Parallel
oude herinneringen dwarrelen gestaag
als bonte, verkleurende herfst naar het eind
in stille levenswinter telkens weer géén vraag
omdat jouw wereld zich ongeremd verkleint
ongedachte vragen zonder enig antwoord
vullen de leegte van een niet gevoerd gesprek
niet weten wat de een zegt en de ander hoort
slechts historie bestaat nog op jouw eigen plek
vervliegend verdriet ontsnapt het verlies voorbij
als serene rust verholen afstand verteert
parallel in samenzijn, zijn we samen vrij
pure liefde is het geluk dat ons resteert