Hans Blanken

Hans Blanken

Voor Hans Blanken, een sympathieke kerel, die we graag nog langer bij ons hadden gehouden, maar die zijn door zijn ziekte dit leven moest verlaten in 2017 en overging naar wie weet waar. Tot dan en nog eens, Hans.

om te verglijden
liep Hans naar de rand
onvermijdelijk en bewust
was hij er aanbeland

het bos was kleurrijk stil
wonderschoon en half gekleed
een woud dat berustend
naar de wijze winter gleed

hans proefde stap na stap
voelde iedere kleur
ademde nog eens diep in
voor ’t zien van elke geur

verloren raakte hij
in streken van penseel
na een roerig leven
vervagend in blauw en geel

glimlachend keek hij om
zwaaiend met zijn hand
hans liep wetend verder
thuis in zijn nieuwe land

Thuis

 

Folkert Buiter


‘Tijd is een statief: © Folkert Buiter; 22 september 2017.

 

 

 

Schilderij is van Sonja Brussen

Hans was een man met veel levenservaring(en). Een hard en vechtend leven voor het bestaan, grotendeels in de USA en later weer in Nederland. De laatste jaren vocht hij tegen ziektes.
Hij was een vaste gast van Café op 2 tegenover het stadhuis van Almere en maakte als hij daar was, altijd een foto van het terras. Weer of geen weer. Die foto zette hij op zijn Facebookpagina, opdat alle volgers er van mee konden genieten.
Een sympathieke man met een hart van goud, zittend op zijn plek op het bankje naast de ingang van het Café. We zullen hem missen, maar hij zal er ook altijd zijn. Het plekje op de bank blijft zijn plekje. Je mag er zeker zitten, maar bedenk wel, je zit op zijn plek.

4 gedachten over “Hans Blanken

  1. Heftig als hier iemand toe besluit…
    het tij was blijkbaar helaas niet te keren.
    Mooi sfeervol geschreven twee tips:aanbeland is voltooid deelwoord zonder t
    en glimlachend lijkt me mogelijk niet zijn gemoedsgesteldheid,toch?
    ik vermoed dat je de wanhoop nabij bent als je hiertoe besluit.
    Raar kan het gaan in het leven de een wil sterven en de ander vecht voor het leven en moet gaan…

  2. Dankjewel, maar hij is op natuurlijke wijze van ons vertrokken.
    Hij had helaas niets meer te besluiten. Hans was op.
    Een trouwe bezoeker van Café op 2 en een lieve, sociale man.
    Het verglijden en overgaan was een natuurlijk proces, zo moet je het gedicht ook lezen, maar Hans was zich bewust van wat er gebeurde. Een bewuste dood, of overgang, is niet altijd een daad van eigen hand.

  3. Ontroerende woorden die met een warm hart zijn geschreven. Iemand die het leven lief heeft gehad tot het laatst aan toe en berust in het afscheid moeten nemen.

Geef een reactie