Fietsen op een Vulkaan

Fietsen op een Vulkaan

Peter vloekte hartgrondig en schrok van de harde echo die vier keer vloekend terugkwam van de rotswand aan de overkant. Dit was al de derde keer binnen een kwartier dat de ketting er af vloog. Het gebeurde steeds in een steil stuk van de beklimming op de flanken van de Puy de SancyDeze Puy was de hoogste van de miljoenen jaren oude vulkanen in de Auvergne. Het was een berg met verschillende MTB-routes, waarvan de meeste tot de zwaarste categorie behoorden. Hij was hier naar toe gekomen, omdat het bekend stond als het Walhalla voor mountainbikers.

Peter was al twee keer omgevallen door het plotselinge, technische mankement. De tweede keer was hij tien meter naar beneden gerold in de richting van een afgrond, waar de rotswand bijna loodrecht, honderd meter naar beneden liep. Een grote, brede en dichte vlinderstruik had hem gered.
Het was onverstandig geweest om alleen te gaan trainen op zijn mountainbike in de weliswaar prachtige, maar ook afgelegen, oude, vulkanische bergen van de Auvergne.

De klim naar de Puy de Sancy vanaf Le Mont Dore had Peter een prima ochtendtraining geleken, omdat het afwisselend vlak en steil was en er veel rotsachtige paden waren. Op de lagere delen liepen sommige stukken door het bos, met onderweg de nodige hindernissen. Omgevallen bomen, grote boomwortels en ruwe stenen op de paden waren precies wat hij zocht. Toen hij uit de bossen kwam, was het snel steiler geworden. De rotsachtige paden waren vochtig en daarom spekglad. Hij was af en toe weggegleden en vermoedde dat zijn derailleur bij een van die glijpartijen een tik had gekregen.

Peter draaide zijn Giant MTB om, legde een klein stammetje onder het stuur en bekeek de ketting en de derailleur. Hij meende te zien dat de derailleur licht verbogen was. Hij draaide aan de trappers en schakelde naar de een na kleinste versnelling. De ketting bleef draaien. Zelfs in de kleinste versnelling bleef de ketting draaien. Hij begreep het niet, maar kon er verder niets aan doen, want hij was nu eenmaal geen fietsenmaker. Balen, want nu moest hij zijn training afbreken en terugrijden naar Le Mont Dore.

“Wat is er aan de hand?”, vroeg een mountainbiker in het Frans. Peter schrok, omdat hij de vrouw, die van boven was gekomen, niet had horen aankomen. Zo intensief was hij bezig met zijn fiets.
De blonde, overduidelijk zeer getrainde, jonge vrouw stapte af, zette haar fiets tegen een boom en gaf Peter een hand. “Laura Berkhout”, zei ze, terwijl ze haar helm afzette en haar handschoenen uitdeed.
“Peter de Wildt”, stelde hij zich voor.
“Nederlander?”, vroeg ze in het Nederlands.
“Ja, wat toevallig”, reageerde hij, overrompeld door haar houding, maar vooral door haar verschijning. Wat een prachtige vrouw, dacht hij.
“Heb je pech?”, vroeg Laura.
“Op de steile stukken vliegt de ketting er steeds af. Ik denk dat de derailleur verbogen is toen ik ben weggegleden.”
“Laat mij maar even kijken”, zei Laura.
Hij keek met weinig vertrouwen naar haar inspectie van zijn mountainbike.
“Jouw ketting is niet goed meer. Wanneer heb je die voor het laatst vervangen?”
“Ik heb deze bike vier jaar geleden zo gekocht.”, zei Peter, zich afvragend of ze wel wist waar ze het over had. Hij zag haar hoofdschuddend naar hem kijken.
“De ketting is niet het enige probleem, want de kettingbladen zijn afgesleten, net als de tandwieltjes van je derailleur. De ketting vliegt er af aan de voorkant, niet aan de achterkant.” Ze keek hem aan en dacht, niet handig, maar wel een lekker ding. “Laten we naar beneden rijden, dan kunnen we jouw MTB repareren”, zei Laura.
“Hoe dan?”, vroeg Peter schamper.
Laura zei lachend: “Rij nou maar achter mij aan.”
Peter reed achter haar aan, maar had grote moeite om de onmiskenbaar ervaren sportvrouw bij te houden. Ze keek een paar keer achterom en minderde haar tempo.

le-mont-doreEenmaal in Le Mont Dore reden ze het kleine centrum binnen. Hij volgde haar naar de zijkant van een fietsenwinkel met de naam Les Puys in de Rue Meynadier. Laura stapte af en vroeg hem de fiets naar binnen te rijden. Ze deed de deur van de werkplaats open en groette twee jonge kerels, die elk aan een fiets sleutelden. De mannen keken argwanend naar Peter en hervatten hun werkzaamheden.

Laura hing Peters fiets aan twee haken en zei: “Loop maar even mee.”
Peter liep achter haar aan en kwam in een woonkamer. Laura maakte koffie en zette dat voor Peter neer. Ze zei: “Ik ga mij even omkleden”, waarna ze naar boven liep, Peter met een groot aantal vragen achterlatend? Woonde zij hier? Logeerde ze hier? Waarom kijkt ze steeds zo naar mij? Wat is er met mij aan de hand?

Na vijf minuten kwam Laura naar beneden in een grijze, nagenoeg schone overall.
Peters verwondering nam alleen maar toe. Hij vroeg: “Woon jij hier?”
“Al mijn hele leven.”
“Maar je spreekt Nederlands.”
“Mijn ouders zijn in 1985 van Amsterdam naar Clermont-Ferrand verhuisd en later naar Le Mont Dore. Et Moi? Je suis une Française.” Laura vroeg Peter wat zijn beroep was.
“Projectmanager infrastructuur”, antwoordde Peter. Toen ze vroeg waar hij verbleef, zei Peter dat hij sinds gisteren met drie vrienden op vakantie was in Clermont-Ferrand om twee weken te fietsen. Hij zag haar zichtbaar teleurgesteld kijken, daarom zei hij: “Ze doen lange tochten op de racefiets en ik ben de enige MTB’er, dus overdag fiets ik alleen. Om Laura’s mond verscheen een glimlach en haar ogen lachten mee. Hoe hou ik hem hier?, dacht ze.

Ze liepen naar de werkplaats, waar Laura in no time de MTB van Peter vakkundig uit elkaar haalde. Ze monteerde een nieuw crankstel, verving de derailleur, plaatste een nieuwe cassette op het achterwiel, legde een goudkleurige ketting om de tandwielen en zette de fiets weer vlot in elkaar. Vervolgens haalde ze de fiets van de haken en zette deze op een beugel om alle kabels te vervangen. Ze had niet meer dan drie kwartier nodig voor het herstel van de MTB. Toen ze de fiets van de haken had gehaald en aan Peter had gegeven, deed ze de bovenkant van haar overall los en knoopte de bovenzijde om haar middel. Onder haar overall droeg ze een zwart T-shirt met in heldere, witte letters de tekst: “Sans Soucis.”

“Is dit jouw baan?”, vroeg Peter, die haar activiteiten met bewondering had gadegeslagen.
“Dit is mijn zaak. Ik ben fietsenmaker. Daarnaast train ik de junioren van de nationale selectie MTB.”
Peter hoorde wat ze zei, verbaasde zich nog meer, maar was vooral in de war en overdonderd door Laura. Ineens realiseerde hij zich dat dit een noodzakelijke, maar ook kostbare reparatie was. Hij keek haar aan en vroeg: “Eh, Laura, wat krijg je van mij voor het materiaal en al het werk?”
Laura lachte, stak haar arm door die van Peter, trok hem tegen haar aan en zei op een verwachtingsvolle, niet tegen te spreken toon: “Als jij, mij vanavond mee uit eten neemt, en jij en ik de komende weken samen op vulkanen fietsen, kost het helemaal niets.”

 

meander


Informatie:

De vulkanen van de Auvergne
Mountainbiken in de Auvergne

14 gedachten over “Fietsen op een Vulkaan

  1. Ha daar hou ik van…nee niet zozeer van mountainbiken maar van gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. Al kan ik ook weer niet wennen aan een vrouw die zoch overduidelijk aanbiedt aan een man…zo geef je weer te denken, Folkert. Lekker romantisch en sportief verhaal. Vast heel mooi in de bergen fietsen, al zou ik mijn blik dan maar op de weg houden…

  2. Een heerlijk romantisch verhaal. Het spreekt mij vooral aan omdat ik hou van sportieve mannen en in het verleden zelf ook menige berg beklommen heb op mijn mountainbike. Helaas is dat nu verleden tijd maar ach wandelen kan ik nog heel goed en ook dan kun je leuke en interessante mensen tegenkomen.

Geef een reactie