Het Spoor Bijster……

Het Spoor Bijster……

Ik reis graag met de trein, omdat je kunt lezen en werken zonder op het verkeer hoeft te letten. Je moet wel oppassen, dat je op tijd uitstapt. Dat laatste lukt meestal niet, omdat treinen nog maar zelden op tijd rijden. Zo zelden, dat als de trein op tijd is, de conducteur verheugd omroept: “Dames en heren we arriveren geheel volgens dienstregeling”, of “We verwachten geheel volgens dienstregeling aan te komen.” Normaal gesproken zeg je zoiets niet, omdat op tijd komen normaal gesproken normaal is. Gelukkig zien conducteurs de humor er soms van in en komen ze met de volgende kwinkslagen: “Van harte gefeliciteerd, we arriveren twee minuten te vroeg”, of “Wilt u bij het verlaten van de trein, uw medepassagiers, die inmiddels gedurende de vertraging in slaap zijn gevallen, wakker maken?”

De hoeveelheid vertragingen van vijf en tien minuten is inmiddels iets dat zo gewoon is geworden, dat het er bij hoort. De meeste reizigers balen dan ook als een trein op tijd is, want daar houden ze geen rekening meer mee, waardoor ze de trein missen. Vervelender zijn de vertragingen van tien, vijftien en twintig minuten, want als je moet overstappen, kost je dat al snel een half uur tot een uur. Mocht dat zo zijn, dan reis je voor de helft van de prijs, of zelfs helemaal gratis. Daarvoor moet je een claim indienen, die dan wordt beoordeeld middels een zuivere en oordeelkundige procedure, uitgevoerd door vertragingsbeoordelaarsexperts. Om de verwachtingen positief te managen, meldt de NS dat de beoordeling van jouw vertraging van een half uur, tot zes weken kan duren. Het gaat meestal veel sneller en dat geeft een goed gevoel. Een goed geprogrammeerd positief gevoel. Ik heb me afgevraagd wat die beoordeling aan tijd en geld kost in verhouding tot het retour te geven bedrag, maar goed de resultaten voor de reiziger zijn redelijk, kan ik uit ruime ervaring met zeven claims, over de maand, die inmiddels twee maanden voorbij is, zeggen.

De oorzaken van de problemen zijn divers en komen veelvuldig voor. De ijsbanen sluiten, omdat het te warm is en de enige plaats waar het nog glad is, dankzij blaadjes en regen, is het spoor. Je zou denken dat is mooi. Je glijdt op volle snelheid naar je bestemming, maar nee hoor. Het is glad en daarom moeilijker om op gang te komen en om te remmen. Daarom stoppen de intercitytreinen op alle tussengelegen stations en kom je toch nog, de door jou geanticipeerde twintig minuten, te laat.

De afgelopen week was het extra leuk tussen Utrecht en Arnhem. De conductrice sprak na ieder station de reizigers vermanend toe dat ze de volgende keer voorin moesten instappen, omdat het achterin heel druk was en voorin leeg. Ik kreeg het idee dat er bij de dame in kwestie bovenin ook iets leeg was. Ze had toch kunnen zeggen met haar meest vriendelijke NS-stem, dat de trein voorin leeg was en alle passagiers die het achterin te druk vonden, van harte welkom waren in het voorste gedeelte? Maar ja, die vallende bladeren, hè.
Binnenkort gaat het weer sneeuwen en vriezen en in de lente lopen er diverse, losgeslagen, verliefde dieren op het spoor. In de zomer is het te heet, of er woedt een storm, waarop men geen antwoord heeft, omdat er geen draaiboek klaar ligt voor zoiets als een storm in de zomer. Je kunt zeggen wat je wilt, maar saai is het niet, want er gebeurt altijd wel wat.

Het viel de afgelopen weken op dat er dagelijks minstens één trein defect was. Het lijkt er verdacht veel op, dat het aantal treinen met een voortgangsprobleem toeneemt. Het gevolg is een uur of twee en als je pech hebt langer, geen treinen en uitermate irritante, lange vertragingen. De NS beweert dat ze er niets aan kunnen doen. Beetje gek denk ik dan. Als jouw auto langs de kant staat, is dat het gevolg van geen brandstof, onvoldoende of verkeerd onderhoud, ouderdom of heel soms een onverwacht, onvoorzienbaar probleem. Samen met de frequente wisselstoringen, seinstoringen, niet aanwezige machinisten of conducteurs, te korte treinen, te volle treinen en treinen die stations overslaan, is bij mij een licht vermoeden ontstaan dat er bij de NS heel misschien iets schort aan de planning, het onderhoud, de investeringen en wie weet wat nog meer. Mijn neef is planner bij de NS. Als hij van nature niet zo’n bijzonder rustige figuur was, zou hij zich dagelijks vreselijk opwinden over zijn prachtige planningen die keer op keer in het honderd lopen, zelfs als hij een palet aan mogelijke oplossingen heeft voorzien in de vorm van plan B, plan C tot en met plan Z.

Volgens een oud politicus van D66, die iets te vertellen heeft bij het spoor, komt er nieuw materieel, maar dat duurt nog een paar jaar. Het oude materieel wordt alvast uit de roulatie genomen. Vanaf volgend jaar zijn er tijdelijk minder treinen beschikbaar. Volgend jaar is naar mijn idee dit jaar al begonnen.
De aan het spoor verbonden, oud politicus vroeg of de scholen wat eerder, of later open en dicht wilden gaan, dan werd het minder druk in de treinen. Waarom zegt de beste man niet gewoon vanaf een groot billboard: “Met de trein? Niet doen, pak de auto. Altijd een zitplaats.”
De oude treinen worden uit de roulatie genomen nog voordat de nieuwe er zijn. Stel je voor je krijgt een nieuwe heup. Die krijg je volgend jaar, maar de oude halen we er alvast uit. Of je zolang wat minder wilt gaan lopen en niet naar de winkel wilt gaan. Toilet? Ach, Laat maar lopen.

Ben ik klaar met mijn “gemopper” op de NS, met wie ik graag reis. Nee, het spijt me en het is geen gemopper, maar een droge opsomming van feiten. Feiten die onnodige problemen betreffen. Problemen die nagenoeg allemaal voorkomen hadden kunnen worden.
De OV-chipkaart is het meest ondoordachte en stomme ding waaraan adviseurs, zonder een greintje ervaring met of in het openbaar vervoer, veel te veel hebben verdiend. Het beste bewijs voor het falen van de OV-Chip kaart, zijn de conducteur en de automatische halteomroeper in een bus. Die vertellen je vlak voor iedere halte, dat je niet moet vergeten, uit te checken. Een goed systeem behoeft geen herhaaldelijke toelichting, of waarschuwing.
De OV-Chip is niet geschikt voor mensen met beperkingen. De ontwerpers hebben niet eens nagedacht over de onvoorstelbare range aan beperkingen die mensen kunnen hebben. Sterker nog, ze kennen hun eigen beperkingen niet, wat ze bewijzen door te blijven beweren dat het een prima ding is die OV-chipkaart.
De chipkaart vervangt de kaartjes, maar als je geen OV-chip hebt kun je toch een kaartje kopen. Let op, dan moet je nog steeds in- en uitchecken, terwijl er op je kaartje staat waar je naar toe gaat en op welke dag.

Internationale reizigers moeten ergens op hun gekochte kaartje, in bijzonder kleine letters, lezen dat ze in en uit moeten checken. Ze vergeten dat vaak, of weten het niet. Wie verwacht nou dat als hij een kaartje koopt er nog een door de NS aangeboden vorm van reizigersfitness bij hoort. “Checkt u in en checkt u uit, herhaal dat zeven keer en dan nog een keer met de andere kant.” Gelukkig zijn de meeste conducteurs begripvol, anders maakte de NS een miljardenresultaat voor het uitschrijven van buitenlandersnietincheckboetes.

Mijn dochter ging naar school met de trein. Ze gebruikte daarvoor een trajectkaart. Om gratis met mij te kunnen reizen tot haar twaalfde, had ze een kidsvrijkaart. Twee OV-chipkaarten dus. De trajectkaart had en heeft een rare fout. Als je incheckt en je reist naar Groningen, met voldoende saldo, dan rekent de kaart toch nul euro af. Fijn voor haar en mij natuurlijk. Ze wilde wel betalen, maar dat kon niet. Conducteurs zien het niet, want er staat saldo op de kaart. Als je het tegen een conducteur zegt, dan is het antwoord steevast: “Fijn voor u, maar het is niet mijn probleem.” Zo goed is de persoonlijke en vriendelijke service dan weer wel.
We vroegen het aan de klantenservice van de NS. Daar kwam men vorig jaar op het briljante idee dat ze een aparte kaart moest hebben voor op saldo reizen. Mijn dochter zou dan drie OV-Chipkaarten hebben en daarmee direct in het Guiness book of records komen. Het zou als volgt werken: Ze checkt in met haar trajectkaart en gaat naar het eindstation van de trajectkaart met de trein. Daar stapt ze uit, loopt ze naar beneden, checkt ze uit, checkt vervolgens in met haar saldokaart, waarna ze weer naar boven loopt en de trein waar ze net nog inzat in de verte weg ziet rijden. Ze moet dan op de volgende trein wachten. Lumineus, NS. Pure reizigersbinding.

Gelet op de complexe gevolgen voor de administratie van de NS hebben wij gekozen voor het gratis reizen op de trajectkaart. Dat doen we puur uit liefde en zorg voor de NS. Nu is mijn dochter twaalf en heeft ze één kaart, maar het positieve gebaar van de NS op de trajectkaart werkt nog steeds, waarvoor dank.
We blijven even in de familie. Mijn moeder van 82 jaar heeft een OV-chipkaart, maar gaat van haar levensdagen niet onthouden dat ze bij overstap van vervoerder A, naar vervoerder B steeds in en uit moet checken en ze steeds moet nadenken of ze dat niet vergeten is. Veel te lastig al dat gechickcheck, vindt zij.
Lieve NS en andere goedbedoelende, overbodige chipkaartbedenkers, er zijn legio eenvoudige mogelijkheden, zonder in- en uitcheck en toch met controle. Verdiep je er eens in.

Nog ben ik niet aan het einde van mijn commentaar en heldere, op ervaringen gebaseerde adviezen. Goedbedoeld en uit liefde voor de NS. Veel treinen zijn te laat, daarom staan er natuurlijk zo weinig bankjes op een perron en daarom staan ze bijvoorbeeld op het drukke Schiphol helemaal aan het einde van de perrons, waar de trein niet stopt. Dat kan beter. Dat kan veel beter. Laat de treinen op tijd rijden en als dat niet lukt en die kans is groot, verhoog de service op de perrons. Overal koffie, thee en water, die bij vertragingen langer dan vijftien minuten gratis is. Hospitality en dankbaarheid voor uw werkgever, de treinreiziger, is op zijn plaats .

Mijn laatste bijsterheid is die van de niet functionerende of bijzonder langzame Wifi. Ik noem het inmiddels Nifi, het enige wireless internet dat langzamer is dan de omgeving waar het zich in bevindt, wat gelet op alle vertragingen als bijzonder opvallend mag worden gekenmerkt.
We vinden dat we een vooruitstrevend land hebben en dat we overal bereikbaar moeten zijn. Dat kan natuurlijk ook, met je telefoon. Eh, soms. Op lange reizen (Amsterdam-Groningen) is het fijn als er een perfect werkende snelle Wifi beschikbaar is, zodat je de twee uur prettig reizen werkzaam kunt benutten, als je niet net een boek zit te lezen, of gezellig zit te kletsen met twee Chilenen die je op het perron hebt ontmoet. Maar een goede, of nog beter een snelle Wifi? Dat zit er voorlopig niet in. Als de Wifi in een intercity-trein het al doet, raak je min of meer verzeild in een zeer intense beleving van een en dezelfde internetpagina en daarvan dan meestal overigens maar de helft, omdat de rest het niet haalt. Net als Schiphol en vele restaurants en hotels in ons land, past de NS zich naadloos aan bij de ontkenning en onwetendheid van het digitale tijdperk. Snelheid is een begrip dat blijkbaar ongewenst is en niet past in de bedrijfsfilosofie.

Ik reis graag met de trein en blijf dat doen. Leve de NS, maar het is absurd teveel en te vaak en niet goed en te rommelig. Dat is al decennia zo en het wordt niet beter, maar progressief slechter. Vandaar mijn zorg: “Kan ik straks nog wel met de trein? Als ik instap, komt de trein dan ooit nog aan?”

“NS, u bent het spoor nogal bijster. Wat gaat u er aan doen?”

 

meander

Geef een reactie