lijken van zijn prooien in stukken en verkoopt het vlees? En dan al die fouten in de film. Nee, dit was zonde van mijn geld, behalve dat het gezellig is met jullie.”
Caroline schudde haar hoofd en zei: “Die dingen gebeuren gewoon, weet je. Misschien niet hier, maar wel in Amerika, of Aziatische landen.”
“Nou”, zei Ellen, “dat valt geloof ik wel mee.”
“Het gebeurt”, zei Sarah, “maar heel zelden, toch? Laten we er over ophouden en ergens iets gaan drinken.” Caroline had er de pest in en vond dat haar avond was verziekt door Sarah’s negatieve gezeur. Ze zei er niets over, maar wilde naar huis.
“Ik ga absoluut nog iets drinken”, zei Sarah. Ellen zuchtte, want zij was de chauffeur en zat er weer fijn tussenin. Sarah loste het probleem op. “Breng Caroline maar naar huis, Ellen. Ik kom wel thuis.”
Ellen had ook nog wel wat willen drinken, maar wist dat Caroline niet van plan was te blijven en desnoods met het openbaar vervoer naar huis zou gaan. Als die eenmaal gepikeerd was, was ze onvermurwbaar. “Prima”, zei Ellen. “Morgen even bellen?”
Sarah omhelsde haar vriendinnen en keek ze na tot ze uit zicht waren. Daarna bestelde ze na enig twijfelen een taxi. “Centrum, graag”, zei ze tegen de chauffeur.
“Waar precies?”, vroeg de vrouw, terwijl ze zich omdraaide.
Sarah wendde haar blik af en antwoordde: “Dat zeg ik straks wel.”

Twintig minuten later stapte ze uit op het Schillerplein. Sarah betaalde voor de taxirit, draaide zich om en liep doelgericht op het chique Grand Café Le Meilleur af. Ze was zich ten zeerste bewust van haar goede figuur en elegante voorkomen en wist dat mannen en enkele vrouwen haar nakeken. Sarah droeg een stijlvol, modieus setje dat de meeste mensen niet konden betalen. Haar op maat gemaakte, bijpassende, halfhoge hakken voldeden aan de mode van deze zomer.
Bij de entree vroegen ze niet eens om haar identiteitskaart, alhoewel ze er zelden kwam. Ze mocht zo doorlopen, terwijl het gros van de mensen die trachten binnen te komen, werden geweigerd, zonder dat werd gezegd waarom. Als er al iemand vragen stelde of begon te zeuren, zei een van de portiers: “Only for members”, hetgeen niet waar was. De selectiemethode aan de deur was het beste te omschrijven als elitaire profilering. Om de privacy te garanderen waren er geen camera’s. Er kwamen nu eenmaal veel bekende mensen en die stelden dat niet op prijs.

Sarah werd verwelkomd door een gastvrouw die vroeg of ze aan een tafeltje wilde zitten of aan de bar. “Aan de bar graag”, zei Sarah.
“Mag ik u namens Le Meilleur een welkomstdrankje aanbieden?”, vroeg de jonge, opvallend sexy geklede vrouw, die vermoedelijk een studente was en een baantje had gevonden waar ze goed kon verdienen.
“Bloody Mary virgin, alstublieft”, zei Sarah, terwijl ze op een barkruk ging zitten.
“Ik weet niet of we dat wel hebben”, zei de gastvrouw giechelend.
“Nu wel, meisje”, zei Sarah gedecideerd. Ze negeerde de studente verder en observeerde de gasten. Het was druk aan de bar, maar de krukken naast haar waren leeg.
Ze kreeg haar virgin, Bloody Mary en betaalde direct, contant. Ze gaf de studente geen tip. Die verdiende genoeg, vond Sarah.

Op het veel te kleine podium stonden vijf, nagenoeg tegen elkaar aangeplakte jazzmuzikanten met achter hen de percussionist, die in de gelukkige omstandigheid verkeerde dat hij door zijn instrumentarium meer ruimte had, maar niet veel. Ondanks de gecomprimeerde opstelling van de jazzers, speelden ze fantastisch. De solo van de saxofonist liet het publiek stilvallen. Op het moment dat zijn solo eindigde met een lang eindschot dat rimpelloos overging in de totaliteit van het ensemble, barstte een verantwoord gejuich los dat het keurige applaus nagenoeg overstemde.

Aan de overkant van de bar stond een knappe kerel, vond Sarah. Ze had gezien dat hij zojuist afscheid had genomen van een aantal vrienden. De man ging weer zitten en keek na een tijdje af en toe naar haar. Ze deed alsof ze het niet zag, maar hij stond op en liep naar haar toe. De man bleef naast haar kruk staan en zei: “ Ik had nog geen zin om naar huis te gaan en zag u zitten. Alleen, of vergis ik mij?”
“U vergist zich niet”, zei Sarah.
Hij zei: “Mag ik naast u plaatsnemen? Indien u dat niet op prijs stelt, ga ik weer.”
“De kruk is vrij en wie ben ik om te zeggen dat u daar niet zou mogen zitten?”, was Sarah’s reactie.
Hij glimlachte, stak zijn hand uit en zei: “Martin, aangenaam kennis te maken.”
“Ik ben Sarah. Fijn eens een galante man te ontmoeten.” Mooie man, dacht Sarah. Lang, sterk, goed getraind. Leuk speelgoed.
‘Wat drink je?”, vroeg Martin.
“Een Bloody Mary.” Ze liet het woord virgin achterwege.
“Ik bedoel wat wil je drinken, want je glas is bijna leeg.”
“Ik wil wel een Screwdriver”, zei ze.
Martin lachte en zei: “Jij durft. Ik neem een Dark ’N Stormy.”
Sarah lachte en zei: “Pas maar op.”
Martin vertelde dat hij chirurg was en vroeg wat zij deed. “Ik ben kunstenares en maak sculpturen, vooral van menselijke figuren en soms van dieren”, zei Sarah. Martin was onder de indruk en niet alleen van het feit dat ze beelden maakte. Hij dacht: jammer dat ik haar niet eerder ben tegengekomen. Ze spraken over hun favoriete muziek tot de drankjes op waren. Sarah en Martin keken elkaar even aan. Martin betaalde, waarna ze vertrokken.

Sarah had geen idee waar Martin woonde, maar als zijn huis net zo groot en duur was als zijn auto, dan moest het welhaast een klein paleisje zijn. De moderne Bentley bleek elektrisch te rijden. Ze had haar hand op zijn been gelegd. Hij keek een keer naar haar en dacht: ongelofelijk wat een lichaam. Martin zei: “Blijf je, of breng ik je naar huis?”
Sarah antwoordde: “Wat denk je, Martin.” Haar hand gleed een stukje langs zijn been.

Na ongeveer vijftien minuten waren ze er. De hekken gingen automatisch open en de verlichting langs de bijna honderd meter lange oprijlaan sprong aan. De moderne, vrij recent gebouwde, bijna geheel witte woning in Bauhaus stijl werd zacht verlicht. De auto schoof naar beneden van een afrit. Ze reden een ondergrondse garage in waar nog drie auto’s stonden. Een four wheel drive Jeep, een pick-up en een Smart.
De garagedeur sloot zich automatisch. Martin stapte uit, liep om de auto heen en hield de deur voor haar open. Ze liepen de garage uit en kwamen in een ander deel van de ondergrondse ruimte. Er stond een roestvrijstalen werkbank waar je omheen kon lopen. Aan de muur achter de werkbank hingen tal van gereedschappen en aan de korte zijde van de vierkante ruimte stonden twee grote vriezers. De vloer was betegeld en voorzien van twee afvoerputjes. Naast de vriezers was een ingebouwde muurkast, waarin vier jachtgeweren hingen. Sarah stelde geen vragen, maar vroeg zich wel af waar Martin deze ruimte voor gebruikte. Martin had haar stille verwondering opgemerkt, of hij kwam spontaan met een toelichting. Hij zei: “Ik jaag regelmatig, samen met mijn vrienden. Hier slachten we de dieren. Dat doen we zelf, omdat de meeste van mijn vrienden, net als ik, chirurg zijn. Appeltje eitje.”

Ze stapten in een lift en gingen naar de eerste verdieping, waar ze in een schitterende woonkamer kwamen met grote ramen en veel planten. Sarah zei dat ze wel een dubbele espresso wilde. Dat vond Martin een prima plan. “Twee dubbele espresso’s. Komen er aan.” Hij liep naar de lichte, open keuken om de espresso’s te maken.
Sarah keek om zich heen. Er hingen twee jachttrofeeën. Een van een eland en een van een vos. Ze vond de koppen van de dieren uit de toon valen vergeleken met de rest van de strakke rechthoekige inrichting met louter zwarte, grijze en witte tinten. Haar blik werd getrokken door een opvallend schilderij. Nee, het was een foto. Een verbeelding van de lijkschouwing van de anatomische les van Dr. Tulp met onder meer Martin als een van de studenten. Zou dat lijk echt zijn?, dacht Sarah.
Martin kwam met de twee koffies aan lopen en vroeg: “Wil je..”
Sarah onderbrak hem en zei: “Laten we de espresso meenemen.”

Ze liepen een spiraalvormige, houten trap op en kwamen in een ruimte van minstens honderd vierkante meter met aan de rechterzijde bij een groot raam een prachtig, blauw waterbed. Aan de andere kant van de kamer was een in de vloer verzonken bad voor zeker acht personen. Tussen bad en bed stond, met de rug naar de kamer, een drie meter brede, beige, leren bank met zicht op een wand met een bijzonder groot televisiescherm.
Sarah liep naar het bad, zette haar espresso op een marmeren plateautje aan de rand van het bad en liet met een enkele beweging haar jurk van haar lichaam zakken. Ze droeg er niets onder. Sarah stapte in het bad en zei: “Waar blijf je en hoe zet je dit bad aan?” Ze zag geen kranen.
Martin, lachte hard en vroeg: “Heb je haast?” Hij pakte een afstandsbediening uit een nis in de muur en drukte op twee knoppen. Vanuit de wanden en de bodem vulde het bad zich vrij snel. Martin gaf haar de afstandsbediening en legde uit hoe ze de waterstroom harder en zachter, warmer en kouder en aan of uit kon zetten. “Ik ben zo terug” zei hij, waarna hij wegliep. Twee minuten later was Martin terug in een zwarte badjas. Hij trok zijn badjas uit, legde die naast het bed, liep naar de andere kant van de kamer en stapte bij Sarah in bad. Hij vroeg welke badolie ze wilde.
“Lavendel, heb je dat?” Onderwijl keek ze naar zijn gespierde lichaam. Dit wordt geweldig, dacht ze. Een mooi model voor een van mijn sculpturen.
“Druk maar vier keer op de groene knop”, zei Martin.
Sarah deed wat hij zei en zag dat het water zich mengde met de gewenste badolie. de geur van lavendel vulde de ruimte, maar niet overheersend. Ze ging tegen hem aanliggen en speelde met hem. Hij liet haar merken dat hij dat bepaald niet vervelend vond.

Nadat ze elkaar meer dan een kwartier hadden opgewonden, stapten ze uit bad en droogden elkaar af.
Sarah liep voor hem uit naar het bed. Martin zei dat hij nog even iets moest pakken en liep naar een andere kamer. Ze pakte haar tas die bij de deur stond en zette die naast het bed. Plots klonk er klassieke muziek uit alle hoeken van de kamer. Niet te zacht en niet te hard.
Martin kwam binnen en stond een tijdje naar haar te kijken. “Wat doe je? Waarom kijk je zo?”, vroeg Sarah. Ze voelde dat de sfeer veranderd was, maar zei er niets over.
Martin glimlachte, haalde zijn schouders een beetje op en antwoordde: “Ik kijk naar jouw uitzonderlijk mooie lichaam en naar de structuur van de beenderen. Schitterend.”
“Dat heeft nog nooit iemand gezegd”, zei Sarah, “maar…, dankjewel. Kom je?”
Martin ging naast haar liggen. Als in slow motion speelden ze aanvankelijk het liefdesspel. Het tempo werd langzaam opgevoerd. De Hongaarse muziek bepaalde gaandeweg het tempo, zweepte hen op en bracht hen meer en meer in extase. Ze verloren zichzelf en elkaar. Juist op het moment dat ze voor de derde keer samen de top beklommen, klonk het angstig: “Wat doe je?”
Gelach, homerisch gelach. Zij schreeuwde tegen hem. Hij schreeuwde tegen haar. Het gelach ging over in gegrom. Plotseling ging het razend snel. “Wat wil je? Wat doe je? Hou op, hou op!” Toen was het afgelopen en werd het stil.

Anderhalf uur later was de slaapkamer helemaal schoon en was de badkamer aan de beurt. Daarna werd in de ondergrondse ruimte in iets meer dan een uur het lichaam snel en vakkundig ontleed. Lever, nieren, hart, longen, ogen en andere nuttige lichaamsdelen werden ingepakt en in separate koelboxen gedaan. Koelboxen die uit de vriezer kwamen en waren voorzien van koelelementen. Een geluk bij een ongeluk dat die boxen allemaal leeg waren geweest, omdat het een volkomen ongeplande buitenkans was gebleken. De koelboxen werden geseald en daarna op de tafel schoongespoten. Vervolgens werden ze ontsmet en na tien minuten nog eens schoongespoten. De zes grotere boxen met overbodige lichaamsresten stonden links en ondergingen een zelfde routine. Alle boxen werden op een karretje gezet dat aan de andere kant van de ruimte stond. Daarna werd de werkplek schoongemaakt, ontsmet en nog eens schoongemaakt.
Zo, dat was dat. Niets was aan het toeval overgelaten. De badkamer rook inmiddels naar dennengeur en de ondergrondse ruimte rook, net als aan het begin van de avond, naar niets. Lichten uit, de spullen bezorgen en dan naar huis. De boxen stonden inmiddels achter in de Jeep en moesten binnen twee uur worden afgeleverd. De hekken sloten zich toen de Jeep het terrein af was gereden en rustig in de nacht verdween.

Drie uur later stond de schoongemaakte Jeep weer op zijn plek. Nog eens twee uur en een nachtbus later stapte ze in de lift van haar appartement. Het was maar drie stappen van de lift naar de deur van haar appartement op de achtste verdieping. Sarah deed de deur open, stapte naar binnen, legde haar spullen in de gang, schopte haar schoenen uit en liep naar de kamer van haar twee kinderen, die heerlijk lagen te slapen. De oppas lag in diepe rust op de bank in de woonkamer. Sarah glimlachte. Wat een superavond. Lekkere seks en onverwacht honderdzeventigduizend euro verdiend.

Wordt ook orgaandonor en registreer u HIER.

‘Organische Intimiteit’: © Meander; 17 augustus 2019.

Hart: Internet.

Meer verhalen van Meander? Klik HIER.

Het jongetje dat de zon wilde vangen

22 juli 2019 Folkert Buiter Reacties 7 reacties

Tijn vroeg: “Waarom is de zon eerst daar? Hij wees naar het oosten. “En waarom is ie dan de hele dag boven ons hoofd? Gaat ie ’s avonds onder ons huis door?” Hij wilde weten hoe het precies zat met de zon. Zes jaar en gebrand op het begrijpen van de zon. “Kan ik de zon pakken?”
“Tijn, hou even op met dat gevraag. Hoe dat gaat met de zon en de aarde, heb ik al eens verteld. Onze aarde draait om de zon en ze allebei zijn heel erg groot.”
Tijn haalde zijn schouders op en dacht dat zijn moeder maar iets zei, omdat er iets was dat hij niet mocht weten. Dat deed ze wel vaker, vond hij. Hij schudde zijn hoofd. Het was zijn moeder, maar ze begreep het niet.
De zon en de maan waren dingen, een soort lampen vond Tijn. Dingen en lampen kun je pakken, had hij bedacht.

Tijn stond ‘s avonds op het balkon van hun vakantiehuis op het duin en keek naar de zon die langzaam in de Noordzee verdween. De zon was heel heet had zijn moeder gezegd. Dus, dacht Tijn, gaat ie even zwemmen in de zee en als de zon weer koud genoeg is, dan komt ie weer terug. De zon is slim, want hij gaat altijd ’s nachts zwemmen. De maan niet, want die zie je soms ook overdag.
“De maan is dommer dan de zon, mama”, zei Tijn tegen zijn moeder, die in een stoel een boek zat te lezen.
Zijn moeder zei: “Dommer dan de zon? Dingen kunnen niet dom of slim zijn.”
“Duhhuh, jij snapt er niks van”, reageerde Tijn.
“Leg eens uit dan?”
Tijn zei: “Dat is te moeilijk voor jou.”
Zijn moeder lachte en zei: “Het is al veel te laat. De zon is al onder gegaan. Naar bed, jongeman.”

Tijn kon niet slapen. Hij dacht lang en diep na over hoe hij zijn moeder kon laten zien dat hij gelijk had. Hij stond op en liep naar het raam. Maan was helemaal rond en helder. Eens kijken of Maan mij kan helpen, dacht Tijn.
“Hé, Maan. Kom eens hier”, riep Tijn. Maan reageerde niet.
“Maa-aan, kijk nou even en kom eens hier.” Tijn wist dat dingen niet konden praten, tenminste dat had zijn moeder gezegd, maar dat was vast ook niet waar.
“Waarom maak je me wakker? Ik hang hier net lekker”, klonk plotseling een hoge stem, die van vlakbij leek te komen.
“Wie is dat?”, vroeg Tijn. Hij vroeg zich af of het Maan wel was, want die was nog steeds heel ver weg.
“Ik, je riep me toch?”, vroeg Maan, terwijl ze gaapte.
“Ja, ik wil wat weten”, zei Tijn, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat je met de maan sprak, terwijl maar heel weinig kinderen dat konden.
“Nou, vraag maar, anders hang ik hier morgen nog”, zei Maan.
Tijn vroeg: “Hoe kan ik Zon vangen? Ik wil weten wat hij doet en kijken of hij echt zo heet is?”
Maan antwoordde: “In de eerste plaats is Zon een meisje, dus geen hij, maar een zij. In de tweede plaats wil Zon niet gevangen worden. Daar heeft Zon geen tijd voor, want dan komen er grote problemen.”
“O ja, een meisje? Dat denk ik niet, want Zon is heel erg groot en sterk, zegt mijn moeder.”
Maan zei extra duidelijk: “Een meisje. En…, je mag haar niet vangen.”
“Maar het kan wel’, zei Tijn.
“Ik ga jou niet vertellen hoe dat moet, want Zon en ik zijn vrienden. We kunnen niet zonder elkaar.”
“Wat ben jij een stomme Maan zeg. Ik wil Zon maar één keertje heel eventjes vangen.”
“Succes, Tijn, ik ga weer zonnen.”
“Zonnen? Er is helemaal geen Zon”, zei Tijn.
Maan zei niets meer en verdween even later langzaam achter de wolken.
“Eigen schuld”, riep Tijn. “Nu ben je weg.”

Tijn ging weer op zijn bed liggen en piekerde zich suf. Het werd al een klein beetje licht. Hij stapte uit zijn bed, trok zijn kleren aan, sloop naar beneden, trok zijn laarzen aan, pakte zijn emmertje, zocht even naar zijn schepnet en keek of de deur op slot was. De sleutel zat in de deur. Tijn draaide de sleutel zachtjes om, deed de deur nog zachter open, liep naar buiten en deed de deur nog veel zachter weer dicht.

Tijn rende zo hard hij kon de Badweg af naar het strand. Hij liep vanaf de strandopgang eerst een stuk langs het strand en toen naar de branding. Hier was niemand die hem tegen kon houden. Er was trouwens nergens iemand te zien, wat wel raar was, maar het kwam Tijn goed uit.
Zon kwam op, ging boven zijn hoofd naar de andere kant en zou straks onder gaan. Het leek veel sneller te gaan dan anders. Tijn zette zijn emmertje neer en wachtte tot de zon bijna onder ging. Hij stak het schepnet alvast uit, precies onder Zon. Zon werd eerst donkergeel, toen oranje en uiteindelijk zelfs een beetje rood. Tijn wachtte tot Zon in zijn schepnet zakte. Vlak voordat het eerste stukje van Zon bijna in het water wilde verdwijnen, trok hij het schepnet naar zich toe en kieperde Zon in de emmer. Dat ging een beetje ruw, want hij wilde zijn handen niet branden. De emmer was te klein voor Zon, zodat deze bovenop de emmer bleef liggen.

“Au, au, ben je helemaal gek geworden”, schreeuwde Zon tegen Tijn. “Blijf van me af.”
“Ik gooi je zo terug in het water, Zon”, zei Tijn.
“Niks er van jongetje, je zet me nu terug en absoluut niet gooien!”, commandeerde Zon.
“Ik heet Tijn en je hoeft niet zo te schreeuwen, want dat is onbeleefd, zegt mijn moeder. Als je niet aardig doet, neem ik je mee naar huis.”
Zon zwol op van boosheid en werd nog roder. Ze viel bijna van de emmer. “Laat mij vrij! Nu!”, riep ze.
“Ik wil je wat vragen. Daarna laat ik je gaan”, zei Tijn.
Zon aarzelde, dacht even na en zei toen ongeduldig: “Nou, schiet maar op met je vragen.” Zon werd iets rustiger, want als ze hier niet weg zou komen, ging er van alles vreselijk mis.
Tijn vroeg: “Waarom ga je iedere dag over ons heen? Ga je ’s avonds zwemmen, omdat je het te warm hebt? Ga je onder ons huis door?”
“Ik heb het nooit te warm. Ik moet om de aarde draaien om te zorgen dat jullie overdag licht hebben en in de nacht kunnen slapen”, zei Zon. ‘Wat is een huis?”
“Om de aarde draaien?”, vroeg Tijn verbaasd? “Mijn moeder zegt dat de aarde om jou draait.”
“Nou mooi niet”, zei Zon.
“O”, zei Tijn. “En Maan? Die zegt dat jullie vrienden zijn.”
“Ja, maar eigenlijk is ze mijn kleine zusje, maar dat snapt ze nog niet. Daar is ze te klein voor.”
Tijn zei: “Nee, dat is niet waar. Toch?”
Zon zei: “Ja, dat is wel waar en nu moet ik weg, anders begint de dag morgen veel later. Heb je nog meer vragen?”
“Ja, maar dat kan een andere keer wel. Of wacht even, nog één vraagje.”
“Toe dan maar”, zei Zon, die begreep dat ze beter mee kon werken.
Tijn vroeg: “Zijn wij nu ook vrienden?”
“Vrienden?”, bulderde Zon. “Je hebt me gevangen.”
Tijn keek naar Zon, zei “Sorry”, en vroeg nog een keer: “Zijn we nu vrienden?”
Zon dacht even na en zei: “Als je me nu laat gaan en belooft me nooit meer te vangen, dan zijn we vrienden.”
“Voor altijd?”
“Voor altijd.”
“Goed. Ik beloof het”, zei Tijn.
Tijn wilde de Zon een boks geven, maar dat kon natuurlijk niet. Hij voelde voorzichtig met zijn rechterhand aan haar roodoranje huid. Ze was wel warm, maar hij brandde zijn handen niet.
“Ik ga”, zei Zon, die niet langer wilde wachten en voor Tijn iets kon doen, sprong Zon in zee. Ze zwom zo snel ze kon naar de verte, voor ze zich helemaal in de zee liet zakken. Tijn keek nog een tijdje naar de plek waar zijn nieuwe vriendin in zee was verdwenen. Het werd donker en Tijn viel in slaap.

Toen Tijn de volgende ochtend wakker werd, rende hij naar beneden en riep hij tegen zijn moeder, die het ontbijt aan het maken was: “Ik heb Zon gevangen. Ze draait om de aarde en het is een meisje. Ze weet niet wat een huis is en Maan en Zon zijn vrienden en Zon is nu ook mijn vriend, eh, vriendin.”
Tijns moeder glimlachte en zei: ‘Dat is mooi, schat. Maar vond de zon dat wel fijn? Is ze niet boos geworden? Kijk maar eens naar buiten.” Het regende pijpenstelen en een felle flits werd gevolgd door een knetterende donderslag. Er was geen Zon te zien.
Tijn schudde zijn hoofd, keek naar zijn moeder en zei: “Jij snapt er echt helemaal niks van, mam.”

Een spontaan verhaaltje over de zesjarige Tijn, die de Zon wilde vangen. Geschreven naar aanleiding van een ontmoeting op een terras, zo’n tien minuten fietsen van het strand, met een bijdehand en gezond eigenwijs, fantasierijk ventje en met zijn moeder, die hij behoorlijk in verlegenheid wist te brengen. Tijn en ik spraken met elkaar over zon en onzon.

“Het jongetje dat de zon wilde vangen”: ©Meander; 22 juli 2019.

Foto(Nikon 300mm telelens): “De zon”; twintig minuten voor zonsondergang: © Meander; 25 juli 2018.

Meer informatie over de Zon? Klik HIER.

Vals excuus voor 937 aardbevingen sinds Rutte regeert.

9 juni 2019 Folkert Buiter Reacties 0 reacties

Rutte zei drie keer sorry afgelopen week voor de situatie in Groningen, na weer een zware aardbeving in Groningen.
Een vals, veel te bescheiden, vaker gehoord sorry. Zolang hij regeert (14 oktober 2010) zijn er 937 bevingen geweest in Groningen. Dat is 68% van alle bevingen die in Groningen hebben plaatsgevonden (1369) tot en met vandaag.

Het gasdebat was een farce, een herhaling van teksten uit eerdere gasdebatten. De meest gehoorde zin, al sinds het aantreden van Kamp, is: “We gaan er nu echt wat aan doen.”
De werkelijkheid is, dat deze regering de adviezen van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid en het Staatstoezicht op de Mijnen negeert.

Meer dan 100.000 schademeldingen sinds Rutte regeert. Volgens mij ben je dan over-verantwoordelijk en is het zeggen van sorry eigenlijk een belediging.

Rutte en zijn vrienden: “We gaan er wat aan doen. Voor het kerstreces hoort u van ons.” Kerstreces van welk jaar is nog niet bekend.
“We gaan het stuwmeer wegwerken. Dat laatste overigens niet in het belang van de Groningers, maar in het belang van onze opdrachtgever, Shell. U accepteert een aanbod van 5.000 euro en dan zoekt u het verder zelf maar uit, of een bod van 11.000 euro en dan doet een aannemer zijn werk. Accepteert u niet, dan moet u waarschijnlijk vrij lang wachten.”
Het onvermogen en de onwil van de Rutteregeringen leidt derhalve tot chantage.

Vandaag weer een beving van 2.5. Die van 4.0 of meer komt er aan, meneer Rutte. Gaat u dan 4 keer sorry zeggen en daarna lekker op de fiets naar huis om heerlijk te slapen zonder nachtmerries?

“Vals excuus voor 937 bevingen sinds Rutte regeert: © Meander; Almere; 9 juni 2019.

Foto lachende Rutte: Internet.

Meer lezen over Groningen en het onrecht dat Groningen wordt aangedaan? Klik HIER.

Te Laat (slot)

4 juni 2019 Folkert Buiter Reacties 2 reacties

Het laatste hoofdstuk uit het boek “Te Laat” dat Folkert Buiter in 2014 schreef en dat in 2015 is uitgekomen bij uitgeverij Boekscout.
Dit hoofdstuk wordt nu door mij geplaatst op mijn pagina Meander, omdat iedereen denkt dat dit niet kan gebeuren. We bedoelen eigenlijk dat we het niet willen, maar het kan wel, dus praten we er niet over.
Na weer een zinloos Kamerdebat op 4 juni 2019 over “wat we gaan doen” maar al zeven jaar niet doen, vond ik het tijd om de betekenis van (on)veiligheid, van de mogelijke gevolgen van wat we niet (kunnen) weten, te publiceren. Natuurlijk is het een boek, een menging van fictie en non-fictie, maar als…
Overdreven? Niet het aantal slachtoffers telt, maar het feit dat er slachtoffers kunnen zijn en meer nog dat er al decennia steeds meer slachtoffers zijn.

192 Drie Juli

Tom was wakker geworden, zag Anneke liggen en trok haar naar zich toe, waardoor ze wakker werd. Op dat moment hoorden ze een zwaar, dof gegrom overgaand in gerommel en voelden ze een trilling. Het was snel weer stil.
‘Dat was een aardbeving’, zei Tom ‘en het was een stevige.’
Zes minuten later hoorden ze een keiharde knal en toen? Toen begon alles te bewegen. Het bed trilde, de kasten kraakten en schudden, er vielen foto’s op de grond. Beneden hoorden ze dingen op de grond vallen.
‘Jelle, Sophie’, riep Tom. Hij rende de kamer uit. De kinderen waren al wakker en liepen direct mee naar beneden. De aardbeving was na bijna 20 seconden voorbij.
‘Ik haal wel kleren’, zei Anneke. ‘We moeten ons eerst aankleden.’ Het was weer stil, maar Tom begreep dat hij aan het werk moest. Zo te zien was er niets mis met het huis. Er lagen dingen op de grond. Twee gebroken glazen en een vaas met bloemen, die in stukken lag. Toen hij in voorkamer kwam, zag hij dat de boekenkast half leeg was. De boeken lagen op de grond. Hij zei tegen Anneke: ‘Wil jij bij de kinderen blijven, dan ga ik als een speer naar het bureau, als dat lukt.’
Buiten hoorden ze geroep en sirenes.
‘Pas goed op jezelf’, zei Anneke. Ze gaf hem een kus.
Sophie pakte zijn arm en zei bang: ‘Pap, kun je niet blijven? Kom je wel terug?’
Hij zag de angst in haar ogen. ‘Ik kom terug, schat. De aarde is wel even uitgeschud.’ Helaas was dat niet waar, omdat de grote klap de hele ondergrond in beweging had gebracht. Op diverse plaatsen in Groningen volgden naschokken.

Tom liep naar buiten, stapte in zijn auto en zag dat veel mensen buiten stonden. Hij zette het zwaailicht op de auto en deed de sirene aan. Op het eerste gezicht zag hij geen direct opvallende schade, maar hij dacht aan zijn eigen huis, dat toch vrij stevig was en besefte dat het goed mis was als de mensen in Haren al op straat stonden.
Dit was een hele zware aardbeving, maar niet hier, dacht Tom. Op de radio was nog geen informatie, maar op de politieradio gonsde het van de meldingen. Onderweg zag hij een lange scheur in de vluchtstrook op de A28. Naarmate hij dichterbij Groningen kwam, zag hij meer en meer schade. Hier en daar lagen stenen en dakpannen op straat. Binnen een kwartier was hij bij het bureau, waar het wemelde van de collega’s. Toen hij uitstapte kwam de commissaris op hem af.
‘Vier punt vier’, zei de commissaris, ‘tenminste dat zegt het GON.’
‘Waar is het epicentrum?’, vroeg Tom.
Daan zei: ‘Weten we nog niet.’ Op dat moment klonk weer gerommel en trilden de ramen. Ze voelden de grond enkele seconden sidderen.
‘Ook dat nog’, zei Tom. ‘Een flinke naschok.’ Ze liepen naar binnen. Daan vroeg aan de balie wat ze wisten en vroeg Ria om de collega’s bij elkaar te roepen in de kantine. Tom belde het gemeentehuis om het rampenplan aardbevingen in werking te stellen. De gemeentesecretaris nam op en zei: ‘Ik geef je de burgemeester.’
Tom zei tegen Karel dat hij het crisisteam met alle deskundigen moest formeren volgens het draaiboek. ‘Ik bel met Den Haag en de nationale korpsleiding. Coördinatiekamer in het gemeentehuis. Wil je Koos Boelen vragen om te komen?’
‘Koos is onderweg’, zei Karel. ‘We waren al bezig. Coördinatiecentrum is in het provinciehuis, want het gemeentehuis heeft teveel schade om de veiligheid te garanderen.’
‘Ik bel je zo terug’, zei Tom. Hij keek na nog een serie telefoontjes, ongerust naar de geschokte blik van Daan, die uit de kantine kwam.
Daan zei: ‘De hele provincie is getroffen. Er is sprake van meer dan tien doden en honderden gewonden. Ingestorte woningen, boerderijen, bedrijven en andere gebouwen. Er zijn kapotte wegen en bruggen en de dijk van het Eemskanaal bij Hoeksmeer en Woltersum is op twee plaatsen bezweken.’
Tom zei: ‘Jij gaat naar het provinciehuis. Het is waarschijnlijk veel erger dan we nu weten’, zei Tom. ‘Ik zal de nationale korpsleiding vragen het leger in te zetten. Ga nou maar, ik ga bellen.’ Vijftien minuten later was er een gigantische machine in werking gesteld. Een machine die groter was dan in het oorspronkelijke rampenplan was voorzien.

Na alle telefoontjes belde Tom weer met Karel en zei: ‘Alle overbodige personen buiten de deur houden en de pers mededelen dat hinderen als een misdaad wordt gezien. Het leven van mensen gaat voor de vrijheid van pers. Hulpverleners uit het hele land worden gewaarschuwd, inclusief het leger. Onze buren in Duitsland zijn al op de hoogte en komen helpen. Brandweerkorpsen uit Leer, Oldenburg en andere plaatsen zijn onderweg naar Delfzijl. We weten nog niet veel, maar een deel van de noordzijde van de Grote Markt ligt plat, verderop in de stad zijn zes cafés ingestort. In het noorden van Stad is een flat ingestort. Loppersum, Stedum, Middelstum en omliggende dorpen, zijn zwaar getroffen.’ Karel vloekte en riep dat hij Den Haag en de EMN voor de rechter zou slepen.
‘Later Karel, emoties weg nu en volg het draaiboek. Wees maar blij dat de beving niet een paar uur eerder plaats vond, dan waren er nu honderden doden in die cafés’, zei Tom.

Tom liep naar de projectkamer die nog in gebruik was voor het onderzoek. Hij zei: ‘Christine, jij vervangt mij op het bureau. Ik blijf bereikbaar, maar ga kort voor overleg naar het provinciehuis.’ Hij gaf haar drie nummers van officieren die de leiding hadden over drie compagnies militairen, die met zwaar materieel kwamen helpen. ‘Middelstum, Stedum, Loppersum, Ten Boer, Ten Post en omliggende dorpen, daar moeten ze naar toe. Verder informatie volgt’. Hij draaide zich naar Annabelle en zei: ‘Laat alle politiemensen die nog niet aanwezig zijn oppiepen. Geef dat ook door aan Leeuwarden en Assen.’
Annabelle zei dat veel plaatsen telefonisch onbereikbaar waren. ‘Des te noordelijker, des te minder communicatie’, zei ze, ‘maar we zullen er alles aan doen.’

Tom vertrok, omdat overleg met het coördinatieteam nodig was. Ze wisten nog te weinig. Een telefoonteam belde alle gemeenten en vier helikopters werden ingezet om de schade in beeld te brengen, hoorde Tom onderweg. Er werden SAR-helikopters uit het hele land ingevlogen en Defensie stuurde acht grote helikopters. Dat was het laatste nieuws, voordat Tom de kamer binnen liep. Hij verdrong met moeite zijn woede om de ramp die voorkomen had moeten worden.

Karel kwam een minuut nadat Tom was gearriveerd op het provinciehuis lijkbleek binnenlopen en zei dat er sprake was van meer dan zestig doden en honderden gewonden. Alle ziekenhuizen in het land waren geïnformeerd. Het GON corrigeerde de eerdere melding en zei dat om vier uur tweeënvijftig een aardbeving met een magnitude van vijf punt een had plaatsgevonden in de buurt van Westeremden. Een zware naschok van drie punt negen bij Middelstum en een van drie punt zeven bij Schildwolde waren de eerste beving binnen een half uur gevolgd. Vlak voor de zware aardbeving was er een klap van twee punt negen geweest bij Garmerwolde ten noordoosten van de stad Groningen. Sinds de zware beving waren er nog zes andere naschokken verspreid over Groningen geweest, waarvan er een ten Noorden en een ten zuiden van Delfzijl.
‘Hoe zit het met de dijk bij het Eemskanaal?’, vroeg Daan.
De dijkgraaf zei: ‘Het waterschap is samen met bedrijven al bezig, maar behalve de twee kleine doorbraken, zijn er vier grote, zwakke plekken. Het water stroomt de polder al in en de gaten zullen groter worden. Ze gaan met helikopters zand en stenen brengen. Het kost minstens drie dagen om de gaten te dichten. Al die tijd stroomt het water de polders in.’ Ze zuchtte diep en zei: ‘We hebben teams naar de zeedijk bij de Eemshaven en bij Delfzijl gestuurd, omdat er meldingen zijn van tientallen scheuren, verzakkingen en van water dat onder de dijk door loopt.’

Vanuit Delfzijl kwam de melding dat het chemiepark de aardbevingen goed had doorstaan. De brandweer op locatie was versterkt met korpsen uit Duitsland. Het chemiepark werd in de loop van de dag gecontroleerd op schade en lekken. Ze stelden vast dat er chloor lekte en nog twee andere stoffen. Het was niet veel en het probleem werd snel opgelost, maar bij verdere controle bleek dat veel installaties en opslagtanks waren ontzet. De tanks werden leeggepompt. Het was maar net goed gegaan besefte iedereen. De omgeving van Delfzijl was aan een ramp ontsnapt. De zorgen waren echter niet voorbij, omdat de zeedijk lekte en grote verzakkingen vertoonde. Als de dijk doorbrak, zelfs al was het maar een beetje, dan liep het chemiepark ernstig gevaar.

In de loop van de dag werd steeds duidelijker hoe groot de ramp was. Achtenzeventig doden, minstens zeshonderd gewonden en een onbekend aantal vermisten. Oude, historische boerderijen, woningen, scholen en bedrijfsgebouwen waren ingestort, of grotendeels vernield. Een school waarvan de gemeente al jaren volhield dat er geen reden tot zorg was, zolang er geen aardbeving kwam, was volledig ingestort, terwijl de werkzaamheden voor de versteviging pas enkele weken geleden waren begonnen. De dakconstructie had het begeven en was op de eerste verdieping gekomen, die door dat extra gewicht as ingestort. In andere plaatsen waren drie scholen volledig vernield en was een onbekend aantal scholen ernstig beschadigd. Goedkope woningen uit de jaren zestig en zeventig hadden het nagenoeg allemaal begeven.
In veel plaatsen waren mensen de straat op gegaan na de eerste beving bij Stad, waardoor honderden levens gespaard bleven. Verschillende mensen hadden hun thuis met eigen ogen in elkaar zien zakken. Hier en daar waren branden uitgebroken, maar er was onvoldoende capaciteit om alle branden te bestrijden.

Enkele kleinere dijken waren bezweken, maar de veelal kleine gaten konden snel worden gerepareerd. Zwaar beschadigde wegen en bruggen belemmerden de hulpverlening. De telecommunicatie lag er in het noorden van de provincie grotendeels uit, omdat installaties en antennes waren vernield. Helikopters en legervoertuigen werden ingezet om gewonden te vervoeren en evacueerden mensen uit het gebied dat onder dreigde te lopen. De waterstand zou niet boven de anderhalve meter komen, maar het gevaar was groot. De stroming van het water was onvoorspelbaar en bleek woningen die teveel waren aangetast door de aardbevingen, mee te sleuren.
De dijk van het Eemskanaal lekte op meer plaatsen en dreigde op twee plaatsen bij Appingedam door te breken. Eenheden van het leger en vrijwilligers werkten onafgebroken aan de versteviging van de dijk. Ze legden zandzakken neer die werden gebracht met grote vrachtauto’s. De vrachtwagens moesten omrijden, omdat de weg langs het kanaal zwaar beschadigd was. Tractoren met wagens er achter, brachten de zandzakken en andere materialen via de landerijen naar de zwakke plekken, omdat er aan de zwakke kant van de dijk geen wegen waren. Vier helikopters vlogen af en aan met stenen en grote gevlochten matten, die ze uit Den Oever haalden uit het depot voor de Afsluitdijk.

De tweede dag zagen de passagiers en piloten van de helikopters dat de aardbeving meer schade had aangericht dan men zou verwachten. Die verwachting was echter gebaseerd op aardbevingen in een rotsachtige omgeving.
Uit de eerste verhalen van slachtoffers en getuigen bleek dat na de zware klap de grond gedurende ongeveer vijftien seconden in golven licht op en neer had bewogen. Er waren kleinere gebouwen geweest die, als schepen op zee, licht heen en weer deinden. Na een paar bewegingen storten ze in, of kwamen ze scheef te staan, omdat ze gedeeltelijk de grond in zakten. Liquefactie was de oorzaak van deze beweging. De slappe bovenlaag was op sommige plaatsen in beperkte mate vloeibaar of bewegelijk geworden, maar voldoende om aanzienlijke schade aan te richten. Vooral dijken hadden veel last van dat effect door hun vorm en samenstelling.

Naarmate de dag vorderde, werd bekend dat meer dan vierduizend panden onbruikbaar waren geworden. Drie beroemde borgen waren veranderd in ruïnes. Veel dorpen rond Loppersum en Middelstum leken op een slagveld. Van Huizinge stonden alleen de grotere gebouwen nog overeind. De kerk was gedeeltelijk ingestort, net als de kerken in Zeerijp en Stedum. Van de kerktoren in Middelstum, die al enigszins uit het lood stond, was de bovenzijde afgevallen. In Loppersum waren vijfhonderd panden verwoest, maar dat viel in het niet bij de vierendertig doden in Loppersum en de vele gewonden. Het was de omgeving waar juist minder gas had moeten worden gewonnen, maar waarvan iedereen sinds kort wist dat er stiekem meer gas was gewonnen dan ooit tevoren. Er heerste paniek, ongeloof en onvoorstelbaar veel verdriet. Dit was onmogelijk hadden veel experts jarenlang gezegd, zelfs niet bij een zware aardbeving.

Tijdens de derde dag sloeg de stemming om in woede, blinde woede, vooral omdat men vond dat de criminele gaswinning de grote boosdoener was. Het rampenteam zag zich genoodzaakt het leger in te schakelen om alle EMN-locaties en kantoren te bewaken. Dit was al voorzien in een eerder draaiboek. Bij de rellen vielen gewonden aan beide zijden. Het waren de vrijwilligers die het voor elkaar kregen dat beide partijen zich terugtrokken. Er werd niemand gearresteerd om de situatie te de-escaleren. Diverse militairen en agenten hadden geweigerd om op te treden tegen de woedende bevolking, omdat ze zich solidair voelden met de slachtoffers.
Koos Boelen nodigde de woordvoerders van de verschillende groepen uit, wat een hele klus was, omdat de communicatie moeizaam bleef. In het bijzijn van Machteld de Corte en de burgemeester van Groningen zei hij dat de EMN alle schuld op zich nam en toegaf dat zij verantwoordelijk waren. De burgemeester van Groningen zei tegen de vertegenwoordigers, dat ruzie maken en vechten niets opleverde. ‘We moeten samen de schouders er onder zetten. De EMN heeft toegezegd dat alle kosten voor haar rekening komen.’ Machteld dacht daar anders over en zou straks de premier bellen en hem vertellen wat er nodig was en wat het kabinet te doen stond. Ze duldde geen enkele belemmering meer.

De verbindingen waren na vier dagen met noodmaatregelen hersteld.
Een nieuwslezer zei tijdens het nieuws van 1 uur ‘s middags: ‘De trieste balans op de deze dag is honderdzeventien doden, waaronder helaas veel kinderen. Er worden bijna tweehonderd mensen vermist.’ De nieuwslezer had het even moeilijk, maar herstelde zich en ging verder: ‘Iedereen wordt opgeroepen om de lijst met vermisten te bekijken. Meldt het de politie als iemand ten onrechte op de lijst staat. Er zijn meer dan vierduizend gewonden, van wie ongeveer vijfhonderd zeer ernstig. Bijna zesduizend ingestorte, of grotendeels beschadigde woningen en andere gebouwen. De schade wordt op dit moment geraamd op zeventien miljard euro.’ Er werden beelden getoond van Middelstum en Zeerijp. Een vader zat op een stapel stenen van zijn ingestorte huis met zijn handen in zijn hoofd, omringd door buren. De presentator zei, dat de man aan het werk was in de Eemshaven toen het huis, met daarin zijn gezin, was ingestort. ‘Zijn vrouw en vier kinderen liggen onder het puin’, zei een aangeslagen verslaggever die ter plaatse was.
De berichtgeving, maar vooral het laten zien van de beelden, hadden nationaal een woedende reactie uitgelokt. Het regende, op twitter en andere sociale media, bedreigingen en scheldpartijen aan het adres van de regering en de EMN.

Anneke’s huis was deels ingestort, zoals veel andere woningen in Ten Post. Het zou minstens een jaar kosten voor het weer hersteld was. De woning van Peter en Mehveş was zwaar beschadigd, maar stond er nog. Peter en Mehveş waren teruggekomen van hun vakantie in Limburg.
‘Hoe krijgen we het ooit weer goed?’, vroeg Tom.
‘Dit komt niet meer goed’, zei Anneke. ‘Veel mensen hebben familie, vrienden en dorpsgenoten verloren en heel Groningen ondervindt nog jarenlang de gevolgen van deze aardbevingen.’
Henriëtte, die gisteren was gekomen, zei: ‘Mensen zullen vertrekken, omdat men bang is voor meer rampen. Wie weet wanneer de volgende klap komt en wat dan?’
Het was alsof Tom zijn zus hoorde praten, die had gisteren tegen hem gezegd: ‘Niemand praat er over en niemand wil er over praten, maar iedereen vraagt zich af hoe zwaar de volgende klap zal zijn en wanneer die komt.’ Haar huis stond nog, maar het kostte kapitalen om het te herstellen. Ze had gezegd: ‘We leven nog en we zijn niet gewond.’ Zijn andere zus woonde in Den Haag. Ze had dagelijks gebeld, maar was uiteindelijk na drie dagen naar haar zus in Winsum gegaan, omdat ze iets wilde doen.
Anneke zei: ‘Je zou haast denken dat dit de bedoeling was. Een grote klap en een deel van de bevolking vertrekt. Het meest absurde is, dat de installaties van de EMN blijkbaar nergens last van hebben.’

De inmiddels vijfduizend militairen, duizenden hulpverleners en nog veel meer vrijwilligers verzetten bergen werk. Na enkele dagen werden onder het puin nog steeds overlevenden gevonden. De huiveringwekkende lijst met vermisten kromp, terwijl de verdrietige lijst met slachtoffers groeide. De internationale gemeenschap had massaal hulp aangeboden en professionele hulpverleners uit de hele wereld waren gekomen. Na een week was duidelijk dat het zoeken, helpen en vooral het opruimen nog maanden zou gaan duren. De beelden op televisie bleven onwerkelijk. Beelden die men gewend was van Pakistan, Turkije, of Italië. Dat dit in Nederland kon gebeuren, daar had niemand rekening mee gehouden.

In Den Haag werden plannen gemaakt voor de herfst en de winter. De premier zei dat er onbeperkt budget was om Groningen weer op te bouwen. Alle gebouwen en de infrastructuur moesten zo stevig worden, dat een aardbeving tot kracht zeven er geen vat op kon krijgen. Hij zei dat het jaren zou duren, voordat al het werk klaar was en dat niemand zeker wist of er meer zware aardbevingen zouden volgen. Het was duidelijke taal, waar de slachtoffers helaas niets aan meer aan hadden.

Na drie maanden werd er nog steeds opgeruimd. De eerste herstelwerkzaamheden waren begonnen. Sinds die derde juli waren er nog dertig bevingen geweest, waarvan de zwaarste een kracht had van drie punt één. Moeder Aarde had hard ingegrepen.
De gaswinning lag stil en zou pas volgend jaar op basis van goede en volledige plannen weer op gang worden gebracht. Gas uit het buitenland werd het eerste jaar tegen kostprijs ingekocht en met renteloze leningen van het IMF gefinancierd. De eerste velden met zonnecollectoren kwamen in januari in productie en de bezwaren tegen windmolens leken te zijn verdampt. Nederland zou drastisch moeten omschakelen, zoveel was wel helder.
Meer dan tien procent van de bevolking was weggetrokken naar Twente, de Achterhoek, Zuid-Drenthe, Brabant en Flevoland. Slechts een klein deel trok naar de Randstad. Nog steeds vertrokken er Groningers, omdat ze zich in Groningen niet meer veilig voelden.

Eind oktober zei Tom tegen Anneke: ‘Marinus, Peter, Daan en ik willen met de premier spreken. Alle afspraken moeten zo snel mogelijk en goed worden vastgelegd. Over een jaar ziet de wereld en de politiek er weer anders uit. Daarom moeten alle toezeggingen in overeenkomsten worden vastgelegd. We zien al terugtrekkende retoriek van de regeringspartijen en de oliemaatschappijen Tetra en Keroga hebben aangekondigd dat ze via de rechter de gaswinning willen afdwingen.’
‘Wat doe je als de regering zich niet aan de toezeggingen houdt’
‘Dat verwacht ik niet, maar mocht dat onverhoopt zo zijn, dan zal ik op mijn manier op televisie uitleggen wat de houding van de regering is, vier maanden na de ramp’, zei Marinus.
‘Dat is regelrecht oproepen tot een opstand’, zei Masha.
‘Ja, en?’, vroeg Marinus. ‘Ze hebben het vijftig jaar laten liggen. Die kans krijgen ze niet nog een keer.’
‘De politieke partijen zitten al weer in hun bankjes alsof er niets is gebeurd. Ze stellen vragen, willen een parlementaire enquête en roepen dat er koppen moeten rollen’, zei Peter, die er niet gerust op was.
‘Ze leren het nooit’, zei Tom. ‘Ze proberen ellende van anderen om te zetten in electoraal gewin.’
Anneke zei: ‘Ondanks al het verdriet kunnen we niet meer doen dan werken aan de toekomst. In Groningen samen met onze vrienden.’

Tom keek naar Anneke en naar zijn kinderen. Hij dacht aan al die mensen die familie en vrienden waren kwijtgeraakt. Hij hoorde in gedachten Annabelle, die de teamvergadering was uitgerend eind juni en voelde dat de tranen over zijn wangen liepen. ‘We zijn te laat’, had Annabelle woedend geschreeuwd. ‘Te laat!’ Een paar dagen later had ze gelijk gekregen.

“Te Laat (slot): © Meander; Almere; november 2014

Vernielde klok door scheur: © Meander / Jedego Media; Almere; april 2015

Meer lezen over Groningen en het onrecht dat Groningen wordt aangedaan? Klik HIER.

#Wiebesje

30 mei 2019 Folkert Buiter Reacties 16 reacties

Er was eens een staatssecretarisje dat de puinhoopjes bij de belastingdienst zou opruimen. Met veel bravoure ging het kereltje aan het werk, vooral verbaal. Praatje na praatje. Waar Piet Hein bekend staat om de slogan: ”zijn naam is klein, zijn daden bennen groot”, kwam het staatssecretarisje niet eens tot daadjes van enige omvang, behoudens een regelingetje voor vertrekkende ambtenaartjes bij de belastingdienst met als gevolg dat het een belastingdienstje werd.
Voor vriendjes belemmerde hij de inning van de erfbelasting, opdat een erfenisje weer een erfenis werd. Dan was er nog een ict-netwerkje dat niet wilde functioneren en slechte computertjes, enzovoortjes, enzovoortjes. Maar het #wiebesje lulde zich met steun van zijn vriendjes overal onderuit en werd bij gebleken ongeschiktheid gepromoveerd tot ministertje van economische zaakjes in een volgend kabinetje.

Vanaf dat momentje werd #wiebesje verantwoordelijk voor de gevolgen van de aardbevingen die weer het gevolg waren van de gaswinning. In de woorden van het ministertje: “ik hou me bezig met de probleempjes van bevinkjes door gaswinninkjes in een provincietje in het noorden van ons landje. Dank nog voor de honderden miljardjes die we in het Haagje naar binnen hebben getankt.”
De bravoure was gebleven en met een bergje aan praatjes beleefde #wiebesje kortstondig het statusje van heldje. De gaswinning zou in 2030 naar nul gaan. Het bestuurdertje wist toen hij dat zei, dat een volgend kabinetje dat weer kon veranderen en dat hij het nu in zijn voordeel kon gebruiken. Niet veel later kwamen de aapjes uit de mouwtjes van het ministertje. De versterking werd stilgelegd en gereduceerd tot minder dan een versterkinkje. Eerst omdat minder gas winnen minder bevinkjes tot gevolg had, vond hij, wilde hij, of wenste hij, dit politicusje. Later waren die argumentjes niet meer belangrijk, immers die paar scheurtjes stelden in de oogjes van het #wiebesje niets voor. Het tempo werd een tempootje en uiteindelijk was niets doen het mottootje.
Daarna werden schadeherstel en schadebehandeling getraineerd met allerlei overbodige en keer op keer herhaalde onderzoekjes uitgevoerd door zinloze adviseurtjes en er werden alweer nieuwe instituutjes bedacht en opgericht. Organisatietjes die alles goed en beter dan ooit zouden aanpakken. Inmiddels hebben veel mensen de strijd opgegeven en zijn ze akkoord gegaan met minimale aanbiedinkjes van het NAMmetje dat volgens toezegginkjes van het ministertje op een afstandje zou worden gezet. Het werd een afstandje binnen grijpbereik, alweer zo’n onwaarheid van #wiebesje. Er zijn bijna 19.000 schadegevallen te behandelen en het ministertje zit er al twee jaartjes. Er verandert niets en er is sinds 2012 niets veranderd. Het staatje, het shelletje en hun vriendjes bruuskeren de rechtsstaat en minimaliseren het voor Groningers tot een minuscuul rechtsstaatje.

Het brutale ventje had de onbeschoftheid om leugentje na leugentje uit zijn mondje te persen tijdens zijn rituele bezoekje na een “bevinkje” in Westerwijtwerdtje op 24 mei. Hij deed al zoveel, hoe kon hij nog meer doen? In het kielzogje van het mannetje liep een ander ministertje mee, het ollongrennetje, die het baasje moet worden van, let wel, alweer een nieuw nog op te richten instituutje voor de versterking. Nog meer uitstel (ik kan hier geen uitstelletje van maken) conform de niet zo kleine wensjes van de maatjes van het ministertje.
Groningen gaat dezelfde weg als de belastingdienst en wordt als het aan ministertje #wiebesje ligt, net zo gesloopt als het belastingdienstje. Op die manier blijft er niet meer dan een Groninkje over. De 417 miljardjes die het Haagje binnen harkte uit Groningen zijn al lang op dus er zijn geen centjes meer voor dat ene lastige provincietje dat weerstand blijft bieden.
Een goede vriend van #wiebesje betitelde het ministertje binnen de kortste keertjes na het bevinkje als “Shit Happens” en hij kon het weten deze Ton. Helaas kan het #wiebesje als ministertje zijn gangetje blijven gaan, omdat in het Haagje niemand geïnteresseerd is in Groningen met haar schamele aandeeltje van vijf zeteltjes in het parlementje van ons landje.

Al met al was het een beroerd en bewogen weekje waarin het #wiebesje eerlijk zei wat hij vond en daarvoor later zijn niet zo heel oprechte, maar gedwongen excuusjes maakte in een vlogje naast zijn autootje in een bermpje langs een weggetje. We zullen dit ministertje maar niet meer serieus nemen. Meer dan een scheetje in een papieren zakje is hij niet.

Iemand een #wiebesje flikken, betekent voortaan: “veel beloven en niets doen”, of: hij is een beetje een #wiebesje, wil zeggen dat je die persoon niet serieus kunt nemen.

“#wiebesje: © Meander; Almere; 30 mei 2019.

Grafiek schademeldingen komt van schadedoormijnbouw.nl van de TCMG.

Meer lezen over Groningen en het onrecht dat Groningen wordt aangedaan? Klik HIER.

De Kraai

5 januari 2019 Folkert Buiter Reacties 3 reacties

Nerveus en schichtig waren de bewegingen van de in het zwart gehulde straatvogel. Zijn toekomst lag in het verleden en overleven was zijn dagelijkse niet aflatende bezigheid. Op zoek naar eten, en passant speurend naar glimmende muntjes die hij dacht te kunnen gebruiken.

Al speurend dook hij van het perron op het spoor, maar niet na goed te hebben gekeken of er een trein aankwam. Hij pakte de tien eurocent en dacht: beter dan niets. Hij had al drie muntjes weggepakt van het spoor. Muntjes die slordige passagiers van het perron hadden laten vallen. Nog drie perrons, dacht de magere, zwarte, voorovergebogen, straatervaren, donkere gedaante.
Zijn scherpe blik gleed langs de rails. Hij geloofde zijn ogen niet, lag het daar echt? Wat een buitenkans. Scherp om zich heen kijkend of niemand anders het had gezien en er geen bemoeizuchtigen op de kust waren, dook hij nogmaals op het perron. Hij had het goed gezien, een twee-euromunt. De trein had hij niet gezien.

Ternauwernood ontsnapte hij aan de vermorzelende wielen van de intercity die net op gang was gekomen. Hij draaide zich om en zag twee hem zeer bekende mannen van de spoorwegpolitie staan. Hij deed een vergeefse poging om weg te rennen, maar ze hielden hem vast en namen hem mee. Eenmaal in het kantoortje van de spoorwegpolitie doorzochten ze zijn zakken, pakten hem alles af en deden het in een plastic zak waar ze een sticker op plakten met een nummer en een naam. Een van de twee schreef een zinloze bekeuring uit aan een adres van het Leger des Heils, waar de Kraai zelden kwam. Een bekeuring op naam van een vriend die jaren geleden was overleden. Een identiteitsbewijs had hij niet en de spoorwegpolitie dacht inmiddels te weten wie hij was. Dat ze de bekeuring nooit verzonden, omdat het zinloos was, wist de Kraai niet.

Hij was niet ontevreden over de aanhouding, want ze gaven hem een kop koffie en hij kreeg twee oliebollen die over waren van oudjaar. De twee agenten praatten nog even met elkaar en stonden na vijf minuten op. Ze brachten hem naar het plein voor het station en gaven hem het zakje waar zijn spullen in zaten. Beiden glimlachten en de grootste van de twee zei: “Gelukkig nieuwjaar en tot de volgende keer, Kraai.”

De Kraai wiens leven al jaren voorbij leek te zijn, opende het zakje en wilde de spullen in zijn zakken stoppen. Verbijsterd keek hij naar de twee briefjes van tien euro die hem liggend op zijn schamele bezittingen aanstaarden.

“De Kraai”: © Meander; Almere; 2 januari 2019.

Foto Kraai op Rails: © Meander; Almere; 5 januari 2019.

“De kraai” is het verhaal van een overlever die zijn toekomst in het verleden heeft achtergelaten. Een kort verhaal, geschreven naar aanleiding van het zien van een man die op zoek was naar geld op de rails.

Orgastisch Vuurwerk

1 januari 2019 Folkert Buiter Reacties 3 reacties

eindelijk perfect voor elkaar

op het moment suprême dit jaar

rollebollend met zijn tweeën

zich helemaal suf gevreeën

kwamen ze klokslag twaalf uur klaar

“Orgastisch Vuurwerk”: © Meander; Almere; 1 januari 2019.

“Vuurwerk” het jaarlijkse orgastisch hoogtepunt van testosteron- en adrenalinerijk Nederland voor, tijdens en na de jaarwisseling, terwijl het toch zoveel liefdevoller kan, zoals blijkt in dit korte gedicht.

Meer heftige gedichten/verhalen van Meander? Klik dan op “Betere seks met Frambozen”, of klik op “Vrij(en) in een tent.”

Het Kerstpakket

23 december 2018 Folkert Buiter Reacties 4 reacties

In Amersfoort woonde een meisje van 13 jaar. In de Amersfoortse courant las ze het volgende bericht: ‘Kent u iemand die een kerstpakket goed kan gebruiken, geef dan de naam door aan de Amersfoortse courant.’
Het meisje wist dat er in haar buurt een weduwe met jonge kinderen woonde die het niet breed had. In de winter liepen de kinderen in zomerkleren en in plaats van met maillots, liepen de meisjes met blote benen en hadden ze kniekousen aan.
Het meisje gaf de naam van dat gezin door aan de krant. Niet lang nadat de kerstpakketten bezorgd waren, werd er aangebeld bij het huis van het meisje. Een medewerker van de krant gaf haar een cadeautje en bedankte haar voor de tip. De jongeman zei dat het kerstpakket goed terecht was gekomen.

Vele vele jaren later klonk op een woensdagavond tegen zes uur de deurbel. Het meisje was inmiddels drieënzestig jaar en oma van drie kleinkinderen. Ze leefde van een uitkering en spaarde met veel moeite om haar kleinkinderen een cadeautje te kunnen geven. Toen ze open deed stond een bezorger van de post op haar stoep met in zijn handen een kerstpakket. De vrouw dacht dat het voor een van haar buren was die niet thuis waren. Ze vroeg voor wie het pakket bestemd was.
“Voor u”, zei de bezorger.
“Nee hoor”, zei de vrouw, “ik verwacht niets.” Een werkgever die haar een kerstpakket gaf, was verleden tijd.
De postbezorger noemde haar naam en vroeg of het klopte.
“Dat ben ik”, zei de vrouw.
“Dan is dit toch echt voor u”, zei de bezorger. Ze nam het pak aan en ging naar binnen.

Nog steeds verbaasd over het onverwachte geschenk, opende de vrouw het pakket in de hoop een aanwijzing te vinden over degene die haar dit gestuurd had. In het pakket vond ze een kerstgroet en een briefje waar op stond dat de gever anoniem wenste te blijven, maar dat ze blij was dat ze na vijftig jaar iets terug mocht doen. De ogen van de vrouw werden vochtig en het meisje van dertien in haar keerde in gedachten terug naar toen.

Ik wens iedereen een liefdevolle kerst samen met familie en vrienden. Vergeet niet te denken aan en te doen voor hen die alleen zijn, of die het niet zo breed hebben.

Ellen Eilbracht

Klimaatdictaat

21 december 2018 Folkert Buiter Reacties 3 reacties

Het foute klimaatdictaat is de nieuwste schande van Nederland. Het bedrijfsleven gesteund door de vier politieke partijen die regeren, legt de rekening van de verduurzaming volledig bij de gewone Nederlander.

Dat energie geld kost en duurzame energie ook, kan geen discussie zijn. De lasten om de verduurzaming te betalen worden echter wederom oneerlijk verdeeld. Met name de inkomens tot 50.000 euro per jaar worden het meest belast. Er wordt geschermd met teruggaven aan het einde van het jaar, maar eerst gaan de kosten fors omhoog. Na een paar jaar wordt die teruggave natuurlijk afgeschaft.

Wie zijn de voordeelplukkers? Dat zijn zoals altijd bij dit kabinet met daarin een prominente rol voor de VVD, de grotere bedrijven. Die profiteren niet alleen van alle nieuwe en extra werkzaamheden om de transitie te realiseren, maar ze hoeven ook niet mee te betalen.
Een slap bonus- malusstelsel dat per saldo geen effect heeft voor het gehele bedrijfsleven, moet de grote vervuilers aanzetten tot verduurzaming. Dat gaat niet gebeuren. Alle afspraken die tot nu toe zijn gemaakt met de grootste vervuilers zijn niet nagekomen.

Het bedrijfsleven betaalt een fooi voor de energie die ze gebruiken. Het gevolg is dat de energielasten van de burger sinds jaar en dag onnodig te hoog zijn. De energiebedrijven moeten hun geld nu eenmaal ergens vandaan halen. Kortom, de consument subsidieert het bedrijfsleven voor de energiekosten. En die lasten worden nog hoger voor de gewone burger.

Als de energiekosten van bedrijven niet verdrievoudigd worden , zullen ze geen enkele reden hebben om over te stappen op groene en goedkopere energie. De grote vervuilers en in hun kielzog de andere bedrijven, zullen een overstap jarenlang traineren en weigeren. Het betalen van de boetes is goedkoper dan meewerken voor de grote klimaatvernielers. Er is geen enkele financiële prikkel om mee te werken aan de verduurzaming van de eigen onderneming.
Wat die bedrijven wel doen, is in hoog tempo de duurzame energiemarkt veroveren. Het gevolg is dat duurzame energie voor huishoudens niet meer goedkoper is, maar duurder wordt.

Verkiezingen provinciale staten en indirect voor de Eerste Kamer

Bij de VVD is het feest en zijn ze op zoek naar talloze nieuwe kamerleden. De zittende kabinetsleden en kamerleden hebben zich met hun beleid verzekerd van een goed betaalde baan bij een van de door hen gesponsorde bedrijven. En D66, CDA en Christenunie? Die partijen verloochenen zichzelf, hebben geen oog voor het volk en drijven, samen met de VVD, de kiezer in de armen van partijen die ontkennen dat er een klimaatprobleem is.

Als u van uw kinderen en kleinkinderen, ja zelfs achterkleinkinderen en al uw toekomstige nakomelingen houdt, dan weet u wat u te doen staat in maart. Stem op die partijen die hebben aangetoond het milieu, het klimaat en de portemonnee van de burger serieus te nemen. Niet langer op leugens stemmen. Stem niet op lieden die de toekomst van uw nageslacht vernietigen ten behoeve van eigen kort gewin. U kunt er wat aan doen, wanneer u op 20 maart in het stemhokje staat.

Er is géén klimaatakkoord. Er dreigt een klimaatdictaat. En dan?

“Klimaatdictaat”: © Meander; Almere; 21 december 2018.

Milieubeweging stapt uit VAAL klimaat”akkoord”.

Milieuclubs tekenen klimaat”akkoord” niet

Was het maar geen kerst?

15 december 2018 Folkert Buiter Reacties 15 reacties

Doelloos liep Lenie door de volle winkelstraten van het stadscentrum. Het zou haar vijfde kerst zonder Tom worden. In het begin had ze, zei het moeizaam, kerst gevierd met vroegere buren, met vrienden en zelfs een keer in Enschede bij een tante, haar enige overgebleven familielid. Iedere keer als ze thuis was gekomen van die drukke dagen, voelde ze zich meer alleen dan ooit. Het was gezellig geweest, maar ze beleefde het niet echt. Ze was gegaan, omdat ze was uitgenodigd. Vorig jaar had ze alle uitnodigingen afgeslagen, zo ook dit jaar.
Lenie was een rijzige vrouw met donker haar en donkerbruine ogen. Haar oma was een Indonesische die met haar opa was getrouwd toen deze vanaf 1936 als majoor van het Nederlandse leger diende op Java. Ze zag er veel jonger uit dan je zou verwachten.

De muziekkapel van het Leger de Heils stond voor de Hema en speelde er lustig op los. Het ene kerstlied na het andere schalde door de straten van het centrum over de hoofden van de schuifelende, koopgrage massa. Voor de muzikanten stond de bekende driepoot met de ketel waar men een donatie in kon doen voor het kerstfeest van anderen. Lenie aarzelde, maar bleef even staan. Ze luisterde naar ‘Stille nacht’ en ongewild liep er een traan over haar rechterwang. Ze veegde het weg, pakte vijf euro en stopte het biljet in de ketel. Voor ze haar weg vervolgde, bleef ze nog een tijdje staan om te luisteren naar ‘White Christmas’ en naar ‘Jingle Bells’, het favoriete nummer van Tom.

Wat kom ik hier eigenlijk doen, dacht Lenie toen ze weer door de winkelstraten slenterde. Was het maar geen kerst. Ik hoef niets te kopen, ik heb geen afspraken tot begin januari, niemand krijgt van mij een cadeautje en niemand geeft mij een cadeautje. Ze liep terug via een andere straat en kwam langs boekhandel Stumpel. Lenie liep de boekhandel binnen en keek op verschillende tafels. Ze las graag en overwoog zichzelf een boek cadeau te doen. Ze zag een trilogie van een haar onbekende schrijver liggen. ‘Een psychologische thriller over vijf vrouwen’ stond op een bord achter drie stapels boeken. De omslagen van de boeken waren op de kleur na gelijk. In oplopende intensiteit waren de letters en silhouetten op de omslagen lichtrood tot dieprood gekleurd. Het complete setje koste bijna veertig euro. Dat vond Lenie erg duur, maar om een of andere reden stapte ze over dat bezwaar heen en pakte ze een complete trilogie.

Voor de kassa stond een lange rij. Na tien minuten wachten stond ze nog steeds op dezelfde plek. De andere rijen gingen veel sneller, omdat de man die vooraan hun rij stond een gesprek was begonnen met de jongedame achter de balie. Het jonge, nerveuze meisje wist niet hoe ze de man duidelijk moest maken dat er mensen stonden te wachten en keek wanhopig naar haar collega’s, maar die hadden het te druk met hun eigen werkzaamheden.
Lenie zag het, liep naar voren, tikte de man op de schouder en zei toen deze zich omdraaide: “Excuus, meneer, er staat een lange rij achter u. Wilt u alstublieft afrekenen?”
De man keek haar verbaasd aan, aarzelde even en vroeg haar toen: “Lenie? Lenie Schouwaert?”
Om te voorkomen dat het gesprek van de man met de jongedame zich naar haar verplaatste en de rij nog langer zou worden opgehouden, zei Lenie: “Ja. Wilt u afrekenen, dan spreek ik u straks.” Wie is die man?, dacht ze terwijl ze terugliep naar haar plek in de rij.

Lenie kreeg bedankjes van enkele mensen voor haar kordate optreden. Ze zocht na haar trilogie te hebben aangeschaft naar de voor haar onbekende man, die haar blijkbaar kende. De man zat met een vrouw in het koffiebarretje van de boekhandel. Hij stond op toen ze dichterbij kwam. “Lenie Schouwaert”, zei hij. “Ongelofelijk na al die jaren.” Hij omhelsde haar ongevraagd en zoende haar op beide wangen. Met een ruim handgebaar wees hij naar de vrouw. “Ken je Malou nog?”
Lenie keek beduusd van de een naar de ander. “Dag, Malou”, zei ze voorzichtig. “Jou herken ik nog”, zei ze, “maar wie ben jij dan?”, vroeg ze aan de man.
“Thomas Boersma. Herken je mij niet meer?”
Het was alsof Lenie een klap in haar gezicht kreeg. Thom en Tom, het populaire duo op de middelbare school dat van alles uitvrat en zonder enige zichtbare inspanning geslaagd was voor het vwo. Haar eerste liefde was deze Thomas geweest, maar na een paar maanden had Thomas het uitgemaakt en was Tom als vanzelfsprekend op haar pad gekomen. Ze liet zich op de dichtstbijzijnde stoel zakken. Tranen biggelden over haar wangen, omdat haar Tom op slag indringend aanwezig was.
Thomas wist even niet wat hij zeggen moest, maar Malou stond op, ging naast Lenie zitten, deed haar arm om diens schouder en vroeg: “Wat is er, Lenie. Waarom huil je?”
“Ik weet het niet”, snikte Lenie, die een zakdoek pakte, haar tranen droogde en langzaam weer rustig werd. Ze keek naar Thomas en zei: “Je ziet er zo anders uit, maar nu ik het weet herken ik je weer. Thomas wees op zijn verweerde gezicht, wees op zijn baard en zei: “Grijs, oud en een baard, dus zo eenvoudig is het niet om mij te herkennen.” Malou en Lenie lachten.
Malou zei: “Ik herkende hem eerst ook niet hoor.” Malou was klein, leek fragiel, maar was dat geenszins. Ze liep ieder jaar een aantal halve marathons en was trainer bij de plaatselijke atletiekvereniging.

Daar zaten ze, drie klasgenoten van de middelbare school die samen de laatste jaren van het vwo hadden doorlopen.
“Zijn jullie met elkaar getrouwd?”, vroeg Lenie onzeker.
Thomas lachte en zei: “Nee hoor. Malou en ik zijn elkaar tien minuten geleden tegengekomen en vlak daarna zag ik jou. Wat een merkwaardig toeval.”
“Woon je hier?”, vroeg Malou?
Lenie zei: “Al dertig jaar.”
“Dat kan niet”, zei Malou. “Ik woon hier eenentwintig jaar en heb je nog nooit gezien.”
“En ik woon hier drieëndertig jaar”, zei Thomas.
“Er wonen veel mensen en het hangt er maar vanaf waar je woont”, zei Malou. Ze bleken elk in een ander deel van de stad te wonen. De verwondering over het toeval maakte plaats voor hetgeen ze samen deelden.

Herinneringen die werden opgehaald, buitelden over elkaar heen. Ze bestelden een tweede en een derde koffie. Om deze kleine reünie te vieren, namen ze boterkoek bij de derde koffie. Thomas vroeg naar Tom en was ontdaan toen hij hoorde dat die meer dan vier jaar geleden was overleden. Hij vertelde dat zijn man vorig jaar was overleden.
“We zitten alle drie bijna in hetzelfde schuitje”, zei Malou. “Ik ben zeven jaar geleden gescheiden en sindsdien alleen.”
Lenie vroeg wat ze met kerst deden. Ze schrok van haar vraag, maar Thomas en Malou keken er niet van op. Thomas ging de eerste kerstdag naar zijn broer en had de tweede kerstdag geen afspraken. Malou had beide dagen al afgesproken. De eerste kerstdag met haar gezin. Ze had drie kinderen en vijf kleinkinderen. Tweede kerstdag zou ze met haar buren vieren.
“En jij?”, vroeg Malou aan Lenie.
Lenie zei: “Ik ga nergens naar toe. Het lukt me niet zonder Tom. De eerste drie jaar ging ik op alle uitnodigingen in om maar niet alleen te zijn, maar dat voelde niet goed.”
“Ik heb een idee”, zei Malou, die net als vroeger overal oplossingen voor had en steevast de leiding nam.

Tweede kerstdag werd een geweldige dag. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat waren ze bij Malou. Ze gingen samen naar de winkel, deden inkopen, deelden de kosten, liepen elkaar te verdringen in de keuken en hadden veel plezier. Het was net alsof ze weer op school zaten.
Malou had haar buren niet afgezegd, maar ze uitgenodigd om er bij te zijn. Ze waren veel jonger dan de drie klasgenoten, maar daar merkte je niets van. Antoinette die links van haar woonde en Geert die aan de andere kant woonde, kenden elkaar van het conservatorium. Geert speelde piano en vroeg of hij op Malou’s piano mocht spelen. Antoinette zong en speelde viool. De prachtige muziek die ze ten gehore brachten, werkte aanstekelijk. Halverwege de avond zongen ze met zijn vijven het ene na het andere kerstlied en genoten allen van een onverwachte en bijzondere tweede kerstdag.
Het drietal sprak af de jaarwisseling bij Thomas te vieren en ze spraken af elkaar wekelijks op woensdag- morgen te ontmoeten in Book & Boon, de koffiebar in de boekhandel waar ze elkaar teruggevonden hadden.

“Was het maar geen kerst?”: © Meander; Almere; 15 december 2018.

“Foto Stumpel”: © Meander; Almere; 15 december 2018.

“The best Christmas (we’ve ever had)”

Andere kerstverhalen van Meander? Klik dan HIER voor “Altijd Kerst” of klik op “Chadi en de Kerstman.”

Voor je ‘t weet, heb je een hele hete date

4 december 2018 Folkert Buiter Reacties 4 reacties

Bernadette had voor het eerst een date met een Chinees. De afgelopen jaren had ze met mannen uit zoveel mogelijk verschillende landen afgesproken. Ze hield haar ervaringen met de mannen bij in een datingdagboek. Sinds ze was gescheiden had ze haar vrijheid ten volle benut. De afgelopen weken waren drie afspraakjes op niets uitgelopen, hopelijk was deze man toeschietelijker. Drie weken geen kerel, het moest niet gekker worden, dacht ze.

Bernadette was met de trein gekomen. Ze had zich uitermate stijlvol gekleed, omdat ze ergens had gelezen dat Chinezen daar van hielden. Ze trippelde op haar hoge hakken door het centrum. Na enkele minuten liep ze de Brasserie in en zag Shao opstaan. Hij maakte een lichte buiging met zijn hoofd, alsof hij een Japanner was en gaf haar een hand. Ze deed haar gezicht naar voren, maar hij zoende haar niet. Ze vond dat hij er heel anders uit zag dan op de datingsite. Sterker, lang, mannelijker en vriendelijk.
Shao zei: “Fijn om elkaar eerst hier te ontmoeten en te lunchen. Wil je iets drinken, Bernadette?”
“Een Rivella graag. Je ziet er goed uit, Shao.”
“En jij bent een erg mooie vrouw, Bernadette.”
Bernadette was geen lange, slanke, Chinese schoonheid, maar een stevige, sportieve, mooie vrouw. Ze was zwemster geweest en had de Olympische Spelen drie keer op een haar na gemist, tenminste dat vond zij.

Het gesprek verliep gemoedelijk. Shao was erg voorkomend en aardig. Hij vroeg haar over haar werk, haar hobby’s, haar lievelingseten en Bernadette vertelde en vertelde. Ze vertelde veel, maar vroeg zelf bijna niets. Ze dacht: Wat een aardige vent en hij ziet er zo goed uit. Na nog een drankje en een kop thee voor Shao zei ze: “Laten we de lunch overslaan. Gaan we naar mijn huis, of nemen we hier ergens een hotel?”
“Ik heb een beter idee”, zei Shao. “We gaan naar mijn huis. Het is groot, van alle gemakken voorzien en ik heb een geweldige Jacuzzi.”
“Dat klinkt veelbelovend”, zei Bernadette.
Shao zei: “Het is wel even rijden. Ik hoop niet dat je dat erg vindt.”
“Welnee, gezellig”, zei Bernadette.

Ruim een uur later reed Shao zijn oprit op. “Wat een toeval dat je naast het grootste en beste Chinese restaurant woont”, zei Bernadette.
Shao glimlachte en zei: “Het is van mij. Ik heb negentien Aziatische restaurants in Vlaanderen en Nederland. Vanavond moet ik er zijn, ga je mee?”
“O, ja. Heel graag”, zei Bernadette, terwijl ze dacht: Dat is niet mis. Misschien interessant voor meer dan een paar nachten.

“Kom”, zei Shao uitnodigend toen ze binnen waren, we gaan naar boven. Ze kwamen op de eerste verdieping en liepen de slaapkamer in die groter was dan Bernadette ‘s huis.
“Wauw”, zei ze. “Wat een grote ramen.” Shao nam haar aan de hand, deed zijn colbert uit en maakte alvast twee knoopjes los. De badkamer was van boven tot onder volledig betegeld met blinkend wit, gepolijst marmer. Het bad was zo groot als haar eigen slaapkamer. Ze verbaasde zich over het feit dat de badkamer twee ramen had van de vloer tot het plafond. Shao zag het en zei dat je door alle ramen van het huis wel naar buiten, maar niet naar binnen kon kijken.
“Grappig”, zei Bernadette ondeugend, dus wat je ook doet, niemand ziet je.
Shao glimlachte en hief zijn handen op terwijl hij ondeugend keek.

Shao hielp haar ongemerkt uit haar kleren, maar trok zelf nog niets uit. Met de afstandsbediening zette hij de kranen van het bad aan, dat in luttele minuten gevuld was.
“Welke olie wil je in het bad?”, vroeg hij.
“Doe maar wat jij lekker vindt”, zei ze.
Hij hielp haar in het bad en legde haar uit hoe de afstandsbediening werkte. Shao vroeg haar of ze een cocktail wilde en zo ja welke.
Bernadette antwoorde” “Een pittige, maar ik laat het aan jou over.”
Terwijl Shao de drankjes ging maken, speelde Bernadette met alle knopjes van de afstandsbediening van de Jacuzzi en wekte zo allerlei bewegingen van het water op. De lavendelolie vermengd met rozemarijn rook sterk. Ze wist niet dat Shao dit deed, omdat Chinezen over het algemeen vinden dat westerlingen stinken.

Shao had zich op een lendendoek na uitgekleed en kwam met een dienblad en twee cocktails binnen lopen. Hij zette het blad op een daarvoor bedoelde uitsparing bij het hoofdeinde aan de rand van de Jacuzzi. Het lendendoekje viel op de grond en Bernadette keek naar de goed geschapen Shao. “Dat ziet er lekker uit”, zei ze.
Shao glimlachte en dankte haar voor het compliment. “Als ik jou zie, mag ik niet klagen”, zei hij. De vaagheid van die uitspraak kwam niet binnen bij Bernadette. Ze giechelde om zijn compliment.
Ze zaten naast elkaar en dronken hun cocktail met kleine slokjes. Tussendoor probeerde ze hem te zoenen, maar verder dan zijn wang kwam ze niet. Ze bracht haar handen in het water doelgericht tussen zijn benen. “Zo, jij hebt er zin in”, zei ze.
“Ja”, zei Shao. “Ik haal een eerst nog nieuwe cocktail voor ons.”

Nadat hij was teruggekomen en hij haar ogenschijnlijk plichtmatig wat had opgewonden en de tweede cocktail door Bernadette was opgedronken, pakte hij haar beet, draaide haar om en nam haar van achteren in een razend tempo. Ze veranderende enkele malen van positie en Shao ging maar door.
Bernadette riep, “Jezus, Shao, dat ging bijna mis. Pas op, straks krijg ik nog een kind.”
Shao haalde zijn schouders op, stopte, pakte de douche en spoelde zichzelf grondig schoon. Hij zei: “Kom we gaan verder in bed.” Bernadette wilde uit bad stappen, maar Shao spoelde haar eerst helemaal schoon. Ze liepen naar de slaapkamer.

Een half uur later lag Bernadette onder de lakens en was soezerig van de inspanningen en het bad. Shao was naar de badkamer gelopen om het bad schoon te maken en alles op te ruimen. Bernadette hoorde hem wel, wilde eigenlijk niet slapen, maar langzaam verdwenen de geluiden naar de achtergrond. Toen Shao binnenkwam sliep ze. Hij glimlachte, streek met zijn hand door haar blonde haren en liep naar de keuken om de glazen om te spoelen en een espresso klaar te maken.

Om zeven uur die avond liep Shao door de keuken van het restaurant. Het was er heet. Shao liep langs alle koks en hulpkoks, foeterde wat en keek in een twee bijzonder grote wokarangs, waarin diverse groenten en een overdaad aan vlees lagen te spetteren in een geurend mengsel van specerijen en hete pepers. Hij was tevreden en liep naar het restaurant dat al bijna vol zat. Een bijna ingehouden glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had een tafel gereserveerd speciaal voor hemzelf en voor zijn gaste. Hij zou haar verrassen met specialiteiten van het huis.

Shao’s zag zijn gaste aan komen lopen en opende de deur voor haar. Hij nam haar mee naar de speciale tafel in de vorm van een driehoek. Hij boog een klein beetje en vroeg haar om te gaan zitten. Het was een vast ritueel op vrijdagavond. Hij keek naar haar en zei: “Ik ben blij dat je er bent, mama.”
Buiten verlichtte het informatiescherm de entree. De tekst op het scherm onder de livestream van een van de twee wokarangs luidde: “Iedere vrijdagavond Wok-specialiteit van het huis met verse groenten en vers vlees.

“Voor je ‘t weet, heb je een hele hete date”: © Meander; Almere; 3 december 2018.

Voor meer hete verhalen van Meander, klik op “Vrij(en) in een tent”, of klik op “Dating via Facebook, en dan?”

De pornokijker

17 november 2018 Folkert Buiter Reacties 2 reacties

Bert lag achterover op zijn bed, reikte naar de afstandsbediening, vloekte toen hij er niet bij kon, kwam overeind, pakte de afstandsbediening, ging weer liggen en bewoog zijn vingers over de toetsen om naar een andere film te zappen. Met zijn andere hand voelde hij even naast zich. Lotte zuchtte en zei: “Schiet op, ik heb geen zin om te wachten.” Ze pakte hem gevoelig beet en kneep even.
“Au, kreng”, riep Bert, waarna hij hard lachte. Hij zocht even in de lijst en koos een van de nieuwste films. De titel van de film was “Grijp je kans.” Hij klikte op OK en zonder een aanloop begon de film direct met een heftige vrijpartij. Ze zagen de rug van een flinke vrouw met lang, roestbruin haar die heftig op en neer bewoog, gezeten op een grote, gezette man. De man en vrouw leken intens met elkaar verbonden. Beeld en geluid ondersteunden die veronderstelling.

Bert was zo verslaafd aan pornofilms dat hij nagenoeg altijd dergelijke films aan had staan, of hij nu aan het klussen of schoonmaken was, koffie zat te drinken of aan het eten was. De geluiden van zijn verslaving vulden de woning, vooral als zijn vrouw niet thuis was.

Al kijkend bewoog Bert zijn vingers over het lichaam van Lotte. “Kun jij dat ook?”, vroeg hij, terwijl hij haar langzaam en zacht opwond.
“Kom maar op”, zei ze. “Maar wel een kwartslag draaien, anders zie ik de film niet.” En zo geschiedde.
De vrouw in de film was achterover gaan liggen. Het enige wat je van haar zag, is niet geschikt om hier te beschrijven. De ene na de andere man dook op haar. Ondertussen deden Lotte en Bert verwoede pogingen om hetgeen zich op het scherm afspeelde, na te bootsen. “Wat een gave film”, brulde Bert. Hij draaide Lotte om en dook bovenop haar.

Na enige tijd zat de dame in de film op haar knieën en begon de zoveelste man aan zijn kans. Ze kreunde amechtig, zuchtte overdreven en leek er maar niet genoeg van te krijgen. Bert en Lotte hadden het moeilijk om de acties in de film te volgen en te imiteren, omdat er vaak en snel werd geschakeld. Toen ze bekaf waren, namen Lotte en Bert een pauze. Ze legden alle kussens achter zich. Bert liep even naar de keuken. Even later keken ze verder naar de fysieke verwikkelingen op het scherm, terwijl ze een biertje dronken en chips aten.

De vrouw in de film klom weer op een man en ging tekeer als een dolle. Plotseling draaide ze zich om en keek recht in de camera. Bert verslikte zich in zijn chips, hoestte, schreeuwde en keek verbijsterd naar het scherm. Lotte keek hem aan, klopte hem op zijn rug en vroeg: “Wat is er?”
“Dat is verdomme Ans, mijn vrouw. Ik dacht dat ze naar de plattelandsvrouwen was. Dit pik ik niet.”

Meer verhalen om in de war van te raken? Klik dan op “Dating via Facebook en dan?” of klik anders op “Vrijen in een tent.”

Ultieme Liefde

29 oktober 2018 Folkert Buiter Reacties 8 reacties

Ze keek naar buiten vanuit haar riante appartement op de begane grond van de voorste van een drietal flats aan het water, wachtend op het vervolg van het gesprek met de schrijver over “Almere Mijn Thuis” voor Suburbia.
Louise Gregoire was gelukkig in en met haar woning. Uitzicht over het IJmeer, een strandje aan de achterkant, talloze konijntjes in het gras en stilte. Een rustplek in haar huidige bestaan al hield ze er niet van om langer dan een dag alleen te zijn.
Ze was een uur geleden thuis gekomen van de golfbaan, waar ze haar mannetje stond, of… moet je tegenwoordig vrouwtje of mensje zeggen? Omdat het haar te lang duurde tot de schrijver arriveerde, liep ze naar buiten om te kijken waar hij bleef.

De schrijver kwam en keek naar Louise die hem stond op te wachten. Hij had haar een week eerder al gesproken.
Fragiel en sterk, kwetsbaar, maar hard voor zichzelf. Verdriet en blijdschap ineen. Een mooie vrouw met een impressief, getekend gelaat. Tekening, niet van ouderdom, maar door levenservaring en een voortdurend actief leven. De witte, af en toe zacht dansende haren, bekroonden haar karaktervolle gezicht. Louise’s blik zei genoeg. Ze wilde praten, vertellen, delen en meedoen.
De charmante tongval van de tachtigjarige Zuid-Limburgse en haar zorgzame gedrag droegen er toe bij dat de verteller niet anders kon dan vanaf het eerste moment van haar houden. Wat een mooi, lief en bijzonder mens.

Ze liepen naar binnen.
“Wil je koffie, thee of iets anders?” vroeg Louise.
“Thee, alsjeblieft”, was zijn antwoord.
Louise liep naar de keuken.
De schrijver keek om zich heen. Hij zag stilistische, abstracte beelden en enkele schilderijen die Louise had gemaakt. Geduld en intensiteit spraken uit de verschillende werken.

Louise kwam met twee bekers naar de keukentafel. De bekers waren gevuld met heet water en een theezakje. Toen ze vond dat de thee sterk genoeg was, probeerde ze met haar zogenaamde vuurvaste vingers de theezakjes er uit te wippen. Eentje stribbelde meermaals tegen, dus daar kwam na een aantal vergeefse pogingen een lepeltje aan te pas.

Het gesprek dat ze voerden was niet alleen in tekst, maar ook in vorm en interactie een vervolg op het eerste gesprek. Ze hadden elkaar zoveel te vertellen en de ontmoeting bleek veel meer te zijn dan een interview voor een goed verhaal. Het gesprek golfde op en neer en ze sprongen van de hak op de tak, maar een verhaal was het en een verhaal werd het.

Louise is een meisje uit Geleen, geboren in 1938, vlak voor de oorlog. Via vele omzwervingen kwam ze met haar man in Almere terecht. Omzwervingen die vanaf 1977 te typeren zijn met de quote “Het bier achterna”, maar dan anders dan de lezer wellicht in eerste instantie zou denken.
Louise vertelde dat ze sinds 2001 in dit appartement woonde. In 1994 was ze met Peter, haar man, naar Almere verhuisd, omdat hij een internationale functie kreeg bij Heineken en derhalve vaak vanaf Schiphol naar ergens in Europa moest vliegen om brouwerijen te bezoeken.
Ze gingen in de Stedenwijk van Almere wonen. Helaas overleed Peter op jonge leeftijd in 1998. Ze woonden toen drie-en-een-half jaar in Almere. Na nog eens drie-en-een-half jaar verkocht Louise het huis in de Stedenwijk en verhuisde naar het comfortabele appartement vlakbij jachthaven Marina Muiderzand.

Peter werkte vanaf zijn vijftiende ondergronds in Staatsmijn Maurits¹te Lutterade. Van meet af aan doorliep hij cursussen om hogerop te komen. Hij voldeed zijn dienstplicht als marinier en keerde daarna terug naar Staatsmijn Maurits
In 1964 leerden Louise en Peter elkaar kennen tijdens een autorally. Exact een jaar later werd er getrouwd. Louise werkte toen in een boekhandel in Geleen. Omdat ze in haar ogen niet snel genoeg zwanger werd, begon ze aan een opleiding voor schoonheidsspecialiste.

In 1967 werd Peter opzichter in de Staatsmijn, maar in dat zelfde jaar werd Staatsmijn Maurits als eerste mijn gesloten, tot grote opluchting van Louise.
Na de sluiting van de mijn kreeg Peter het aanbod van Staatsmijnen om werktuigbouwkunde te gaan studeren aan de HTS. Een kans die hij met beide handen aangreep. In die tijd woonden ze in Geleen. De omscholing duurde twee jaar. Het beviel Peter zo goed dat hij naar de TH in Eindhoven ging om verder te studeren. Louise opende in die tijd haar schoonheidssalon in Geleen. De opleiding tot schoonheidsspecialiste was zo effectief dat ze zwanger werd. In 1970 werd hun zoon geboren.

Het stel verhuisde in 1973 naar Brummen. Toen Peter anderhalf jaar later een baan kreeg in Emmen, verhuisden ze naar het Drentse Borger. De schoonheidssalon werd eerst voortgezet in Brummen en daarna in Borger. In Geleen liep de salon als een tierelier, maar in Brummen en Borger kwam die niet echt van de grond. Toen Louise veel later in Nigeria de enorme verschillen zag tussen de weelde van de salon en de armoede daar, besloot ze definitief te stoppen met haar werk als schoonheidsspecialiste. Niet dat daardoor iets veranderde, maar voor haar gevoel vond ze dat het niet klopte.

In 1977 kreeg Peter een betrekking bij Heineken. Zo begon een tijd waarin het stel dan weer hier en dan weer daar woonde. Na Borger woonden ze eerst in Lagos de hoofdstad van Nigeria en vervolgens in Odoorn, Helvoirt, Burlington (Canada), Singapore en Noordwijk. Zeventien jaar later, vanaf september 1994 woonden ze in Almere.
Hun reislust werd door al deze avonturen gestimuleerd en ze bezochten in hun vakanties zo’n veertig landen over de gehele wereld. Louise is ook na 1998 nog vaak op reis gegaan, zoals naar Antarctica, wat een heilzame vakantie was voor geest en lichaam.

“Peter is veel te vroeg overleden”, zei Louise tegen de schrijver. Het verdriet en het gemis sloegen diepe wonden en lieten voelbare littekens na. Nog steeds, zoals meermaals blijkt uit haar woorden.
Louise zei: “Hij was de perfecte man voor mij.” In die ene zin en in de manier waarop ze het vertelde, proefde je het gemis, maar ook onnodige bescheidenheid, alsof zij minder perfect was geweest voor hem, maar dat kon geenszins het geval zijn geweest als je de foto’s zag in het boek dat ze speciaal voor hun enige zoon over haar man heeft geschreven.
Louise’s zoon woont met zijn vrouw en met Louise’s kleinzoon in New York. Ze ziet hen niet vaak, vindt dat een groot gemis, maar gunt hen hun bijzondere leven van harte.

Vanaf 1998, het jaar waarin Peter overleed, was Louise zeer uithuizig. Ze kon haar draai in haar eentje niet vinden. Toen ze in 2000 in Antarctica was, kwamen de emoties terug die ze tijdens Peters laatste jaar in een denkbeeldige kast had gestopt. Vanaf dat moment begon ze meer en meer haar weg te vinden in Almere. Dankzij nieuwe vrienden in Almere ontdekte ze Eindig Laagland, Aldichter en het vrijwilligerswerk in Almere. Deze activiteiten en de aanloop naar het nog te bouwen appartement hielpen haar om haar leven opnieuw in te richten.

Louise werd steeds actiever in Almere, vooral nadat ze in 2003 in contact was gekomen met woonzorgcentrum Archipel⁴in de Literatuurwijk. Men had haar gevraagd om eens per week de krant voor te lezen, maar na de eerste keer had ze de “luisteraars” gevraagd of ze het wel zinvol vonden, omdat al dat nieuws al op televisie was geweest. Ze stelde voor om samen te zingen en zo ontstond een koor van ouderen die in de Archipel woonden. Na acht jaar wilde ze wat anders en anderen zetten het koor voort. In de Archipel zingen ze nog steeds, bijna iedere vrijdag.

In 2000 vroeg iemand van Waterlandse tuinen of enkele van haar beelden geëxposeerd mochten worden. Ze had geen idee hoe ze bij haar terecht waren gekomen en dat weet ze nog steeds niet. Toen de expositie werd geopend bleken tot haar verrassing gedichten van de Almeerse kunstenaar Hein Walter²bij haar beelden te staan. Zo ontstond een vriendschap voor het leven tussen deze twee, cultuurlievende Almeerders.

Hein Walter vroeg haar voor verschillende projecten als vrijwilliger, zowel in Almere als in andere steden. Het paste Louise uitstekend, omdat ze al vanaf haar vijfendertigste vrijwilligerswerk deed.
In 2009 werd ze op verzoek van Hein Walter secretaris van de stichting Zijderups³, omdat er een stichting met een bestuur nodig was om subsidie en andere middelen te verkrijgen. Middelen, die in combinatie met vele uren vrijwilligerswerk, werden besteed om talloze ouderen te activeren creatief bezig te zijn en kunst te maken. Het accent lag daarbij op het begeleiden en activeren van dementerende ouderen. De functie van secretaris was voor Louise niet genoeg, daarom is ze ook als vrijwilliger actief voor projecten van Zijderups.

Naast haar culturele vrijwilligerswerk vult deze Duracell-grootmoeder en bevlogen kunstenares haar dagen met fietsen, golf, piano spelen, bridge, zwemmen, Tai Chi, lezen en vrijwilligerswerk voor onder andere Vis à Vis. Louise is lid van het Grootkoor Amsterdam dat optreedt in het Concertgebouw te Amsterdam. Vervelen doet ze zich zeker niet.
Vanaf 2000 heeft Louise gaandeweg van Almere haar thuis gemaakt en is ze een echte Almeerse geworden.

De klaterende waterval aan liefde die ze betoont aan haar man Peter tijdens het gesprek, maakten het de schrijver af en toe knap moeilijk. Hij las een tweetal stukken uit het boek over Peter. Het boek dat Louise schreef voor haar zoon. In het laatste hoofdstuk vertelde ze haar zoon waarom ze het voor hem geschreven had.
De schrijver moest meer dan eens slikken en voelde de eerlijke emotie aan de andere kant van de tafel.

Louise Gregoire, een Almeerse met een mengeling van uitersten, die het ene moment samen-smelten om vervolgens afzonderlijk en expressief naar voren te komen. Ze is vrolijk, actief en positief, maar heeft soms oprecht intens verdriet. Verdriet dat er mag zijn, want ze mist Peter. De manier waarop Louise dat doet en beleeft, is een onvoorwaardelijke en hartstochtelijke uiting van ultieme liefde.

Voetnoten:
1 Staatsmijn Maurits: https://nl.wikipedia.org/wiki/Staatsmijn_Maurits
2 Hein Walter: https://www.facebook.com/hein.walter
3 Stichting Zijderups: http://www.dezijderups.nl
4 Woonzorgcentrum Archipel: https://www.zorggroep-almere.nl/woonzorgcentrum/archipel/

Foto’s:
Fragment Dans; schilderij van Louise Gregoire: foto Meander
Dans; schilderij van Louise Gregoire: foto Meander
Staatsmijn Maurits: Internet; Wikipedia
Strijder; beeld van Louise Gregoire: foto Meander
Louise Gregoire: foto Meander.

“Ultieme Liefde” is het verhaal van Louise en Peter, verteld door Louise Gregoire.
Een verhaal in het kader van “Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.

Voor Altijd Thuis

27 oktober 2018 Folkert Buiter Reacties 2 reacties

Gearmd schuifelden ze, als in slow motion, naar de ronde tafel bij de grote, glazen pui. Hij ondersteunde haar, terwijl zij aan haar linkerzijde steun vond op een fraai gesneden, zwarte wandelstok. Aangekomen bij de tafel liet hij haar voorzichtig los. Ze leunde nog iets steviger op haar wandelstok, terwijl hij een stoel naar achteren trok. Hij hielp haar om te gaan zitten. Toen ze zat, schoof hij de stoel aan, zodat ze dicht bij de tafel zat, maar hij was niet tevreden.
De man liep langs verschillende tafels en keek op alle stoelen. Hij zocht iets. Een behulpzame gast vroeg hem twee keer wat hij zocht, maar de afstand was te groot om zijn kennelijke doofheid te overbruggen. Zijn vrouw hoorde het wel en zei vrij luid: “Die meneer vroeg wat je zocht.”
De man die wilde helpen, liep naar de zoekende man en vroeg nogmaals wat hij zocht.
“Een kussen voor mijn vrouw, want die stoel is te hard”, zei de oude, nurks kijkende man met een knorrige ondertoon.

De gast die wilde helpen, ging op zoek naar een kussen. Toen hij die niet kon vinden, vroeg hij een van de medewerkers van het restaurant of zij een kussen hadden voor op een stoel. Even later bracht een jonge bediende een bruin kussen dat qua kleur bij de stoelen en eveneens wonderwel bij de kleding van de oude man paste. De oude vrouw was het meisje dankbaar voor het kussen. Van onder haar dunne, sluike, grijze haar straalden een paar stille, starende ogen, gelaten tevredenheid uit. Ze legde haar hand even op de hand van het meisje. De blijkbaar onervaren jongedame liep zonder verder iets te vragen weg. De oude man wilde haar terugroepen, maar bedacht zich.

De man was vermoedelijk ver in de tachtig. Hij had wit, doorschijnend haar en een ernstig, doorleefd gezicht. Onrustig en schijnbaar misnoegd keek hij door zijn goudkleurige, grootglazige bril. Hij droeg een donkerbeige broek met daarop een bruinzwart gestreepte trui. Brede en dunne strepen op de trui wisselden elkaar af. De linkerkraag van een lichtbruin overhemd kwam onder zijn trui uit. Hij stond moeizaam op om te kijken waar de bediening bleef, struikelde bijna over een stoel, maar vond net op tijd steun. Hij verbeet de pijn en zei niets, in de valse hoop dat zijn vrouw het niet had gemerkt. Zijn bril is misschien niet zo goed meer als zou moeten, dacht zijn vrouw. Af en toe spraken de man en de vrouw met elkaar, maar het merendeel van de tijd was het stil.

Een andere bediende kwam naar hun tafel en vroeg of ze iets wilden drinken. De oude man zei bits: “We willen iets eten. Kunt u de kaart brengen?”
Ze antwoordde: “Natuurlijk meneer, die zal ik zo brengen. Wilt u alvast iets drinken?”
“Nee”, zei de man, zonder zijn vrouw iets te vragen. “Ik wil eerst de kaart.”
De verbouwereerde, bediende liep weg om menukaarten te halen.

De vrouw begon over het ziekbed van haar schoonzus. Die had MS en was zienderogen achteruit gegaan. “Ik denk niet dat ze nog lang heeft”, zei de vrouw. Haar man dacht er anders over en probeerde over iets anders te praten, maar zij hield vol en was van mening dat het beter was voor haar schoonzus als het was afgelopen. Haar man zweeg, omdat het de beste manier was om haar te weerhouden er over door te gaan, maar het liep anders dan hij had gehoopt.
“Heb je ons graf al geregeld?”, vroeg ze ineens.
Hij draaide zich van haar af, keek naar buiten en zei: “Al meer dan tien jaar geleden.” Hij zuchtte en zei er zacht achteraan: “Je hebt het al honderd keer gevraagd.”
“Fijn”, zei ze, zonder op zijn zacht uitgesproken verwijt in te gaan.
Hij had dat laatste beter niet kunnen zeggen, dacht hij, want hij kon het haar niet kwalijk nemen. Almere zou voor altijd hun thuis zijn, ook als ze er niet meer waren.

De vrouwelijke bediende bracht de menukaarten en vroeg of ze nu wel iets wilden drinken.
De man zei nogmaals: “Nee, ik wil eerst de kaart bekijken.”
Zijn vrouw zei dat ze wel een kopje thee wilde. “Verse muntthee”, zei ze. “Dat drink ik altijd met mijn kleinzoon.”
De man zuchtte opzichtig en keek zonder nog iets te zeggen op de menukaart. De groeven boven zijn wenkbrauwen leken iets dieper te worden.

Toen de bediende was vertrokken, vervolgde de vrouw het gesprek over het ziekbed van haar schoonzus. Even later vroeg ze haar man of hij vond dat je beter plotseling kon overlijden, of dat het beter was om zo lang mogelijk te blijven leven, ook als je veel pijn had. De man zei dat hij nu niet over euthanasie wilde praten, al had ze dat helemaal niet genoemd.
De vrouw had zo nu en dan moeite met spreken. De woorden kwamen er dan hortend en stotend uit, terwijl je op andere momenten niets merkte van de sluipende en slopende ziekte waar ze aan leed. Ze zei: “Ik hoef geen euthanasie. Ik wacht wel tot het zover is.” De man knikte, deed nogmaals zijn best om van onderwerp te veranderen en begon daarom over de kleinkinderen.

De bediende kwam de thee brengen en een mandje met breekbrood, aioli, kruidenboter en tapenade. Ze legde voor beiden een hoesje neer met bestek en een papieren servetje en ze vroeg of ze al iets hadden gevonden.
“Gevonden?”, vroeg de man. “Ik ben niets kwijt.”
“Weet u al wat u wilt eten, bedoel ik”, vroeg de bediende.
“Wat heb je buiten de kaart?”, vroeg de man.
“Sliptong, met garnalen”, zei ze.
De man zei: “Doe ons die tong met garnalen maar en maak er wat moois van met lekkere sausjes.”
“Ik niet hoor”, zei de vrouw. “Ik wil gebakken zalm met asperges.”
“O. Nou, prima”, zei de man, die altijd gewend was geweest leiding te geven, behalve aan zijn vrouw. “Ik wil graag een mooie witte wijn er bij. Wat heb je.”
“Een Riesling, meneer?”, vroeg de jonge vrouw onzeker.
“Heb je niets anders? Een Chardonnay?”
“Die hebben we. Wilt u een glas, of een fles?”
“Voor mij en voor mijn vrouw een glas Chardonnay. Toch?” Hij keek zijn vrouw aan, maar die reageerde niet. De bediende vertrok en het was weer een tijdje stil.

De man pakte het brood, scheurde er hoofdschuddend een stuk af en probeerde het open te snijden met het botermesje dat er bij lag. “Wat een stom brood en dat mesje is ook niks”, zei hij. “Een echt mes is beter.” Hij voegde de daad bij het woord en pakte het mes uit het hoesje met bestek. Hij vroeg zijn vrouw wat ze op haar broodje wilde. Ze wilde wel een broodje met tapenade. Hij smeerde tapenade op een bruin stukje breekbrood en gaf het haar, waarna hij voor zichzelf een broodje met kruidenboter maakte.

Ze waren al lang, heel lang bij elkaar, al meer dan zestig jaar. Ze kenden elkaar van de lagere school met de Bijbel. Later hadden ze verkering gehad met verschillende partners en twee keer met elkaar. Toen zij die tweede keer onbedoeld van hem in verwachting raakte, waren ze getrouwd en ontstond in de loop der jaren hun liefde voor elkaar.
Hij had bij de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders gewerkt als ingenieur voor de ontwikkeling van Almere en voelde zich een echte Almeremaker. Iemand die decennialang verantwoordelijk was geweest voor de ontwikkeling van de stad waar ze woonden. Zij was verpleegster geweest en had in verschillende ziekenhuizen gewerkt.

De man sprak vooral over dingen waaraan hij zich ergerde. Zij luisterde, maar of ze begreep of wilde begrijpen wat hij zei, was maar al te zeer de vraag.
Hij klaagde over hun te grote huis. Zij zei iets over een schilderij dat hij eens van zolder had gehaald. Hij begreep haar niet en praatte verder over de te grote zolder met al die spullen die ze niet meer nodig hadden. Over de kamers in het huis die niet meer werden gebruikt, want kinderen en kleinkinderen kwamen wel langs, maar bleven niet meer overnachten.
“Wat een mooi mes”, zei de vrouw opeens. Er volgde een minuten durend gesprek over het mes en over goede en slechte messen. Een gesprek dat verzandde in een lange stilte. De stiltes die regelmatig vielen waren adembenemend. Soms keek hij langdurig naar buiten en keek zij voor zich uit in een niet te bevatten verte. Hij probeerde op zijn manier te doen alsof alles met haar nog zo was als vroeger, omdat hij dat graag wilde.

De ergernis van de man nam toe. Hij vond dat het te lang duurde voor het eten kwam en zei dat tegen zijn vrouw. Zijn vrouw zei: “Het zijn hoofdgerechten. Dat duurt langer.” Hij ging er niet op in, stond twijfelend op en ging even later weer zitten.
Zijn vrouw begon nogmaals over het mes en over de kleur van het bord. Een wit bord. Vervolgens zei ze: “Je hoort niets van die mensen.”
“Altijd hetzelfde”, zei hij. Het was niet duidelijk wie die mensen waren. Zijn irritatie nam zichtbaar toe. Zijn gezicht werd steeds roder. “Niemand komt zijn afspraken nog na en de bediening hier is trouwens ook waardeloos.”
“Ik vind het raar dat we niet teruggebeld zijn door de oogkliniek”, zei ze.
Hij snoof en het was weer even stil, maar niet voor lang.
“Ze zullen het wel vergeten zijn”, zei hij mompelend.
“Wat zeg je?”, vroeg ze. “Is de oogkliniek het vergeten?”
Hij antwoordde niet, maar stond op en liep vol ongeduld weg om te gaan vragen waar het eten bleef.
De vrouw keek om haar heen, haar handen over elkaar gelegd op de tafel. Een schip voer de haven binnen en kwam langs het raam. Ze zwaaide naar de opvarenden, maar die zagen haar niet, omdat het getinte glas naar binnen kijken voorkwam.

Na enkele minuten kwam de man terug. Omdat hij niet direct geholpen werd, was hij naar het toilet gegaan.
“Nu ga ik er voor zitten”, zei hij stug en verbolgen.
“De bomen zijn nog kaal”, zei zijn vrouw.
De man zei: “Als het nog lang duurt, gaan we weg.”
“Vind jij die bomen niet kaal?”, vroeg ze. “Het is al mei.”
“Het is februari”, zei hij. “Ik ben dit niet gewend, moet ik zeggen. Drie kwartier wachten voordat ik iets te eten krijg, dat vind ik te lang.”
Ze zei niets terug. Drie kwartier dacht ze. Zijn we hier al zo lang?

Een jongeman kwam het eten brengen. Hij zette de borden op tafel en vertelde in een rap en onnavolgbaar tempo wat er op de borden lag. De oude man stak zijn hand op en somde traag en belerend op wat ze besteld hadden. Hij vroeg de jongeman of het klopte. Die bevestigde de opsomming van de man, draaide zich om en liep glimlachend weg. Even later bracht hij de wijn.

Ze begonnen aan hun lunch. Het geluid van bestek dat op borden tikte, verdrong het gefragmenteerde gesprek van het echtpaar niet.
“Ik zie geen garnalen”, zei de man. “Wat een hoop groen zeg. Dat heb ik toch niet besteld. Ik vind het helemaal niks.”
Zij vond het lekker. “Heerlijk die zalm”, zei ze.
De man keek stuurs om zich heen. Met lichte agressie sneed hij het groen op zijn bord, opdat hij het met zijn kunstgebit kon verwerken. Meer dan de helft van de door rucola overheerste salade en groente schoof hij opzij. Hij at, maar genoot er niet van en liet dat blijken. Hij zei met volle mond: “Die vis is veel te koud.”
“Wat zeg je?”, vroeg zijn vrouw.
“Dat die vis steenkoud is”, was zijn wrevelige antwoord, waarvan hij onmiddellijk spijt had, want wat kon zij er aan doen?
Ze vroeg: “Wil je een stuk van mij? De zalm is warm.”
Hij schudde zijn hoofd en mopperde verder. “Wat zijn die kleine stukkies toch? Tomaat? Zo doe je dat toch niet?” Daarna was het een tijdje stil en aten ze in schijnbare rust. Zij genoot en hij? Hij at met lange tanden, of deed voorkomen alsof dat zo was. Het was soms net een bewegend stilleven met scherpe, bij elkaar passende contrasten.

De man dacht aan de keren de afgelopen maanden dat hij druk op zijn borst en pijn in zijn linkerarm had gevoeld, maar zoals altijd zweeg hij er over. Hij at gehaast tot alles op was, behalve meer dan de helft van de groente en de sla, want die wilde hij niet. Zij was nog niet uitgegeten en gelet op het tempo waarmee ze at, zou het nog wel even duren voor het zover was. Zijn misnoegen nam derhalve de ruimte die daarmee ontstond en hij vatte dat ongenoegen op streng oordelende toon samen: “De vis was veel te koud en ik had teveel groen. Twee zielige garnaaltjes heb ik kunnen vinden, meer niet. Echt, het is beneden alle peil. Waar-de-loos.”
Zijn repetitieve gejeremieer leek zijn vrouw niet meer te bereiken. Ze at haar bord leeg, zat enige tijd met gesloten ogen na te genieten en was helemaal in haar eigen hier en nu.
“Wil jij nog wat hebben?”, vroeg ze haar echtgenoot vijf minuten later.
“Neuh.”
“Ik wil die coquilles nog wel”, zei ze.
“Veel te duur”, bromde hij, ondanks het feit dat ze niet op een dubbeltje hoefden te kijken.
“Doe dan mee”, zei ze.
“Nee die coquilles kosten zeventien euro. Zonde van het geld voor zo’n klein beetje eten.”
Als ze de coquilles echt wilde, kreeg ze die wel, maar ze hield er over op, pakte haar glas en nam langzaam twee slokjes van de wijn.

De vrouw die hen de menukaart had gebracht, kwam kijken en zag dat ze klaar waren met eten.
“Heeft het gesmaakt?”, vroeg ze.
“Nee!”, zei de man.
“Ik vond het heel lekker”, zei zijn vrouw.
De man zei: “Dat veel te kleine stukje vis was koud. Dat kwam natuurlijk, omdat het veel te lang duurde voor het eten werd gebracht.” De twee zielige garnaaltjes en het overdadige groen passeerden wederom de revue.
“Vervelend”, zei de bediende. “Ik zal de chef even roepen.” Ze pakte de borden met het bestek en het broodmandje. Terwijl ze wegliep zei ze iets te luid: “Elke zondag wat. Al dat gezeur.” Het was een onprofessionele reactie en het was maar goed dat de oude man het niet goed kon horen.

De oude vrouw veegde de tafel met haar hand schoon. Ze keek naar haar man, maar nam ogenschijnlijk niet waar wat onmiskenbaar zichtbaar was. Hij was woedend, maar waarop en waarom? Kon hij zijn echte boosheid niet kwijt en was de onmacht hem de baas geworden? Het restaurant leek daarvan het slachtoffer te worden.
“Lekkere wijn, hè”, zei zijn vrouw.
“Mag ook wel voor zes euro”, zei hij.

De eigenaar kwam naar hun tafel en bood zijn excuses aan. “Ze hadden de sliptong later moeten klaarmaken, of warm moeten houden”, zei hij. De oude man draaide het refrein van de koude vis, de twee zielige garnaaltjes en de berg groen weer af. Hij voegde de in zijn ogen keiharde boter er aan toe en het feit dat ze in een bijna leeg restaurant drie kwartier hadden moeten wachten op hun eten. De eigenaar probeerde het nog een keer uit te leggen, maar kreeg weinig kans, want de oude man legde hem uit hoe ze hun werk zouden moeten doen.
Om er vanaf te zijn en omdat de oude man niet geheel ongelijk had, stelde de eigenaar voor om het eten van de man van de rekening te halen en hen een kopje koffie van de zaak aan te bieden.
“Niks er van. We betalen gewoon. Ik heb het immers opgegeten”, zei de man opeens vriendelijk. Hij stond op en gaf de eigenaar een hand. Blijkbaar was het de moeite waard om te betalen nu hij zijn gram had gehaald. De oude man zei tot verbazing van de eigenaar: “Rond de rekening maar af op vijfenzestig euro. De wijn was uitstekend.”
De eigenaar liep beduusd weg om de rekening te halen.
De oude man keek naar zijn vrouw vroeg: “Waarom kijk je zo naar me?”
Ze glimlachte, maar zei niets.
Hij vroeg: “Ben je boos op me?”
“Nee hoor”, zei ze.

De eigenaar kwam terug met de rekening en een pinapparaat, maar de oude man pakte zijn portefeuille. Hij betaalde contant en gepast de toegezegde vijfenzestig euro. Daarna stond hij op, hielp zijn vrouw om op te staan en pakte haar jas. Hij wilde haar in haar jas helpen, maar dat lukte niet. Ze zei een paar keer: “Nee, mijn arm zit er niet in.” De eigenaar van het restaurant schoot te hulp en even later had ze haar jas aan. Ze deden hun jas dicht. Hij met zijn shawl om zijn nek, gekruist over zijn borst onder de jas, zoals hem dat geleerd was. Zij draaide haar shawl drie keer nonchalant om haar nek over haar jas en pakte haar stok. Er verscheen zowaar een soort van glimlach op het gezicht van de man, toen hij naar zijn vrouw keek.
Het verdriet over het groeiende verlies van het contact met zijn vrouw, uitte zich op vele manieren deze middag. Hij wist dat het tij niet te keren was. Zij berustte in haar lot en leefde het leven zoals het kwam. Op heldere momenten was haar enige zorg dat hij straks achterbleef zonder haar. Hoe moest hij dan verder? Zijn angst was wellicht groter dan die van haar, want hij was er zich voortdurend ten volle bewust van. Als hij zou overlijden, hoe moest het dan met haar?
Hij ondersteunde haar toen ze naar buiten liepen, precies zoals ze gekomen waren.

Foto’s / tekeningen:
Silhouet ouder echtpaar op bankje: Internet.

“Voor altijd thuis” is het verhaal over een ouder echtpaar, waargenomen en vastgelegd door Meander in een restaurant in Almere Haven. Ingekleurd met inschattingen van de observator. Auteur kent de man uit de begintijd Almere, maar in het verhaal blijven ze anoniem (privacy).
Een verhaal in het kader van “Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.

Ik ben en blijf een Sardijn

25 oktober 2018 Folkert Buiter Reacties 14 reacties

Tijdens mijn wandeling door het centrum van Almere Stad op deze mooie dinsdagmiddag schijnt de zon met volle kracht. Ze heeft wat in te halen na ruim twee dagen overvloedige regenval. Twijfelend of ik ergens zal gaan zitten, kijk ik al slenterend om mij heen. Als ik langs de boekhandel loop, zie ik dat het gezellig druk is bij Boek & Boon, het barista-achtige cafeetje dat sinds een jaar in de boekhandel gevestigd is. De zon schijnt uitbundig naar binnen, maar er zijn enkele plekken aan de grote tafel waar ik in de schaduw kan gaan zitten, hetgeen mijn voorkeur heeft. Ik loop naar binnen, wil plaats nemen, maar zie een oude bekende aan de andere kant van de tafel. Hij leest een populair Nederlands krantje. Ik geef hem een hand en schiet bijna automatisch in de Suburbiaverhalenmodus, waar ik al weken in verkeer. Tijdens het handen schudden worden door ons geen namen genoemd. Hoe hij heet, weet ik niet meer, maar daar kom ik wel achter. Eerst maar eens vragen of hij mij wil vertellen over zijn geschiedenis met Almere en of Almere zijn thuis is. We zitten tegenover elkaar aan een brede tafel.

Ik ken hem van de ijskar, de kiosk en paviljoen Di Lago aan het strand van Almere Haven. Het is een aimabele, kleine man met keurig gekamd, witgrijs haar, een gemêleerde licht- en donkergrijze snor en donkergrijze, borstelige wenkbrauwen. Hij kijkt mij nieuwsgierig aan, door of over zijn bril. Gavino Seddaiu heeft een lichte, Mediterrane teint, hetgeen vanzelfsprekend is voor iemand die op Sardinië is geboren.

Ondanks de warmte door de zon, die volop door de grote ramen op Gavino schijnt, is zijn blauwe blouse volledig dichtgeknoopt en draagt hij een warm grijs vest. Hij spreekt uitermate charmant Nederlands, vooral dankzij het fraaie accent dat hem verbindt met zijn roots.

Op zijn negentiende is Gavino vertrokken uit Alà dei Sardi¹, een dorpje met bijna tweeduizend inwoners op zevenhonderd meter hoogte in het Noorden van Sardinië. Hij vertrok omdat hij werk zocht. Er was op Sardinië in die tijd weinig werk.
Je had destijds als minderjarige nog een handtekening van je vader nodig om te mogen vertrekken naar het buitenland. Zijn vader had aarzelingen, maar werkte mee. Tot zijn eenentwintigste is hij ieder kwartaal naar de vreemdelingendienst gegaan om aan te tonen dat hij in Nederland was. Toen hij eenentwintig jaar was kreeg Gavino een onbeperkte verblijfsvergunning. Hij is nog altijd Italiaan en is nooit genaturaliseerd. Door de open grenzen binnen de Europese Unie is het nu niet meer nodig om van nationaliteit te veranderen.

In 1964 is Gavino met drie vrienden van Alà dei Sardi per schip en vervolgens per trein naar Milaan vertrokken, omdat het werk in het buitenland vanuit Milaan geregeld werd. Hij vertelt dat ze twee dagen in Milaan moesten wachten, maar er werd onderdak voor hen geregeld en ze kregen zakgeld. Ze werden in Milaan gekeurd om in aanmerking te kunnen komen voor een contract in Nederland. Je moest jong zijn, ongetrouwd en gezond.
Vanuit Milaan reisden ze naar Nederland, omdat in die jaren in Nederland een tekort aan arbeidskrachten bestond. In Utrecht hoorden ze waar ze konden gaan werken. Gavino en zijn vrienden kwamen terecht in Enschede. Hij werkte een jaar in de textiel.
Gavino: “Na een jaar wilde ik wat anders, maar ik wist niet precies wat en teruggaan kon niet. Ik kon met vakantie naar huis, maar dan had ik iedere keer een speciaal stempel nodig als vakantieganger. Als ik dat stempel niet had, zou ik bij terugkomst op Sardinië worden opgepakt om na enkele weken in de gevangenis te worden doorgestuurd voor de militaire dienstplicht. Vrienden van mij is dat overkomen, omdat ze dachten dat ze er mee weg konden komen.” We bestellen een cappuccino en een thee en wachten even tot het gebracht is.

“Na Enschede ben ik gaan varen”, zegt Gavino, “maar drie maanden later was ik nog steeds zeeziek en ben ik weer aan wal gestapt. Ik kwam in Amsterdam terecht en ging op straat op zoek naar werk. Af en toe had ik een baantje, maar steeds voor korte tijd. Eind 1966 had ik een gesprek voor een baan in het Amstel Hotel en tot mijn grote verbazing werd ik aangenomen. Ik moest onderaan beginnen, al had ik enige ervaring in de keuken, maar ik wist toen ik begon in het Amstel Hotel niet eens wat sperzieboontjes waren”, zegt Gavino lachend.
“Na zestien maanden was het weer tijd voor iets anders. Dankzij een prachtig getuigschrift met als titel Demi-Chef, kon ik daarna overal aan de slag.”

In 1968 kwam Gavino in dancing Femina op het Rembrandtplein zijn vrouw tegen. Ze was er met twee vriendinnen. De dames hadden een briefje van vijfentwintig gulden, maar dat was te groot om te kunnen betalen. De barman nam het niet aan. Gavino stelde voor dat hij het voor ze zou gaan wisselen. De dames vertrouwden Gavino, die ze nog nooit eerder hadden ontmoet, blindelings. Toen hij zich even later meldde met het gewisselde geld, was hij in hun ogen een betrouwbare gentleman. En met Hellij, een van de drie, is hij later getrouwd.

“Ik ging bij het Esso Motor hotel werken”, vertelt Gavino. “Tegenwoordig is dat het Holiday Inn vlakbij de Rai. Daar heb ik twee jaar gewerkt om vervolgens over te stappen naar het Okura hotel. De onderdirecteur van het Amstel Hotel was directeur van Okura geworden. Hij zei dat hij mij in de bediening wilde hebben. Na een jaartje Okura wilde ik toch iets anders en heb ik tien jaar in de bar gestaan van Arti et Amicitiea³. Dat was een bijzondere en boeiende tijd. Er kwamen veel bekende Nederlanders. Vooral schrijvers, zoals Harry Mulisch met zijn stinkpijp, maar ook journalisten, belangrijke zakenmensen en politici. Een bekend televisieprogramma uit die tijd, “Welingelichte Kringen”, werd er wekelijks opgenomen.”
Gavino lacht even en zegt: “Iedereen had een eigen rekening op zijn achternaam, maar ik kon die namen niet zo goed onthouden en moest steeds weer vragen hoe ze heetten. Sommigen vonden dat vervelend, maar de meeste mensen lachten er om en gaven hun naam nog eens op. Ze begrepen dat de namen voor mij niet altijd duidelijk waren.”

Ik vraag Gavino om te vertellen over de verhuizing in 1982 naar Almere.
Gavino zegt: “We woonden in Amsterdam Noord en mijn vrouw wilde graag naar Almere. We hadden een bescheiden portiekwoninkje aan de Wieringerwaardstraat in Amsterdam. In Almere was ruimte en waren er huizen met tuinen. De woningen waren er groter en goedkoper dan in Amsterdam. We wilden al veel eerder naar Almere, maar onze zoon zat nog op de basisschool.” Er wordt gevraagd of we nog iets willen drinken, maar we willen beiden even niets. omdat we te diep in het verhaal zitten.

“Toen we op zoek gingen naar een huis in Almere”, vervolgt Gavino, “bleek dat de wachtlijst erg lang was en het kon wel drie jaar duren voor we een woning kregen. In die tijd was Han Lammers landdrost van de Zuidelijke IJsselmeerpolders en daarmee min of meer de baas van Almere. Lammers was een regelmatige bezoeker van Arti et Amicitiea. Ik sprak Lammers aan bij de bar en vroeg hem waarom ik zolang op een woning moest wachten. Hij erkende het probleem, maar zei dat hij er niets aan kon doen. Een half uur later tikte hij op mijn schouder en vroeg mij een velletje papier en een pen. Hij schreef iets op en vouwde het briefje dicht. Daarna deed hij het in een enveloppe die hij dichtplakte. Ik mocht het niet lezen. Lammers zei dat ik met die brief naar gebouw Meerestein²moest gaan in Almere Stad. De volgende dag gingen mijn vrouw en ik naar Meerestein en een week later hadden we een huis in de Bosgouw in Almere Haven.”

Ik loop naar het barretje van Boek & Boon en bestel twee thee, want nu zijn we er wel aan toe. Als ik weer zit, gaat Gavino verder: “Eind 1982 nam ik ontslag bij Arti et Amicitiea. Na het overlijden van de voorzitter werd het bestuurlijk chaotisch en er was veel onduidelijkheid. Daar kon ik niet tegen. Ik besloot als zelfstandig ondernemer verder te gaan. Een beetje ondernemer was ik al, want ik had sinds eind jaren zestig een vergunning om ijs te verkopen op vaste standplaatsen in het centrum van Amsterdam. Ik stond in het Vondelpark, op het Leidseplein en andere drukke stekkies in de stad. Meer dan vijf weken per jaar ijs verkopen zat er niet in, maar je kon er in korte tijd goed mee verdienen. Ik heb het negentien jaar gedaan. Pas toen het werk in Almere uitbreidde, ben ik met het ijsverkopen in Amsterdam gestopt.”

“Wanneer ben je begonnen bij het strand van Almere Haven?”, vraag ik Gavino.
Gavino: “In 1983 kreeg ik voor de zomermaanden een vergunning voor een ijskarretje bij het strand van Almere Haven. Niet veel later werd ik gebeld door een ambtenaar van de Rijksdienst voor de Zuidelijke IJsselmeerpolders (ZIJP). Ze zochten een ondernemer om een kiosk uit te baten aan het strand van Almere Haven. We hadden een paar gesprekken in een groot wit gebouw in Lelystad. Er waren wel dertig gegadigden, maar ze wilden mij hebben.”

Gavino gaat na een slok van zijn thee te hebben genomen verder: “In 1984 begon ik met de kiosk aan het strandje net buiten de dijk van Almere Haven. Ik verkocht frites, broodjes, drankjes zonder alcohol, koffie, thee en ijs. Het was nog geen vetpot, want in de koude maanden had ik geen werk. Gelukkig had mijn vrouw een baan.”
We worden afgeleid door de manager van de baristabar die geïnteresseerd meeluistert. We raken in gesprek over het schrijven van verhalen en boeken. Na enkele minuten ga ik snel verder met Gavino, want de boekhandel gaat bijna dicht.

“Soms leek er niets te kunnen, vanwege de regeltjes”, zegt Gavino, “maar als het er op aan kwam, kon er vrij veel. Tijdens de strenge winter van 1985 en 1986 kon er twee weken worden geschaatst op het water aan het strand van Almere Haven. Almere wilde zichzelf promoten en er werd veel aandacht aan besteed, maar ik moest de vele bezoekers die dat trok vaak teleurstellen, omdat ik geen alcohol mocht verkopen. De mensen wilden een drankje dat paste bij het schaatsen en hen de snijdende kou deed vergeten. Natuurlijk was er erwtensoep en warme chocomel, maar geen Berenburg, glühwein of Jägermeister. De gemeente Almere (sinds 1986 gemeente) wilde de vergunning niet aanpassen, ook niet voor een paar weken.”

Gavino drinkt zijn kopje leeg en zegt: “Er was al twee dagen geschaatst toen er een agent langs kwam. Hij vroeg hoe het ging. Ik zei dat het prima ging , maar dat veel mensen om Berenburg en Jägermeister vroegen en dat ik nee moest verkopen. De agent deed zijn hand voor zijn ogen met de vingers wijd open en zei: ‘Ach, gewoon doen. Het wordt toch niet gecontroleerd, in ieder geval niet door mij, want zeg nou zelf wat is een koek en zopie zonder Berenburg?’
Het is grappig om te horen dat nu, drieëndertig jaar later, Gavino nog steeds met zijn Sardijnse-Italiaanse tongval “Koekje en Soopie” zegt. Hij heeft het nog even kort over de Friese schaatscultuur, waarop ik hem een boek beloof over acht eeuwen schaatsen in en rond Amsterdam, zodat hij de echte geschiedenis van het schaatsen in Nederland leert kennen.
“Wat de gemeente wel goed deed”, zegt Gavino, “is het aanleggen van verlichting voor de ijsbaan. Dat werd snel geregeld.”

We praten over de kiosk met het kleine overdekt terras, waar een walmende en stinkende petroleumkachel het vaste publiek van ongeveer vijftien mannen en vrouwen een achttal jaren verwarmde. Er werd in die tijd nogal gezond en stevig gedronken, volgens Gavino.
In 1992 kwam er grond bij in erfpacht en mocht de kiosk worden uitgebreid naar het huidige paviljoen. Het paviljoen kreeg de naam Di Lago, wat ongeveer ‘van het meer’ betekent, omdat Gavino het woord “Di” beter vond klinken.
Gavino heeft er spijt van dat hij niet direct een groter paviljoen heeft gerealiseerd, want dat mocht. Hij had toen onvoldoende geld en leningen waren duur. Later had het ook nog gekund, maar het is er nooit van gekomen.

Di Lago bood Gavino de gelegenheid om langer open te zijn en met een volledige vergunning nam de omzet flink toe. Het draaide vanaf het begin goed. Door evenementen van de gemeente, het stoomfestival en de triatlon waren er dagen bij dat een halve maandomzet werd gedraaid. Het paviljoen werd steeds vaker gebruikt voor feesten en partijen, met de gemeente Almere en Almeerse bedrijven als belangrijke klanten.

Soms ging het mis, zoals in die ene zomer, toen op een dag niet ver van Di Lago een grote zeecontainer werd geplaatst. Bij navraag bleek dat de container bedoeld was voor de berging en verhuur van kano’s. Daar hadden ze een vergunning voor. Ze verkochten in strijd met de vergunning eten en drinken en daar had Di Lago last van. Gavino heeft een advocaat moeten inschakelen om zijn gelijk te halen. Niet lang na de rechtszaak was de container weer net zo plotseling verdwenen als ze gekomen was.

In april 2013 heeft Gavino Di Lago verkocht en is hij met pensioen gegaan na bijna vijftig jaar keihard werken. Een maand later is helaas zijn vrouw overleden, hetgeen een grote klap was voor Gavino.

“Ben je thuis in Almere, of wil je terug naar Sardinië”, vraag ik Gavino.
Hij denkt even na en zegt dan: “Ik woon al bijna vierenvijftig jaar in Nederland, waarvan zestien jaar in Amsterdam en zesendertig jaar in Almere. Als je meer dan vijftig jaar in een ander land woont, wordt je deel van dat land. Mijn zoon woont hier, ik heb hier mijn vrienden en de mensen kennen mij. Helaas zijn veel vrienden en bekenden de afgelopen jaren overleden, maar er zijn er nog genoeg over. In Alà dei Sardi ken ik alleen mijn broer. De andere familieleden zijn er niet meer. Ik ben al zo lang weg van Sardinië, dat bijna niemand mij daar nog kent, ook al ga ik er nog steeds ieder jaar naar toe.”

“Waar is je thuis?”, vraag ik hem nog eens.
Gavino’s antwoord is tweeledig: “Mijn thuis is Almere, maar…, ik ben en blijf een Sardijn.”

Voetnoten:
1 Alà dei Sardi: https://nl.wikipedia.org/wiki/Alà_dei_Sardi
2 Meerestein Almere:http://canonvanalmere.nl/meerestein
3 Arti et Amicitiae: http://www.arti.nl
4 Boek & Boon: Boek & Boon

Foto’s
Di Lago: © Gavino Seddaiu
Gavino Seddaiu: © Meander; Almere; 1 mei 2018
Alà dei Sardi: Internet
Meerestein: Internet
Kiosk Di Lago met Gavino Seddaiu: © Gavino Seddaiu

“Ik ben en blijf een Sardijn” is het verhaal van Gavino Seddaiu over zijn Almere. Een verhaal in het kader van “Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.

Ik wil hier weg!

23 oktober 2018 Folkert Buiter Reacties 6 reacties

Addie woonde met haar ouders in Almere Hout¹, dat wil zeggen in het begin, zoals nog zal blijken. Na de verhuizing van Mechelen naar Almere was ze maar twee keer terug geweest naar het dorp in het Zuid-Limburgse heuvelland waar ze was opgegroeid. Het contact met haar vriendinnen was verwaterd. Appen en snapchatten, maar dat begon na een tijdje te vervelen en zo raakte ook daar de klad in. Ik wil hier weg en ik ga hier weg, had ze dagelijks gedacht.

Haar vader had promotie gekregen en ging werken op het hoofdkantoor van een grote bank in Amsterdam. ‘Het verdient bijzonder goed’, had ze haar vader tegen haar moeder horen zeggen. Die was in de zevende hemel, niet vanwege het geld, maar omdat ze uit Amstelveen kwam en weer in de buurt van haar vriendinnen ging wonen. Wat hun dochter er van vond? Ach, die was nog jong en zou binnen de kortste keren nieuwe vrienden en vriendinnen hebben, was hun gedachtegang.

Na de basisschool was Addie naar een middelbare school in Maastricht gegaan waar ze veel vrienden had. Ze haalde hoge cijfers en was leergierig. Twee keer per week had ze na school een uur pianoles in Maastricht. In het weekend ging ze uit in Mechelen of in Maastricht, meestal met haar vriendje Sjeng, waar ze het stiekem al een paar keer mee had gedaan. Sjeng zat in een parallelklas en was in haar ogen een lieverd. Haar ouders dachten daar heel anders over.

Addie had een paar keer geprotesteerd tegen de verhuizing. Ze had voorgesteld dat ze bij haar oom en tante in Margraten kon gaan wonen, of op kamers bij een vriendin uit haar klas, want die woonden in een gigantisch huis op vier kilometer van de school en dichtbij het centrum. Wat ze ook probeerde, haar ouders gingen er niet op in.
Ze was vijftien toen ze in maart verhuisden naar Almere Hout, ver van de andere stadsdelen en van het centrum. Uitgaan was bijna onmogelijk, vooral omdat haar ouders van mening waren dat het in deze omgeving veel onveiliger was dan in Zuid-Limburg.

Tegen haar zin belandde Addie op een middelbare school in Almere Stad waar ze zich niet thuis voelde. De goede resultaten die ze in Maastricht haalde, verdwenen als sneeuw voor de zon en ze bleef zitten in vier vwo. De schoolleiding raadde haar ouders aan om haar verder te laten gaan in vier havo. Haar ouders beenden, na een gesprek van amper een kwartier, boos de kamer van de directeur uit. Het gevolg was dat de ellende voor Addie nog groter werd. Haar ouders kozen zonder overleg een school in het Gooi. Addie was woedend, maar halverwege de vakantie besloot ze keihard te gaan studeren om zo snel mogelijk haar diploma te halen. Daarna wilde ze in Maastricht gaan studeren. Het maakte haar niet uit welke studie. Ze moest en zou terug naar Zuid-Limburg. Weg uit Almere.

Addie vond het een rare school. De docenten praatten bekakt en de meeste leerlingen deden niet voor hen onder. Het ergste van alles was, dat de docenten haar consequent bij haar officiële voornaam aanspraken, Adeline. Behalve haar ouders, noemde iedereen die haar kende haar Addie. Gelukkig deden haar klasgenoten dat ook. Ze vonden haar Limburgse accent grappig. Haar prachtige roodoranje haar en groene ogen maakten haar al snel populair bij de jongens. Die kregen echter geen kans. Addie had nog steeds contact met Sjeng. Ze hadden afgesproken om elkaar in de herfstvakantie te ontmoeten. Addie’s ouders hadden er mee ingestemd dat ze een week bij haar familie in Margraten mocht logeren, tenminste, dat dacht Addie.

Het enige, echte plezier dat overbleef, waren de pianolessen en danslessen. Twee tot drie keer per week deed ze ballet, spitzen en moderne dans. Thuis oefende ze voor de spiegels die haar vader in een lege kamer had laten aanbrengen en in een serre stond een kostbare vleugel waar ze graag op speelde.
De meiden en de twee jongens van haar groep op de dansschool waren aardig en ze vormden een hechte groep, maar alleen tijdens en rond het dansen. Op die momenten vergat Addie dat ze in Almere woonde.

Een week voor de herfstvakantie werd ze zeventien. Tot haar afgrijzen kreeg ze een in haar ogen desastreus cadeau.
“We gaan in de herfstvakantie een weekje naar Zuid-Afrika”, had haar vader gezegd.. “Speciaal voor jouw zeventiende verjaardag.”
“Ik ga naar Margraten”, was Addie’s stellige reactie. “Dat was de afspraak.”
“Doe niet zo ondankbaar”, reageerde haar moeder. “We hebben Margraten afgezegd, maar dat mocht jij niet weten. Dit is toch een geweldige verrassing.”
“Nee’, zei Addie. “Het is geen geweldige verrassing. Het is een tyfus teleurstelling. Kutouders. Wanneer luisteren jullie eens naar mij. Ik wil naar Limburg. Daar kom ik vandaan en daar wil ik zijn. Daar zijn mijn vrienden. Ik wil hier weg.” De laatste vier woorden had ze met stemverheffing en staccato uitgesproken.
“Op deze manier praten wij niet met elkaar”, zei haar vader. “Ga maar huiswerk maken op je kamer en als je er aan toe bent, kom je terug om je excuses te maken.”
Addie rende woedend weg, draaide zich bij de deur om, stak haar middelvinger op, liep door en trok de deur met zo’n harde klap achter haar dicht, dat de schilderijen die er naast hingen heen en weer schommelden.
Addie’s moeder zakte in een stoel en begon te huilen. “We willen en we doen het beste voor haar”, snikte ze. “Waarom begrijpt ze dat niet?”
Haar man zei: “Pubergedrag. Gaat wel weer over.”

Een uur later was het etenstijd, maar Addie kwam niet.
“Waar blijft Adeline?”, vroeg haar vader aan haar moeder.
Die zei: “Ik ga haar wel halen.” Ze liep naar de kamer van haar dochter en opende de deur. Geen Adeline. Douche, toilet, andere kamers, maar waar ze ook keek, haar dochter was nergens te bekennen. In paniek rende ze naar haar man. “Ze is weggelopen”, riep ze.
Haar echtgenoot zuchtte eens diep en liep naar zijn vrouw. “Geen paniek. Ze is ergens buiten. Ik vind haar wel.” Hij liep naar buiten, keek in de garage en zag dat Adeline’s fiets weg was. Na nog een diepe zucht wilde hij zijn fiets pakken, zag dat de voorband leeg was en greep met toenemende irritatie de fiets van zijn vrouw.

Addie’s vader fietste meer dan een uur door de omgeving. Hij reed langs de Hoge Vaart, de golfbaan, de Kemphaan en de Stadsboerderij. Hij zocht overal, maar nergens was zijn dochter te bekennen. Ondertussen kreeg hij zere benen, omdat het zadel te laag stond. Hij was zijn telefoon vergeten en het begon te schemeren, daarom besloot hij huiswaarts te keren. Toen hij de oprit opreed, kwam zijn vrouw hem al tegemoet. Ze zei: “Adeline heeft gebeld. Ze zegt dat ze alleen terugkomt, als ze naar Margraten mag en niet naar Zuid-Afrika hoeft. Het zal wel om die jongen gaan. Die zoon van Smeets. Je weet wel die jongen die in dat bandje speelt en al twee keer is blijven zitten.”
“Waar is ze?”, vroeg haar echtgenoot, zonder te reageren op wat ze had gezegd.
“Dat wil ze niet zeggen.”

Ze zat op de grond tussen de bomen van de Groene Kathedraal³, een kunstwerk van populieren vlakbij de Hoge Vaart. Met de populieren was de vorm van de kathedraal van Reims nagebootst. Addie had haar vader aan zien komen rijden, maar hij had haar niet gezien, omdat ze plat op de grond was gaan liggen. Mooi niet, had ze gedacht. Nadat hij voorbij was gereden en buiten zicht was, had ze haar moeder gebeld.

Addie’s vader zette de fiets tegen de garagedeur, liep naar binnen, pakte zijn telefoon en belde Addie. Ze nam op, maar kreeg geen kans om iets te zeggen. Haar vader zei: “Je kunt terug komen en je gedragen, of je blijft maar weg.” Hij hing direct op en kreeg de volle lading van zijn vrouw over zich heen.
“Hoe kun je dat nu doen? Wie weet waar ze is? Er loopt allerlei vreemd volk rond. Bel haar nog een keer.”
“Wacht nou maar”, zei hij rustig. “Ze heeft geen keus.” En zo was het. Op dat moment had ze geen keus. Een uur later was ze teruggekomen, maar de houding van haar ouders bleef niet zonder gevolgen.

Na de herfstvakantie, die ze gelaten had ondergaan zonder ook maar een stap meer te zetten dan nodig was, had ze aangepapt met een paar jongens op school. Binnen de kortste keren had ze meerdere vriendjes, begon ze wiet te roken en doken de cijfers weer naar beneden. Na een paar maanden kwam ze tot de conclusie dat ze haar doel op deze manier niet bereikte, maar het leed was al geschied. Haar ouders werden op school ontboden en kregen een litanie aan klachten te horen over haar gedrag, over drugsgebruik en over ruzie met een docent. Hun dochter was niet meer welkom op de school. Addie’s moeder was razend op de school en op Addie, maar haar vader dacht slechts na over de oplossing van het probleem. Het gevolg was dat Addie in februari naar een internationale privéschool in Vlaanderen werd gestuurd. Een school met een internaat.

Addie was ten einde raad, maar haar ouders luisterden niet. Het maakte niet uit wat ze zei. Schandalen moesten worden voorkomen, haar vader had een belangrijke baan, zij wisten wel wat goed voor haar was en later zou ze hen wel dankbaar zijn, zo was hun zogenaamd triviale redenering.
Omdat ze inzag dat er niets aan te doen was, sloeg haar stemming om. Ze was weg uit Almere en weg bij haar ouders. Prima. Vanaf nu zou ze zelf bepalen hoe het verder ging. Addie deed zo haar best op de nieuwe school dat ze binnen twee jaar haar diploma haalde en begin juni terugkwam naar Almere. Ze had zich in januari al ingeschreven in Maastricht voor de opleiding muziek. Ze speelde uitstekend piano en ze schreef eigen muziek en teksten.

Haar vader zei eind mei dat hij met haar wilde praten over haar toekomst. Haar moeder was al aan de keukentafel gaan zitten. Daar gaan we weer, dacht Addie.
“Ik heb alle opleidingsmogelijkheden voor jou eens bekeken”, zei hij. “Een internationale studie lijkt mij voor jouw toekomst het beste. Internationaal recht, internationale betrekkingen, of zoiets.” Hij legde een pak brochures van universiteiten in Engeland, Zwitserland en zelfs de Verenigde Staten op tafel en zei: “Kies maar. Lees het goed door. Ik hoor wel wat het wordt.”
“Dan kun je lang wachten, pap, want ik ga naar Maastricht om muziek te studeren. In ieder geval piano en zang. Ik doe volgende week auditie.”
“Dat gaat niet gebeuren”, bulderde haar vader. Hij zag de toekomst die hij voor zijn dochter had uitgestippeld, van het ene op het andere moment verdampen. Addie schrok van het agressieve en afwijkende gedrag van haar vader, maar was niet van plan om toe te geven.
“Het gaat om jouw toekomst, schat”, zei haar moeder, die op het punt stond om in huilen uit te barsten.
“Precies. Het gaat om mijn toekomst en die is niet van jullie. Ik ben negentien, ik weet wat ik wil en besluit zelf wat ik doe. Ik heb me ingeschreven en ik ben zo goed dat ik zeker zal worden toegelaten. Jullie kunnen daar niets meer aan doen, zelfs niet als je jouw vriendjes inschakelt, pap, want dan ga ik in de supermarkt werken in Maastricht.”

Er viel een lange, diepe stilte.
Addie’s moeder liep naar de keuken om koffie te zetten, maar eigenlijk vluchtte ze weg van wat ze niet wilde zien en niet wilde horen.
Addie nam zelf het woord toen de koffie op tafel stond. “Het is mijn leven. Ik bepaal wat ik met dat leven doe. Jullie hebben mij zonder enig overleg van Mechelen naar Almere gesleurd. Ik ben hier nooit gelukkig geweest en jullie hebben er alles aan gedaan om de verbinding met Limburg te verbreken. Ik vind dat ik gedumpt ben op een internaat. Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn, maar mij is nooit iets gevraagd. Ik doe wat ik wil en het zou fijn zijn als jullie mij daarin willen steunen.”
Haar vader stond op, sloeg zonder waarschuwing keihard met zijn vlakke hand op tafel, zodat twee koffiekopjes omvielen en de koffie over de tafel liep. Hij bleef nog even staan, draaide zich om en ging vervolgens naar zijn studeerkamer.

“Adeline, kijk nou toch wat je doet”, jammerde haar moeder, die al naar de keuken was gelopen om een doekje te halen.
“Ik heet Addie en ik doe niets. Vraag je maar eens af wat je met mij hebt gedaan. Morgen ga ik pakken en vertrek ik naar Maastricht. Ik heb een studielening aangevraagd en ga de hele zomer werken in de Vogelstruys². Maak je geen zorgen over waar ik overnacht, want ik kan bij familie en vrienden overnachten tot ik een kamer heb.”
“En dan ga je naar die Sjeng en ben je binnen de kortste keren zwanger”, riep haar moeder vol afgrijzen.
Addie begon te lachen en bleef lachen. Ze lachte zo hard dat haar vader de deur van de studeerkamer opende, in de deuropening bleef staan en vroeg wat er te lachen was, in de hoop dat het allemaal goed zou komen.
“Toe mam”, zei Addie. “Ik ben negentien en heb met verschillende jongens gevreeën, maar wel veilig. Ik maak niet dezelfde fout als jullie en zo fout was dat nou ook weer niet, want anders had ik hier niet gezeten.” Dat de werelden van Addie en haar ouders ver uit elkaar lagen, bleek wel uit de verbijstering die van de gezichten van beider ouders afspatte. Haar vader keerde zich om en trok teleurgesteld en machteloos de deur weer achter zich dicht.

Addie vertrok naar Maastricht, waar ze succesvol piano en zang studeerde en vervolgens een tweede master haalde voor compositie. Tijdens haar studie werkte ze in het begin nog in verschillende gelegenheden in Maastricht tot ze kon leven van de muziek en van de muzieklessen die ze gaf. De koppigheid die ze van haar vader had geërfd, had haar gebracht waar ze wilde zijn.
Sjeng was nooit meer in beeld geweest. Ze had al jaren een leuke, lieve vriendin, Gaby en ze woonden in Maastricht.
Gaby en Addie speelden samen in een band met de veelzeggende naam “Because” en traden al enkele jaren op. Eerst in Zuid-Limburg, maar al snel landelijk, in Vlaanderen en in Duitsland. Addie gebruikte haar voornaam Adeline als artiestennaam en was de sturende factor van de band.

Het contact met haar ouders was min of meer hersteld, maar het leed dat ze hen in hun beleving had aangedaan, had wonden geslagen. Ze hadden haar destijds financieel in de steek gelaten en waren een paar maanden van slag geweest over het feit dat ze een relatie met een meisje had. Naarmate de band “Because” bekender werd, hadden haar ouders er steeds meer van meegekregen, maar ze lieten niets van zich horen.

Twaalf jaar na haar verhuizing naar Almere, trad Adeline met de band op in Amsterdam. Ze had haar ouders gebeld en hen uitgenodigd om backstage te komen kijken en op een gereserveerde plaats bij het optreden bij te wonen. Na wat heen en weer gepraat hadden ze er mee ingestemd.
De volgende dag waren Addie en Gaby met hun een jaar oude tweeling naar Addie’s ouders in Almere gereden, waar Addie in ruim zeven jaar ervoor niet meer was geweest. Ze waren uitgenodigd door haar ouders.

Voetnoten:
1 Almere Hout: Almere Hout
2 Vogelstruys: In den Ouden Vogelstruys
3 De Groene Kathedraal: De Groene Kathedraal

Foto’s:
Almere: Internet; Floriade
Mechelen: Internet
Groene Kathedraal: VVV Almere
Vogelstruys: Internet

“Ik wil hier weg” is het verhaal van Addie. Addie verhuisde met haar ouders naar Almere en vond het helemaal niets. Ze wilde terug. Een verhaal in het kader van “Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.
Namen, plaatsen, opleidingen en meer elementen zijn gewijzigd. Of Addie een man of een vrouw is? Het verhaal berust op waarheid.

Heel Veel Seks

19 oktober 2018 Folkert Buiter Reacties 4 reacties

In dit verhaal,

of beter nog

in dit dichterlijke verhaal,

zoals de titel belooft

heel veel,

maar dan ook echt

heel veel

seks

echt heel veel

scroll naar beneden voor al die seks

seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks,

Genoeg?

Nee?

seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks,seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks, seks.

juli 2020
M	D	W	D	V	Z	Z
« jun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

‘Prille, intense campingliefde’: © Folkert Buiter; 15 juni 2020.

Afbeelding is een bewerking van een plaatje van internet.

Meer verhalen van Folkert Buiter? Klik HIER.

‘Duizend Bommen en Granaten’: © Meander; 23 februari 2020.

Foto’s: © Meander; 23 februari 2020.

Meer columns, verhalen en gedichten van Meander over Almere? Klik HIER.

Meer informatie over Haddock? Klik HIER of HIER.

Luister naar de podcast van Robert Mienstra in gesprek met Philippe van Thiel. Klik HIER.

‘Het meisje en haar tijd’: © Meander;31 januari 2020.

Foto © Meander; 31 januari 2020.

Meer verhalen van Meander? Klik HIER.

‘Tranen op het raam’: © Meander; 12 januari 2020.

Bewerking foto internet; © Meander; 12 januari 2020 Beeld uit filmpje ‘Rain on window.’

Voor meer verhalen van Meander, klik HIER.

Levenszin in één zin getegeld.

De zin van het leven is jouw zin, jouw leven.

Er is geen waarom, het leven is het waarom.

‘Levenszin’: © Meander; 8 januari 2020.

Tegeltje: © Meander; 8 januari 2020.

Meer van Meander? Klik HIER.

‘Niet Meer’: © Meander; 24 december 2019

Tekening: © Meander; 24 december 2019

Meer verhalen van Meander? Klik HIER.

‘Altijd Kerst’: © Meander; 21 december 2014.

Foto’s: Internet

Meer kerst van Meander? Klik op “Was het maar geen kerst”, of “Chadi en de kerstman.”

Doneer aan het Voedselloket of de Voedselbank in uw woonplaats, alstublieft.

“Chadi en de Kerstman”: © Meander; 9 december 2016

Tekening: Internet

Wordt ook orgaandonor en registreer u HIER.

‘Organische Intimiteit’: © Meander; 17 augustus 2019.

Hart: Internet.

Meer verhalen van Meander? Klik HIER.

“Het jongetje dat de zon wilde vangen”: ©Meander; 22 juli 2019.

Foto(Nikon 300mm telelens): “De zon”; twintig minuten voor zonsondergang: © Meander; 25 juli 2018.

Meer informatie over de Zon? Klik HIER.

“Vals excuus voor 937 bevingen sinds Rutte regeert: © Meander; Almere; 9 juni 2019.

Foto lachende Rutte: Internet.

Meer lezen over Groningen en het onrecht dat Groningen wordt aangedaan? Klik HIER.

192 Drie Juli

“Te Laat (slot): © Meander; Almere; november 2014

Vernielde klok door scheur: © Meander / Jedego Media; Almere; april 2015

Meer lezen over Groningen en het onrecht dat Groningen wordt aangedaan? Klik HIER.

“#wiebesje: © Meander; Almere; 30 mei 2019.

Grafiek schademeldingen komt van schadedoormijnbouw.nl van de TCMG.

Meer lezen over Groningen en het onrecht dat Groningen wordt aangedaan? Klik HIER.

“De Kraai”: © Meander; Almere; 2 januari 2019.

Foto Kraai op Rails: © Meander; Almere; 5 januari 2019.

“De kraai” is het verhaal van een overlever die zijn toekomst in het verleden heeft achtergelaten. Een kort verhaal, geschreven naar aanleiding van het zien van een man die op zoek was naar geld op de rails.

eindelijk perfect voor elkaar

op het moment suprême dit jaar

rollebollend met zijn tweeën

zich helemaal suf gevreeën

kwamen ze klokslag twaalf uur klaar

“Orgastisch Vuurwerk”: © Meander; Almere; 1 januari 2019.

“Vuurwerk” het jaarlijkse orgastisch hoogtepunt van testosteron- en adrenalinerijk Nederland voor, tijdens en na de jaarwisseling, terwijl het toch zoveel liefdevoller kan, zoals blijkt in dit korte gedicht.

Meer heftige gedichten/verhalen van Meander? Klik dan op “Betere seks met Frambozen”, of klik op “Vrij(en) in een tent.”

Ellen Eilbracht

Verkiezingen provinciale staten en indirect voor de Eerste Kamer

“Klimaatdictaat”: © Meander; Almere; 21 december 2018.

“Was het maar geen kerst?”: © Meander; Almere; 15 december 2018.

“Foto Stumpel”: © Meander; Almere; 15 december 2018.

Andere kerstverhalen van Meander? Klik dan HIER voor “Altijd Kerst” of klik op “Chadi en de Kerstman.”

“Voor je ‘t weet, heb je een hele hete date”: © Meander; Almere; 3 december 2018.

Voor meer hete verhalen van Meander, klik op “Vrij(en) in een tent”, of klik op “Dating via Facebook, en dan?”

Meer verhalen om in de war van te raken? Klik dan op “Dating via Facebook en dan?” of klik anders op “Vrijen in een tent.”

“Ultieme Liefde”: © Meander; Almere; 13 mei 2018.

Voetnoten: 1 Staatsmijn Maurits: https://nl.wikipedia.org/wiki/Staatsmijn_Maurits 2 Hein Walter: https://www.facebook.com/hein.walter 3 Stichting Zijderups: http://www.dezijderups.nl 4 Woonzorgcentrum Archipel: https://www.zorggroep-almere.nl/woonzorgcentrum/archipel/

Foto’s: Fragment Dans; schilderij van Louise Gregoire: foto Meander Dans; schilderij van Louise Gregoire: foto Meander Staatsmijn Maurits: Internet; Wikipedia Strijder; beeld van Louise Gregoire: foto Meander Louise Gregoire: foto Meander.

“Ultieme Liefde” is het verhaal van Louise en Peter, verteld door Louise Gregoire. Een verhaal in het kader van “Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.

“Voor altijd thuis”: © Meander; Almere; 25 februari 2018.

Foto’s / tekeningen: Silhouet ouder echtpaar op bankje: Internet.

“Ik ben en blijf een Sardijn”: © Meander; Almere; 1 mei 2018.

Voetnoten: 1 Alà dei Sardi: https://nl.wikipedia.org/wiki/Alà_dei_Sardi 2 Meerestein Almere:http://canonvanalmere.nl/meerestein 3 Arti et Amicitiae: http://www.arti.nl 4 Boek & Boon: Boek & Boon

Bewerking foto internet; © Meander; 12 januari 2020
Beeld uit filmpje ‘Rain on window.’

Voetnoten:
1 Staatsmijn Maurits: https://nl.wikipedia.org/wiki/Staatsmijn_Maurits
2 Hein Walter: https://www.facebook.com/hein.walter
3 Stichting Zijderups: http://www.dezijderups.nl
4 Woonzorgcentrum Archipel: https://www.zorggroep-almere.nl/woonzorgcentrum/archipel/

Foto’s:
Fragment Dans; schilderij van Louise Gregoire: foto Meander
Dans; schilderij van Louise Gregoire: foto Meander
Staatsmijn Maurits: Internet; Wikipedia
Strijder; beeld van Louise Gregoire: foto Meander
Louise Gregoire: foto Meander.

“Ultieme Liefde” is het verhaal van Louise en Peter, verteld door Louise Gregoire.
Een verhaal in het kader van “Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.

Foto’s / tekeningen:
Silhouet ouder echtpaar op bankje: Internet.

Voetnoten:
1 Alà dei Sardi: https://nl.wikipedia.org/wiki/Alà_dei_Sardi
2 Meerestein Almere:http://canonvanalmere.nl/meerestein
3 Arti et Amicitiae: http://www.arti.nl
4 Boek & Boon: Boek & Boon