Alpe d’HuZes, Mijn Verhaal

Alpe d’HuZes, Mijn Verhaal

Het verhaal van Dirk Kamminga, die de strijd met zichzelf en de Alpe d’Huez aanging, uit respect voor en ter nagedachtenis aan zijn vader en zus.
Meander dankt Dirk Kamminga voor zijn verhaal, geschreven rechtstreeks vanuit het hart.
Meander heeft beperkt geredigeerd, om de stijl en beleving van Dirk zo goed mogelijk tot zijn recht te laten komen.

 

Zal mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Dirk Kamminga, 53 jaar, uit Winschoten. Ik weeg 105 kilogram en ben volgens de medische keuring een gezonde Nederlander met iets overgewicht. Afgelopen 2 juni van dit jaar ben ik met mijn broer, en goede vriend en mijn vriendin Mirjam naar de berg Alpe d’HuZes in Frankrijk geweest om daar, samen met het KWF en een kleine 5.000 anderen, deze berg te bedwingen. Mijn broer ging hem hardlopend doen en ik ging hem proberen te wandelen.

Alpe d’HuZes de Nederlandse berg met een lengte van bijna 15 kilometer en 21 bochten en dat met een gemiddelde van 8 procent stijging. Jaarlijks organiseert het KWF de loop met de tekst: “Opgeven is geen optie.” Zelf heb ik mijn vader verloren aan kanker en afgelopen oktober 2015 mijn dierbare zus, die heel dicht bij mij stond. Haar man Roelof heeft de strijd wel gewonnen en dat gun je zoveel mensen en daarom moeten we samen proberen om de strijd tegen kanker door te zetten. Zelf viel ik na het overlijden van mijn zus in een heel diep gat en je ziet het leven aan je voorbij gaan, de zin is weg, je eet ongezond en ga zo maar door.

Toen belde mijn broer begin dit jaar en hij vertelde mij: “Ik ga de Alpe d’HuZes doen en ga je mee.“ Ik dacht de Alpe d’HuZes wat mag dat zijn en ben eens gaan zoeken op YouTube en zag daar diverse filmpjes staan en de verhalen die je dan hoort niet normaal. Er zijn dus meer mensen die ook niet uit het dal kunnen komen na het verlies van een dierbare. Na het bekijken van de filmpjes kon ik het zelf ook niet meer droog houden en had toen ook besloten om deze berg te bedwingen. Ik ga dit doen voor mijn vader en mijn zus.

Binnen een week had ik mij aangemeld en begon volle moed met het wandelen in de regio om mijn conditie omhoog te krijgen, tevens had ik mij aangemeld bij de sportschool om daar extra training te doen op de loopband, die omhoog gezet kon worden. Ik kreeg er weer zin in, want ik had een doel in mijn leven. Oké het duurde nog wel een half jaar, maar je had weer een doel, iets waar je 100 procent achter kon staan, iets wat je kon delen en dat je steun kreeg van mensen. Ja het voelde erg goed dit besluit.

Als je ingeschreven bent ga je ook proberen om geld bij elkaar te krijgen voor het KWF. Zelf heb ik heb een leuke sleutelhanger gemaakt met de hanger “Never give up”en die verkocht ik weer via sociaal media. Ook had ik flyers zelf gemaakt in een oplage van 5000 stuks met mijn verhaal en de kosten daarvan werden gesponsord door juwelier Kempkes en autohandelaar Daniel Arends ook beide uit Winschoten. De flyers werden ook nog eens kosteloos bezorgd door Santibri-Axender uit Veendam. Dit geef je weer een gevoel dat je er weer bij hoort en waar je het voor doet.

De weken en maanden gingen voorbij en wandelde soms 5 kilometer en soms ook wel eens van Winschoten naar Bunde in Duitsland (dik 20 km), waar mijn vriendin mij weer ophaalde. Dan konden we gelijk boodschappen doen, twee vliegen in een klap zeg maar. Dit alles met maar een doel, de berg Alpe d’HuZes te bedwingen. En toen was het zover onze sportkleding, die je krijgt van het KWF, was binnen gekomen. Op de kleding sponsoren die je binnen hebt gehaald.  Super om dat te zien, want je eigen naam staat op shirt.

Zondagmorgen 29 mei, midden in de nacht, vertrokken wij naar mijn broer Fred in Zuidlaren en toen door gereden naar Best waar een bus klaar stond van Holiday Travel die was weer geregeld via een ander team met de naam “Alpe Du Best”, die ook ging lopen op de berg. De bus werd aangeboden via sociaal media op de Alpe d’HuZes site (Facebook) je kon voor € 70,00 per persoon met hun meerijden (retour) super geregeld allemaal. De reis ging als een warm mes door een pakje boter, we gleden overal zonder problemen door België, Luxemburg en Frankrijk.

In de late namiddag kom je aan bij de berg en dan stappen er een paar mensen uit die onderaan de berg verblijven, wij moesten nog naar boven. De bus begon weer te rijden om ons naar boven te brengen over de 21 bochten naar de top, op dat moment werd ik stil en best wel wit om mijn gezicht, wat een berg en de eerste 3 bochten meer dan 10 procent helling !! Het eerste wat ik dacht was, dit gaat hem niet worden en ik stond op het punt om alles in de ring te gooien. Mijn vriendin Mirjam en mijn broer hadden dit in de gaten en vertelden mij: “Je kunt het Dirk. Denk aan je vader en je zus”. Eenmaal boven gingen we naar ons appartement en die zag er super uit met een super mooi uitzicht.

Filmpje van de rit naar boven: https://www.youtube.com/watch?v=pSL9vWlxN28

alpe-dhues

Na een nacht te hebben geslapen wordt je wakker in een hele andere wereld, bergen met sneeuw, niets is meer vlak en alle straatjes gaan omhoog of omlaag. Via een soort grotlift konden wij een heel stuk omhoog komen in het dorpje Alpe d’HuZes om zo naar het sport centrum te komen, waar alles gebeurt van het KWF. In het sportcentrum kon je alle laatste nieuws krijgen, er was een winkeltje waar je extra kleding of accessoires kon kopen, tevens was daar de grote hal waar je de kaarsjes kon kopen voor in een bocht te laten plaatsen, of de grote wand waar meer dan duizenden verhaaltjes in de vorm van een hart kon lezen van mensen die daar iets achter laten.

Ik kreeg er weer vertrouwen in en dan al die verhalen en vrienden die je daar maakt, deden mij heel erg goed en ik dacht laat de dag maar komen. Ik ga er voor en zag mijn doel weer duidelijk in beeld. Twee juni gaat het gebeuren. Ik ga die berg bedwingen, samen met al die anderen. De dagen boven op de berg zijn niet met een pen te beschrijven, veel verdriet en geluk bij elkaar en dan al die vrijwilligers die hier zijn gekomen om te helpen.

De dagen voor de grote dag is er elke dag wel wat te doen, het is er gewoon super gezellig. Ik liep rond en zag ineens een hele grote groep mensen op de berg staan en er werd een tussenstand bekend gemaakt. Al meer dan 9 miljoen was er op gehaald super en nog twee dagen dan moest het gebeuren, de dag voor het de loop is er nog een andere loop en natuurlijk sta je dan langs de kant om die mensen ook te steunen en hun de laatste meters over de finish te schreeuwen, en dacht morgen staan zij er ook voor mij. De avond voor de loop is er altijd nog even een saamhorigheid in de grote zaal. Zelf ben ik daar niet bij geweest ik had het daar niet droog kunnen houden, lekker vroeg op bed want morgen ga ik wandelen voor mijn vader en mijn zus.

De dag was er, 2 juni 2016 en de tijd. Om 01.00 uur in de nacht de wekker ging af, je kleding aantrekken met je eigen naam en startnummer, nog even vlug wat extra koolhydraten naar binnen werken, je tasje met power repen controleren en je water niet vergeten natuurlijk. Tegen 2 uur liepen we in het donker naar de bus die ons naar beneden zou brengen. Rond 02.55 waren we beneden en liepen naar het dorpje waar we om 04.30 zouden starten. Je mag ook later starten maar ik dacht, ik ben wel een uurtje of 6 à 7 onderweg dus ga ik maar als eerste. Dan hoor je het start signaal en rond 04.30 in het donker begin je met de klim van de Alpe d’HuZes, gesteund door de honderden mensen aan de kant die zingen: “We zijn er bijna.“ Kon wel om lachen op dat moment.

Alpe Vader en Zus

Na een uur onderweg had ik de eerste bochten achter mij. Ik keek niet ver naar voren, maar had de pas er lekker in en langzaam kwam de zon op en konden we iets meer zien van de omgeving. Niet al te veel, want de wolken hingen erg laag tussen de bergen. In elke bocht zag je kaarsjes branden en teksten op de weg en aan de wanden staan, sommige mensen (jong en oud) zie je op hun knieën zitten, met tranen op hun gezicht. Zelf dacht ik aan mijn vader en mijn zus, die ik onder mijn sportkleding bij mij droeg, want zij lopen met mij mee de berg omhoog.

Dan weer een bocht met leuke muziek en mensen die je naam roepen en dat je een kanjer bent. Zit onder de kippenvel en ga lekker door. Af en toe neem ik een reep en wat water en loop stug door. Na een tijd kijk ik omhoog en zie dat ik al bij bocht tien ben en ik dacht, ben ik al over de helft of heb ik iets gemist. Het ging goed en ik wandelde rustig door. Onderweg had ik vaak een gevecht met mijzelf om de tranen binnen te houden. Ik moest volhouden en probeerde iets van de omgeving op te pikken. Ja, dan ging het weer en de pas zat er weer in. Onderweg keek ik vaak even hoe mijn hartslag was en die zat rond de 150 en bleef redelijk stabiel en ineens zag ik het kerkje staan. Dat was bocht zeven. YES, dacht ik. Daar was het er druk en honderden kaarsjes stonden daar. Echt even een moment om stil te staan, en weer door en onderweg krijg je ook vaak iets aangeboden zoals een stukje banaan, stroopwafel of een zoute bouillon. Dat deed mij best wel goed.

Na een tijdje het gevecht weer met mij zelf aangegaan, zag ik dat ik in bocht vier was aangekomen en dacht op dat moment, ik moet even gaan zitten en mijn vriendin op de hoogte stellen waar ik ben, zodat zij met mijn broer bij de finish kon staan. Ik pakte mijn telefoon en zag de tijd staan, klopt dat wel? Nogmaals kijken, ja het klopt wel, iets na zeven uur. Wauw waar heb ik die kracht vandaag gehaald, ik zou het echt niet weten, vlug wat drinken en een berichtje gestuurd en weer op de benen op naar boven.

Bij bocht twee nog even weer een berichtje gestuurd en toen het laatste stukje naar boven gewandeld. Het laatste stuk was zwaar maar ik ging door, want ik zou het redden, dat was mijn doel en dacht, opgeven is geen optie, doorgaan dan kom je in Alpe d’HuZes aan en dan is er nog echt een gevecht met jezelf, zoals mijn zwager eens zei: “Je huilt achter je ogen.” Maar ik moest door de laatste kilometers moesten er nog uit en ik kreeg weer kracht om door te gaan, weet wel niet waar het weg kwam maar ik kon weer door. Ik haalde het mapje met daarin de foto van mijn vader en mijn zus onder mijn sportkleding vandaan, zodat zij erbij waren, als ik over de finish zou lopen. Mensen juichen onderweg je naam en riepen allemaal “Dirk, je bent een kanjer.” Ik ken deze mensen niet, maar ze dragen mij richting de finishlijn. Wat een gevoel geeft dit.

Alpe Dirk 2

Daar in de verte is de finishlijn de harde muziek hoor je al van een afstand, ik zet er nog even extra pas bij en loop naar de lijn, vijftig meter voor de finish zie ik mijn vriendin, broer en de vriend staan. Ik breek compleet en vlieg mijn vriendin om de hals en krijg van iedereen een schouderklopje. Wat een gevoel. Ik heb het gedaan en loop de laatste meter over de finish, alles valt van mijn schouders, dit had ik nooit en dan ook nooit willen missen wat kan een mens van ver komen en wat een kracht kan je hebben als je ergens voor inzet, niet normaal. Mijn tijd 3 uur en 48 min en mijn tijd op mijn GPS sporthorloge was 3 uur en 2 min omdat hij de pauze niet meetelt.

Na de finish vlug naar ons huisje waar ik een lekkere kop thee kreeg, onder de douche dook en stond. Toen was ik leeg, echt leeg. Ik wist niet dat je je zo leeg kon voelen. Ik had geen kracht meer, kreeg het koud en ben gelijk onder twee dekens gekropen en was gelijk weg. Na een uurtje of twee was ik er weer en ik voelde mij weer goed en zij we in de middag weer de naar de finishlijn gegaan om andere mensen aan te moedigen. Er zijn zelfs mensen die het drie keer wandelen of 6 keer op de fiets doen. Respect voor deze mensen.

Alles met alles ben ik zeer blij dat mijn broer mij toen belde om dit te doen om iets af te sluiten, een doel hebben in je leven houd je op je been, kijk vooruit en geniet van de tijd zou ik zeggen.

Na donderdag hadden wij nog twee dagen om weer bij te komen en dan zie je langzaam iedereen weer inpakken de boel weer afbreken en krijgt Alpe d’HuZes zijn rust weer terug.

Ik zou graag iedereen willen bedanken die dit heeft mogelijk gemaakt en vooral het team “Alpe Du Best” mijn dank.

Waarom dit verhaal, ben je klein of groot, ben je dun of iets gezet het maakt niet uit. Zet je zelf een doel en het maakt niet uit wat voor een doel, maar deel het met mensen of je vrienden en je zult zien dat je er veel voor terug krijgt. Het leven is maar kort en probeer er iets van te maken zou ik nogmaals zeggen en ga je net als ik naar de berg “Alpe d’HuZes” dan zul je iets meemaken wat ik niet op papier kan zetten. Ik heb het geprobeerd in dit verslag, maar er bij zijn is zo bijzonder, dat moet je een keer hebben meegemaakt. De vrienden en de warmte die je er bij krijgt, is iets wat je eens moet meemaken. Alles voelt goed daar boven op die berg en er wordt vaak gezegd dat je besmet kan raken als je daar eenmaal bent geweest. Dat klopt, kan ook ik nu zeggen, want we gaan er weer naar toe volgend jaar. We willen nu een eigen team oprichten en dan samen naar de berg gaan om geld op te halen voor het KWF. De actie heeft dit jaar 11,1 miljoen euro opgebracht.
Nogmaals iedereen bedankt voor deze hele bijzondere trip. Ik zal het nooit vergeten. Op naar 2017.

Voor meer foto en video’s van mijn trip kijk op onderstaande pagina’s:

https://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/dirkekamminga
https://www.facebook.com/alpededirk/
https://www.facebook.com/dirk.kamminga/

 

Logo Meander

 

Steun ons en steun daarmee Alpe d’HuZes en het KWF.
Kijk op www.alpedunoord.nl

5 gedachten over “Alpe d’HuZes, Mijn Verhaal

Geef een reactie