Janilla stapte op de Loolaan uit bus 16 en ze was niet de enige. Allemaal naar de ZorgNu Beurs, dacht ze. Ze liep achteraan in de groep beursgangers richting de schouwburg. Het was druk zag ze. Voor de deur dromden tientallen mensen samen om naar binnen te gaan. Medewerkers van SeniorWeb deelden folders uit en gastvrouwen gaven haar een tas en consumptiebonnen.
De beurs was nieuw en bedoeld voor ouderen. Het aanbod richtte zich op zo lang mogelijk zelfstandig wonen. Zij was nog niet toe aan een andere woning. Haar woning was weliswaar groot, misschien wel te groot, maar het was haar woning. Het was haar thuis en ze voelde zich daar goed. Ze was vooral gekomen voor de gezelligheid. Janilla wilde in ieder geval de gratis proeverij en de Spa met huidbehandeling bezoeken, want ze hield van lekker eten en zag er graag verzorgd uit.

Op haar veertiende was Janilla met haar ouders vanuit Suriname naar Zutphen verhuisd. In tegenstelling tot haar ouders had ze geen enkel probleem gehad met het Nederlandse klimaat, de cultuur en school. Ze was hoogleraar bedrijfskunde geworden en vorig jaar was ze op haar zevenenzestigste met pensioen gegaan. Haar man was tien jaar geleden in dichte mist verongelukt en had haar intens verdrietig achtergelaten. Dankzij haar kinderen was ze er bovenop gekomen en haar vier kleinkinderen hadden verdriet veranderd in dankbaarheid.

Na een kopje koffie wandelde ze naar de hoek met de hoveniers. Ze moest even wachten, omdat een lange man met een dikke bos, grijs, krullend haar in gesprek was met de standhouder. Een meisje, vermoedelijk de dochter van de standhouder, bood haar koffie aan, maar Janilla bedankte en wachtte tot ze aan de beurt was.
De man vertrok, waarna de de hovenier haar uit de doeken deed, wat zijn bedrijf voor haar kon betekenen. Toen ze wegliep, wist ze dat het werk in de tuin binnenkort minder moeite zou kosten.

Ze maakte een afspraak bij de Welness-stand, waarna ze naar SeniorWeb liep. Ze was weliswaar handig met de computer, maar je moest wel bijblijven. Achter een tafel zat de lange man met de grijze krullenbol. Janilla veronderstelde dat hij wachtte op een adviseur, maar hij stond op, gaf haar een hand en zei: “Bram Hoekstra. Wat kan ik voor u doen?”
“O, u werkt hier?”, vroeg ze lichtelijk verbaasd.
“Al twee jaar. Ik help bij installatie en beveiliging van computers en laptops en ik geef les in het gebruik van software en sociale media.”
“Op uw leeftijd?”, vroeg Janilla?
“Hoe oud denkt u dat ik ben?”, vroeg Bram met een brede grijns op zijn gezicht.
“Sorry, dat was onbeleefd. Mag ik gaan zitten?”
“Natuurlijk. Noem mij maar Bram.”
“Ik heet Janilla.”
“Ik ben zevenenzestig, Janilla.”
Janilla giechelde en vroeg zich af waarom ze zo raar deed.

Bram luisterde aandachtig naar de kennis en ervaring van Janilla. Ze wilde extra mogelijkheden om lezingen te geven over haar hobby, zweefvliegen. Als Bram al verbaasd was over de zweefvliegende econome, dan liet hij het niet merken. Hij legde haar uit welke mogelijkheden er waren om haar te adviseren en te begeleiden.
Gaandeweg raakten ze verder in gesprek. Ze hadden het over hun pensioen, werk en de kinderen. Bram vertelde dat hij bouwvakker was geweest en de laatste twintig jaar zijn eigen bedrijf had gerund met zeven timmerlieden. “Ambachtslieden die hun vak verstonden”, zei hij.
Op een gegeven moment vroeg een collega van Bram of ze nog lang bezig waren. Ze hadden bijna een uur zitten kletsen.
Bram keek op zijn horloge en zei: “Zou je met mij willen lunchen? Ik heb nu toch pauze.”
Janilla reageerde iets te enthousiast en schrok er van. Gelukkig kon je niet zien dat ze bloosde.

Ze maakten met veel plezier gebruik van de lekkere hapjes en drankjes van de proeverij en zetten hun gesprek voort. Na drie kwartier zei Bram dat hij terug moest naar de stand.
“Mag ik je uitnodigen voor een diner ergens in de stad vanavond?”, vroeg Janilla.
Bram moest lachen om de stoutmoedige Janilla en zei: “Met groot genoegen, Janilla. Dank voor de uitnodiging.” Janilla zou zich wel vermaken op de beurs en om vijf uur in de lounge van het theater op hem wachten. Ondertussen regelde ze een restaurant.

Ze reden met Bram’s auto naar een Indiaas restaurant in het centrum. De ober begeleidde hen naar het door Janilla gereserveerde tafeltje bij het raam. Na een aperitief maakten ze een keuze uit het menu. Janilla nam kip Tandoori en Bram wilde Beef Madras.
Het eten was verrukkelijk, de sfeer geweldig en de ontmoeting fantastisch. Onafhankelijk van elkaar vroegen de twee zich af hoe het mogelijk was. Verliefd? Bram bracht Janilla naar huis en ging nooit meer weg, gelukkig gevangen in haar liefdevolle en zorgzame web.

SeniorWeb