Schilderij “Op Huis Aan” van Ans Duin

De kleine, zwarte, smalle sloep gleed langzaam, maar ogenschijnlijk doelgericht door het stille water van de oneindige plas. De vrouw roeide met gestage regelmaat en raakte het water zo gracieus, dat er weinig rimpelingen achterbleven. Ze was onderweg. Onderweg naar de overkant, verborgen in de evenzo onzichtbare verte. Ze voelde zich vrij en genoot van de stille, vroege morgen.

De zon kroop boven de horizon en ervoer de vrouw en haar missie door haar eerste stralen als een caleidoscoop over water, boot en ranke gestalte te laten spelen. De goudblonde haren glinsterden en reflecteerden een palet aan onverwachte kleuren. Ze dacht nergens aan en voelde haar hele lichaam licht en ontspannend tintelen.

Er kwam een eend voorbij met een horde kleintjes, die al piepend in een onontwarbare kluwen achter haar aanzwommen met een voortdurend zichtbare drang om door te zwemmen, in de instinctieve wetenschap dat ze anders niet meer meededen. De vrouw keek ze na en verwonderde zich over het gemak waarmee de eend het tempo bepaalde en als vanzelfsprekend wist wat de geel-zwarte, donzen pulletjes deden en voelden, zonder ook maar één moment om te kijken.

De vrouw roeide verder en kwam bij een klein, volledig begroeid eiland, ergens midden in de onmetelijke plas. Ze moest er niet zijn, maar werd aangetrokken door een beweging aan de oever. Toen ze dichterbij kwam zag ze twee reeën. Ze haalde de peddels voorzichtig op. De grazende dieren keken op toen ze dichterbij gleed. Een van de reeën stak haar neus in de lucht, alsof ze wilde zeggen: “Ik weet dat je er bent.” De prachtige dieren draaiden zich om en liepen langzaam het kreupelhout in. Ze keken niet meer op of om.

De vrouw stak de peddels weer in het water en roeide verder op dezelfde stille manier als daarvoor. Het leek soms of ze het water niet eens raakte. Na een tijdje merkte ze dat het warm werd. Ze trok haar shirt uit en stroopte haar broekspijpen op.
Verder ging het weer in een iets hoger tempo. Heel in de verte meende ze een toren te zien, maar toen ze er naar toe roeide was hij weer weg.
Ze liet de boot even voortglijden en stak haar benen en armen in het water. Heerlijk koel. Even voelde ze de zachte aanraking van een grote vis. Prettig, liefdevol, alsof iemand haar zei: “Wij zijn bij je.”

De wind stak sluipend op en boog de plas in lichte en donkere, blauwachtige plooien. De zon had zich verstopt, waardoor de pastelblauwe kleuren werden versterkt. De wind trok aan en blies om haar heen. Een onzichtbare hand leek door haar weelderige, gouden haren te strijken. De wind duwde haar vooruit naar de ontbrekende horizon. Ze besloot haar reis naar de onzichtbare overkant voort te zetten en pakte de riemen.
Met regelmatige en stevige slag zag ze zichzelf verdwijnen in de alomvattende verte. Ze dacht het is goed zo en voelde haar gedachten de verte omsluiten.

Schilderijen van Ans Duin

Ans Duin, schilder

Het verhaal, “Onderweg”, is gebaseerd op de vermoedde toekomst van een vriendin. De aaneenrijging van metaforen is na vijf jaar samengekomen met een schilderij van Ans Duin dat, al dan niet toevallig, het verhaal treffend in één beeld tot uitdrukking brengt.
Onderweg is net als op huis aan een continue activiteit in de ketting van brokjes van je leven.