Chadi maakte zich geen illusies, maar hij was niet van plan nu al op te geven. Het was bijna kerst. De toegang tot de grote kerstmarkt voor kerstbomen, kerstversieringen, kerstcadeaus en een keur aan etenswaren was gratis. Hij zou en moest naar binnen, want je kon overal hapjes proeven en gratis warme chocomel, koffie en thee krijgen.

De belangstelling was groot en des te dichter hij bij de deur kwam, des te drukker het werd. Ouders met kwetterende kinderen, twee groepen ouderen die met de bus waren gebracht en achter hem een groep nerveuze meiden in jurkjes met glitters en lampjes. De meer dan dertig meisjes droegen engelenvleugeltjes op hun rug en waren letterlijk schitterend opgemaakt. Zelfs in hun haar hadden ze lampjes. De danseressen, wist Chadi, want dat had hij in het gratis kerstkrantje gelezen.

Chadi schuifelde onopgemerkt met zijn boodschappenkarretje naar binnen. Het karretje was leeg, omdat hij al zijn spullen had opgeborgen in een kluisje op het station. Het kluisje had hem twee euro gekost, maar als hij zijn karretje vol wist te laden, was het dat meer dan waard. Chadi keek vanuit een ooghoek naar twee beveiligers, die hem naar zijn gevoel iets te indringend bekeken.

Eenmaal binnen liep hij op zijn gemak rond, al was hij op zijn hoede voor plotselinge aandacht van mannen of vrouwen met dat irritante, zilveren V-tje op hun revers. Hij viel vooral op door zijn versleten jas en zijn afgetrapte sneakers die contrasteerden met zijn korte, donkere, verzorgde haar en zijn gladgeschoren gezicht. Sommige mensen keken nieuwsgierig naar Chadi, maar lieten hem met rust. Na een gratis espresso en een stuk amandelstaaf, verkende hij de mogelijkheden om het karretje gevuld te krijgen.

Binnen een half uur zat zijn karretje halfvol, al bestond een derde uit nutteloze folders. Kip, vis, zes krentenbollen, proefflesjes- en pakjes met sap en zelfs een broodje ham waren in de tas verdwenen. Plotseling stond hij oog in oog met Hans en zijn collega van handhaving.
“Dag, Chadi. Boodschappen doen voor de kerst?”, vroeg Hans.
‘Ja, man. Ik mag hier toch zijn?”, reageerde Chadi nerveus.
“Zeker, Chadi, je mag hier zijn. Je moet langs de achterste stands lopen, want daar geven ze veel weg, maar eerst kun je beter even naar die grote stand gaan.” Hans wees naar rechts. “Die met al die kerstbomen en gouden slingers. Fijne kerst, Chadi.”
De totaal verbouwereerde Chadi dacht even dat hij voor de gek gehouden werd, maar begreep dat Hans het meende. “Jullie ook”, zei Chadi nogal luid, waarop hij naar de stand liep die Hans had aangewezen.

Een dame op de stand vroeg wat ze voor hem kon doen.
“Niets”, zei Chadi. “Ik kom voor gratis spullen. Geld om iets te kopen, heb ik niet.”
“Dan ben je hier aan het goede adres”, zei de jonge vrouw. Ze had donkerblond, lang, krullend haar en was gekleed in een soort van kerstpakje met groene en rode kleuren. Op haar hoofd droeg ze een rood, scheef hangend kerstmutsje met een wit vilten randje. De rouge op haar wangen was bewust overdreven om het effect van een betoverende kerstfee te bewerkstelligen.
“O”, zei Chadi verbaasd en argwanend. “Waarom?”
“Ik ben Anita. Wij zijn hier voor mensen die onze hulp nodig hebben. We doen dat namens verschillende organisaties. Tijdens de kerst doen we wat extra’s. Wat heb je nodig?”
“Een huis”, zei Chadi, “en werk.”
“Heb je geen uitkering?”
“Ja en ze helpen me wel, maar ik kom niet verder.”
Anita zei: “Helaas hoor ik dat vaker. Huizen en werk regelen wij niet, maar andere dingen wel. Heb je kleding nodig?”
“Een broek, een shirt en een trui,”, zei Chadi, die schrok van zijn eigen antwoord. “Sorry”, zei hij.
“En een goede winterjas, denk ik”, vulde Anita aan, zonder acht te slaan op zijn excuus.
“Kan dat allemaal zomaar?”, vroeg Chadi verbaasd.
“Niets kan zomaar, maar soms is het nodig”, zei ze.

Een half uur later had Chadi nieuwe kleding, een winterjas en stevige schoenen. In plaats van dat hij er was uitgegooid door de beveiliging, werd hij geholpen als een koning. In een extra tas die hij had gekregen, zat een pakketje sokken, ondergoed, twee handdoeken, tandpasta en bonnen voor dertig maaltijden. Chadi had het over zich heen laten komen, maar was er nu bij gaan zitten. Hij had vochtige ogen en wilde iets zeggen, maar kwam niet meer uit zijn woorden. Anita zag het en vroeg of ze iets voor hem kon doen.
“Nog meer?”, vroeg Chadi stamelend. “Wat kan ik doen? Wat kan ik terugdoen?”
“Niets, dat hoeft niet. Wil je een warme chocomel, of een glühwein?”
Chadi vroeg “Mag ik muntthee?” Anita liep weg, Chadi keek haar na en vroeg zich af of hij droomde.

Anita kwam terug met muntthee en een glühwein. Ze had tegen haar collega’s gezegd dat ze even niet beschikbaar was. Ze moest er aan trekken, maar ze kwam er achter dat Chadi al drie jaar op straat zwierf, sinds hij uit huis was gezet door zijn ouders. Hij was negentien jaar en was niet meer naar school gegaan, toen hij op straat kwam te staan. Hij sliep meestal bij het Leger des Heils, maar soms ook op straat.
Chadi vertelde welke stomme dingen hij had gedaan en dat hij zijn ouders wel begreep, maar nu niet meer wist hoe hij er uit moest komen.
Anita liep even weg, sprak met een collega en kwam met nog een muntthee terug en een gevulde koek.

“Wil je ons af en toe helpen in het magazijn?”, vroeg Anita.
“Hoe kom ik daar?”
“Wij regelen het vervoer, als je wilt helpen.”
“Ik wil wel. Heb ik wat te doen.”
Anita keek hem een tijdje aan, kwam op een idee, aarzelde en keek naar haar bekertje glühwein.
“Wat is er”, vroeg Chadi. “Je wilt iets zeggen, maar het lijkt alsof je het niet durft.”
Anita keek hem met een waarderende glimlach aan en zei: “We hebben de komende tijd bij inzamelacties een Kerstman nodig. Een aardige, gezellige, lieve Kerstman. Eentje die naar kinderen luistert, kleine cadeautjes geeft en winkelende mensen oproept om producten te kopen voor het voedselloket.”
“Denk je dat ik dat kan?”, vroeg Chadi. “Nee, man, dat kan ik niet.”
Anita zei: “Dat denk ik niet alleen, dat weet ik wel zeker.” Morgen contact opnemen met de sociale dienst, dacht ze. Deze jongen moet snel geholpen worden.

Op 23 december zat Chadi, voor de vierde keer, verkleed als Kerstman, met een heel dik kussen voor zijn buik gebonden, in een supermarkt, samen met vier vrijwilligers van het Voedselloket.
Het was druk en de Kerstman kwam ogen en oren tekort. Tegen vieren werd het iets rustiger. Een echtpaar, met drie kinderen in de leeftijd van drie tot acht jaar, kwam aanlopen. De jongste, een klein meisje, rende op hem af en stak haar handen in de lucht. Hij moest haar wel optillen.

Ineens zat ze bij hem op schoot, zijn jongste nichtje, die hij alleen mar had gezien toen ze nog een klein babytje was. Chadi’s zus en haar man lachten om hun kleine meid. Chadi deed zijn uiterste best om een goede Kerstman te zijn, riep een paar keer “HoHoHo”, gaf de kinderen een cadeautje en nam een tekening aan van de oudste.
“Achterop staat mijn verlanglijstje”, zei Nouh.
“Dankjewel, Nouh”, zei de Kerstman.
“Zie je wel, mama”, zei de jongen. “De Kerstman weet alles. Hij kent zelfs mijn naam”

Durya, Chadi’s oudste zus, had bedenkelijk naar de Kerstman gekeken. Ze bedankten de Kerstman en liepen verder, nagekeken door Santa Chadi. Er was geen tijd om er nog langer bij stil te staan, want de drukte nam weer toe. Hij moest opletten, want hij wilde geen kind overslaan en mocht niet vergeten de ouders een donatie te vragen voor het voedselloket.

Een kwartier later, toen Chadi naar achteren liep om te gaan eten, kwam Durya ongemerkt aanlopen. Ze pakte de Kerstman bij zijn arm en vroeg zachtjes, met tranen in haar ogen: “Chadi?”

Doneer aan het Voedselloket of de Voedselbank in uw woonplaats, alstublieft.

“Chadi en de Kerstman”: © Meander; 9 december 2016

Tekening: Internet