De neiging om zichzelf te overschreeuwen, uit bezorgdheid onvoldoende in beeld te zijn, is een ziekte. Een bacteriële of virale, duurzame infectie van mensen die menen beroemd te zijn, menen belangrijk te zijn, menen heersers van de wereld te zijn, of andere argumenten denken te hebben om vooraan te moeten staan in de schijnwerpers op het grootste podium. Haantje de voorste willen zijn, is voor deze patiënten een continue verlangen. Een behoefte die zich in haar groteske overbodigheid het beste manifesteert, als er niemand op zit te wachten, wat helaas maar al te vaak het geval is.

Er zijn bekende Nederlanders, waaronder artiesten en sporters, die behept zijn met deze aandoening, maar het valt het meeste op bij politici. Men zou verwachten dat het dan gaat om de backbenchers, die onzichtbare, bedeesde, hardwerkende volksvertegenwoordigers, of een onbekende en ongeziene staatssecretaris. Niets is minder waar, want te pas en te onpas roepen nationaal en internationaal bekende bestuurders, waaronder ministers en andere voorname, of zelfverklaarde gewichtige types, dingen waarvan je je afvraagt welk doel het dient en tot wie men zich feitelijk richt.

Het opsommen van al deze lieden, die worden geteisterd door een viraal minderwaardigheidsgevoel, met symptomen als vermeend gebrek aan aandacht, of het vermoeden van verdwijnen in de vergetelheid, is ondoenlijk en onnodig. Iedereen kent ze al, de Opsteltens, de Samsoms en de Schippers, in al hun verschijningen.

Daarom richten we onze aandacht voor de volle honderd procent, zei het kort, op de meester der meesters die lijdt aan deze kwaal. De oppermeester van de faux pas, de hoofdmeester in het aandacht vragen. In alle shows die hij opvoert is hij overwegend en nadrukkelijk de excellerende etaleur van zijn schitterende importantie. Hij doet zijn mededelingen bij voorkeur in vijf of meer talen, benoemd zijn talloze relaties en het wereldomvattende netwerk, waarvan hij deel uit maakt.

Zo was het ook deze week. De over het algemeen wat geforceerd lachende Limburger had aanwijzingen, dan wel indicaties dat de Gülenbeweging wel degelijk betrokken was bij de staatsgreep in Turkije. Helaas wekte hij niet de indruk dat hij iets wist, of kon bewijzen. Het leek er meer op, dat hij een manier had gevonden om zijn gedroomde grote Europa versneld te realiseren, inclusief een gratis dictator.
Later beweerde de eloquente zonnekoning, dat hij geen bewijzen had en daarom slechts indicaties had gezegd. Hij had van zijn relaties in zijn omvangrijke globale netwerk, in alle talen vernomen dat het wel eens zo zou kunnen zijn? Dat zei hem genoeg. Als wij zo omgaan met dit type informatie, noemt men dat roddelen.

Een sneue vertoning, maar daar blijft het niet bij. Zijn ongebreidelde zelfgenoegzame gebabbel heeft ernstige consquenties, voor onschuldige mensen die in Turkije vastzitten. De uitlatingen van deze oud-minister gooien bovendien olie op het vuur van de onrust tussen Turkse groeperingen in Nederland.
Toch gaat het, hoe jammer ook voor de slachtoffers, louter en alleen om zijn zoveelste, onnozele, ongefundeerde uitspraak, gericht op het verkrijgen van wereldwijde aandacht. Uit zijn nek kletsen in de pathologische behoefte naar streling van zijn ijdelheid en confirmatie van zijn disproportionele ego, net als bij die gevoelloze, ondoordachte uitspraak over mondkapjes in een neergehaalde vliegtuig.

Een goede vriendin, een vrouw dus, typeerde deze typische masculine houding op treffende wijze. Zij is marketing- en mediaexpert en verwees onder meer naar Freud.
Meander durft op grond van deze expertise te stellen, dat Frans Timmermans thuishoort in de Kleine Piemel Parade.

Bronnen
NOS
NOS2