“Seks?”

“Seks?”

Hij wachtte al drie kwartier in het sfeervolle, in traditioneel Javaanse stijl ingerichte restaurant en overwoog om op te staan, af te rekenen en naar huis te gaan. Het was alweer een teleurstelling in een reeks van afspraken die hij via de zoveelste datingsite had gemaakt. Dit keer had hij echt de indruk gekregen dat het zou lukken. Ze hadden elkaar veelvuldig via Skype gesproken en de gesprekken gingen ver, heel ver. Zover, dat ze elkaar zo snel mogelijk wilden ontmoeten. Daar zat hij dan, in zijn beste pak, geheel voorbereid op een lang verwachte en nog veel langer, dringend gewenste ontmoeting, met kansen op meer in ‘t verschiet. Hij bestelde zijn zesde drankje, zichzelf wijsmakend dat ze opgehouden was door het verkeer of een vertraagde bus.

Om acht uur betaalde hij, trok zijn jas aan en liep naar de uitgang, waar hij de deur openhield voor een ouder echtpaar. Toen deze naar binnen waren gelopen, zag hij de vrouw buiten adem aan komen rennen. Hij keerde zich geïrriteerd om en liep naar binnen in de richting van het toilet om een ontmoeting te vermijden. Hij wachtte tot de dame was doorgelopen en vertrok in stilte, omdat hij er geen zin meer in had. Ze was eindelijk gekomen, maar te laat was nu eenmaal te laat.

Louise schoot een gastvrouw aan en zei dat ze een afspraak had, maar te laat was gekomen. Ze beschreef de man met wie ze had afgesproken en zei hoe hij heette. De dame, gekleed in een oranje Sarong, antwoordde dat de man vijf minuten geleden was vertrokken. Louise begon zachtjes te huilen en ging teleurgesteld op een stoel zitten. De gastvrouw vroeg: “Gaat het wel, mevrouw? Kan ik iets voor u doen?”
“Niets”, zei Louise. “Helemaal niets. Heb ik eindelijk een kans, verpruts ik het weer.” Ze hield op met huilen. Haar verdriet sloeg om in woede. Haar boosheid richtte zich kortstondig op de vertrokken man, maar eindigde al snel bij haar zelf.
“Mag ik een cappuccino en een Amaretto met ijs?”, vroeg ze de knappe, jonge vrouw, die nog steeds stond te wachten.
“Een cappuccino en een Amaretto met ijs. Komt er aan mevrouw”, zei de gastvrouw.

Louise was vierenvijftig, had een slank figuur, roodoranje haar, vrolijke sproeten en een lief, ondeugend gezicht. Dankzij de zoete, ijskoude, stroperige Amaretto, verdween de wrevel over haar stommiteiten langzaam naar de achtergrond. Ze keek om zich heen en kwam tot de conclusie dat het een mooi en gezellig restaurant was.
Vier tafels verder zat een knappe kerel, die regelmatig fronsend om zich heen keek en ongeduldig met zijn voet op de grond zat te tikken. Zo nu en dan zuchtte hij diep. Louise wierp af en toe een blik in zijn richting. Niet doen, Louise, dacht ze nog. Niet! Doen!

Toen ze voor de zoveelste keer haar blik op hem liet rusten, schrok ze, omdat hij naar haar keek. Had hij haar nieuwsgierige, steelse observaties waargenomen?
Na enkele minuten en nog een paar blikken die elkaar kruisten, nam Louise een besluit. Ze haalde diep adem, stond op en liep naar het tafeltje waar hij zat.

“Is deze stoel vrij?”, vroeg Louise.
De man glimlachte en stond op. “Zeker, zeker, gaat u zitten. Terwijl ze ging zitten, probeerde hij haar een hand te geven, maar die twee bewegingen waren teveel voor een evenwichtige balans. Ze schoten beiden in de lach toen hij bijna struikelde. Hij stak zijn hand uit en zei: “Rutger van Bellegem.”
“Louise Desauw, aangenaam.”
“Wat wilt u drinken?”, vroeg Rutger.
“Chardonnay als dat kan.”
Rutger wenkte een dame in een gele sarong en bestelde twee glazen Chardonnay.

Na een toast op de kennismaking zei Rutger: “Sorry, dat ik zo naar u keek, maar ik dacht dat u naar mij keek.”
“Mag ik Rutger zeggen?”
“Graag, Louise”, zei Rutger.
“Ik keek inderdaad naar jou, dus mijn welgemeende excuses”, zei Louise.
“Aanvaard, maar jouw excuses zijn niet nodig. Bedankt voor de aandacht. Mag ik heel misschien weten hoe jouw aandacht bij mij terecht kwam?”
Louise lachte om de impliciete humor in Rutgers reactie. Ze vertelde wat haar was overkomen en dat ze dacht dat hij ook tevergeefs op iemand wachtte.
Rutger zei: “Goed gezien. Ik had een afspraak met mijn ex om te praten over de mogelijkheid om het weer te proberen. Een afspraak op haar verzoek. Ze is niet op komen dagen. De poging is mislukt, geloof ik.”
Louise lachte om zijn korte relaas, maar vooral om de cynische ondertoon in zijn laatste zin. Rutger lachte mee.

Ze bestelden beiden een glas witte wijn en Rutger vroeg of ze al gegeten had. Dat was, zoals zich laat raden, niet het geval. Hij stelde haar voor om samen te dineren, waar ze van harte mee instemde. Het eten was fantastisch, wat mede het gevolg was van de uitgebreide zorg die er aan was besteed. Sommige producten hadden twee dagen nodig gehad om de juiste smaak te verkrijgen. Aandacht en passie waren de belangrijkste ingrediënten in de Javaanse rijsttafel met vierentwintig gerechten. Louise en Rutger kletsten honderduit en beiden scheen het na een tijdje alsof ze elkaar al jaren kenden. Louise dacht: toeval is blijkbaar beter dan een afspraak.

Louise vertelde dat ze twee maanden geleden had besloten om er een jaar er tussenuit te gaan. Na dertig jaar hard werken, had ze haar makelaardij verkocht en wilde ze wat van de wereld zien.
Rutger zei: “Dat zit er voor mij niet in. Ik ben vrachtwagenchauffeur. Je kunt er goed van leven, maar een tijdje stoppen zit er niet in.”
“Wel een boeiend beroep, want je ziet veel”, zei Louise. “Waar kom je zoal?”
“Ik rij meestal op en neer naar Italië en Spanje, maar ritjes naar de Balkan komen ook voor. Ik ben gek op mijn werk, maar mijn ex vond dat ik te vaak en te lang weg was. Jammer voor haar.”
“Lijkt me prachtig om zo te reizen voor je werk.”
“Dan ga je toch een keer mee”, zei Rutger, die zichzelf verbaasde over zijn voorstel.
Louise keek hem vol verwachting aan en vroeg: “Meen je dat?”

Vier uur later reden ze naar Rutgers huis in Oostende. Het bleek dat hij slechts vier straten bij haar vandaan woonde. Eenmaal aangekomen bij Rutgers woning stemde ze er mee in om nog iets te drinken. Rutger had beloofd haar daarna naar huis te brengen, maar… of dat er nog van zou komen?

In Diksmuide zat een boze, teleurgestelde man op een houten stoel achter een keukentafel. Hij stond op, vloekte hard, pakte zijn achtste biertje, greep nog een zak chips en vloekte weer, maar nu zachtjes in zichzelf. Het is me weer niet gelukt, dacht hij, terwijl de vooruitzichten zo veelbelovend waren geweest, mede door de gesprekken met Louise over seks.

 

meander

 

 Meer verhalen van Meander lezen? Klik HIER!

 

6 gedachten over ““Seks?”

Geef een reactie