In deel 3 van Flexzwervers wordt de ontwikkeling op Mars geschetst en wordt een link gelegd met groepen en personen op Aarde. Deel 1 tot en met deel 6, leggen de basis voor de overige afleveringen.

5-68-2063

In de krater Orinda op Mars was door kolonisten sinds 2038 een stad ontwikkeld met bijna 800.000 bewoners. In de op 93 kilometer gelegen krater Achar was vanaf 2052 een moderne industriestad gebouwd. Er woonden slechts 4.000 volwassenen, alhoewel er 180.000 mensen werkten. De verbinding tussen Orinda en Achar was frequent en efficiënt. De  verplaatsing nam slechts elf minuten in beslag, waardoor de maximale tijdsspanne tussen een settle en een werkplek twintig minuten bedroeg.

De steden waren met horten en stoten ontwikkeld, mede door eenzijdige besluiten op Aarde. In de periode van 2032 tot 2041 hadden vijfduizend mensen, die de Marsvesters werden genoemd, de basis gelegd voor de ontwikkeling van Mars als leefbare planeet.

Vanaf 2041 was de kolonisatie pas goed op gang gekomen. Honderddertigduizend mensen waren, in een continue stroom van ruimtetreinen, gedurende drie jaar overgebracht. De toestroom van kwartiermakers, ontginners, technici  en zorg- en dienstverleners stokte na drie jaar als gevolg van aarzelingen over het Marsproject op Aarde. Die opschorting was problematisch, omdat er grote behoefte was aan operationeel personeel voor de bouw van de stad en de bouw van energie- water- en voedselfabrieken. De aanwezige experts werden omgeschoold en ingezet voor meer operationele  taken.
Begin 2044 waren er al 70.000 kinderen geboren, omdat participatie aan het Marsavontuur betekende dat vooral jonge mensen werden geselecteerd met een contract om minimaal drie kinderen te krijgen. Helaas was de sterfte hoog en lag de gemiddelde leeftijd een stuk lager dan op Aarde. Onderzoek had uitgewezen, dat stof, gebrek aan licht, relatief veel ongelukken en zelfmoord als gevolg van depressies, de hoofdoorzaken waren van het hoge sterftecijfer.

In 2047 was de toestroom van immigranten weer hervat. De belangstelling was groter dan verwacht. Slechts veertig procent kon worden toegelaten om een goede ontwikkeling van het leven op Mars te bevorderen. De selectie was streng, zowel fysiek, als psychisch, daarom stuurde men hoogbegaafde en talentvolle mensen naar Mars. De spreiding van de talenten over een dekkende diversiteit van kennisvelden werd als leidraad genomen voor de verdeling en toewijzing. Vanaf 2056 werden echter slechts mensen gestuurd die men op aarde kwijt wilde. De kentering in het beleid was toen al zichtbaar.

De destijds pas opgerichte Plurocrates, afgekort PLU, kwamen eind 2056 tot het besluit, dat voortzetting van het Marsproject niet zinvol was. Het koste teveel en er kwam niets terug. De gebeurtenissen en veranderingen op Aarde werden belangrijker geacht dan voortzetting van de Marsmissie.
Op 1-1-20157 werden de contacten met Mars werden abrupt verbroken. De inkomende communicatie van Mars werd afgeschermd en de Plurocrates verspreidden het nieuws, dat Mars alle communicatie had geblokkeerd en geen immigratie meer toeliet. Mars had de onafhankelijkheid uitgeroepen, zo beweerde Raves, de woordvoerder van de PLU. Een strafexpeditie werd overwogen, maar dat was meer een politiek praatje, dan een reëel plan.

De drastische beëindiging van de Marsexploratie had een verwoestende uitwerking op de moraal van de Marsianen. Door individuele en collectieve zelfmoord en een sterke daling van het geboortecijfer, daalde het aantal Marsbewoners met bijna honderdtwintigduizend. In 2060 liep de overvloed aan zelfmoorden snel terug en sinds vorig jaar groeide de bevolking weer. Men had uit de nood een deugd gemaakt, vastgesteld dat verder leven zonder de Aarde goed mogelijk was en had besloten Mars uit te roepen tot onafhankelijke planeet. Een actie waarvan ze zelf niet bevroedden, dat deze als praatje al verspreid was in 2057 op Aarde. Niet alle Marsianen waren het eens met dit besluit. Een klein groepje van enkele honderden mannen en enkele vrouwen, keerden zich af van de nieuwe orde en kozen voor een gezamenlijk verblijf in de krater Rynok. Het betrof voornamelijk mensen die in het laatste jaar op Mars waren gearriveerd.

In 2063 was meer dan de helft van de bewoners op Mars geboren. Voor hen was leven op Mars vanzelfsprekend. Ze konden veel beter dan de ouderen, een paar uur zonder ademmaskers buiten verblijven, dankzij diverse ontwikkelingen.

Na veel experimenten met proefpersonen die ernstige misdaden hadden begaan, waren de bewoners fasegewijs succesvol gemuteerd voor het luchtmengsel van Mars. Een mengsel dat steeds zuurstofrijker werd als gevolg van de mijnbouw naar ijs, dat gesmolten werd om zo een dampkring te ontwikkelen. De eerste wolken waren al in 2058 verschenen en twee jaar later had het voor het eerst geregend, zij het aan de andere kant van de planeet.
De meteosondes en zes satellieten maakten het mogelijk de gehele planeet te observeren. De stealth-uitvoering maakte het onmogelijk om de apparaten vanaf de aarde te zien. Dankzij de hoogbegaafde bevolking was het voor de Marsianen mogelijk om nieuwe technologieën te ontwikkelen in een veel hoger tempo dan waartoe de wetenschap en technici op Aarde in staat waren.

Op 2.153 kilometer afstand was in korte tijd een tweede stad ontwikkeld, waar nu 50.000 mensen woonden. Er was een gesloten vervoerssysteem aangelegd voor personen en goederen. Het buissysteem werkte volgens een vacuüm systeem.
De snelheid was beperkt tot elfhonderd kilometer per uur, waardoor de reistijd over een afstand van 2.373 kilometer tussen de centrale stations in beide steden op iets meer dan twee uur uitkwam. Er waren plannen om een nog snellere verbinding aan te leggen naar de, op vijf-en-een-half duizend kilometer verder gelegen, krater Chatturat, aan de andere kant van Mars.
De ontwikkeling van leefomgevingen in kraters bood enige bescherming tegen de stofstormen op Mars.

De MIR, het Mars Instituut voor Rehabilitatie, had via een satelliet tussen Mars en Jupiter de communicatie met de Aarde kunnen herstellen. De contacten werden onderhouden met een kleine elitaire groep die aansluiting bij de Marsianen zocht.
De MIR was omzichtig met de contacten en controleerde de personen via een tweetal uitermate betrouwbare contacten, die waren ondergedoken om aan het toeziende oog van de PLU te ontkomen, na een ernstig verschil van inzicht over het project waar ook Yukoyi aan werkte. Åge Sverd en Esma Muñoz waren tot de conclusie gekomen dat de PLU het oorspronkelijke doel van de pico-moleculen en atto-quarks hadden gewijzigd in een gevaarlijke richting. Na een pittige, korte discussie werden ze onderweg naar huis gevolgd, lastig gevallen en werd geprobeerd hen te vernietigen. Ze hadden spijt van het feit dat ze zeven stewards hadden gedood, maar zelfbehoud gaf hen dat recht vonden ze.

De Plurocrates probeerden hen wel te vinden, maar als gevolg van hun eigen actie om Åge en Esma te schrappen, waren de twee zeer moeilijk te traceren. Esma en Åge hadden een bijna parallelle identiteit aangenomen van twee leden van de Plurocrates, iets wat de PLU zich niet zouden kunnen voorstellen. Alleen drie contacten op Mars en een kleine groep van negen personen op Aarde wisten wie ze werkelijk waren. Ze vertoonden zich zo weinig mogelijk in het openbaar. Als dat nodig was, ondergingen ze eerst een pijnlijke transformatie van bijna twee uur, waarna ze in de gedaante en met de kenmerken van twee van hun getrouwen konden reizen.

Over enkele dagen vond een bijeenkomst plaats zonder dat deze zichtbaar was. Esma had de twee andere flexzwervers een gecodeerd bericht gestuurd. Zij en Åge onderhielden de contacten met Ares12 van de MIR op Mars. Ares12 was een pseudoniem voor een van de drieëntwintig MIRes.

Yukoyi en Siem genoten van hun intense, orgastische vrijerij, die extreem voelbaar was door het manipuleren van de senschips voor zintuigelijke waarnemingen. Zo nu en dan lagen ze uitgeput naast of op elkaar. Ze aten wat, dronken wat, namen energieboosters en gingen vrolijk verder. Soms vielen ze korte tijd in slaap.

Yukoyi vroeg zich meermaals af wat het leven voor zin had, behalve dit, maar wist ook dat ze dit alleen dacht als ze er mee bezig was, met wie dan ook, of alleen.
Ze had nog twintig uur om Siem ja te laten zeggen, dus nu nog niet. Ze pakte hem en duwde hem in een voor hem onmogelijke positie, die haar maximaal genot op zou leveren. Siem liet haar begaan en voelde tot diep in zijn hersens wat ze allemaal deed. Ondanks het plezier dat hij had, leek het wel of hij er niet helemaal bij was. Er was iets dat hem afleidde, maar hij kon het niet grijpen. Morgen voor de zekerheid een mindcheck doen, dacht hij. Op dat moment hoorde hij, zonder dat Yukoyi het kon waarnemen, een korte zin die hem vroeg contact op te nemen met Chi, zijn contact met MIRoA. MIRoA was de organisatie van MIR op Aarde. Hij besloot straks te berichten dat hij morgen contact zou leggen.

Wordt vervolgd…..

https://stargazerslounge.com/topic/213513-mars-observing-the-red-planet/

Een settle is een woongemeenschap van ongeveer 1.200 personen die zorg dragen voor elkaar. De woongemeenschappen ontwikkelen en beheren hun eigen omgeving.