Verlaten
storm
raast
wreed
bandeloze
golven
vreten
duinen
striemende
wind
schuurt
gedurig
stranden
verlaten
zucht
de kust
verlaten
verlost
rust
Voor meer gedichten over Zee, Kust en Strand, klik HIER.
Dit is een gedicht waarin de natuur wordt verbeeld, zoals we die regelmatig aan de kust ervaren. Het is een metafoor voor het leven van de mens. De mens, dwarrelend in een voortdurend onrustige omgeving, verlangend naar stilte, rust, zelf zijn. De mens die kiest voor verloslaten en zo tot krachtige rust komt.
Door de omgeving te verloslaten, terwijl die om je heen blijft razen, ontstaat innerlijke rust en van daaruit kracht en inspiratie. Zee, Strand en Duin als totaliteit, is een omgeving waarin de mens zich kan hervinden, omdat de natuur daar een spiegel van de ziel kan zijn.
14 gedachten over “Verlaten”
Zo kan het zijn, zo kan het voelen, onherbergzaam…
In het oog van de storm vind een mens eigen kracht en licht, waarin we hoe tegenstrijdig ook, verbonden zijn met het grote geheel…Op weg naar “Al-één”
“Ik ben” ervaren
prachtig krachtig gedicht
de kracht van het weglaten
“Daar waar ik woon, al ben ik er niet, daar zal ik zijn. En ik, ik woon overal”, zei hij.
Mooi gedicht. Heel inspirerend en ook zeker niet standaard
Dankjewel.
De kust laat elke keer weer een ander gezicht zien en blijft boeien. Hele krachtige verwoording.
Dankjewel, Rita. Waar de kust zijn wilde rust en eenzaamheid beleeft, als evenbeeld van een fase in een mensenleven.
Fijn weekend.
Waar je helemaal alleen tot jezelf kunt komen in de rust van het ruige weer en de kracht van de verlaten kust.
Indrukwekkend de storm,
fijn de rust erna.
Ruimte en tijd voor je unieke zelf.
Ik wil naar zee.
Ik ook.
Jij was er bij
Ik herkende het. Blijft ook een mooie indrukwekkende foto.
Het was een fijne dag.
!