Ruimte, Lucht, Water en Groen

Ruimte, Lucht, Water en Groen

Dorrit Gooskens keek voor de derde keer om de hoek van de boekenkast in de bibliotheek van Almere Buiten. Het gesprek met de eerste verteller was uitgelopen. Toen dat gesprek eindelijk was afgerond, kwam Dorrit enthousiast aanlopen. Ze had een aantal kaartjes in haar hand en droeg een tas aan haar arm. Ze bleef bij de tafel staan, legde de kaartjes op tafel en pakte uit haar tas nog meer spullen, die ze op tafel legde. Een tekening of schilderij die ze met de achterkant naar boven neerlegde en een stuk hout dat ze er naast legde. Ze had zich goed voorbereid, zoveel was wel duidelijk, daarom besloot ik haar zelf te laten vertellen, in plaats van vragen te stellen. Dat kon straks nog wel, als dat al nodig was.

Dorrit pakte haar eerste kaartje waarop een lijstje met onderwerpen stond. Ze vertelde dat ze met haar man op de Bahama’s had gewoond en daarvoor in Groningen. Ze begon haar verhaal vanaf haar leven op de Bahama’s.
“Ik hou van dromen”, zei Dorrit. “Ik heb vaak dromen die richtinggevend zijn voor mijn leven. Door die dromen ben ik in Almere terechtgekomen, dat weet ik zeker. Toen ik droomde hoe ik verder wilde met mijn leven, woonde ik op Grand Bahama. Mijn man had daar werk en het was op een bepaalde manier onze enigszins langdurige huwelijksreis. In het begin was ons leven daar een droom, het was prachtig en ik genoot volop, maar sommige dromen zijn, als het er op aan komt, moeilijker te leven dan te dromen.”

ruimte
Grand Bahama en de overige Bahama’s

De betekenis van dromen en wat je gevoel vermag, hield ons even bezig, voor we verder gingen.
Dorrit pakte de draad weer op en zei: ”Ik vond een door de zee afgeslepen en door het zeezout verweerd stuk hout op het strand en heb al mijmerend, zittend in de zon op het strand, met een vergrootglas geduldig onze achternamen in het hout gebrand.” Ze pakte het stuk hout en draaide het om.

ruimte

“Ik twijfelde”, zei Dorrit. “Niet aan ons, maar wel aan de subtropische ‘droom’omgeving. Mijn man is tropisch, agrarisch expert en had het druk. Ik ben psycholoog, maar kon geen werk vinden. Het gevolg was dat ik me verveelde en steeds ongelukkiger werd. We hebben er met elkaar over gesproken en samen besloten we dat ik terug ging naar Nederland.
Hij begreep het, maar wilde niet meteen met mij mee, terug naar Nederland. ‘Als ik werk heb en een huis, dan ben je welkom’, heb ik hem gezegd. Na dat besluit ben ik gaan dromen over wat voor huis ik wilde. Ik heb op Grand Bahama een huis geschilderd in een zelf bedachte omgeving. Een combinatie van daar en van mijn wens in Nederland. Ruimte, lucht, water en groen daar ging het mij om. Ik schilderde de plussen van Grand Bahama deels naar hier. Je kunt het schilderij beschouwen als een gevisualiseerde droom.”

Het schilderij werd omgedraaid en Dorrit vertelde wat ik zou moeten zien. Ik zag het. Ruimte, lucht, water en groen al was het water vooral abstract aanwezig.
“Almere dus”, zei ik.
“Niet direct”, zei Dorrit. Ze pakte het tweede kaartje en legde de eerste weg.

ruimte

Dorrit: “Ik vertrok, kwam aan op Schiphol zonder plannen en dacht: wat nu? Eerst maar eens werk zoeken. Ik deed verschillende sollicitaties, zo ook vlakbij Hoog Catharijne. Daar zag ik dagelijks zwervers. Ik dacht: O jee, straks wordt ik ook zo, want ik had geen eigen woning. Ik kon gelukkig op verschillende plaatsen overnachten, omdat ik op mensen hun huis paste als ze met vakantie waren, maar een eigen thuis had ik niet. Gelukkig vond ik na lang zoeken vast werk in Utrecht bij een ondersteuningsinstituut voor eerstelijnssamenwerking. Na een tijdje werd het een landelijk project over medicatiebeleid voor huisartsen in samenwerking met apothekers.”
We schonken nog een kopje thee in.

Dorrit vervolgde haar verhaal en zei: “Ik had een baan en een inkomen. Nu nog een huis, dacht ik. Dat was niet eenvoudig in Utrecht, daarom ging ik in Lunetten naar een mogelijke woonruimte kijken. Vreselijk. Geen lucht, geen ruimte, geen groen, geen water. Nooit van mijn leven, dacht ik. De volgende dag heb ik een advertentie in de Volkskrant gezet: ‘Zoekt u iemand die voor uw huisraad en huisdieren zorgt, terwijl u in het buitenland bent? Ik kan u de komende twee jaar helpen.’ Binnen een week kreeg ik een aantrekkelijke reactie. Zo kwam ik, geheel onverwacht, in Almere Haven terecht. Ik ging met de trein en met de bus. Het was een nogal omslachtige reis en niet handig voor mijn werk, vond ik op dat moment.”
Dorrit keek even op haar kaartje en zei: “Het huis waar het om ging, stond op de Wilgengriend in Almere Haven. De eigenaren waren opgetogen met mijn komst en dachten dat het al in kannen en kruiken was. Er waren twee poezen die ze niet mee wilden nemen naar China, omdat ze bang waren dat die daar opgegeten zouden worden. Ze hadden iemand nodig om voor hun twee schatten te zorgen, want naar een asiel brengen, of aan een ander geven, was ondenkbaar. Ze waren opgelucht dat ze mij hadden gevonden.”
We over het opeten van poezen. Ik had er nog nooit van gehoord. Honden, ja dat wel, maar poezen, nee. Dorrit ook niet, maar dat kon haar destijds en nu niets schelen.

“Ik had weinig geld”, zei Dorrit ”en het was derhalve erg verleidelijk, een huis met huisraad en al. Vanwege de lastige verbinding met het openbaar vervoer had ik zo mijn twijfels. Ik vertelde het echtpaar over dat bezwaar en even leken ze teleurgesteld, maar de vrouw van het hartelijke stel zei: ‘Pak een fiets en rij eens rond.’ Zo fietste ik even later door Almere Haven, reed ik de dijk aan het Gooimeer, langs de havenkom en verder richting Almere Stad. Ik zag tot mijn verbazing wat ik op Grand Bahama geschilderd had: ‘Ruimte, lucht, water en groen.’ Op dat moment besefte ik, dat ik in ieder geval de komende twee jaar een huis had. Eenmaal weer thuis in Utrecht belde ik mijn man en zei tegen hem: ‘Kom maar gauw naar Nederland.’ Het duurde helaas nog een half jaar voor hij kwam. Gelukkig was dat halve jaar zo voorbij.”

Het derde kaartje werd gepakt en de andere werd op de eerste gelegd. Dorrit greep terug naar haar eerste ontmoeting met Almere. Blijkbaar stond er iets over die eerste keer op dat derde kaartje.
Dorrit: “Eind jaren zeventig ging ik met een bus naar Almere. Het was een rondreis met als doel nieuwe inwoners te trekken. Er was door de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders een tuinarchitect ingehuurd. Die had een wervend artikel geschreven in een landelijk dagblad. Ik las het, was nieuwsgierig en schreef me in voor de tour door de nieuwe stad. Eenmaal in Almere werd ik afgeschrikt door het in mijn ogen, uitvergrote Madurodam. Zandstormen en kleine boompjes die allemaal in een strakke, rechte rij waren geplant. Ammenooitniet, dacht ik toen. Nu, vier decennia later, woon ik al bijna dertig jaar in Almere.”

We kwamen terug op het wonen in Almere toen Dorrit en haar man nog op de Wilgengriend wonen.
Dorrit: “Dat huis was puur toeval, maar het paste perfect, net op het moment dat wij een eigen nest wilden bouwen. We wisten dat we er na twee jaar weer uit moesten en zagen op een gegeven moment een leuk huisje in de BouwRAI in de Filmwijk, maar we waren te laat. Die woningen waren allemaal al weg. We hoorden echter dat ze nog meer van die huisjes in Almere Buiten gingen bouwen. Dat leek ons een interessante optie.”
Het bleek niet zo simpel als het leek, want het stel had een woonvergunning nodig en Dorrit moest naar een commissie om te bewijzen dat ze economisch gebonden was aan Almere. Voor haar man was dat veel lastiger, want die werkte vaak in het buitenland. Ze hadden min of meer een zeemanshuwelijk.

”Mijn baas heeft me geholpen”, zei Dorrit. “Ik werkte als ondersteuner en adviseur in Utrecht. In zijn verklaring stond dat ik als adviseur werd ingezet voor advies aan gezondheidscentra in Almere. De leden van de commissie geloofden het en zo kregen wij in 1992 een huurwoning in de Dwergkonijnstraat in Almere Buiten. In 2000 hadden we genoeg geld gespaard en werden we ingeloot voor een prachtig project aan het Bosrandpark. Sinds 2001 wonen we daar in de Zaterdagstraat in de Seizoenenbuurt van Almere Buiten.”
Onze aandacht verlegde zich naar de Almeerse wijken en het Bosrandpark. We spraken over het groene Almere en hoe je simpelweg in een paar minuten fietsen langs de Oostvaarders-plassen rijdt en twintig minuten later op de dijk staat aan het Markermeer.

Dorrit zei na ons gesprekje over de Almeerse natuur: “Het Bosrandpark was de start voor onze actieve bemoeienis met de Almeerse samenleving na jaren van veel reizen voor het werk. We hebben onze bewonersorganisatie Bosrandpark mee helpen opzetten en we besturen mee. Zo kwamen we van actief meedoen, dichtbij in de eigen wijk, tot het lidmaatschap van de WMO-adviesraad van de gemeente Almere. We genieten van de vele initiateven van andere bewoners. Zo heeft een vrijwilliger van de Schoor mij een paar jaar geleden geholpen om mijn levensverhaal op te schrijven en zijn er foto’s van enkele, door mij gemaakte, keramische beelden bij gezet.”

RuimteDorrit pakte een boek van tafel en sloeg het open. Ze liet een foto zien van een beeld dat ze had gemaakt. Een beeld van drie figuren dat in hun tuin staat. Dorrit zei: “Het beeld symboliseert de uitbreiding van ons tweetjes naar ons drieën in Almere. Inmiddels zijn we stevig verankerd in Almere. Onze zoon heeft zijn eigen huis gebouwd in Almere Buiten. Wij genieten van zijn gezin en vooral van onze kleinkinderen. De omgeving is nog steeds uitstekend. Lieve mensen om ons heen, Schiphol en straks Lelystad Airport dichtbij en bovenal ruimte, lucht, water en groen.”

Dorrit zei: “Als je wat wilt in Almere moet je er soms voor vechten en je moet durven doorbijten. Daar staat tegenover dat als je rustig contacten opbouwt, je hier heel prettig oud kunt worden. Het is ons gelukt om van Almere ons thuis te maken door ons eigen, Almeerse nest te bouwen. Nu we met pensioen zijn, kunnen we er nog meer van genieten.”

 

Meander

 

“Ruimte, Lucht, Water en Groen”: © Meander; Almere; 9 maart 2018.
Foto’s en materiaal:
Grand Bahama: ©Meander; bewerking van Google Earth; 14 maart 2018
Houten object: © Dorrit Gooskens
Schilderij: © Dorrit Gooskens
Dorrit Gooskens: © Meander; 9 maart 2018
“Ruimte, Lucht, Water en Groen” is het verhaal van Dorrit Gooskens over haar Almere. Een verhaal in het kader van Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.

 

 

Geef een reactie