De natuur is eerlijk en hard. Niet wreed. Nee, ze is oprecht. Prooi en jager houden elkaar in stand.
Moord en opoffering aan zee de natuurlijke balans van repetitieve continuïteit.
In Nederland broeden nu verschillende paren.
Over de strandpaal die volgens Rijkswaterstaat niet meer nodig is, maar toch blijft staan. Strandpalen, symbool van onwrikbare duidelijkheid, maar evenzo vol van tegenstellingen. De strandpaal een cultuurhistorisch object met recht op eeuwigheid. De herinneringen die velen van ons bewaren aan de lange wandelingen van paal 3 naar paal 21, of nog verder.
De zekerheid die de palen geven, zonder dat wij noch de paal weten welke zekerheid dat is. De schijnbare of wellicht werkelijke veiligheid die de strandpalen uitstralen door hun robuuste verschijning. Ze staan er altijd, ongeacht.
Foto: Meander.
Foto: Internet; (ANW; Publiek Domein)
De verhalen, de beelden en de films over de strandjutter. Wie kent ze niet.
De eeuwige strijd tussen het jutten der eilandbewoners en de strandvonder namens de overheid. De strandvonder, die alles moet laten liggen als de jutters het niet ophalen. Wat zou u doen, indien de toekijkende overheid de waarde claimt die ze niet verdienen en de eerlijke vinder met 10% fooi wegsturen? Zij die het strand onvermoeibaar na iedere storm schoon maken, laten zich de wet niet voorschrijven en de les niet lezen door een ambtenaar die eigenlijk stiekem de jutter wil zijn.
De romantiek van de ruwe bolster, de door weer en wind geharde man, of vrouw, die met liefde, uit nood en/of plezier de stranden afstruinen, afschuimen. Ze nemen mee wat van hun gading is, kiezen wat ze nodig hebben, kunnen verkopen, of ruilen. Een vrij beroep verbonden met de natuur. Wie wil niet die juttende menselijke Albatros zijn? De vrij vliegende vogel zonder binding. Aan de ene kant is het ons te wild, te onzeker, maar aan de andere kant vinden wij de strandjutter een held en wilden we dat wij het waren, die dag en nacht, bij tij en ontij één zijn met zee, storm, strand en stuivend zand.
Foto: Meander.
