mijn baasje is gepensioneerd
en heeft nu alle tijd
was ik hem maar op tijd gesmeerd
maar ‘k raak hem niet meer kwijt
vroeger had hij flink het land
aan wandelen met mij
lag ik lekker in mijn mand
waren we samen blij
nu staat hij ieder uur gereed
baasje wil steeds weer naar buiten
mijn leven is sinds kort zo wreed
naar mijn rust kan ik wel fluiten
dankzij mijn wakkere baasje
er is helaas niets aan te doen
ben ik continue het haasje
vermoeiend zo’n hondenpensioen
‘Hondenpensioen’: © Meander; 22 januari 2020.
Bewerkte foto: Hondenpensioen; © Meander; 22 januari 2020.
Meer gedichten van Meander? Klik HIER.
Gerelateerd
5 gedachten over “Hondenpensioen”
Hahaha, rare hond! Die van ons wil maar al te draag mee naar buiten voor een wandeling. Gebeurt nu ook vaker nu mijn man van de revalidatiearts te horen heeft gekregen, vaker een lange wandeling te gaan maken, hond gaat graag mee.
Honden zijn net mensen, de een is sportief en de ander rustig, slapend lief.
Huisdieren zijn zo afhankelijk van de luimen van hun baasjes. Je zult maar hond zijn en nodig moeten en baasje wil eerst die film afkijken of wachten tot de regen stopt. Dan heb je een ongelukje en krijg je nog op je kop ook. Mag je wel mee naar buiten dan moet het aan de lijn. Lekker uitgebreid snuffelen is er niet bij en flink achter een komijn of ree aan rennen al helemaal niet. Dan kom je thuis en wil je fijn gaan slapen in je mand, komen de kleinkinderen je aaien, aan je oren en staart trekken. Oei oei wat een hondenleven!
Hahaha, net mensen.
Ja, ze willen ons behoorlijk in een keurslijf proppen. Je eigen unieke creatieve zelf zijn is er niet bij. Wat een saaie wereld wordt het zo.