Doodsangst?

Doodsangst?

Een persoonlijke blog van Ellen Eilbracht

 

Als kind heb je soms last van doodsangst. Niet om zelf dood te gaan, maar angst voor de dood van je ouders en geliefden. Wat moet je, als je als kind je ouders verliest door de dood? Dan ben je helemaal alleen. Wie kamt en vlecht je haren?

Je groeit op en die angst verdwijnt naar de achtergrond. Je komt de liefde van je leven tegen, trouwt en krijgt kinderen. Ongemerkt komt de angst voor de dood weer terug. Nu in een andere context. Wat gebeurt er met mijn kinderen als wij overlijden en zij nog jong zijn? Wie kamt en vlecht de haren van mijn dochter?

Je kinderen groeien op, worden ouder, komen de liefde van hun leven tegen, trouwen en krijgen kinderen, maar de dood komt. Geliefden, tantes, ooms en dan ouders.

Ik sta er eigenlijk niet vaak bij stil dat ik de volgende op de ladder ben, maar wordt wakker geschud door mijn kind dat zegt: “Mama jij bent nu de volgende”.

Mijn verleden is weg. Die kant, waar eens zoveel tantes, ooms ouders waren, is leeg. Daar is nu niets meer.
Maar kijk, we leven in een tijdperk waar verleden heden kan worden. Ik zit op Facebook en zie opeens mijn verleden opduiken. Een oud collega van 40 jaar terug, een buurmeisje/vriendin van 45 jaar geleden, zelfs mijn familie wordt weer groter. Verlies aan de ene kant, groei en winst aan de andere kant.

Dit heeft me aan het denken gezet en het heeft mijn zachte angst voor de dood gerelativeerd naar begrip en acceptatie.
Aan de ene kant verlies je zoveel geliefden en familie, aan de andere kant komen er weer zoveel bij. Ik sta niet stil, maar ben nog steeds bezig mijn horizon te verleggen en te verbreden.

Ellen Eilbracht

 

Eén gedachte over “ Doodsangst?

  1. Heel herkenbaar. En gelukkig komen er ook steeds weer nieuwe mensen bij.
    Het verhaal is mooi van vorm. En wat een prachtige foto weer.

Geef een reactie