gezeten in een verloren late middag
langs een welhaast fictief terras
waar ogen meer dan tekort komen
langspruttelende brommobielen
en een overvloed aan rokende gasten
die allen geenszins de oorzaak blijken
van regelmatig stokkende adem
niet de zinloos roepende, 
om elkaar heen zwalkende,
druk bellende fietsers
noch de rusteloos dribbelende,
schijnbaar onoplettende,
veel te fraaie serveersters
die onvermijdelijk de aandacht trekken
zij is het,
zij, met haar magische aantrekkingskracht
genesteld in het middelpunt van aandacht
van vergeefs verholen blikken
mijn wonderbaarlijke,
oogverblindende schoonheid
met haar langzaam bewegende,
bewust te lage
bijna niets verbloemende decolleté 
haar zachtjes ademende boezem 
op het ritme van onvoorwaardelijke liefde
en de eeuwige maat van haar hart
zonder aandacht kan zij niet
zo lijkt het
terwijl ik mij laaf, onbeperkt laaf
aan de alom aanwezige jaloezie
tot wij hand in hand verder gaan
naar een volgend smachtend terras

‘Onverbloemd’: ©Folkert Buiter; 10 september 2022

Meer gedichten over liefde, hart en ziel van Folkert Buiter? Klik HIER.