Een column is in mijn ogen een beschrijving, een opiniestuk, of bijvoorbeeld een beleving. Een kort verhaal, al dan niet van de auteur en bij voorkeur gelardeerd met cynische, bijtende, opbeurende, of anderszins te karakteriseren vormen van humor. Afhankelijk van de stijl van de auteur, of diens overige beroepen en politieke voorkeur, wordt een mening, visie of fantasie verwoord op papier. Tegenwoordig vooral in bits en bytes. 

Een beetje pittige column leidt tot tal van reacties van uiteenlopende aard. Woorden als hulde, de spijker op de kop en andersoortige waarderingen in lovende termen, komen voor. Daar tegenover staan de kritische en helaas soms wat minder fraaie reacties met bekende en nieuwe scheldwoorden, of in het ergste geval bedreigingen. Al die reacties zijn op zich weer kleine columns, uitgelokt door de broncolumn. Een column kan nu eenmaal door zijn aard en intentie, welhaast niet zonder reactie blijven. De column is, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, niet geschreven om voor kennisgeving te worden aangenomen.

Echte columnisten lachen om de kritieken genieten van de reacties en aandacht. Anderen reageren nogal eens geïrriteerd. Die laatste categorie schrijft vooral om de eigen verhevenheid en zelf toegekende, onmetelijke wijsheid ten toon te spreiden. Als ze kritiek krijgen, zeggen ze: “De lezer snapt het niet, is niet intelligent genoeg.” In het ergste geval zegt de boze columnist: “De reaguurder hoort bij het foute deel van de bevolking.“

Als de columncreator niet meer weet hoe te reageren, volgt als panacee voor alles vaak de zin: “Het is maar een column.” Dus de betreffende auteur heeft iets geschreven, maar deelt u mede dat het eigenlijk niets voorstelt. Het niets in de voorgaande zin, wordt door meer expliciete columnisten vervangen door: geen moer, geen ruk, geen reet, geen flikker en soortgelijke terminologie. Deze bijvoeglijke vocabulaire is bedoeld om het effect van wat ze willen zeggen te vergroten. Ze hebben deze pseudo-literaire opmaak vooral nodig om zichzelf te overtuigen van hun eigen schrijfsel.

Het zou mooi zijn als gerenommeerde media iedere dag een vaste plek hebben voor de columnist van de dag. Iemand die eenmalig een verhaal mag schrijven van vierhonderd woorden en daarna nooit meer. Tot deze groep behoren niet de beroepscolumnisten, die leven van hun wekelijkse of zelfs dagelijkse mening over onderwerpen, waarvan ze gisteren nog nooit hadden gehoord. Nee, het gaat om mensen, die graag een keer hun ei kwijt willen. Mensen die willen vertellen in hun taal, op hun manier en in hun stijl. Zij hebben geen belang als schrijver of bekende persoonlijkheid, die de eigen, onvermijdelijk snel vervagende bekendheid moet blijven voeden.

Een ongekende variatie van ongedachte, verrassende en verbluffende verhalen, met een vrije, open stijl, inclusief stijl- en taalfouten. Daar kijkt een lezer iedere dag naar uit. Je weet nooit wat je te lezen krijgt en het is altijd echte taal, recht uit het hart.

Meander zegt: “Iedereen zijn eigen columnpje.”

Wilt u ook publiceren op de publiekspagina van Meander? Lees dan de colofon van de publiekspagina en grijp uw kans.