De zesennegentig jaar oude majoor Frank stapte van de Rottum en liep naar de bus die naar het dorp ging. Hij was naar Schiermonnikoog gekomen om te worden herenigd met zijn verleden, althans dat hoopte hij. Familie had Frank niet meer. Zijn ouders waren in de jaren tachtig van de vorige eeuw gestorven en zijn vrouw, Mary, was zes jaar geleden overleden. Ze hadden geen kinderen kunnen krijgen. Na de dood van Mary was Frank in zichzelf gekeerd en had hij zich bij tijd en wijle verloren in het verre verleden van de oorlogsjaren.

Als piloot van een Amerikaanse B-17 was Frank meer dan eens teruggevlogen over de Wadden naar Engeland, nadat ze hun bommen op een Duitse stad hadden laten vallen. Zijn broer vloog regelmatig met een ander Vliegend Fort in dezelfde vlucht. Na een dramatische nacht, met zwaar flak-afweergeschut, kwamen er niet meer dan twee vliegtuigen terug. Zijn broer was, naar later bleek, ten noorden van Ameland neergestort. Voor zover Frank wist, was zijn broer nooit gevonden.
Tjitte, een Fries die al jaren in Winnipeg woonde, had Frank kortgeleden verteld dat op het eiland Schiermonnikoog graven lagen van in de oorlog op het eiland aangespoelde vliegeniers. De volgende dag al had hij zijn reis geboekt. Vier weken later na een lange reis van Winnipeg naar Amsterdam kwam hij in Lauwersoog aan en ging aan boord gegaan van de veerboot.

De lange, slungelige zoon van de eigenaar van het hotel droeg Franks koffer naar boven. De majoor had een riante kamer. Nadat hij zijn spullen had uitgepakt, liep hij naar beneden voor een verlate lunch. Frank verkende ‘s middags het dorp dat hem verraste door de ontspannen, melancholieke sfeer en de oude, in zijn ogen nogal kleine woningen, waarvan vele meer dan tweehonderdvijftig jaar oud waren.

Bij de boekhandel kocht hij een kaart van het eiland. Onder het genot van een kop koffie op een lommerrijk terras aan de rand van het dorp bestudeerde Frank de kaart. Hij zocht naar een begraafplaats. De begraafplaats bij de kerk in het dorp moest hij niet hebben, had de Tjitte, de Canadese Fries hem verteld. Frank haalde uit zijn zak een papiertje met daarop de naam van de begraafplaats en vond deze aan de oostzijde van het dorp. Hij stopte de kaart en het in zijn zak en liep van het dorp naar het strand. Hij liep meer dan een uur over het weidse strand en wandelde terug door de duinen en langs de vuurtoren naar het markante hotel in het dorp.

Vlak voor zonsopkomst wandelde Frank zonder iemand tegen te komen door een dorp in diepe rust. Na twintig minuten kwam hij aan bij het Vredenhof.
De rijzige majoor stond geruime tijd in stilte te kijken en te luisteren naar de rust en kracht van de serene begraafplaats die verscholen lag in de duinrand. Het fluisterende geruis van de wind door het bladerdak was een ingetogen symfonie die het moment buiten tijd bracht.
Frank onttrok zich na enige tijd schoorvoetend aan de verwondering die hem overkwam en liep met geduld en respect langs tal van graven tot een glimlach op zijn gezicht doorbrak. Een naam en een datum, meer stond er niet, maar meer had Frank niet nodig. De eilandbewoners hadden zijn broer begraven in wat hem een paradijsje leek. In stilte dankte hij de mensen die dit gedaan hadden. Even trachten emoties hem de baas te worden, maar Frank vermande zich, ging in de houding staan, salueerde en wandelde even later opgelucht en tevreden terug naar het hotel.

De volgende ochtend werd Frank in zijn uniform op het bed in zijn hotelkamer gevonden. Op het bureau lag een brief. Een week later werd hij bij zijn broer op het Vredenhof begraven. Een vlucht ganzen vloog als laatste groet sierlijk over het Vredenhof. Twee ganzen bogen af naar het westen.

Een eerbetoon aan allen die streden voor vrijheid.
Een verhaal ontstaan tijdens twee uur in volledige stilte op het Vredenhof .

‘Samen in vrede’: © Folkert Buiter; 28 juli 2020.

Foto: © Folkert Buiter; 23 juli 2020.

Klik voor meer informatie op Vredenhof. of op Doden zijn geen vijand meer.

Meer gedichten en verhalen over Schiermonnikoog van Folkert Buiter? Klik HIER.