Verlaten

Verlaten

storm

raast

wreed


bandeloze

golven

vreten

duinen


striemende

wind

schuurt

gedurig

stranden


verlaten

zucht

de kust

verlaten

verlost

rust

 

 

Meander

 

Voor meer gedichten over Zee, Kust en Strand, klik HIER.

Dit is een gedicht waarin de natuur wordt verbeeld, zoals we die regelmatig aan de kust ervaren. Het is een metafoor voor het leven van de mens. De mens, dwarrelend in een voortdurend onrustige omgeving, verlangend naar stilte, rust, zelf zijn. De mens die kiest voor verloslaten en zo tot krachtige rust komt.
Door de omgeving te verloslaten, terwijl die om je heen blijft razen, ontstaat innerlijke rust en van daaruit kracht en inspiratie. Zee, Strand en Duin als totaliteit, is een omgeving waarin de mens zich kan hervinden, omdat de natuur daar een spiegel van de ziel kan zijn.

 

Folkert Buiter

‘Verlaten’: © Folkert Buiter; 12 november 2017.

Foto, inclusief bewerking: ‘Herfststorm aan Zee’ © Folkert Buiter; november 2017.

Meer gedichten van Folkert Buiter? Klik HIER.

14 gedachten over “Verlaten

  1. Zo kan het zijn, zo kan het voelen, onherbergzaam…
    In het oog van de storm vind een mens eigen kracht en licht, waarin we hoe tegenstrijdig ook, verbonden zijn met het grote geheel…Op weg naar “Al-één”
    “Ik ben” ervaren
    prachtig krachtig gedicht
    de kracht van het weglaten

Geef een reactie