Sociale Zondag in Zandvoort
Bij vlagen gutsten de regendruppels, als waren het mitrailleurkogels, tegen de ramen van de strandtent, die vroeger al veel eerder zou zijn afgebroken, maar het klimaat had de zomer naar achteren geschoven. Vandaag, midden oktober, was het achttien graden en scheen de zon, afgewisseld door stevige buien die behept waren met een overmatige waterlast, die per bui gedurende korte tijd op het strand, op een klein aantal wandelaars en over de vele strandtenten, werd uitgestort.
Strandpaviljoen de Haven van Zandvoort zat nokvol en rond een open vuur hadden zich verschillende bezoekers in comfortabele stoelen en op zachte banken genesteld, genietend van het vuur, de warmte, het gezelligheid vermeerderende gerikketik van de regen, het gieren van de wind en van een drankje met een hapje. Binnen was het beter, veel beter. Druipende jassen, natte, verwaaide haren en honden die onder het zand zaten, completeerden de sfeer van geborgenheid in de van hout en plaatwerk opgetrokken strandtent.
Het bedienend personeel kwam oren, ogen en handen tekort. Vanuit de keuken werd geroepen dat er gebeld moest worden voor extra hulp, omdat ze vanavond al bijna twee keer volgeboekt waren.
Als een bui langzaam wegtrok, zag je een deel van de strandgangers hun jassen aantrekken, afrekenen en naar buiten gaan, om voor de zich in de verte dreigend aankondigende, volgende bui nog even op het strand te begeven en te genieten van het zonnetje dat langzaam weer tevoorschijn kroop. Binnen een klein half uur kwamen ze weer binnen waaien om te schuilen, of ze stapten in hun auto om huiswaarts te keren.
Je zou verwachten dat men met elkaar in gesprek ging, of kennis maakte met toevallige buren in het restaurant, maar dat bleek een zeldzaamheid, voorbehouden aan al te verliefde stellen en oudere echtparen. De meeste gasten, ook zij die met elkaar op stap waren, staarden op het kleine schermpje van hun intelligente telefoons die eigenlijk geen telefoons waren, maar computertjes waarmee je ook kon bellen, wat nog maar zelden gebeurde. Communicatie geschiedde zonder geluid of direct contact. Men appte, wat inmiddels een ingeburgerd werkwoord is. Men op diverse apps om het nieuws, het weer, de buien, of andere wereldschokkende, op sociale media vermelde zaken te raadplegen, zoals het niet te missen feit dat iemand naar de kapper was geweest, de maandenlange feuilleton over iemands ziekte, of het derde tandje van Tom. Regelmatig werd er gereageerd op berichten die mogelijk zelfs ter plekke waren geplaatst door een ander lid van het gezelschap, waarmee men was gekomen. Af en toe werden er enkele woorden via de electronica gewisseld in het Nederlands, Duits, Frans, Spaans of Engels, hetgeen aantoonde dat de sociale cohesie van de afbraak van het persoonlijke contact een internationale verworvenheid was geworden.
De bediening had moeite om er tussen te komen. Eigenlijk was de bediening overbodig en zou je met dat schermpje en een Bestelapp je eten en drinken moeten kunnen bestellen, maar daar was schijnbaar nog geen enkele ICT-Wizz-Nerd op gekomen. De volgende stap zou het contactloos hebben van een afspraakje kunnen zijn.
Eén gedachte over “ Sociale Zondag in Zandvoort”