Het huis is nauwelijks klaar en de van der Meyde’s wonen er pas een paar maanden, maar ze gaan alweer verhuizen. Waar naar toe is nog niet bekend, wat geen wonder is, omdat ze het zelf ook nog niet weten. Het huis moet eerst nog worden verkocht, maar dat gaat tegenwoordig sneller dan je denkt. Zo snel, dat het stel zich nu al zorgen maakt over het doorgaan van de vakantie naar Dubai in januari. Als het huis snel wordt verkocht zullen ze toch eerst iets anders moeten hebben.

Het klinkt allemaal heel dynamisch, maar vanwaar die haast om het pas verbouwde paleisje te verlaten, zonder het optrekje een kans te geven de regionale beroemdheden zich thuis te laten voelen? Is het de opmaat naar het vervolg van de reality-soap? Moet er nog een huis worden verbouwd om de kijker te verblijden met de privé-emoties van een gezin? Nee, dat is niet het geval. De verhuizingsdrang wordt veroorzaakt door het hyperactieve gedrag van Melisa, die vaak al moeite heeft om haar kleren aan te houden, laat staan om op één adres te blijven wonen.
Het komt er eigenlijk op neer, dat Melisa niet wil wonen, maar wil verbouwen. Als een verbouwing eenmaal klaar is, dan is de lol er af en zal en moet ze verhuizen, vermoedelijk naar een volgende bouwval om daar haar ongebreidelde creativiteit en energie op los te laten. Tot het weer klaar is natuurlijk. En eerlijk is eerlijk, het resultaat van haar ongebreidelde mutatiedrang mag er wezen.

Andy zou er verstandig aan doen om een deal te maken met een makelaar, zodat hij om de twee jaar soepel van een compleet gerestaureerde woning naar een krot kan verkassen om daar de handjes uit de mouwen te steken. Het is een prima manier om de moeder van drie kinderen tevreden te houden. Hij kan zich beperken tot Apeldoorn, omdat, hoe paradoxaal ook, de in deze stad geboren Melisa de Veluwse gemeente liever niet wil verlaten. Op een plaats blijven wonen is een andere oplossing. Dan kan Melisa bouwvallen, krotten en andere hopeloze, soms opgegeven panden met haar tomeloze renovatiedrang veranderen in verkoopbare en misschien winstgevende objecten.

Een paar jaar geleden kwam het boek Geen Genade uit. Het ging over Andy’s zwakheden die zijn carrière hadden ondermijnd. Het is tegenwoordig in de mode om je zwakheden te laten beschrijven door een soort van sportjournalist, die er samen met de uitgever veel geld aan verdient, terwijl de meeprofiterende sporter in feite te kakken wordt gezet. Het getuigt van moed, zeggen fans over het lef van Andy om alles te vertellen. Welke moed precies wordt nooit duidelijk, maar het is wel fijn dat zo velen het willen lezen.

We hopen dat Andy heeft geleerd dat situaties en omstandigheden onbarmhartig kunnen zijn. Toch lijkt er niet veel voor hem te zijn veranderd en ziet hij de genadeloze bui al weer hangen. Is hij daarom gevlucht in het kickboksen? Om sportieve, of defensieve redenen? Wie zal het zeggen.

Wat onze Andy de rest van zijn leven boven het hoofd hangt, is de ontembare, rusteloze, ongeremdheid van een vrouw, die nergens rust vindt, hoge eisen stelt en geen genade kent.
Liefde is genadeloos.

Bron:
Stentor

Informatie:
Geen genade