Een dwangsom van maar liefst duizend euro per dag hangt Sligro boven het hoofd, omdat de pas twee weken geleden geïnstalleerde, tijdelijke burgemeester van Arnhem, Boele Staal, op verzoek van de Koninklijke Slijtersunie, opkomt voor de belangen van de slijters in Arnhem. In artikelen hierover in de Arnhemse media, lijkt het er op dat die beslissing is genomen op basis van één enkel bezoek door één controleur met een Sligro-pas van een hobbyclub. Niet erg sterk, dit geheel in tegenstelling tot de twee flessen whisky die de ambtenaar kocht.

Een ware kruistocht is het, volgens een woordvoerder van Sligro. De Slijtersunie schrijft veel grote gemeenten aan en Arnhem is de eerste die er naar luistert.
Het is maar de vraag of het terecht is dat de aankoop door de controleur als particuliere aankoop wordt aangemerkt. De controleur heeft in feite misbruik gemaakt van de pas van een vereniging om voor zichzelf whisky aan te schaffen. Wat kunnen de consequenties daar van zijn?

Om in aanmerking te komen voor een Sligro-pas, moet je ingeschreven staan in de Kamer van Koophandel. Volgens de burgemeester, die ogenschijnlijk spreekt op verzoek van de Koninklijke Slijtersunie, gaat het om verkoop aan particulieren en dat mag niet. Een arts die met zijn Sligro-pas voor zijn praktijk sterke drank koopt, is in feite een particulier volgens de redenering van de burgemeester. Waar ligt de grens en wie bepaalt dat? De toevallige burgemeester, afhankelijk van diens persoonlijke mening? Is het in andere gemeenten wel toegestaan? Ga dan naar de Sligro in Nijmegen en het probleem is opgelost.

Kan een burgemeester de bewijslast zomaar omkeren, zoals de burge-meester van Arnhem doet? Waarom gaat de Koninklijke Slijtersunie niet naar de rechter? Zouden ze daar geen kans maken? Het Centraal Bureau Levensmiddelenhandel is wel naar de rechter gestapt in deze controverse. Dat duurt inmiddels al een tijdje en het wachten is nu op behandeling door de Hoge Raad. Een uitspraak van de Hoge Raad leidt veelal tot jurisprudentie en daarmee algemene geldigheid. Zo’n uitspraak heeft ook betekenis voor de Makro, Hocras en al die andere groothandels voor bedrijven en andere organisaties. Dat de groothandels veel verkopen aan particulieren die boodschappen doen met een pas van de baas, of een pas van een bevriende relatie, is geen geheim, maar tevens moeilijk controleerbaar.

Sligro wordt aangepakt door hun oud medewerker Ron Andes en zijn Slijtersunie. Dat lijkt een beetje wrang, maar zo gaat dat nu eenmaal. Belangrijker is de constatering dat de Slijtersunie als een ouderwets gilde ten strijde trekt tegen een ieder die de aangesloten leden in hun afzetmogelijkheden bedreigt. Enig respect voor deze ouderwetse, straffe bescherming van het slijtersambacht, is op zijn plaats. Tegenover die benadering staat een economie die in een ongekend tempo naar digitale aankopen gaat. Een ander aspect waartegen de Slijtersunie strijd. De strijd tegen de modernisering en uitbreiding van de handel en verkoop van sterke drank, lijkt een gevecht tegen de molens van tijd. Tijd die voortschrijdt, zonder zich iets aan te trekken van de bezwaren tegen vooruitgang en verandering.

De Slijtersunie vestigt, met haar strijd om de verkoop aan particulieren, onbedoeld de aandacht op Sligro en haar concurrenten, hetgeen bij die organisaties vermoedelijk leidt tot een toename van de omzet van sterke drank.
Een woordvoerder van Sligro verwacht dat er een gesprek zal plaats-vinden met de burgemeester, zoals dat elders ook is gebeurd. “We tonen aan dat er niets aan de hand is en dat we ons keurig aan de regels houden. Het enige nadeel is dat we er veel werk van hebben.”

In weerwil van de ontembare vooruitgang, lijkt het er op dat alle betrokken partijen, ieder met een geheel eigen interpretatie, hopen dat een bekend gezegde opgeld zal doen: “Ze dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was.”