Voetstappen lopen nauwelijks hoorbaar door het natte zand, laten een vaag, bijna onherkenbaar profiel achter, gaan een steegje binnen en houden halt bij een blauwgroen geverfde deur. De steeg wordt afgetuurd, links, rechts. Dan komt een sleutel tevoorschijn vanuit een diepe zak en zonder ook maar enig geluid te maken wordt de deur geopend.

Na een sobere maaltijd is er intensief in boeken gezocht, de gevonden gegevens nauwkeurig in schriften genoteerd. Gisteren en ook de dagen ervoor zijn de grondstoffen deels gevonden, deels gekocht. In de moestuin achter de schuur was al veel te vinden, rijp genoeg om te oogsten. In het bos achter de akker was het wel even zoeken, maar toch. In de winkels werd wel wat vreemd gekeken. Dit soort stoffen wordt nauwelijks gebruikt, laat staan in deze combinatie. Maar….. alles is aanwezig. Het klimaat is nu zo geschikt. Niet meer dat natte, klamme, koude van de weken ervoor. Thuis is alles al voorbewerkt. Gestampt, gekneed, gemengd, gekookt, getrokken. Het laatste deel gebeurt in de werkplaats.

De natte, doorweekte schoenen worden weggezet, een paar pantoffels aangedaan, de jas over een stoel gehangen en de tas leeggemaakt op een stenen verhoging. Formules tuimelen door elkaar, worden samengevoegd, gedeeltelijk doorgestreept, ingevuld. Een zucht. Nog eens het hele denken van voren af aan.
Uit een kast komen wat kommen en potjes, buizen en buisjes te voorschijn en in het midden van een lange, smalle tafel gezet. Vanuit een andere kast worden zakjes en potjes en kannetjes en een vijzel genomen. De inhoud van de leeggemaakte tas wordt doorzocht, wat gedroogde, sterk ruikende kruiden er uit genomen en in de vijzel bewerkt.
Na enige tijd zijn de potjes, buizen en buisjes met elkaar verbonden en bruisen en borrelen en stromen er allerlei kleurige vloeistoffen.
De ruimte ruikt… apart.
Het lijkt wel alsof het steeds kouder wordt.
Een hand voegt nog wat toe, neemt wat af, schudt, giet over en rust. Ogen nemen alles waar. De geur en de koude dringt zich steeds meer op. Gedachten herberekenen de gebruikte formules, de hoeveelheden grondstoffen.Het gezicht laat geen emotie los. Wachten, contro-leren, nog eens, en nog eens en dan…… het laatste mineraal toevoegen waar alles van afhangt. Heel precies wordt de hoeveelheid afgewogen, adem in….. De korrels glijden langzaam in de bruisende brei…..
Plotseling….. een lichtflits en nog een, groen, blauw, wit, geel, een donderklap, een explosie……. voldoende om haar profiel in de muur te etsen. Ze ziet het. Het is gelukt! Eindelijk! Subliem! Briljant!

Colette van Verseveld
26 november 2013