Ze zaten geriefelijk met zijn vieren in de comfortabele, rieten stoelen van het plaatselijke brandpunt van de samenleving. Een restaurant avant le lettre, welke vierentwintig uur open was. De bediening was bewust langzaam om de rust van traag bestaan te versterken. Na vijftien minuten werd een high tea gebracht en een biertje voor de man, die al geruime tijd aan het bellen was, voordat de drie dames zich bij hem voegden.

Het meisje vertegenwoordigde de frisse jeugd en haar moeder was een streng blikkende schoonheid op het hoogtepunt van haar leven. Oma was naast de vader van het meisje gaan zitten, die overigens net als ik, net zo goed een vreemde had kunnen zijn. Hij had slechts aandacht voor wat of wie op afstand niet bij hem was, maar waarmee hij een soort van communiceerde. Oma was zichtbaar oud en bewoog moeilijk. Ze praatte onduidelijk.

De begrippen tijd, ruimte en ruimtetijd werden op een bijzondere manier, in het tableau dat zich voor mijn ogen afspeelde, aandoenlijk geschetst. Het meisje kon bij wijze van spreken in de toekomst kijken en luisteren, voorzover de gedachte dat erfelijkheid sterk was, opgeld deed.
Als het meisje naar rechts keek zag ze haar moeder. De vrouw die iets te serieus leek, maar tevens als vrouw een voorbeeld was van het bijna ideaal, dat velen tevergeefs nastreefden. Het meisje zou kunnen horen dat ze de afgemeten manier van spreken van haar moeder al had overgenomen.
Als het meisje voor zich keek en goed luisterde, zag ze haar oma, en kon ze haar pensioen en haar toekomstige ouderdom voorzien en horen. Oma die alleen was, omdat opa al jaren geleden was overleden.
Doch het meisje zag het niet en hoorde het niet, omdat ze in haar tijd en haar heelal leefde en de moeder en oma als haar moeder en oma zag in haar tijd en ruimte Ze zag zichzelf niet als een getrouwde vrouw met een man, omdat ze nog een meisje was. Haar vader was haar vader en niet meer dan dat. Geen projectie op haar toekomst.

Gelukkig dat ze nog een meisje was en dat de onschuld voorkwam dat ze werd belast met hetgeen nog komen ging of haar wellicht te wachten stond. De tijd waarin zij leefde, de tijd van haar moeder en die van haar oma waren gescheiden en werden verschillend beleefd, terwijl ze samen bijna in dezelfde ruimte zaten.

En de vader? Tja, de vader.

‘Het meisje en haar tijd’: © Meander;31 januari 2020.  

Foto © Meander; 31 januari 2020.

Meer verhalen van Meander? Klik HIER.