zonder te weten hoe verder te gaan hoe verder te willen doorkruist ze duinen keert haar schreden kiest het pad naar zee en strand klimmen en dalen door ‘t mulle zand naar lonkend strand aan verlaten kust afbuigend naar noord om niet te snel aan briesende branding te geraken waarom nog verder wat is er nog meer dan het was waarom moeten als niet kunnen de wens verwoordt om niet te leven niet meer te zijn ze wendt haar hoofd beziet…
steeds was ik naar jou op zoek boven of beneden in de kelder of de tuin was je wortels plukken of ging je naar het buurtwinkeltje je adem moest ik voelen je geschuifel horen de angst weer verlaten te worden deed me beven ook al was het maar voor even je gaf me alles wat je in je had ook al was dit heel gewoon ik voelde me de koning te rijk met het alledaags festijn ik was je kleinkind…
de wekker wacht terwijl de tijd ontwaakt luttele minuten tot de stilte staakt een koude rilling …