Het verhaal dat niet verteld wilde worden
Er was eens een verhaal dat niet verteld wilde worden
‘niemand zit op mij te wachten’ zei het verhaal als iemand er naar vroeg
‘ik ben te waar om mooi te zijn en mensen houden daar niet van
de mensen willen sprookjes die betoveren en verhalen die goed aflopen”
lispelde het verhaal
“ik ben niet zo, ik ben niet betoverend mooi en ik loop ook niet goed af
sterker nog; ik loop helemaal niet af
mijn verhaal gebeurt nog steeds en al heel lang
ik ben te echt
ik heb geen punten, enkel komma’s
Mensen houden daar niet van
Het verhaal had niet eens een boek om in te wonen (zoals het hoort)
maar stond versprokkeld en verspreid over het wereld wijde spinneweb
in het land waar niemand op zat te letten
“ Iedereen walgt van mij” zei het verhaal
“zelfs zij die mij op proberen te schrijven walgen van mij
Eerst probeerde ik het nog wel; verteld te worden
ik riep net zo lang om me heen tot iemand me vond
maar als ze eenmaal begonnen met schrijven ging het al snel mis
sommigen werden gek van verdriet, anderen verdwenen
een aantal werd doodgemaakt door de mensen waarover ik vertel
en de paar die het wel volhielden kwamen er al snel achter
dat ze de enigen waren die naar me wilden luisteren
ik ben niet gezellig op een feestje, ik doe het niet leuk onder de kerstboom
laat staan voor het slapen gaan
Ik maak zelfs een nachtmerrie nog wakker”, zei het verhaal
“Dat komt omdat ik niet afloop, en wie wil er nou weten
wat er waar is, wat er daar is, op die plek die we niet noemen
waar kinderen dood gaan en nette mensen nare mensen zijn?
wie wil er nou een dooie held zijn in een verhaal waar niemand op zit te wachten
het verhaal was er niet al te best aan toe
omdat het nooit echt verteld werd, kwam er dus ook nooit echt een einde aan
het ging maar door en door en door
elke dag kwam er een bladzijde bij
langzaamaan begon het zo zn eigen web te vormen
binnen het wereld wijde spinneweb
Op een dag werd er een meisje wakker
ergens boven in het land
dat op begon te letten
Het was moeilijk om achteraf te zeggen wie wie vond
de geschiedenis zal het houden op; ze vonden elkaar
het meisje vond het verhaal en het verhaal vond zichzelf in haar
het was een wonderlijk duo
En net als de rest
deed ze haar best
eerst werd ze woest van waanzin
toen half gek van verdriet
de mensen waar het verhaal over vertelt hadden haar al snel gevonden
en ze was wel bang, maar ze deed het toch
ze schreef en ze schreef en ze las en ze las
en vertelde het overal te pas en onpas
-vooral aan iedereen die het niet wilde horen-
op feestjes, onder de kerstboom
en vlak voor het slapen gaan
Zo hield ze maanden en maanden
haar eigen nachtmerries wakker
maar er waren geen oren die al wilden horen
en niet genoeg ogen die al konden zien
het meisje werd wanhopig ( en das nooit heel erg handig als je in een sprookje zit)
ze brak haar hart en toen haar hoofd
en uiteindelijk gaf ze het op
ze legde het verhaal op een planck
waar zelden iemand keek
in een huis, waar nooit meer iemand langs kwam
en fluisterde tegen het verhaal; zo kan ik jou niet vertellen
dit is niet te doen, en niet de manier
ik moet eerst sterker zijn
en niet meer boos
en niet meer bang
en niet meer in de war zijn
als ik klaar ben kom ik terug, beloofde ze
en ze deed de deur in haar hoofd dicht en die naar haar hart weer open
Het verhaal begreep het wel
En nam het haar maar een heel klein beetje kwalijk
ze was te slotte al best ver gekomen
Seizoenen gingen voorbij.
het meisje deed dingen waar niemand van droomde
maar die iedereen bijzonder vond
af en toe vergat ze het verhaal
dan was ze gelukkig
maar het verhaal liet haar nooit los
‘ooit moet het mogelijk zijn, dacht ze
om met het verhaal in 1 kamer te zijn
en gelukkig te blijven’
om het te vertellen, zonder dat het me breekt
ooit wordt dit een liefdes verhaal, besloot ze
kan me niet schelen wat ze zeggen; het is nog nooit gebeurt
dus ik denk dat ik het wel kan
En ze deed nog een heel klein beetje beter haar best
Maanden gingen voorbij
af en toe klopte het verhaal weer aan haar deur
en las ze weer een stukje
schreef ze weer eens wat
maar het was nog te pijnlijk
om er over te vertellen
dus ze deed de deur weer dicht
Het verhaal begon de moed te verliezen
elke keer dat ze langs kwam had het hoop
en elke keer dat ze verdween
verdween er iets in het verhaal zelf
hoe vaker ze nee zei, hoe minder het verhaal nog in haar geloofde
Op een dag was ze klaar, vond ze zelf
ze kon aan het verhaal denken zonder dat het haar brak
ze was niet meer boos en ook niet meer bang
laat staan in de war
in haar hart was het warm en het vuur brandde stevig van binnen
“nu kan ik je denk ik wel vertellen, zei ze tegen het verhaal
helemaal, zonder iets weg te laten
zonder bang te zijn voor de mensen waarover je vertelt
toe maar, ik ben er klaar voor
Maar het verhaal zweeg
“ik wil niet meer verteld worden, zei het verhaal
wat heeft het voor zin?
“tuurlijk, er zullen koppen rollen
en monden open vallen
er zullen kinderen gered
en kinderen doodgaan
en dan?
begrijp me niet verkeerd, saai wordt het niet
maar wat heb je eraan?”
“Ze willen het niet horen
iedereen wordt er alleen maar ellendiger van
is dat soms wat je wilt?
nee, ik doe niet meer mee
laat mij maar met rust
zij willen niet luisteren
en ik wil niet meer verteld worden
zoek maar een ander verhaal”
Het meisje dacht even na
“maar jij bent mijn verhaal, zei ze
“nou en, zei het verhaal
je hoeft heus niet altijd alleen maar je eigen verhalen te vertellen hoor
heust niet- vertel maar over draken en kastelen
over tijden van komen en tijden van gaan
dat vinden de mensen mooi tegenwoordig
vertel maar iets over loslaten, das ten minste in de mode
zeker als je er een ijspaleis omheen zet
maar laat mij met rust als je weet wat goed voor je is”
Het meisje dacht even na
en zei toen iets wonderlijks
het was zo wonderlijk
dat alle verhalen – wereldwijd – er even van stil vielen
overal in het sprookjesbos en overal daarbuiten was het oorverdovend stil
wel een half uur lang, zelfs de paarden hielden hun mond
(en dat was echt nog nooit gebeurd)
Toen zei het verhaal;
“goed
als jij denkt dat dat helpt
dan wil ik het wel proberen
“ik denk het echt, zei het meisje
je moet er alleen wel weer in geloven
anders gaat het niet
dat is met alles zo
Het verhaal knikte wat onwennig
en zei toen zachtjes, heel zachtjes
zo zachtjes dat alleen de wind het kon verstaan;
“ ok “
Het meisje knikte goedkeurend
uit haar tas haalde ze een zakje met een lintje erom heen
ze priegelde wat en toen het knoopje uit de war was haalde ze er
haar kostbaarste bezit uit
“hier , zei ze
dit is mn onschuld
die mag je wel lenen
tot die van jou weer terug is
Het verhaal keek naar de onschuld
en de onschuld keek in het verhaal
“het lijkt wel wat op een afgrond” zei het verhaal
Het meisje knikte
“ja, daarom zag ik het eerst ook niet”
“Doet het pijn? vroeg het verhaal
“alleen in het begin, zei het meisje
Samen keken ze naar de onschuld
toen deed het verhaal zn mond open
slikte de onschuld door
en begon eindelijk te vertellen
En je kon het niet horen
het stond nergens in de kranten
en het was niet op het journaal
maar iedereen in heel het land
lette heel even op
want ergens diep van binnen
begon er iets te rommelen
het land werd wakker
De wekkers wezen 11:11 aan
dat was het begin
Door Ellen den Hollander
Ellen den Hollander is een niet samen te vatten karakter. Parallel in haar bestaan en in haar uitingen. Iemand die onzekerheid zo zeker ten toon kan spreiden dat ze elkaar omkeren. Een weerbarstige levenskunstenares die veel verder gaat dan het onmogelijke.
Zie ook: Facebook Ellen den Hollander
10 gedachten over “Het verhaal dat niet verteld wilde worden”
Licht en ruimte, sidderingen en vibrerende trilling fladderend door mn lijf én zoveel herkenning, benieuwd naar verdere creaties, prachtig ✨
Cynn
Dankjewel voor jouw reactie.
Tof cynn 🙂
Its an ongoing story dus je merkt het vanzelf 🙂 denho
Mooi verhaal, mooi verteld. Bijna meermaals afgehaakt door spelfouten en slechte interpunctie, maar het bleef toch trekken….
Dank voor jouw reactie. Dat geeft de gelegenheid om er op in te gaan.
Over spelling, en interpunctie…. Dat is het begin van het verhaal. Een verhaal zonder punten en komma’s, of ben je ons aan het plagen?
Sommige woorden zijn bewust anders geschreven. Ellen is een veelzijdig kunstenares die niets neerzet op een manier die ze niet wil. Dus bepaalde andersschrijvingen, zoals ik het maar noem, zijn keuzes die het verhaal mede bepalen.
Daarnaast is de publiekspagina van meanderblog voor iedereen die wil schrijven of een keer wil publiceren. Met of zonder correcties, daar kan men voor kiezen.
Ik vind echtheid zonder belemmeringen om te schrijven belangrijker dan de norm dat alleen perfecte neerlandici zouden mogen publiceren.
Zelf probeer ik iedere dag beter te worden in goed en duidelijk, maar ook uitdagend schrijven, want zonder doen, wordt het niets.
Lees eens:https://meanderblog.nl/iedereen-zijn-eigen-column/ (meer dan een aar oud), dan snap je mijn bedoelingen met de publiekspagina. Je ziet tevens hoe ik toen schreef en als je iets recents leest, hoe ik dat nu doe.
Ellen den Hollander, daar publiceer ik zeker nog meer van als dat van haar mag. Een integrale kunstenares met veel verschillende uitingen.
Wat een heerlijk verhaal Ellen, ik heb het met een dikke lach op mijn gezicht gelezen…
En evengoed zit er een diepere laag in, knap om dit zo met humor en luchtigheid neer te zetten.
Ik heb er in ieder geval van genoten en wil nog wel meer van je lezen! Folkert blij dat je meer van Ellen wilt publiceren…
groetjes een lezer van je sprookje, dan toch nog uiteindelijk!!
bel de krant!
Marijke
dat de wekker 11:11 aangaf! super! 20 jaar geleden merkte ik al op dat ik t zoveel zag dat t geen toeval meer kon zijn <3
Je raakt me Ellen. Steeds opnieuw. Met je pure naaktheid en je wijze wetende kennis.
Yolinde
Ellen…. Machtige, mooie Ellen.
Vind ik ook. Een bijzondere vrouw.