hij stond te staren over zee
vanaf de top der duinen
tranen gleden naar benee
om hetgeen verloren was
hij stond te staren over zee
besloot om te gaan struinen
nam zijn leven met zich mee
met daarop die scherpe kras
hij liep te staren over zee
al slenterend op het strand
raakte zo van lieverlee
bij de branding aanbeland
hij stond te staren over zee
op verschuivende limiet
en dacht: toe neem mij toch mee
breng me weg van mijn verdriet
hij stond te staren over zee
met in hart en ziel zijn lief
ervoer eenheid van hun twee
glimlachte, wist intuïtief
ze staarden samen over zee
zij van ergens wie weet waar
allerliefste staarde mee
zij naar hem en hij naar haar
hij stond te staren over zee
keerde zijn rug naar ‘t water
had er rust en vrede mee
tot straks mijn lief, tot later
“Staren over Zee”: © Folkert Buiter; juli 2019.
Foto: De zee: © Folkert Buiter; 14 juni 2019.
Voor verhalen en gedichten over Hart & Ziel, klik HIER.
Voor verhalen en gedichten over Zee, Kust, Strand en meer, klik HIER.
Gerelateerd
4 gedachten over “Staren over Zee”
Laten gaan, moordende pijn waar men nooit echt overheen raakt. We zijn tenslotte allen op zoek naar vereniging met die ene. Maar al te vaak speelt het zich allemaal af in een illusie.
Samen en niet samen en dat altijd. Soms een illusie, vaak een goed gevoel.
samen zijn kan je op twee manieren opvatten, letterlijk en als gevoel maar voor mij zijn beide geen illusie
Helemaal mee eens, Greetje.