Urmila zat aan een grote, ronde tafel in de bibliotheek van Almere Buiten. Ze had contact opgenomen met Suburbia in de buurt omdat ze haar verhaal over haar Almere wilde vertellen. Ze is een tijd zoekende geweest, tot ze in Almere haar rust en haar thuis vond. Urmila is zakelijk, beheerst en stijlvol gekleed. Een charmante, vrolijke, vriendelijke en brede glimlach, passend bij haar kijk op het leven, is nagenoeg onafgebroken aanwezig. Een levensgenieter, die met beide benen op de grond staat.

Urmila: “Ik ben geboren in Suriname. Mijn moeder wilde met ons naar Nederland, want daar waren betere scholen, vooral voor ons dove zusje. In 1975 vertrokken we uit Suriname en kwamen mijn ouders met zeven kinderen naar Nederland. Eerst woonden we in een hotelletje in Amsterdam in de Van Eeghenstraat. De Van Eeghenstraat lag tegen het Vondelpark aan en zo hadden wij, niet onze eigen, maar wel de grootste tuin van iedereen om in te spelen.”
Urmila vertelde hoe haar ouders na verloop van tijd een huis kochten aan de Valentijnkade in de Indische buurt van Amsterdam. Daar woonden ze zes jaar, waarna ze drie jaar in de Bijlmer gingen wonen. In die tijd ging Urmila naar het vwo.
Haar moeder verhuisde na die drie jaar vanuit de Bijlmer, zonder Urmila’s vader, met haar kinderen naar Diemen, waar ze een huis had gekocht.

Urmila: “Toen ik naar de heao ging, ontmoette ik in Den Haag een leuke jongen. We besloten om samen te gaan wonen in de residentie van Nederland. Ik ben daar gaan werken bij een bank en kwam via die bank in het vastgoed. Voor het vastgoed en de bank volgde ik veel cursussen, zoals bij NVM-SOM voor vastgoed en talloze cursussen voor het bankwezen. Ik heb ruim tien jaar bij banken gewerkt.”
Een bibliotheekbezoeker vroeg ons waar hij thrillers kon vinden. Ik verwees hem naar de balie.

“Na vijf jaar ging ik alleen terug naar Diemen, omdat ik in Amsterdam een baan had gevonden”, vervolgde Urmila haar verhaal. “Ik kon gelukkig een woning huren in Diemen Noord en binnen een jaar kocht ik een woning in Diemen Centrum. Enige tijd later besloten we samen met de familie dat ik bij mijn zus zou gaan wonen, omdat ze alleen woonde. Mijn zus is helaas plotseling overleden. Het was een erg verdrietige tijd voor de familie. Het gevolg was dat ik geen huis meer had, omdat ik mijn eigen huis al verkocht had. Ik heb tijdelijk bij familie ingewoond en wilde graag weer een huis kopen in Diemen, maar dan wel een groter huis dan ik eerst had. Diemen was te duur voor dat type woningen, daarom ben ik in Almere gaan kijken.”
Marijke van Suburbia kwam ons zeggen dat de volgende verteller zat te wachten. “We hebben nog een kwartier nodig”, zei ik.

Urmila ging verder: “We zijn gezellig met de familie in Almere Centrum gaan shoppen. Daarna zijn we in verschillende wijken gaan kijken. Ik vond vooral de Filmwijk leuk en viel min of meer voor een bepaalde straat. In 2000 is het me gelukt om in die straat een huis te kopen. Het was een weloverwogen keus, want een huis is geen pak suiker. Ik heb mijn huis gekocht in de tijd dat ik nog bij een bank werkte. De hypotheek viel daarom een stuk voordeliger uit.”
Urmila’s kinderen, een tweeling, kwamen even kijken, maar gingen al snel weer verder met het zoeken van boeken in de bibliotheek.

“Ik had net verkering met, geheel toevallig, weer iemand uit Den Haag”, zei Urmila. De afstand was geen probleem, want de verbindingen waren goed. We besloten eerst te latten. Hij heeft zijn huis in Den Haag altijd gehouden en ik wilde niet in Den Haag komen wonen. We hebben in Almere en in Den Haag gewoond en kregen drie kinderen.” We praten even over haar kinderen en over mijn kinderen, voordat we weer verder gaan.
“Toen ik weeën kreeg van de eerste, waren we in Den Haag”, zei Urmila. “Ik zei dat ik naar Almere wilde, want ik wilde niet dat ons kind in Den Haag zou worden geboren. ‘Mijn kind wordt in Almere geboren en nergens anders’, zei ik. Dus, wij van Den Haag naar het Flevoziekenhuis in Almere. De tweeling is ook in Almere geboren.”
“Mijn vriend en ik hebben enige tijd geleden onze relatie beëindigd. Het contact is goed en de kinderen kunnen zelf kiezen of ze naar hun vader in Den Haag willen, of bij mij in Almere willen zijn.”

Op een gegeven moment is Urmila voor zichzelf begonnen met de verkoop van zelfbedachte producten en souvenirs met deels een focus op Almere. Een voorbeeld van die souvenirs is een mok met de gecombineerde tekst: ‘FeelAlmere.’ Urmila heeft de PshR (Pusher) uitgevonden. Dat is een apparaatje waarmee je knoppen en andere dingen in kunt drukken zonder je nagels te beschadigen.

Naast haar werk was en is Urmila een actieve Almeerse, bijvoorbeeld in buurtlokaal WD 88, waarbij WD voor Walt Disneyplantsoen stond en 88 voor het huisnummer. WD 88 was het buurtlokaal van de Filmwijk. Urmila werd gevraagd om actief te zijn in WD 88 en heeft tal van activiteiten opgezet. Helaas is het buurtlokaal enige tijd geleden gesloten. Tegenwoordig is Urmila actief in de ondersteuning van de buurtpreventie.
In 2014 stond Urmila op de lijst voor de verkiezingen van de gemeenteraad, omdat ze wat wilde doen en de politiek van de gemeenteraad dichtbij was. De VVD haalde niet genoeg zetels en Urmila haalde onvoldoende voorkeurstemmen om een plaats in de gemeenteraad te bemachtigen. Vanaf de zomer van 2014 is ze zich meer op haar onderneming gaan richten.

“Voel je je thuis in Almere?”, vroeg ik haar, om de finale conclusie, die al in de lucht hing, te laten bevestigen.
Urmila’s antwoord was liefdevol en duidelijk: “Op het moment dat ik kinderen kreeg, begon ik mij hier thuis te voelen. Zij hebben er voor gezorgd dat Almere ons thuis is.”

“Mijn kind wordt in Almere geboren en nergens anders!”: © Meander; Almere; 9 maart 2018.

Foto’s
Foto Urmila Jagroep: ©Urmila Jagroep
Foto Beker: © Meander; Almere; 9 maart 2018.

Beker: “Feel Almere”; ©Urmila Jagroep

“Mijn kind wordt in Almere geboren en nergens anders!” is het verhaal van Katja Urban over haar Almere. Een verhaal in het kader van “Almere mijn Thuis”, het thema van “Suburbia in de Buurt”, een project van theatergroep Suburbia.