Suzanne parkeerde haar auto op de oprit. Het buitenlicht brandde, maar dat klopte niet, want Bas kon nog niet thuis zijn, omdat hij pas om elf uur klaar was die avond in Rotterdam en dan nog anderhalf uur moest rijden. Bovendien stond zijn auto niet op de oprit. Ze kreeg een beklemmend gevoel en werd bang.

Ze zag geen licht in huis branden, maar meende heel even licht te hebben gezien op de bovenverdieping. Ze wist het niet zeker. Suzanne deed de deur van de auto open, aarzelde en sloot de deur weer. Ze vergrendelde de deuren, omdat ze bang was. Angst was een gevoel dat ze nauwelijks kende, maar nu was het er opeens en intens. Ze keek om zich heen en zag een onbekende auto aan de overkant van de straat staan.

Na een minuut of vijf pakte Suzanne haar telefoon en probeerde Bas te bereiken, maar die nam niet op. Logisch, want hij was keynote speaker op een congres over misbruik van sociale media. Ze dacht even na, keek nog eens goed en kwam tot de conclusie dat er niets aan de hand was.

Suzanne stapte uit, sloot de auto af, liep met haar handtas om haar schouder en in iedere hand een boodschappentas de veranda op. Ze zette de tassen neer en stak de sleutel in het slot, waarna ze de deur opende. Ze liep met de tassen naar binnen, tikte met haar elleboog het licht aan en liep naar de keuken, waar ze de tassen neerzette. Op dat moment hoorde ze op de eerste verdieping een zacht geluid.
Suzanne wist niet hoe snel ze weg moest komen en rende half struikelend het huis uit. De deur bleef open staan, terwijl ze in de auto sprong en wegreed. Drie straten verder belde ze en appte ze Bas: “Spoed, bellen.” Ze kreeg de voicemail en de app werd niet eens ontvangen.

Suzanne reed terug, stopte halverwege weer en belde de politie. Die vroeg haar of ze iemand had gezien, of iemand had gehoord. Ze vertelde dat ze een zacht geluid had gehoord. De politie vond het te vaag en zei dat ze in de loop van de avond een surveillanceauto door de straat zouden laten rijden. Suzanne baalde, maar was het ook zat. Onnodige angst, dacht ze. Even later stond ze weer op de oprit.

De deur stond nog open. Suzanne liep naar binnen en deed alle lichten aan. Daarna ging ze zitten en luisterde een kwartier geconcentreerd naar alle geluiden, maar ze hoorde niets bijzonders. Omdat ze zich niet prettig voelde en onzeker was, liep ze naar de kast onder de trap en pakte een van de honkbalknuppels van Bas, waarmee ze vervolgens de trap op liep. Ze deed alle lichten aan en hoorde weer een zacht geluid. De spanning maakte haar alert en al was ze bang, ze wilde nu weten wie of wat er in haar huis was. Ze trok de deuren van de logeerkamer en de studeerkamer open en maaide met de honkbalknuppel om zich heen. Vervolgens opende ze met de ene hand de kasten, terwijl ze in de andere hand de honkbalknuppel omhoog hield, klaar om toe te slaan. Ze vond niets. Toch wist ze zeker dat er iets niet klopte.

Suzanne keerde om en liep langs hun slaapkamer in de richting van de badkamer, omdat ze meende daar iets gehoord te hebben. Plotseling hoorde ze een geluid achter zich en nam ze een beweging waar. Ze haalde uit en zag hoe een schreeuwende Bas de trap afdonderde. Hij brak zijn nek en was op slag dood. “Verrassing”, had hij nog willen roepen.

Angst is een wezenlijk gevoel