De tengere en goed getrainde expert stond in opperste concentratie achter zijn werkplek. Er mocht volstrekt niets mis gaan. Hij pakte de gecoate zak met basismateriaal en maakte er zo klein mogelijke korrels van. Vervolgens perste hij het materiaal samen en bekeek met geoefende blik het resultaat. Een geringe aanvulling, twee kleine correcties en toen pas was hij tevreden.
Zorgvuldige voorbereiding en volledige focus waren absolute voorwaarden om de gewenste kettingreactie tot stand te brengen. Het zag er goed uit, maar dit was pas de eerste stap. Zonder geduld en toewijding zou het niet lukken.

Om de noodzakelijke compactheid te verkrijgen en daaruit het maximale resultaat te genereren, werd kokend water toegevoegd. Waterstof, Zuurstof, Koolstof, Kalium, Natrium, Fosfor, Chlorogeenzuur en een twintigtal andere stoffen, dienden in een uitgebalanceerde verhouding, binnen een kleine bandbreedte van minimale en maximale druk, tot de juiste chemische reactie te worden gebracht. De gepassioneerd ogende man keek nauwlettend naar het proces en stopte exact op het juiste moment. Er bleef een hecht plakkaat over en een waterige substantie met een nogal sterke geur.

Nu kwam het er op aan het tussenproduct goed en volledig af te dekken om het geambieerde, spectaculaire effect te bereiken. De afdekking had de preliminaire functie van ontstekingsvertrager, maar veranderde daarna, als gevolg van een intense, atomaire interactie met de hoofdsubstantie, in een ultieme booster van het beoogde explosieve effect.

Het materiaal voor de afdekking was wit met een lichtbruine absorptie in de bovenste laag. Het zag er vriendelijk en zacht uit, waardoor een argeloze toeschouwer wellicht om de tuin werd geleid.

Hij bracht het resultaat in een passende verpakking en precies op tijd naar de gewenste plek, waarna hij terugkeerde en afwachtte. Even later volgde een zachte detonatie en beleefde ik een meervoudige, sensationele smaakexplosie, dankzij een gruwelijk lekkere cappuccino van de barista.