De drie vrouwen liepen naar buiten. “Wat een geweldige film”, zei Caroline.
Sarah zei: “Vind je? Waardeloze film. Ik viel bijna in slaap.” De manier waarop ze het zei, toonde onverbloemd haar afkeer van de gedachte dat haar vriendinnen het wél leuk hadden gevonden.
“Wat?”, reageerde Ellen. “Sorry hoor, maar dat is echt onzin. Je kunt de film minder goed vinden, maar waardeloos? Was het te spannend voor je?”
“Doe normaal”, reageerde Sarah geirriteerd. ‘Een slappe thriller. Een onwaarschijnlijke moordenaar snijdt de lijken van zijn prooien in stukken en verkoopt het vlees? En dan al die fouten in de film. Nee, dit was zonde van mijn geld, behalve dat het gezellig is met jullie.”
Caroline schudde haar hoofd en zei: “Die dingen gebeuren gewoon, weet je. Misschien niet hier, maar wel in Amerika, of Aziatische landen.”
“Nou”, zei Ellen, “dat valt geloof ik wel mee.”
“Het gebeurt”, zei Sarah, “maar heel zelden, toch? Laten we er over ophouden en ergens iets gaan drinken.” Caroline had er de pest in en vond dat haar avond was verziekt door Sarah’s negatieve gezeur. Ze zei er niets meer over, maar wilde naar huis.
“Ik ga absoluut nog iets drinken”, zei Sarah. Ellen zuchtte, want zij was de chauffeur en zat er weer fijn tussenin. Sarah loste het probleem voor haar op. “Breng Caroline maar naar huis, Ellen. Ik kom wel thuis.”
Ellen had ook nog wel wat willen drinken, maar wist dat Caroline niet van plan was te blijven en desnoods met het openbaar vervoer naar huis zou gaan. Als die eenmaal gepikeerd was, was ze onvermurwbaar. “Prima”, zei Ellen. “Morgen even bellen?”
Sarah omhelsde haar vriendinnen en keek ze na tot ze uit zicht waren. Toen ze weg waren bestelde ze een taxi. “Centrum, graag”, zei ze tegen de chauffeur.
“Waar precies?”, vroeg de vrouw, terwijl ze zich omdraaide.
Sarah wendde haar blik af en antwoordde: “Dat zeg ik straks wel.”

Twintig minuten later stapte ze uit op het Schillerplein. Sarah betaalde voor de taxirit, draaide zich om en liep doelgericht op het chique Grand Café Le Meilleur af. Ze was zich terdege bewust van haar goede figuur en elegante voorkomen en wist dat mannen en enkele vrouwen haar nakeken. Sarah droeg een stijlvol, modieus setje dat de meeste mensen niet konden betalen. Haar op maat gemaakte, bijpassende, halfhoge hakken voldeden aan de mode van deze zomer.
Bij de entree vroegen ze haar niet eens om een identiteitskaart, alhoewel ze er zelden kwam. Ze mocht zo doorlopen, terwijl het gros van de mensen die trachten binnen te komen, werden geweigerd, zonder dat werd gezegd waarom. Als er al iemand vragen stelde, of begon te zeuren, zei een van de portiers: “Only for members”, hetgeen niet waar was. De selectiemethode aan de deur was het beste te omschrijven als elitaire profilering. Om de privacy te garanderen waren er geen camera’s. Er kwamen nu eenmaal veel bekende mensen en die stelden dat niet op prijs.

Sarah werd verwelkomd door een gastvrouw die vroeg of ze aan een tafeltje wilde zitten of aan de bar. “Aan de bar graag”, zei Sarah.
“Mag ik u namens Le Meilleur een welkomstdrankje aanbieden?”, vroeg de jonge, opvallend sexy geklede vrouw, die vermoedelijk een studente was en een baantje had gevonden waar ze goed kon verdienen.
“Bloody Mary virgin, alstublieft”, zei Sarah, terwijl ze op een barkruk ging zitten.
“Ik weet niet of we dat wel hebben”, zei de gastvrouw giechelend.
“Nu wel, meisje”, zei Sarah gedecideerd. Ze negeerde de studente verder en observeerde de gasten. Het was druk aan de bar, maar de krukken naast haar waren leeg.
Ze kreeg haar virgin, Bloody Mary en betaalde direct, contant. Ze gaf de studente geen tip. Ze was te brutaal, vond Sarah.

Op het veel te kleine podium stonden vijf, nagenoeg tegen elkaar aangeplakte jazzmuzikanten met achter hen de percussionist, die in de gelukkige omstandigheid verkeerde dat hij door zijn instrumentarium iets meer ruimte had dan zijn collega’s. Ondanks de gecomprimeerde opstelling van de jazzers, speelden ze fantastisch. De solo van de saxofonist liet het publiek stilvallen. Op het moment dat zijn solo eindigde met een lang eindschot dat rimpelloos overging in de totaliteit van het ensemble, barstte een verantwoord, beschaafd gejuich los dat het keurige applaus bijna overstemde.

Aan de overkant van de bar stond een knappe kerel, vond Sarah. Ze had gezien dat hij zojuist afscheid had genomen van een aantal vrienden. De man ging weer zitten en keek af en toe naar haar. Ze deed alsof ze het niet zag. Hij stond op en liep naar haar toe. De man bleef naast haar kruk staan en zei: “ Ik had nog geen zin om naar huis te gaan en zag u zitten. Alleen, of vergis ik mij?”
“U vergist zich niet”, zei Sarah.
Hij zei: “Mag ik naast u plaatsnemen? Indien u dat niet op prijs stelt, ga ik weer.”
“De kruk is vrij en wie ben ik om te zeggen dat u daar niet zou mogen zitten?”, was Sarah’s reactie.
Hij glimlachte, stak zijn hand uit en zei: “Martin, aangenaam kennis te maken.”
“Ik ben Sarah. Fijn eens een galante man te ontmoeten.” Mooie man, dacht Sarah. Lang, sterk, goed getraind. Leuk speelgoed.
‘Wat drink je?”, vroeg Martin.
“Een Bloody Mary.” Ze liet het woord virgin achterwege.
“Ik bedoel wat wil je drinken, want je glas is bijna leeg.”
“Ik wil wel een Screwdriver”, zei ze.
Martin lachte en zei: “Jij durft. Dan neem ik een Dark ’N Stormy.”
Sarah lachte en zei: “Pas maar op.”
Martin vertelde dat hij chirurg was en vroeg wat zij deed. “Ik ben kunstenares en maak sculpturen, vooral van menselijke figuren en soms van dieren”, zei Sarah. Martin was onder de indruk en niet alleen van het feit dat ze beelden maakte. Hij dacht: jammer dat ik haar niet eerder ben tegengekomen. Ze spraken over hun favoriete muziek en over beeldende kunst tot de drankjes op waren. Sarah en Martin keken elkaar even aan. Martin betaalde, waarna ze vertrokken.

Sarah had geen idee waar Martin woonde, maar als zijn huis net zo groot en duur was als zijn auto, dan moest het welhaast een klein paleisje zijn. De moderne Bentley bleek elektrisch te rijden. Ze had haar hand op zijn been gelegd. Hij keek een keer naar haar en dacht: ongelofelijk wat een lichaam. Martin zei: “Blijf je, of breng ik je naar huis?”
Sarah antwoordde: “Wat denk je, Martin.” Haar hand gleed een stukje langs zijn been.

Na ongeveer vijftien minuten waren ze er. De hekken gingen automatisch open en de verlichting langs de bijna honderd meter lange oprijlaan sprong aan. De moderne, vrij recent gebouwde, bijna geheel witte woning in Bauhaus stijl werd zacht verlicht. De auto schoof naar beneden over een afrit en ze reden een ondergrondse garage in waar nog drie auto’s stonden. Een zwarte Jeep, een knalgele pick-up en een rode Smart.
De garagedeur sloot zich automatisch. Martin stapte uit, liep om de auto heen en hield de deur voor haar open. Ze liepen de garage uit en kwamen in een ander deel van de ondergrondse ruimte. Er stond een roestvrijstalen werkbank waar je omheen kon lopen. Aan de muur achter de werkbank hingen tal van gereedschappen en aan de korte zijde van de vierkante ruimte stonden twee grote vriezers. De vloer was betegeld en voorzien van twee afvoerputjes. Naast de vriezers was een ingebouwde muurkast, waarin vier jachtgeweren hingen. Sarah stelde geen vragen, maar vroeg zich wel af waar Martin deze ruimte voor gebruikte. Had hij haar stille verwondering opgemerkt, of kwam hij spontaan met een toelichting, dacht ze.Hij zei: “Ik jaag regelmatig, samen met mijn vrienden. Hier slachten we de dieren. Dat doen we zelf, omdat de meeste van mijn vrienden, net als ik, chirurg zijn. Appeltje eitje.”

Ze stapten in een lift en gingen naar de eerste verdieping, waar ze in een schitterende woonkamer kwamen met grote ramen en veel planten. Sarah zei dat ze wel een dubbele espresso wilde. Dat vond Martin een prima plan. “Twee dubbele espresso’s. Komen er aan.” Hij liep naar de lichte, open keuken om de espresso’s te maken.
Sarah keek om zich heen. Er hingen twee jachttrofeeën. Een van een eland en een van een vos. Ze vond de koppen van de dieren uit de toon valen bij de rest van de strakke rechthoekige inrichting met louter zwarte, grijze en witte tinten. Haar blik werd getrokken door een opvallend schilderij. Nee, het was een foto. Een verbeelding van de lijkschouwing van de anatomische les van Dr. Tulp met onder meer Martin als een van de studenten. Zou dat lijk echt zijn?, dacht Sarah.
Martin kwam met de twee koffies aan lopen en vroeg: “Wil je..”
Sarah onderbrak hem en zei: “Laten we de espresso meenemen.”

Ze liepen een spiraalvormige, houten trap op en kwamen in een ruimte van minstens honderd vierkante meter met aan de rechterzijde bij een groot raam een prachtig, blauw waterbed. Aan de andere kant van de kamer was een in de vloer verzonken bad voor zeker acht personen. Tussen bad en bed stond, met de rug naar de kamer, een drie meter brede, beige, leren bank met zicht op een wand met een bijzonder groot televisiescherm.
Sarah liep naar het bad, zette haar espresso op een marmeren plateautje aan de rand van het bad en liet met een enkele beweging haar jurk van haar lichaam zakken. Ze droeg er niets onder. Sarah stapte in het bad en zei: “Waar blijf je en hoe zet je dit bad aan?” Ze zag geen kranen.
Martin, lachte en vroeg: “Heb je haast?” Hij pakte een afstandsbediening uit een nis in de muur en drukte op twee knoppen. Vanuit de wanden en de bodem vulde het bad zich vrij snel. Martin gaf haar de afstandsbediening en legde uit hoe ze de waterstroom harder en zachter, warmer en kouder en aan of uit kon zetten. “Ik ben zo terug” zei hij, waarna hij wegliep. Twee minuten later was Martin terug in een zwarte badjas. Hij trok zijn badjas uit, legde die naast het bed, liep naar de andere kant van de kamer en stapte bij Sarah in bad. Hij vroeg welke badolie ze wilde.
“Lavendel, heb je dat?” Onderwijl keek ze naar zijn gespierde lichaam. Dit wordt geweldig, dacht ze. Een mooi model voor een van mijn sculpturen.
“Druk maar twee keer op de groene knop”, zei Martin.
Sarah deed wat hij zei en zag dat het water zich mengde met de gewenste badolie. de geur van lavendel vulde de ruimte, maar niet overheersend. Ze ging tegen hem aanliggen en speelde met hem. Hij liet haar merken dat hij dat niet vervelend vond.

Nadat ze elkaar meer dan een kwartier hadden opgewonden, stapten ze uit bad en droogden elkaar af.
Sarah liep voor hem uit naar het bed. Martin zei dat hij nog even iets moest pakken en liep naar een andere kamer. Ze pakte haar tas die bij de deur stond en zette die naast het bed. Plots klonk er klassieke muziek uit alle hoeken van de kamer. Niet te zacht en niet te hard.
Martin kwam binnen en stond een tijdje naar haar te kijken. “Wat doe je? Waarom kijk je zo?”, vroeg Sarah. Ze voelde dat de sfeer veranderd was, maar zei er niets over.
Martin glimlachte, haalde zijn schouders een beetje op en antwoordde: “Ik kijk naar jouw uitzonderlijk mooie lichaam en naar de structuur van je beenderen. Schitterend.”
“Dat heeft nog nooit iemand gezegd”, zei Sarah, “maar…, dankjewel. Kom je?”
Martin ging naast haar liggen. In slow motion speelden ze aanvankelijk het liefdesspel. Het tempo werd langzaam opgevoerd. De Hongaarse muziek bepaalde gaandeweg het tempo, zweepte hen op en bracht hen meer en meer in extase. Ze verloren zichzelf en elkaar. Juist op het moment dat ze voor de derde keer samen de top beklommen, klonk het: “Wat doe je?”
Gelach, homerisch gelach. Ze schreeuwde tegen hem. Hij schreeuwde tegen haar. Het gelach ging over in gegrom. Plotseling ging het razend snel. “Wat wil je? Wat doe je? Hou op, hou op!” Toen was het afgelopen en werd het stil.

Anderhalf uur later was de slaapkamer helemaal schoon en was de badkamer aan de beurt. Daarna werd in de ondergrondse ruimte in iets meer dan een uur het lichaam snel en vakkundig ontleed. Lever, nieren, hart, longen, ogen en andere nuttige lichaamsdelen werden ingepakt en in separate koelboxen gedaan. Koelboxen die uit de vriezer kwamen en waren voorzien van koelelementen. Een geluk bij een ongeluk dat die boxen allemaal leeg waren geweest, omdat het een volkomen ongeplande buitenkans was gebleken. De koelboxen werden geseald en daarna op de tafel schoongespoten. Vervolgens werden ze ontsmet en na tien minuten nog eens schoongespoten. De zes grotere boxen met overbodige lichaamsresten stonden links en ondergingen een zelfde routine. Alle boxen werden op een karretje gezet dat aan de andere kant van de ruimte stond. Daarna werd de werkplek schoongemaakt, ontsmet en nog eens schoongemaakt.
Zo, dat was dat. Niets was aan het toeval overgelaten. De badkamer rook inmiddels naar dennengeur en de ondergrondse ruimte rook, net als aan het begin van de avond, naar niets. Lichten uit en snel de spullen bezorgen. De boxen stonden inmiddels achter in de Jeep en moesten binnen twee uur worden afgeleverd. De hekken sloten zich toen de Jeep het terrein af was gereden en rustig in de nacht verdween.

Drie uur later stond de schoongemaakte Jeep weer op zijn plek. Nog eens twee uur en een nachtbus later stapte ze uit de lift van haar appartement. Het was maar drie stappen van de lift naar de deur van het appartement op de achtste verdieping. Sarah deed de deur open, stapte naar binnen, legde haar spullen in de gang, schopte haar schoenen uit en liep naar de kamer van haar twee kinderen, die heerlijk lagen te slapen. De oppas lag in diepe rust op de bank in de woonkamer. Sarah glimlachte. Wat een superavond. Lekkere seks en onverwacht honderdzeventigduizend euro verdiend.

Wordt ook orgaandonor en registreer u HIER.

‘Organische Intimiteit’: © Folkert Buiter; 17 augustus 2019.  

Hart: Internet.

Meer verhalen? Klik HIER.