In Almere Poort, tussen de Homerusmarkt, het Grandfetaria en de moestuin van Voedsel-Loket Almere, stonden op zaterdag van het ene op het andere moment, drie campers en twee caravans. Zomaar midden in de stad. De onschuldige, verbaasde en soms ongeruste voorbijganger vroeg zich af welk circus hier was neergestreken en waarom de grote tent nog niet stond. De meer opstandige burger dacht al snel aan een klein, illegaal AZC en probeerde eens naar binnen te kijken, of anderszins te ontwaren wie de bewoners waren. Een enkeling repte al over een demonstratie, maar het was koud, waaide hard en er was meer vorst voorspeld. Het animo om de stakkers die in deze armzalige situatie verbleven verder te onderzoeken, was daarom gering.

Wat bij nadere beschouwing opviel, was dat alle tijdelijke onderkomens waren voorzien van elektriciteit middels kabels die uit stopcontacten in de muren van de Homerusmarkt de stroom betrokken, al dan niet rechtmatig, of zoals je het zou kunnen noemen, proletarische leenstroom. De stadskampeerders beschikten derhalve over enig comfort in de barre Almeerse winter, midden in februari.

Af en toe verdween er uit de groep campers met gezwinde spoed een vrouw die hard wegliep. Een half uur later bleek het de beurtelingse, dagelijkse routinerun te zijn van de vrouwelijke bewoners van een viertal, gezellig naar elkaar toegekeerde campers. Lichte verwarring sloeg kortstondig toe, omdat de namen van de dames deden denken aan devote zusters uit een nonnenklooster, maar de met onzekerheid gepaard gaande vrees, verdampte al snel tijdens een gesprek met de dames.
De vijfde camper leek er niet bij te horen, omdat hij werd bemand door, zoals dat heet, aankomende senioren.

De nieuwsgierigheid naar de reden van deze spontaan ontstane, typisch Poortse stadsontwikkeling, trok binnen de kortste keren de aandacht van het gemeentebestuur. De wethouder kwam persoonlijk poolshoogte nemen, misschien wel om te beoordelen of hij verdere ontwikkeling van de stad aan de bewoners en lokale ontwikkelaars kon overlaten. Een concept dat bij de bewoners van Almere Poort sterk leefde en dat ongeremd werd toegepast, maar een heldere reactie hierop van de onlangs aangetreden stadsbestuurder, bleef uit. Blijkbaar was het een prettige ontmoeting met de nieuwe Poorters, want op de Facebookpagina van de directeur stadsontwikkeling circuleerden de volgende dag al foto’s van de camping.

In de loop van de week breidde de minicamping zich uit naar tien onderkomens rondom de oudste boom van Almere en kun je zonder enig bezwaar spreken van een nederzettinkje. Ondergetekende wilde er meer van weten en ging op zoek naar de inspiratie van het geconstateerde fenomeen. Tijdens een min of meer toevallige ontmoeting met een lokale architect, ontdekte hij welke diepere en weloverwogen gedachten er achter dit stukje plotsklapse stadsverdichting zat. De architect was overigens een van de bewoners van de camper voor meer dan 55-plussers. Hij legde uit dat het om kavelkamperen ging. Een soort wedstrijd waarbij het er om ging wie het eerste was.

De mini-camping in Poort bleek een vorm van aandacht trekken te zijn, door professionals ook wel marketingstunt genoemd. De bedenkers van dit public relations event suggereerden dat deze vorm van claimpositionering door de opdrachtgevers van de tijdelijke, niet trekkende nomaden, meer belangstelling zou genereren voor de kavels die verkocht werden. Illusoire flauwekul, die slechts bestond in de hoofden van enkele ambtenaren, die op aandrang van hun meerderen een NIMA-cursus hadden gevolgd. Een gewone inschrijving met een loting, leverde teveel kandidaten op, beweerden ze. Deze aanpak trok slechts werkelijk geïnteresseerden die er wat voor over hadden, zo was de redenering van de stadsontwikkelaars, niet in de laatste plaats om zichzelf te overtuigen.

Wat was er dan te winnen? Kavels. Stukken grond om woningen op te bouwen. Niet eens zomaar woningen, nee heuse stadspaleizen. Achttien stadspaleizen op een rijtje. Waar vindt je zoveel royale mogelijkheden? Daar mocht best ludiek voor worden gestreden vonden sommigen.
Verbazing alom natuurlijk, omdat je toch naar de gemeente zou moeten kunnen stappen om te zeggen dat je een kavel wilt kopen. Maar zo simpel is dat niet. Dit zijn toevallig zeer gewilde kavels op een unieke plek in Almere, een stad die barst van de unieke plekken met gewilde kavels.

Enkele deelnemers aan deze wie-er-het-eerst-is-race, probeerden onderling vast te stellen wie welke kavel wilde, om overnachtingen door nog meer kavelgypsy’s, die wellicht allen voor dezelfde kavel kwamen, te voorkomen. De werkelijke reden voor deze onderlinge preselectie was vermoedelijk gelegen in de eigen angst om er naast te grijpen, of de hoop dat er kavels zouden overblijven en men mogelijk nog een extra kaveltje kon meepikken, want wat was er mooier dan het ontwerpen en realiseren van één stadspaleis? Een rijtje stadspaleizen.

Dat de kaveljagers een duidelijke visie hadden op de optieverdeling, bleek wel uit de bouwkeet die was gehuurd door een van de kanshebbers, met daarop deze niet mis te verstane tekst.

Het was klip en klaar beste, nieuwsgierige lezer, dat de gemeente diepere, achterliggende, afwogen, verantwoorde, goede bedoelingen had. Deze ludieke aanpak bevorderde de werkgelegenheid, omdat gedurende ruim een week, tijdelijke bewoners die niet zelf een stuk grond claimden en tegen betaling of vrijwillig op de wintercamping woonden en over-nachtten met als belangrijkste doel, de door hun broodheren eenmaal verkregen positie op de ranglijst van aankomst niet verloren te laten gaan. In de directe omgeving was tijdelijk sprake van aanzienlijke omzetstijging voor detailhandel en horeca en dat was toch maar mooi meegenomen.

Nog belangrijker was het, dat Almere er mee op de kaart werd gezet, zo stelden de bedenkers van deze vorm van grondverkoop. Het leverde onmetelijke hoeveelheden positieve publiciteit op. In het gehele land zou er over worden gesproken en de komende dagen zouden zich nog tientallen kavelkampeerders aansluiten in het gevecht om een stadspaleis te mogen bouwen.
Mythisch kamperen tussen de goden in het Homeruskwartier. In de avond klonk uit het kampement regelmatig het homerische gelach van de campinggasten tijdens een door de buurt speciaal voor deze gelegenheid georganiseerde winterbarbecue, wat aantoont dat onzin best leuk kan zijn.

Wat overblijft voor de gewone burger met een beetje gezond verstand, is meewarig hoofdschudden, of nieuwsgierig vragen. Voor het naastgelegen Grandfetaria en Linda’s Lunchtijd betekende het een korte impuls, veel aandacht en een beetje omzet. Voor de huurzwervers die er kortijdelijk “woonden”, was het een bijzondere week in Almere Poort, ook al zullen zij nooit een van de kavels kopen, of er gaan wonen.
Het is een prachtig beroep, kavelkampeerder.